All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 11 - Chapter 20

“เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งจะผ่านอุทยานหลวงมา คนจากตำหนักเฉิงเต๋อสองสามคน ก็นั่งอยู่ในศาลานินทาหม่อมฉัน...”อวี๋ผินพร่ำบ่นไม่หยุด เล่าเรื่องที่ได้ยินในอุทยานหลวงให้เจียกุ้ยเฟยฟัง ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้า“หม่อมฉัน... หม่อมฉันรู้สึกคับข้องใจเหลือเกินเพคะ...”อวี๋ผินสะอื้นไห้ น้ำตาไหลพราก ปิ่นระย้าบนมวยผมนั้นสั่นไหวไปตามแรงสะอื้น“ตอนที่ถวายตัวครั้งนั้น หม่อมฉันไม่สามารถทำให้ฝ่าบาทพอพระทัยได้ก็จริง แต่นังพวกนั้นกลับโทษว่าการที่ฝ่าบาทไม่ยอมเสด็จมาวังหลัง เป็นความผิดของหม่อมฉันทั้งหมด ช่างรังแกกันเกินไปแล้ว!”ควันสีเขียวจาง ๆ ลอยขึ้นมาจากเตากระถางกำยาน เจียกุ้ยเฟยเอนกายอยู่บนเตียง ปลายนิ้วขยับลูกประคำไปมา แต่กลับนิ่งเงียบไม่พูดอะไรสักคำ น่ารำคาญจะตายอยู่แล้ววัน ๆ เอาแต่มาพูดเรื่องไร้สาระหยุมหยิมพวกนี้ น้ำตาที่สะสมมาหลายปีนี่ท่วมตำหนักฉางเล่อได้แล้ว!“อันผินยังบอกว่าหม่อมฉันเป็นตัวซวยอีกนะเพคะ!”อวี๋ผินกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น เล็บที่ย้อมสีชาดแทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือนางไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเจียกุ้ยเฟยเลยแม้แต่น้อย เอาแต่จมอยู่กับความอัปยศของตนเอง ร้องทุกข์กับเจียกุ้ยเฟยไม่หยุด“

อวี๋ผินรู้สึกแปลกใหม่เป็นอย่างยิ่ง นางไม่เคยลองวิธีการกินเช่นนี้มาก่อนเมื่อได้ลองชิมทีละอย่างภายใต้ความช่วยเหลือของเจียงหวน นางก็ตกตะลึงราวกับได้พบเจออาหารจากสวรรค์น้ำจิ้มที่แตกต่างกันก็ให้รสชาติที่แตกต่างกัน แต่ทุกอย่างล้วนอร่อยเลิศรสอย่างไม่มีข้อยกเว้น!อวี๋ผินกินเนื้อย่างภายใต้การปรนนิบัติของเจียงหวน ในใจก็อดที่จะทอดถอนใจไม่ได้มิน่าเล่าฝ่าบาทถึงกับสามารถเรียกเจียงหวนไปถวายตัวได้เพียงเพราะบัวลอยถ้วยเดียว นางมีฝีมืออยู่บ้างจริง ๆ หากสามารถเรียนรู้ฝีมือนี้ของเจียงหวนมาเป็นของตนเองได้ นางก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่สามารถเอาใจฝ่าบาทได้อวี๋ผินกลืนเนื้อย่างในปากลงไป เชิดหน้าขึ้น สั่งการอย่างหยิ่งผยอง“ข้าชอบเนื้อนี่ของเจ้ามาก เจ้ามาสอนข้าสิ”เจียงหวนคาดไว้แล้วว่าอวี๋ผินจะต้องมีคำขอเช่นนี้นางถอยหลังไปสองก้าวแล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง ตอบกลับอย่างนอบน้อม“หากเป็นบัวลอยสาโทธรรมดา ๆ หรืออะไรทำนองนั้น หม่อมฉันยังพอจะสอนพระสนมได้ แต่หากเป็นเนื้อย่างเตาถ่านจานนี้...”เจียงหวนแสดงสีหน้าลำบากใจ “หากพระสนมอยากจะเสวย ก็โปรดสั่งหม่อมฉันเถิดเพคะ”หากอวี๋ผินเห็นครั้งหนึ่งก็จะเรียนครั้งหนึ่ง เรีย

