บทนำ 2/2

"ว่าอย่างไร"

เจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่นานแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงเร่งเร้า หากนางตายเขาจะได้รีบออกไปจากห้องอัปมงคลแห่งนี้

"มะ ไม่หายใจแล้วขอรับ จะทำอย่างไรดีขอรับ"

"ไปเรียกสาวใช้นาง แล้วไปตามท่านแม่ทัพไป๋มาดูด้วยตาตนเอง ว่านางตั้งใจกินยาพิษเพื่อฆ่าตัวตายหนีการแต่งงานกับข้าเอง ตระกูลเหอหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดไม่"

"ขะ ขอรับ"

จื่อลู่ก้าวถอยหลังเตรียมตัวจะไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ทว่า... มืออันเย็นเยียบของคนที่ตายไปแล้วกลับจับมือของเขาเอาไว้แน่น

"ผะ ผีหลอกกก!"

เฮือกกก!!

ไป๋อวี้ที่ควรตายไปแล้วจากการถูกรถชน พลันลืมตาขึ้นมามองคนที่อยู่ในห้องด้วยความสงสัย ดวงตาคู่กลมแวววาวดั่งลูกแก้วใสกวาดมองไปทั่วห้องหอด้วยความตกใจระคนแปลกใจ ก่อนที่สายตาจะปะทะเข้ากับจื่อลู่ และผู้เป็นเจ้าบ่าวที่ยืนหน้านิ่งอยู่ภายในห้อง สายตาของเขาคล้ายจะวูบไหวไปมาเล็กน้อย

"ทะ ที่ไหนเนี่ย โอ๊ย! ปวดหัวชะมัดเลย"

ไป๋อวี้ยกมือขึ้นมาจับหัวของตนเองด้วยความเจ็บปวด หัวสมองของนางมันปวดร้าวจนคล้ายจะแตกระเบิดออกมาเสียให้ได้ แล้วจู่ ๆ ความทรงจำที่นางไม่คุ้นเคยพลันแล่นเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็ว

ตระกูลไป๋ แม่ทัพอุดร คุณหนูใหญ่ น้องรอง น้องสาม สามี งานแต่งงาน ทุกสิ่งทุกอย่างมันวิ่งพล่านภายในความทรงจำของนาง ไป๋อวี้หลับตาลงเพื่อประมวลผลจากความทรงจำนั้น

"จื่อลู่ เกิดอะไรขึ้น"

"เอ่อ... ฮะ ฮูหยินน้อยฟื้นจากความตายขอรับ!"

"จะเป็นไปได้อย่างไร"

ร่างสูงเพรียวใช้มือคลำทางแล้วเดินมายังเตียงหลังใหญ่ มือของเขาแตะสัมผัสแขนของไป๋อวี้เพื่อยืนยันสิ่งที่จื่อลู่พูดออกมา

"ทะ ทำอะไร"

ไป๋อวี้ปัดมือของบุรุษที่ทั้งแปลกหน้า แต่ก็คุ้นเคยในความทรงจำนี้ด้วยความหวาดระแวง

"ข้าต้องถามเจ้ามากกว่าว่าเจ้ากำลังเล่นงิ้วอันใด ที่นี่ไม่มีโรงงิ้วให้เจ้ามาเล่นได้ตามใจชอบหรอกนะ หากไม่อยากแต่งงานกับข้านัก ไยไม่ขอยกเลิกเสีย ไฉนจะต้องมาดื่มยาพิษแล้วแสร้งตายด้วยเล่า"

น้ำเสียงที่ใช้เอ่ยออกมานั้นแสดงออกว่าเขาไม่พอใจนางเป็นอย่างมาก ทั้งยังรู้สึกโกรธเคืองที่นางกล้าเอาความตายมาล้อเล่นเช่นนี้ด้วย

"ฉันเหรอที่ดื่มยาพิษ ใครจะบ้าดื่มของแบบนั้นกัน"

"ก็เจ้าไง นี่ไงหลักฐาน"

ฝ่ามือใหญ่คลำไปเจอจอกสุราที่กลิ้งตกอยู่บนเตียง เขาเอามาดมก็รู้ได้ทันทีว่าในสุราผสมยาพิษคร่าลมหายใจ เช่นนี้นางจะยังพูดว่าไม่ได้ดื่มยาพิษอีกหรือ น่าขันนัก!

"ฮะ!"

ไป๋อวี้มองชายตรงหน้าด้วยความเหลือเชื่อ ก่อนที่สายตาของนางจะจับพิรุธได้ สายตาของเขานั้นมันเลื่อนลอยแปลก ๆ และดวงตาที่ควรจะกระจ่างใสกลับดูขุ่นมัว แม้จะแค่เล็กน้อยแต่นางก็สังเกตเห็นได้ชัด ตอนที่นางสบตากับเขาเมื่อครู่นี้ เขาเองก็ไม่ได้มองตอบนางเลย

หรือว่าเขาจะตาบอดกัน?

"จื่อลู่ ไปตามท่านหมอมาดูอาการของฮูหยินน้อย"

"ขอรับ"

เขาคร้านจะพูดอธิบายกับนางแล้ว จึงให้บ่าวรับใช้ไปตามท่านหมอมาตรวจดูอาการของนางให้แน่ชัด ทั้งที่คืนนี้เป็นคือเข้าหอแท้ ๆ แต่กลับมีเรื่องวุ่นวายไม่รู้จักจบจักสิ้น ตัวเขาเองก็เบื่อหน่ายเรื่องนี้เหมือนกัน

เขาน่าจะเชื่อคำสหายว่าควรจะยกเลิกงานแต่งงานนี้ไปเสีย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อบิดาของเขาอยากได้ลูกสะใภ้ที่ร้ายกาจผู้นี้นัก ไม่รู้ว่านางใช้เล่ห์กลอันใดจึงทำให้บิดาของเขาเอ็นดูมากถึงเพียงนี้!

ไป๋อวี้ที่ได้อยู่คนเดียวสักพัก นางจึงได้ตระหนักว่าแท้ที่จริงนางได้ตายจากโลกเดิม แล้ววิญญาณได้มาเข้าร่างของคุณหนูใหญ่ไป๋อวี้ ซึ่งน่าแปลกที่ชื่อนั้นเหมือนกัน แต่ที่แปลกไปกว่าคือใบหน้าของนางในโลกเก่าก็เหมือนกับไป๋อวี้ในโลกนี้ราวกับคนคนเดียวกัน ฉะนั้นสิ่งที่จะเป็นไปได้คือ นางกับไป๋อวี้คือคนคนเดียวกันนั่นเอง เพียงแต่อยู่กันคนละโลกเท่านั้น นี่คงจะเป็นโลกคู่ขนานที่นางได้ย้อนกลับไปในยุคจีนโบราณมิผิดแน่

สวรรค์! ช่างเล่นตลกกับนางนัก!!