3

ห้าทุ่มกว่า เป็นเวลาเกือบหกชั่วโมงที่ทั้งสามคนต่างช่วยกันทำความสะอาดจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็เหลือเพียงเนตรแพรเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องชุดสุดหรูนี้ อันที่จริงเธอมีเวลาเพียงห้าชั่วโมงเท่านั้นที่เธอควรจะต้องออกจากห้องนี้ไปพร้อมทั้งสองคน แต่ทว่าหญิงสาวนั้นลืมเข้ามาทำความสะอาดห้องนอนและห้องน้ำเสียได้ ไหนจะต้องปูผ้าปูเตียงใหม่ที่ตุลธรได้ค้นหาออกมาให้ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง

กริ๊ง กริ๊ง

“ขาพี่สุ” เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กผละจากงานที่กำลังทำมารับโทรศัพท์เสียก่อน

“ตอนนี้เนตรเพิ่งทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จค่ะ กำลังจะจัดการกับห้องนอน แล้วตอนนี้คุณศรุตกลับมาถึงหรือยังคะ” เนตรแพรตอบกลับปลายสายเพื่อความแน่ใจว่าจะเสร็จได้ทันเวลา เมื่อทางนั้นได้ถามว่าเธอทำงานถึงไหนแล้วใกล้เรียบร้อยแล้วหรือยัง ไม่วายที่แม่บ้านจำเป็นต้องถามกลับทางสุธีราว่าเจ้านายหนุ่มกำลังจะกลับมาห้องหรือยัง เธอจะได้รีบทำทุกอย่างให้เรียบร้อยตามกำหนด พอทางผู้จัดการใจดีตอบมาเธอก็พอเบาใจหน่อยว่ากว่าศรุตจะขึ้นไปพักก็เกือบชั่วโมง ดังนั้นสุธีราจึงภาวนาให้เนตรแพรลงมาให้ทัน จะได้ไม่เกิดปัญหา

หลังจากวางสายแล้วก็ยัดโทรศัพท์มือถือกลับเข้าที่เดิมแล้วจัดการกับห้องนอนส่วนตัวขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างดีด้วยโทนสีขาว สีเทา และสีดำ มือเรียวรื้อผ้าปูเตียงสีเทาอันเก่าออกก่อนจะลงมือเปลี่ยนอันใหม่สีขาวสะอาดตาที่ตุลธรหามาให้เอาไปแทนที่ โดยที่เริ่มจากปลอกหมอนทั้งสี่ใบตามด้วยผ้าปูเตียงขนาดคิงไซซ์ที่กว่าจะปูเรียบร้อยเล่นเอาแทบเหนื่อยหอบกันไปข้าง เมื่อปูเตียงกว้างเสร็จแล้วก็ยังไม่เรียบร้อยอยู่ดี คนตัวเล็กจึงค้นหาเหรียญสิบมาดีดลงบนเตียงเพื่อดูว่ามันตึงดีหรือไม่ หากมันไม่เรียบตึงก็คงต้องรื้อออกจัดการทำใหม่ให้เรียบร้อย แต่ทันทีที่เหรียญสิบกระดอนลงบนเตียงก็เด้งกลับขึ้นมา บ่งบอกว่าฝีมือการปูเตียงของเธอนั้นยังคงใช้การได้ดีและยังไม่ได้คืนอาจารย์ผู้สอนไปเสียหมด

“เพอร์เฟกต์ สวยงามไร้ที่ติเป็นที่สุด” สองมือเรียวปรบเข้าหากันจนเกิดเสียง คนตัวเล็กยืนมองเตียงตรงหน้าด้วยความชื่นชมอยู่พักหนึ่งแล้วผละออกจากห้องนอนโดยไม่ลืมปิดไฟ แต่ยังคงเหลือแสงไฟสลัวของโคมไฟที่ตั้งอยู่บนตู้หัวเตียงเล็กน้อย เนตรแพรจัดการเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าที่ให้เรียบร้อยให้เหมือนกับตอนแรก

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูดังขึ้น หลังจากที่เนตรแพรปิดไฟในห้องเก็บของแล้วไม่ถึงเสี้ยววินาที เธอจำได้ว่าเสียงนั้นมันดังมาจากทางประตูหน้าห้อง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปยังห้องโถงนั่งเล่นที่อยู่ไม่ไกลนักก็พบร่างสูงของชายคนหนึ่ง ผิวพรรณดี ใบหน้าหล่อเหลา ถ้าหากเธอเดาไม่ผิดเพี้ยนชายคนนี้คงเป็นเจ้าของห้องเป็นแน่ อันที่จริงเธอแทบจะจำใบหน้าเจ้าของโรงแรมนี้อย่าง ศรุต ธาดากิจจากรณ์ ไม่ได้เลย เพราะเท่าที่เธอรู้จากการที่เพื่อนร่วมงานเล่าให้ฟัง มักจะบอกว่าเจ้านายมักจะบินไปมาระหว่างไทยและฮ่องกง ไม่ค่อยได้อยู่ประเทศไทยสักเท่าไรนัก

“เธอเป็นใคร! ใครใช้ให้เธอเข้ามาที่นี่” เสียงเข้มขรึมแววตาดุดันอย่างน่าเกรงขามจ้องมองแล้วถามขึ้นทันทีที่เห็นหญิงสาวร่างเล็กผอมบางเดินออกมาจากในเงามืดของมุมหนึ่งของห้อง

“เอ่อ…คือว่าคุณตุลาค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” น้ำเสียงอ้ำอึ้งติดขัดมองคนตรงหน้าด้วยความเกรงกลัวก่อนจะตอบออกไป

“จะรีบไปไหน”

ร่างเล็กกำลังเดินหมายจะหลบเลี่ยงออกจากห้องไปก็ถูกชายหนุ่มที่เพียงขยับตัวมาแล้วคว้าแขนเรียวของหญิงสาวก่อนจะกระชากเข้ามาปะทะกายแกร่ง คนตัวเล็กที่อยู่ในอาการตกใจกับการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากมือที่เกาะกุมเธอเอาไว้

“โอ๊ย! คุณศรุตปล่อยฉันนะคะ” ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพราะชายหนุ่มเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนเรียวของหญิงสาว

“อย่ามาทำตัวสะดีดสะดิ้งไปหน่อยเลย ถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นเตียงซะ” ไม่พูดเปล่าคนที่เหมือนจะมีแอลกอฮอล์ในร่างกายสูงผลักคนตัวเล็กจนแผ่นหลังบอบบางกระแทกเข้ากับผนังห้องสีขาวเข้าอย่างแรงจนต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บร้าว