جميع فصول : الفصل -الفصل 300

พยาบาลก้มหน้า มือทั้งสองข้างขยุ้มเสื้อที่แนบติดลำตัวไว้แน่น กล่าวขอโทษเซิ่นหรูซวงในใจเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปพร้อมกับผู้อำนวยการ“เดี๋ยวก่อน คุณอย่าเพิ่งไป”จู่ ๆ แม่เด็กก็ตะโกนเรียกพยาบาล จนพยาบาลตัวแข็งทื่อ ผู้อำนวยการขมวดคิ้วมุ่นพลางดันแว่นตาขึ้น แววตาเจือความหงุดหงิดไว้เล็กน้อย “ยังมีอะไรอีก?” แม่เด็กออดอ้อน “คุณลุง พยาบาลคนนี้ยังไม่ขอโทษหางหางกับฉันเลย”ผู้อำนวยการเข้าใจในทันที จึงส่งสายตาให้กับพยาบาลพยาบาลกัดริมผีปาก ลังเลอยู่นานถึงพูดออกมาเบา ๆ หนึ่งประโยค “ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง...”แม่เด็กโบกมือด้วยความพึงพอใจอย่างมาก “ไปเถอะ คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อย อย่าไปหาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่องเสียล่ะ”พยาบาลกัดริมฝีปาก น้ำตาเอ่อคลอเต็มนัยน์ตาทั้งสองข้าง ก่อนก้มหน้าลง รีบสาวเท้าจากไปด้วยความเร่งรีบ แผ่นหลังนั้นดูคับแค้นใจและกลัดกลุ้มผู้อำนวยการพูดเสียงต่ำ “ที่นี่เป็นโรงพยาบาล อย่าก่อเรื่องเกินขอบเขต”แม่เด็กยิ้มจนตาหยีโค้ง “คุณลุง ฉันรู้ค่ะ คุณลุงวางใจเรื่องที่ฉันกำลังจะทำเถอะ”ผู้อำนวยการขานรับคำหนึ่ง แล้วหมุนตัวจากไปเซิ่นหรูซวงกดเสียงต่ำพูดขึ้น “คุณเป็

ซิงจือเหยียนไม่ปริปากพูด ฟังพวกเขาพูดจนจบอย่างเงียบ ๆ อารมณ์ต่าง ๆ ในแววตานั้นลึกล้ำและหนักอึ้งเซิ่นหรูซวงมองตาซิงจือเหยียน ไม่ปริปากพูดอะไรเมื่อเห็นว่าซิงจือเหยียนไม่มีความคิดเห็น ผู้อำนวยการหลี่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ประธานซิง ที่นี่ไม่สะดวกให้พูดคุยกันเท่าไร พวกเราไปคุยกันที่อื่นดีไหมครับ?”เว่ยอวิ่นลู่เห็นสีหน้าซิงจือเหยียน ในใจก็เต้นตุบ ๆ รีบพูดด้วยความอ่อนโยน “เธอเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง ต้องชดใช้เงินจำนวนเท่าไร ฉันจะออกเงินให้เธอเอง หวังว่าพวกคุณจะไม่ทำให้เธอลำบากใจนะคะ”ผู้อำนวยการหลี่และแม่เด็กต่างตกตะลึงไปพร้อม ๆ กันผู้อำนวยการหลี่หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “ประธานซิง คุณหนูเว่ย พวกคุณรู้จักคุณหนูคนนี้ด้วยหรือครับ?”ทันทีที่พูดจบ ซิงจือเหยียนก็เอ่ยปากพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เซิ่นหรูซวง" เขากวาดตามองเซิ่นหรูซวงตั้งแต่หัวจรดเท้าผมเผ้าเธอยุ่งเหยิง ยางรัดผมห้อยต่องแต่งอยู่ที่ปลายผม ปอยผมหลายปอยถูกพัดมาอยู่ด้านหน้า ชุดผู้ป่วยที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังดี ๆ อยู่ถูกกระชากจนบิดเบี้ยว กางเกงผู้ป่วยเปียกชื้นเป็นวงใหญ่ น้ำบนพื้นที่อยู่รอบ ๆ ตัวเธอถูกเหยียบเสียจนส

พูดจบ ซิงจือเหยียนก็เข็นรถเข็นของเซิ่นหรูซวงจากไปทันที โดยไม่แม้แต่จะชายตามองพวกเขาก่อนจะเดินจากไป ซิงจือเหยียนยังหยุดชะงักอีกครั้งผู้อำนวยการหลี่คิดว่ายังพอจะมีความหวัง ก็รีบพูดขึ้น “ประธานซิง คุณยอมฟังผมอธิบายแล้วเหรอครับ?”ซิงจือเหยียนกลับพูดว่า “เช็ดพื้นให้สะอาด แล้วส่งกาน้ำร้อนอันใหม่มา”ผู้อำนวยการหลี่พยักหน้ารับติด ๆ กันหลายครั้ง “ครับ ครับ ได้ครับ”ซิงจือเหยียนปรายตามองแวบหนึ่ง แววตาที่ลึกล้ำนั้นคมปราบอย่างมาก “ก็ใช้ตัวพวกคุณนั้นแหละ นอนไปบนพื้นแล้วใช้เสื้อผ้าถูให้สะอาดซะ ถ้าผมเห็นจุดที่ยังสกปรกแม้แต่จุดเดียว พวกคุณก็ค่อย ๆ เลียให้สะอาดแทนแล้วกัน”คำพูดเฉียบขาดอย่างที่ไม่อนุญาตให้โต้แย้ง และน้ำเสียงทุ้มต่ำและราบเรียบ กลับมีแรงกดดันมากมายมหาศาล สีหน้าของผู้อำนวยการหลี่และแม่เด็กต่างแข็งทื่อไปตาม ๆ กัน แม่เด็กจ้องคราบน้ำที่ถูกเหยียบย่ำจนสกปรกไปทั่ว ในใจคิดว่าให้ใช้ร่างกายของตัวเธอเองไปถูกพื้น ล้อกันเล่นใช่ไหม มันจะเป็นไปได้อย่างไร?ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยประสบกับความรู้สึกถูกปฏิบัติแบบไม่เป็นธรรมมาก่อน เธอพูดด้วยความไม่ยินยอม “มีสิทธิ์อะไร ก็บอกไปแล้วน้องสาวของคุณเ

