Ep.8 ทองชุบ (2)

ฉันที่ยืนถือไอติมหันกลับไปมองโหนอย่างไม่เข้าใจ

เขาหน้าซีด แต่หูแดง ส่วนมือขวาก็กุมเป้ากางเกงไว้ตลอดเวลา

อะไรอ่ะ?

“โหน เป็นอะไรรึเปล่า” ฉันถามตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูห้องของตัวเอง ร่างสูงฉีกยิ้มกลบเกลื่อนทันที

“เปล่า” เขาตอบ “เมาอากาศมั้ง แถวนี้ร้อนๆ”

“จริงด้วย” ฉันพยักหน้า ไม่มีท่าทีสงสัยในท่าทางของเขาอีก “งั้นเดี๋ยวเค้าเปิดแอร์ให้ละกันเนอะ”

“อืม” เขาพยักหน้า หน้าซีดอยู่แบบนั้น สงสัยจะร้อนจริงๆ อ่ะ น่าสงสารจัง

ฉันแตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน โหนเดินตามเข้ามา เขามุ่งตรงไปที่เตียงทันที แล้ววางถุงพลาสติกที่ใส่เบียร์เย็นๆ กับถุงขนมที่ฉันเลือกมากมายลงบนพื้นข้างล่าง ฉันเห็นว่าหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนจากซีดมาเป็นแดงจัด ก่อนที่จะตบไปยังที่นั่งที่ยังว่างข้างๆ

“มานั่งนี่ดิ” ฉันเอียงคอมองเขา สงสัยกับท่าทางนั้นจริงๆ นะ

“เค้าเปิดแอร์ก่อน” ฉันพูดไปอย่างปกติธรรมดา ไม่คิดอะไรตอนที่เดินไปกดรีโมทเปิดแอร์ พอหันไปมองโหนก็เห็นว่าเขาเริ่มเหงื่อซึมลงมาตามขมับ “โหน เหงื่อไหลอ่ะ”

“เออ แม่งร้อนอ่ะ” เขาตอบอย่างมีพิรุธ และตั้งหน้าตั้งตาจะให้ฉันมานั่งข้างๆ ให้ได้ “มานั่งนี่หน่อยดิชูใจ”

“ทำไมเหรอ” ฉันถาม เริ่มรู้สึกแปลกๆ

“เปล่า” เขาทำสีหน้าเลิ่กลั่ก “คือ คือเค้าแม่งจะนั่งกินเบียร์แล้วคุยกับเธอไปด้วยไง”

“อ้อ” ฉันคลี่ยิ้ม ก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เขาตามที่เขาขอร้อง “เค้าเองก็มีเรื่องอยากปรึกษาโหนมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน”

พูดแล้วมองเขาตาปริบๆ

“อะไร”

“ก็ที่ชวนมากินเบียร์ด้วยกันที่ห้อง โหนคงรู้ใจเค้าดีเนอะ” ฉันเกริ่นขึ้นมา ร่างสูงตัวเกร็งเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดราวกับลุ้นไปกับคำพูดของฉัน ฉันหน้าแดงขึ้นมา โดยที่ไม่รู้เลย

“...”

“เค้า...”

ว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

[พาร์ท : โหน]

เมาแล้วว่ะ

“เซ็งชิบหาย” ผมบ่นขึ้นมาตอนที่ยืนดูดบุหรี่อยู่นอกระเบียง มองนาฬิกาก็เห็นว่าตอนนี้ทุ่มครึ่ง ชูใจที่เมากำลังกดโทรศัพท์เล่นแล้วนั่งร้องไห้ซิกๆ อยู่ในห้องเหมือนคนหมดหนทางในชีวิต

ไม่น่าเลยว่ะ

ไม่น่าตื่นเต้นไปก่อนเลยไอ้เหี้ยโหน

ผมลูบหัวตัวเองแรงๆ ก่อนที่จะทิ้งมวนบุหรี่ลงด้านล่าง ผมจิบเบียร์ไปนิดหน่อย เพราะไม่ทันได้ย้อมใจชูใจก็ปล่อยโฮออกมาตอนที่เมา แล้วพร่ำเพ้อถึงอดีตที่เธอเรียนหนักมาตลอดเพราะพ่อแม่บังคับ

สุดท้ายที่เธอเรียกผมมาแดกเบียร์ด้วยกันที่ห้องก็แค่

“ก็ที่ชวนมากินเบียร์ด้วยกันที่ห้อง โหนคงรู้ใจเค้าดีเนอะ”

“...”

