ชีวิตแม่ลูกอ่อน 3

ชีวิตแม่ลูกอ่อน

เพราะความเพลียจากการนอนไม่เต็มอิ่มในตอนกลางคืน ทำให้ณิชาเผลอหลับไประหว่างกล่อมลูกนอน ทว่าไม่นานก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูรั้วหน้าบ้าน หญิงสาวก้มลงจูบหน้าผากทารกน้อยที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ อย่างรักใคร่ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปดูหน้าบ้าน

“พี่ภูล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ามีเพียงแค่วินทร์ที่เปิดประตูลงมาจากรถ ทว่ากลับไม่เห็นภูวิศเพื่อนของเขาที่โทร. มาบอกว่าจะมารับประทานอาหารกลางวันด้วยกันก่อนหน้านี้

ชายหนุ่มปรายตามองภรรยาเล็กน้อย ก่อนจะขยับไปเปิดประตูตอนหลังของรถ หยิบแฟ้มงานออกมาสามสี่แฟ้ม แล้วเดินผ่านหน้าคนที่รอฟังคำตอบเข้าบ้านไปโดยไม่ได้ตอบคำถาม

หญิงสาวมองตามแผ่นหลังของสามีที่เดินเข้าไปหาลูกในห้องนั่งเล่น ไม่นานเขาก็ออกมา แล้วเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสองทันทีโดยไม่สนใจเธอที่ยังยืนมองเขาอยู่ที่เดิม

ณิชาเม้มปากเข้าหากันแน่น พยายามข่มความรู้สึกน้อยอกน้อยใจทุกอย่างเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ สิ่งหนึ่งที่เธอต้องคอยบอกและคอยย้ำกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาก็คือ...เขาเกลียดเธอ ที่เห็นเขายอมพูดดีกับเธอในบางครั้งนั้นก็เพราะทำเพื่อลูกเท่านั้น

...เธอไม่ควรคาดหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางรักคนอย่างเธอ

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังฟุ้งซ่านเกินไป ณิชาจึงรีบสั่นศีรษะเบา ๆ เพื่อไล่ทุกอย่างออกไปจากหัว ก่อนจะเดินเข้าไปส่องดูลูก ครั้นเห็นว่าเจ้าตัวเล็กยังหลับสนิท คุณแม่ลูกอ่อนจึงเดินไปที่ลานซักล้างหลังบ้าน แล้วซักผ้าอ้อมของลูกต่อจากที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อช่วงสายของวัน

ตอนแรกเธอกะจะรอให้ดวงใจมาซักพรุ่งนี้ทีเดียว แต่พอคำนวณดูผ้าอ้อมที่เหลือในตะกร้าแล้ว เธอคิดว่าไม่น่าจะพอใช้สำหรับคืนนี้ และอีกอย่างณิศราเพิ่งอายุได้สามเดือน ผิวหนังค่อนข้างบอบบาง เธอจึงไม่ใช้ผ้าอ้อมสำเร็จรูปเพราะกลัวจะอับชื้นจนทำให้ระคายผิว เลยเลือกใช้ผ้าอ้อมแบบที่ต้องเปลี่ยนบ่อย ๆ แทน

วินทร์เดินลงมาชั้นล่างอีกครั้งพร้อมคอมพิวเตอร์พกพาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านสบาย ๆ เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับรถของภูวิศวิ่งเข้ามาจอดในบ้านพอดี ชายหนุ่มไม่ได้เดินออกไปรับแขก หากเลือกเดินเข้าไปหาลูกในห้องนั่งเล่นแทน

ทว่ากลับเป็นณิชาที่เห็นว่าสามีไม่ได้เดินออกไปจึงออกไปรับแขก หญิงสาววางมือจากการซักผ้าอีกครั้ง แล้วเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปยังหน้าบ้านเพื่อรอรับแขกตามมารยาทที่เจ้าบ้านพึงมี เธอยิ้มและยกมือไหว้ทักทายชายหนุ่มที่เปิดประตูลงมาจากรถอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะพี่ภู”