“พูดมา!” ผู้อำนวยการหลี่สาวเท้าเข้าใกล้ พร้อมกับจ้องตาแม่เด็กเขม็ง “พูดความจริงมา เหตุการณ์จริงมันเป็นอย่างไรกันแน่?”แม่เด็กสะดุ้งตกใจ ใบหน้าซีดเผือดลง “เป็น เป็น เป็นหางหางที่ไม่ทันระวัง แต่ไม่ได้ตั้งใจชนน้องสาวของประธานซิงจริง ๆ จึงทำให้กาน้ำร้อนคว่ำลงไป”แม่เด็กดึงท่อนแขนของผู้อำนวยการหลี่ด้วยความกังวลพร้อมกับพูดขึ้น “คุณลุง หางหางไม่มีพ่อมาตั้งแต่ยังเล็ก ๆ เป็นคุณลุงที่เลี้ยงดูมาจนโต นมผงของหางหางก็เป็นคุณลุงที่ซื้อให้ คุณลุงก็รู้ ว่าหางหางไม่มีทางจะตั้งใจแน่นอน เขาเป็นแค่เด็ก เขาไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น อย่าตำหนิหางหางเลยได้ไหมคะ?”แม่เด็กพูดเสียงแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ เพราะเธอเห็นสีหน้ามืดครึ้มจนถึงขั้นน่ากลัวของผู้อำนวยการหลี่ เขาไม่เคยใช้สายตาเช่นนี้มองเธอมาก่อน มองจนแม่เด็กหัวใจบีบรัดแน่น สีหน้าซีดเผือดลงกว่าเดิม“คุณลุง นั่นเป็นใครกันแน่? แล้วทำไมคุณลุงต้องกลัวเขาขนาดนั้นด้วย?”เพี๊ยะ——ผู้อำนวยการหลี่ยกมือขึ้นแล้วตวัดลงไป โดยไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย เป็นแม่เด็กกุมใบหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ “คุณลุง ทำไมต้องตบฉันด้วยล่ะคะ?”ผู้อำนวยการหลี่ยกมือใช้นิ้วชี้หน้าเธอ

เธอนึกดูแคลนอยู่ในใจ คำพูดของซิงจือเหยียนมีน้ำหนักจริง ๆ ถึงกับสามารถทำให้คนทำเรื่องน่าอับอายพรรค์นั้นลงไปได้“ประธานซิง คุณหนูซิง ผมเอากาน้ำร้อนมาให้แล้วครับ ข้างในเป็นน้ำอุ่นที่อุณหภูมิพอเหมาะมาก คุณหนูซิงไม่ต้องรอให้เย็นก็ดื่มได้นะครับ”“แล้วก็พื้นที่ห้องกรอน้ำร้อนนั้น พวกเราก็ได้เช็ดจนสะอาดตามคำสั่งของประธานซิงแล้วเหมือนกัน ประธานซิงกับคุณหนูซิงสามารถไปดูได้”เขายกยิ้ม พลางเปิดฝากาน้ำร้อนออก แถมยังรินน้ำอุ่นที่ยังมีความร้อนอยู่เล็กน้อยใส่ในแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นก็ปิดฝากาน้ำร้อนให้เรียบร้อยหลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จเรียบร้อยอย่างเงียบเชียบและนุ่มนวล ผู้อำนวยการหลี่ก็ใช้สองมือประคองแก้วแล้วยื่นมาตรงหน้าเซิ่นหรูซวง ยิ้มประจบเอาใจพร้อมพูดว่า “คุณหนูเซิ่นอภัยให้ด้วยครับ เมื่อสักครู่นี้เป็นหลานสาวกับหลานชายของผมที่ไม่รู้จักความ ทำให้คุณต้องไม่พอใจ เมื่อครู่นี้ผมเห็นหลานชายร้องไห้ เลยร้อนใจไปบ้าง จึงอยากจะขอโทษคุณหนูเซิ่นกับประธานซิง ณ ตรงนี้ด้วยครับ”เซิ่นหรูซวงมองเขา แววตาฉลาดหลักแหลมคู่นั้นของผู้อำนวยการหลี่ฉายชัดถึงความจริงใจ เพียงแต่ความเจ้าเล่ห์ในแววตาทำให้เซิ่นหร