บททั้งหมดของ แรกแย้ม : บทที่ 41 - บทที่ 50

พริณตาตื่นขึ้นมาตอนเช้าของวันถัดมา อาการปวดหัวยังมีอยู่บ้าง ทั้งสี่คนนั่งอยู่โซนของห้องอาหารของโรงแรมติดริมแม่น้ำกก แม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลผ่านตัวจังหวัดเชียงราย ตาของเธอยังบวมจนต้องใส่แว่นกันแดดเพื่อปิดบังรอยบวมแดงรอบดวงตา “หวาน วันนี้ฉันจะพาแกไปดอยตุง ไหว้พระขอพร แกจะได้เลิกคิดถึงเขา” “ไม่เอา ฉันเคยไปกับพี่หมอ ถ้าไปก็อดคิดถึงเขาไม่ได้” พริณตาพูดพร้อมทั้งซบหน้ากับพนักพิงของโซฟาใหญ่มองแผ่นน้ำเบื้องหน้า “งั้นไปเที่ยวไร่ชาไหม ไร่นี้ดังนะ” ชาร์มมี่เปิดรูปไร่ชาให้พริณตาและเพื่อนดู ทุกคนพยักหน้า เหลือเพียงคนเดียวที่ส่ายศีรษะ “เราเคยไปที่นั่นกับพี่หมอ เป็นไร่เพื่อนเขา ไปก็คิดถึงเขาอีก” พริณตาพูดขึ้น แต่ตอนนี้เธอไม่ร้องไห้แล้ว ร้องไปมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา “อีหวานไม่ว่าไปที่ไหนมึงก็คิดถึงเขาทั้งนั้นแหละ เพราะใจมึงคิดถึงเขา กูว่ามึงไม่ต้องคิดมาก ถ้ามึงไปแล้วคิดถึงเขามาก ๆ ก็ให้มึงรู้ว่ามึงรักเขามากแค่ไหน มึงจะได้กลับไปสู้ไง มึงยังไม่มีโอกาสได้สู้เลย ตอนนี้เราแค่หนีมาตั้งหลัก ถ้ามึงพร้อมสู้แล้วเราค่อยกลับไป” ชาร์มมี่พูดขึ้นพร้อมทั้งบี

“ริต้า เขาเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้ว เขากับพี่ไม่ได้มีอะไรแล้วพี่ก็ไม่ได้คุยกับเขาเลย เขาพยายามเข้าหาพี่จริง แต่พี่ไม่เล่นด้วย จนวันนั้น วันที่หวานเห็นนั่นแหละ มีข่าวลือว่าเขาย้ายมาอยู่กับพี่ พี่ก็เลยรู้ว่าบ้านที่พี่ปล่อยเช่า มีการเช่าต่อโดยเขา” พฤกษ์เว้นจังหวะการเล่าเพื่อดูว่าเธอยังฟังอยู่ไหม “ค่ะ หวานฟังอยู่แล้ว ยังไงต่อคะ” “พอพี่รู้พี่ก็กลัวเรารู้ไง จึงรีบพาเขาไปเคลียร์กัน แล้วขอแก้ข่าวนะ พี่ไม่ได้จับมือเขา แค่จับแขนเท่านั้น” “ต่างกันตรงไหน” พริณตาค้อนให้คนที่ตัวเองนอนกอดอยู่ ค้อนทั้งที่เขามองไม่เห็น “ต่างสิ จับมือเราพร้อมใจไปด้วยกัน ส่วนจับแขนเหมือนการบังคับไปมากกว่า” “โอเค ต่างก็ต่างค่ะ แล้วไงต่อคะ” พริณตาไม่อยากจะเถียงต่อ เอาเป็นว่าต่างก็ต่างเธออยากรู้เรื่องราวต่อจากนั้นมากกว่า “พี่พาเขาไปคุย ขอให้เขาย้ายออกจากบ้านเรา เพราะพี่ไม่อยากให้หวานเข้าใจผิด แต่คุยกันก็ไม่รู้เรื่องหรอก เขาก็บอกว่าจะพยายามหาบ้านเช่าใหม่ พี่ก็เลยคิดว่ากลับบ้านคงต้องบอกหวาน กลัวว่าหวานมารู้ทีหลัง แต่เมียกลับหนีไม่รอ