“เค้า... อยากปรึกษาเรื่องครอบครัว อยากเมาให้ลืมว่าพ่อกับแม่ฝากความหวังอะไรไว้กับเค้าบ้าง”

ก็แค่ปรึกษาเฉยๆ เอง มึงอ่ะคิดมากไอ้โหน

ผมยอมรับว่าเฟลเล็กๆ เพราะตอนเธอชวนใจผมแม่งไปไกลแล้ว ธรรมดาใช่ปะ คนพอหวังมากๆ แล้วมันโดนตัดบทอ่ะ แม่งก็เสียเซลฟ์ไปตามๆ กัน

ผมรู้ ว่าเธอยังไม่พร้อม ก็รู้ดี

แต่ก็เซ็งว่ะ

ผมหันไปทางกระจกห้อง เห็นชูใจกำลังโทรคุยกับเพื่อน เธอร้องห่มร้องไห้หนักมาก เพราะคงกดดันมาตั้งแต่ที่ต้องมาเรียนสายวิทย์คณิตตอนมัธยม เข้ามหาลัยก็ต้องเรียนหมออีก

หน้าที่ของแฟนอย่างผมก็คือ

ปลอบใจเธอ

ผมพ่นลมหายใจแล้วเดินเข้าไปในห้อง ตอนนั้นชูใจทำท่าจะอ้วกออกมาพอดี เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ผมรีบเดินเข้าไปลูบหลังเธอพอเห็นว่าชูใจอ้วกออกมาเป็นน้ำ เธอฟุบลงกับอ่างล้างหน้า ผมเลยช้อนตัวเธออุ้มออกมาข้างนอก

ผมรับโทรศัพท์เพื่อนชูใจที่คุยค้างไว้ บอกว่าผมเป็นแฟนเธอ ชูใจเมา ไว้เดี๋ยวค่อยคุยกัน ก่อนวางสายไป

ชูใจนั่งสัปหงกอยู่ที่พื้น หัวเธอเอียงไปมาเพราะฤทธิ์น้ำเมา ผมเลยเสือกตัวไปให้เธอตกหัวลงบนไหล่ผม ชูใจสะอื้นออกมาทันที

“โหน” เธอเหมือนเริ่มมีสติ ชูใจซบหน้าลงกับไหล่ผม “เค้าอยากเลิกเรียนหมอแล้ว เค้าเหนื่อย แต่ถ้าเค้าบอกพ่อกับแม่เค้าคงต้องโดนดุ”

“...”

“เค้าเคยคิดพิเรนทร์ๆ นะ ว่าไม่ก็อยากท้องไปเลย จะได้เลิกเรียนอะไรแบบนี้ซะที” ผมเบิกตากว้าง เหมือนพอเธอเมาก็หลุดพูดสิ่งที่คิดในใจลึกๆ ออกมาทุกอย่าง มันน่าอึ้งเหมือนกัน ชูใจคว้าเสื้อยืดผมไว้ แล้วทึ้งไปมา “ถ้าเค้าขอร้องอะไรบ้าๆ กับโหนได้มั้ย”

“...”

“ช่วยทำให้เค้าท้องที... เค้าอยากเลี้ยงเด็กมากกว่าเรียนหมออีกอ่ะ”

แต่แม่งก็ไม่น่าอึ้งเท่าประโยคต่อไปเลยว่ะ ไอ้เหี้ย

[จบพาร์ท : โหน]

ซ่า!

ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำเย็นๆ ที่สาดเข้าหน้า ร้องกรี๊ดออกมาเมื่อรู้สึกว่าทั้งตัวเปียกซ่กแล้วก็หนาวไปหมด มารู้สึกตัวขึ้นอีกทีก็ลืมตาเจอตัวเองกำลังนั่งกองกับพื้นห้องน้ำในห้องของตัวเอง พร้อมกับเจ้าตัวที่สาดน้ำจากฝักบัวใส่ฉัน

นั่นก็คือโหน เขาดูมีสีหน้าเคร่งเครียด

“ทำบ้าอะไรเนี่ยโหน!” ฉันโวยวายออกไป เผลอพูดไม่ค่อยดีใส่เขาด้วย โหนทิ้งฝักบัวลงพื้น เขาเดินหนีออกไปนอกห้องทันที

อะ อะไรอ่ะ

ฉันค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นมาจากพื้นเย็นๆ เปียกๆ ของห้องน้ำอย่างมึนงง พอได้กลิ่นหึ่งๆ ของเบียร์จากเสื้อตัวเองก็พอจะเดาออก แปลว่าเมื่อกี้ต้องเผลอทำอะไรลงไปเพราะเมาสักอย่าง แล้วก็โดนโหนลากเข้ามาสาดน้ำเรียกสติที่นี่

“ช่วยทำให้เค้าท้องที... เค้าอยากเลี้ยงเด็กมากกว่าเรียนหมออีกอ่ะ”

ฉันทำหน้าตื่น เหมือนพอจะจำได้ลางๆ ว่าเผลอพูดอะไรออกไป

พอรู้สึกตัวก็หน้ามานไปหมดด้วยความขลาดอาย ฉันเดินไปชะเง้อคอหน้าประตู แล้วโหนก็โยนผ้าเช็ดตัวใส่หน้าฉันทันที

“ตัวเปียกหมดแล้ว เช็ดตัวดิ” เขาพูดสั้นๆ ฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมา เพราะสิ่งที่พูดไปคงไม่พ้นเรื่องนั้น เพราะช่วงนี้ฉันคิดมาตลอดน่ะ คิดแบบส่วนลึกในใจจริงๆ แต่ไม่เคยบอกใครเลย

เอาจริงๆ ก็เป็นความคิดที่รู้สึกว่าไม่ควรคิดด้วยล่ะ ก็เลยไม่กล้าบอกใคร แม้แต่พ่อหรือแม่ หรือแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างโหน

ความคิดที่ว่า...

“... แล้วที่อยากท้องอ่ะ” ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อโหนโพล่งขึ้นมาได้ตรงกับความคิดของฉันมากๆ งั้นก็แปลว่าที่ฉันพลาด ก็คือพลาดพูดเรื่องนั้นออกไปแล้วจริงๆ “พูดจริงเหรอ”

ฉันหลบสายตาเขาตอนที่เขาหันกลับมามอง แล้วตอบไม่เต็มเสียงนัก

“ก็แค่คิดเล่นๆ อ่ะ ก็เพราะว่าเค้าเครียดเรื่องเรียนด้วยแหละ”

“แล้วคิดไงถึงมาพูดกับเค้า” เขาถามอีก คราวนี้ฉันเงียบไป ไม่รู้จะตอบยังไงดี

“สะ... สงสัยเค้าจะเมามากอ่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ ทั้งที่หน้าแดงจัดไปหมด ลูบท้ายทอยตัวเองแล้วทำท่าจะปิดประตู แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกเขาก่อน “งะ งั้นเค้าแต่งตัวก่อนเนอะ ”

หมับ

แต่โหนก็คว้าข้อมือฉันไว้ได้ก่อน เขากำแน่นตอนที่ฉันหันกลับไปมอง ฉันหน้าตื่นไปหมด เมื่อเห็นว่าเขาหน้าแดงซ่านพอๆ กับฉันเลย

“ถ้าจะมาพูดแบบนี้ ในสถานการณ์แบบนี้” เขากัดฟัน ก่อนที่จะเหมือนกลั้นใจเอามือฉันไปแตะที่เป้ากางเกงของตัวเอง

ฉันเบิกตากว้างออกมาทันที เพราะรู้สึกได้ถึงความแข็งตัวของอวัยวะภายในกางเกงยีนส์ของเขา และเพราะเรียนด้านการแพทย์มาโดยตรง เรื่องเพศศึกษาฉันรู้อยู่แล้ว ฉันเลยรู้ว่ามันแข็งตัวเพราะอะไร

“...!”

“ก็ช่วยทำให้มันเบาลงหน่อยเหอะ เค้าตื่นเต้นนะ”