ครั้งนี้อวี๋ผินตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องเอาใจฮ่องเต้ให้ได้เมื่อเห็นว่าฮั่วหลินกำลังทอดพระเนตรของที่นางนำมา นางก็แย้มยิ้ม“ฝ่าบาท หม่อมฉันทราบว่าพระองค์ทรงงานราชกิจยุ่งนัก บ่อยครั้งที่ทรงไม่มีเวลาเสวยพระกระยาหาร ดังนั้นหม่อมฉันจึงตั้งใจเตรียมเนื้อย่างเตาถ่านนี้มาถวายเพคะ” “พระองค์สามารถทรงตรวจฎีกาไปพลาง รอเนื้อย่างไปพลางได้ ไม่ทำให้เสียการเสียงาน ทั้งยังได้อิ่มหนำสำราญอีกด้วยเพคะ”อวี๋ผินเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ทำมุมที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่นางเคยฝึกซ้อมหน้ากระจกมานับครั้งไม่ถ้วน หันไปหาฮั่วหลินในใจคิดว่ามีทั้งของอร่อยและหญิงงาม ครั้งนี้ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่สามารถครองใจฝ่าบาทได้แต่เจียงหวนกลับได้ยินเสียงในพระทัยของฮั่วหลินอย่างชัดเจน[กินก็คือกิน เหตุใดต้องมาเน้นว่าตรวจฎีกาไปด้วยกินไปด้วย?][คิดว่าเราว่างมากหรือไร! ส่งไปสำนักซักล้างให้หมด ไปล้างตาเสีย!][เหตุใดต้องใช้รูจมูกมองเราด้วย อวี๋ผินนี่คิดจะก่อกบฏหรือ?][ช่างเถอะ ๆ กินเนื้อก่อนแล้วค่อยว่ากัน]ฮ่องเต้ช่างเป็นผู้ชายซื่อตรงจริง ๆ ในใจของเจียงหวนกระตุกมุมปาก บ่นพึมพำเงียบ ๆ อวี๋ผินนั้นมองไม่เห็นความผิดปกติใด ๆ เลยแม้แต่น้อย

“นางกำนัลข้างกายเจ้าคนนี้รู้จักปรนนิบัติคนเก่งดี ให้นางอยู่กับเราเถอะ”น้ำเสียงเย็นเยียบดังลอยมา ฮั่วหลินทรงเหลือบพระเนตรขึ้นมองอวี๋ผินแวบหนึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของอวี๋ผินแข็งค้างในทันที เกือบจะทำชามกระเบื้องที่อยู่ข้างหน้าหลุดมือแตกการที่นางพาเจียงหวนมานับเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลือก พอย่างเนื้อเสร็จแล้ว เจียงหวนก็หมดประโยชน์ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยปากให้คนถอยออกไป ฝ่าบาทกลับทรงมีรับสั่งให้คนอยู่ต่อด้วยพระองค์เอง?แล้วแผนการอันแยบยลของนางเล่าคืออะไร? คือการหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวหรือ??“ฝ่าบาททรงล้อเล่นแล้วเพคะ” เล็บที่ย้อมสีชาดของอวี๋ผินจิกเข้าไปในฝ่ามือ เค้นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวออกมา “เด็กคนนี้ซุ่มซ่าม วันก่อนเพิ่งจะทำแจกันเคลือบสีใบโปรดของหม่อมฉันแตกไป จะมาอยู่ปรนนิบัติข้างกายฝ่าบาทได้อย่างไรเพคะ”ฮั่วหลินไม่ทรงเห็นด้วยนัก พระขนงขมวดแน่นขึ้น“เราต้องการให้นางอยู่”ใบหน้าของอวี๋ผินแทบจะเขียวคล้ำ นางอยากจะตบหน้าเจียงหวนสักฉาดหนึ่งให้รู้แล้วรู้รอดเป็นนางปีศาจจิ้งจอกโดยกำเนิดจริงๆ !มีผ้าคลุมหน้าปิดไว้ยังทำให้ฝ่าบาทหลงใหลได้ หากไม่มีผ้าคลุมหน้า จะไม่ถวายตัวกันตรงนั้นเลยหรือ!ไม่ไ

คำสั่งนี้ใครจะกล้าไม่ทำตาม นางกำนัลจึงรีบส่งอวี๋ผินออกไปทันทีตำหนักหย่างซินกลับคืนสู่ความสงบตามปกติอีกครั้ง เจียงหวนยังไม่ทันได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงในพระทัยของฮั่วหลินก็ดังระเบิดขึ้นข้างหู [ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณแผ่นดิน ในที่สุดอวี๋ผินก็ไปเสียที ถ้าไม่ไปอีกเราคงต้องสั่งตัดหัวคนจริง ๆ แล้ว][ไม่มีไหวพริบเอาเสียเลย เนื้อย่างนั่นกินไปหนึ่งชิ้นก็เหลือน้อยลงหนึ่งชิ้น ยังจะมาแย่งกับเราอีก ไม่รู้จักเหลือไว้ให้เราบ้างเลย!][จวงฉางไจ้ยืนบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม มองไม่ออกหรือไรว่าเรายังกินไม่ค่อยอิ่ม?]ฮั่วหลินทอดพระเนตรมองเจียงหวน สีพระพักตร์เย็นชา ดวงพระเนตรฉายแววครุ่นคิดดีจริง ๆ อวี๋ผินคงจะแค่คิดว่า การกินข้าวด้วยกันก็เหมือนกับการถวายตัว เป็นกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แสดงความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างสามีภรรยาใครจะไปคิดว่าฮั่วหลินจะไม่ซาบซึ้งเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นฮ่องเต้น้อยที่หวงของกินเสียจริงแต่ก็ถูกแล้ว เมื่อมองดูใบหน้าที่เรียบเฉยดุจผืนน้ำนี้ หากไม่ใช่เพราะเจียงหวนสามารถได้ยินเสียงในใจของเขาได้นางก็คงนึกว่าฮั่วหลินกำลังคิดว่าจะจัดการเรื่องที่นางปลอมตัวเป็นนางกำนัลอย่างไรอยู่!ใครจะ