“อ๊า ผัวขาแรงอีกค่ะ” คำขอร้องแสนหวานที่ต้องการมากกว่านี้ยิ่งทำให้เขาเร่งจังหวะกว่าเดิม เสียงกรีดร้องของเธอดังขึ้นกว่าเดิม มือทั้งสองข้างของเธอจิกลงแผ่นหลังแกร่งเพราะความตื่นเต้น และเสียวอย่างที่ไม่เคยเป็น“เมียจ๋า ผัวเสียวเหลือเกิน พร้อมกันนะเมียจ๋า” พฤกษ์ซอยเอวถี่ขึ้นจนเสียงเนื้อกระทบกันดังมากกว่าเดิม ลมหายใจเข้าออกที่เร็วขึ้นเพราะแรงที่มากกว่าเดิม เส้นขนทุกอณูของสองร่างตั้งชันเพราะความเสียวในอารมณ์ใคร่ชายหนุ่มประทับจูบลงบนปากเธอแน่นดูดกลืนเสียงครางของทั้งคู่ด้วยริมฝีปากของกันและกัน ท่อนล่างยังขยับออกเข้าอย่างรวดเร็ว จนสุดความเร็วเมื่อทุกหยาดหยดในกายเขาพุ่งเข้าหาเธอ ทั้งสองร่างยังกอดกันแน่นด้วยความสุขสม“พี่รักหวาน รักมาก” พฤกษ์พูดขึ้นพร้อมทั้งจูบเธออีกครั้ง เพื่ออยากให้เธอรับรู้ความรักที่เขามีให้ ว่ามันมากมายแค่ไหน กลัวว่าจะไม่ได้มีโอกาสได้บอกเธอ“หวานก็รักพี่ ขอโทษนะคะ ที่หนีมา”“พี่รับคำขอโทษเป็นเสียงครางเท่านั้น คืนนี้ไม่ถึงสามน้ำอย่าเรียกว่าหมอ ให้เรียกหมาแทนหมอ”“ต้องหอนรอเลยไหมคะ หมอไม่ได้นอนเลยจะไหวไหมคะ คุณอา” พริณตาพูดเสียงล้อเลียนพร้อมทั้งเรียกเขาว่าคุณอา เพราะรู้ว่าเขาไม

พฤกษ์ยิ้มให้ชาร์มมี่อีกครั้ง ดีใจที่พริณตามีเพื่อนที่รักเธอขนาดนี้ ไม่แปลกใจหรอก เพราะเมียเขาก็รักเพื่อนเหมือนกัน “พี่หมออย่ายิ้มอย่างนี้สิคะ ชาร์มมี่ใจไม่ดีเลยไม่อยากแย่งของเพื่อน” น้ำเสียงของชาร์มมี่ที่ฟังดูน่าหมั่นไส้ จนสองสาวพิชชี่ นีน่าถึงกับเบะปาก “โอเคครับ พี่จะดูแลหวานอย่างดีจะไม่ทำให้หวานเสียใจ พี่รักหวานมาก ไม่เคยมีใครเลยตั้งแต่มีหวาน แต่พี่ก็ไม่สามารถไปลบอดีตได้ เพราะถ้าพี่รู้ว่าอนาคตพี่จะมาเจอหวาน พี่ก็คงเก็บไว้ให้หวานอย่างดี” สิ่งที่พฤกษ์พูดออกมาว่าจะเก็บไว้ให้พริณตาอย่างดี ทำให้เพื่อนทั้งสามคิดดีไม่ได้เลย “งั้นก็ดีแล้วค่ะ อยู่เที่ยวกันที่นี่ถือว่าซ้อมฮันนีมูนนะคะ พี่หมอพวกเราไปเก็บของก่อนนะคะ” ชาร์มมี่บอกสามีของเพื่อนก่อนที่จะนึกเวทนาตัวเองเมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาสักที “ขอบคุณครับ พี่จัดการเรื่องค่ารถ ค่าที่พักให้เรียบร้อยแล้วนะครับ ขอไปดูแลคนที่ยังไม่ยอมตื่นก่อนนะครับ” พฤกษ์พูดขึ้น พร้อมขอตัวไปดูแลแฟนสาว ที่เมื่อคืนเขาใช้งานเธอหนักไปหน่อยจนตอนนี้ยังไม่ยอมตื่นเลย “ตื่นหรือยังคะ” เสียงทุ้มถามขึ้นพร้อมทั้งจูบซับกลาง

“ไม่ เดี๋ยวต้องขับรถไปส่งสาว ๆ” หมอมีนชี้ไปยังสองสาวที่นั่งตรงหน้า “เดี๋ยวแฟนพิชชี่มารับค่ะ พี่หมอมีนไม่ต้องไปส่งก็ได้ค่ะ” พิชชี่เอ่ยบอกพร้อมทั้งยัดไก่อบเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย “ชาร์มมี่เอารถมา กลับเองได้ค่ะ พี่หมอมีน” ชาร์มมี่เอ่ยบอกพร้อมทั้งยกแก้วขึ้นจิบ “เราเป็นพวกดื่มแล้วขับหรือครับ” หมอมีนพูดขึ้น ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องชาร์มมี่ “ชาร์มมี่ไม่ได้เมานะคะ” “ไม่เมา แต่มีแอลกอฮอล์ในร่างกายเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด น้องชาร์มมี่ชอบทำผิดกฎหมายเหรอครับ” หมอมีนเลิกคิ้วถามอย่างจริงจัง “เปล่านะคะ” ชาร์มมี่พูดขึ้นอย่างสำนึกผิด คนที่ได้ทีแกล้งคนอื่นยิ้มอย่างพอใจ “งั้นพี่ขับรถให้ครับ พี่ไม่ได้เอารถมา” หมอมีนพูดขึ้น ชาร์มมี่ไม่รู้จะเถียงอะไรได้อีก ก้มหน้าก้มตากินไปสิคะ ผู้ชายจะไปส่ง อะไรที่เกิดขึ้นก็โทษเพราะความเมาก็แล้วกัน เมื่อแขกทั้งหมดของปาร์ตี้กลับบ้านไปแล้ว พริณตากับพฤกษ์ก็นอนแช่น้ำอุ่นในอ่างเดียวกัน เธอกำลังถูหลังให้เขา วันนี้เธอเมาหรือเปล่านะ เขายังคิดถึงตอนที่เธอเมาครั้งแรก วันนี้นึกอยากให้เธอเมา