“สวัสดีครับน้องชา” ภูวิศยกมือรับไหว้พร้อมทักทายกลับด้วยรอยยิ้มตามประสาคนอัธยาศัยดีและเป็นมิตรกับทุกคน โดยเฉพาะผู้หญิงสวย ๆ

“มาค่ะ ชาช่วยถือ” เธอรีบใส่รองเท้าแล้วเดินเข้าไปหาเมื่อเห็นเขาเปิดประตูตอนหลังของรถแล้วหอบหิ้วถุงกับข้าวเจ้าดังออกมาหลายถุง

“ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวพี่ถือเข้าไปเองก็ได้ มีแค่นี้เอง” ภูวิศปฏิเสธ ก่อนจะถามหาเพื่อนอย่างวินทร์ที่มาถึงก่อน เพราะไม่ได้แวะไปรับอาหารอย่างเขา “ไอ้วินทร์ล่ะ”

“อยู่ในห้องนั่งเล่นกับหนูณิค่ะ” ณิชาตอบพลางเดินนำเพื่อนสามีเข้าไปในบ้าน พอเดินใกล้จะถึงห้องนั่งเล่น เธอก็หันหน้าไปพูดกับเขาอีกครั้ง “พี่ภูเข้าไปหาพี่วินทร์เลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวชาเอาเข้าไปไว้ในครัวให้”

“เดี๋ยวพี่ถือเข้าไปให้ แล้วค่อยออกมาดีกว่า” บอกจบชายหนุ่มก็เดินผ่านห้องนั่งเล่นตรงเข้าไปในห้องครัว วางทุกอย่างลงบนเคาน์เตอร์ให้คนที่เป็นเจ้าบ้านจัดการต่อ “พี่ซื้อมาเยอะเลย ไม่รู้ว่าน้องชาชอบกินอะไร”

“ชากินได้หมดเลยค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ “พี่ภูจะกินเลยหรือเปล่าคะ ชาจะได้จัดใส่จานเลย”

“กินเลยก็ได้ครับ น้องชายังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าเลยไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ค่ะ” เพราะต้องอยู่กับลูก ให้นมทุก ๆ สองชั่วโมง พอลูกหลับก็นึกขึ้นมาได้ว่าต้องซักผ้าอ้อม และขณะซักก็ต้องคอยเดินเข้าไปสอดส่องดูลูก ด้วยกลัวว่าอาจจะตื่นมาแล้วไม่เจอใคร ทว่าซักยังไม่ทันจะเสร็จ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหนูน้อยดังออกมา เธอก็ต้องรีบวางมือแล้วรีบเข้าไปหาลูกในบ้าน เปลี่ยนผ้าอ้อม เล่นและให้นม จากนั้นก็กล่อมจนกว่าจะหลับอีกรอบ คนเป็นแม่อย่างเธอถึงจะมีเวลาไปทำอย่างอื่น จึงทำให้ลืมเรื่องกินข้าวไปเลย “แต่ชาก็ไม่ค่อยรู้สึกหิวเท่าไหร่”

“ไม่หิวก็ต้องกินครับ นี่มันบ่ายสองกว่าแล้ว พี่ว่ากินเลยดีกว่า มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยจัดใส่จาน” บอกจบภูวิศก็พับแขนเสื้อตัวเองขึ้นจนถึงศอก เตรียมจะเทกับข้าวใส่จานช่วยหญิงสาว

“เดี๋ยวชาจัดการเองดีกว่า พี่ภูไปหาพี่วินทร์เถอะค่ะ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวชาเดินออกไปเรียก”

“ค่อยไปก็ได้ครับ พี่อยากช่วย”

เมื่อเขายืนยันมาแบบนั้น ณิชาก็จำเป็นต้องพยักหน้ายอม ก่อนจะเดินไปหยิบจานออกมาวาง เพื่อให้เขาแกะแล้วเทกับข้าวใส่พร้อมกับเธอที่ช่วยเขาแกะด้วย

“ก่อนหน้านี้ทำอะไรอยู่เหรอ” ชายหนุ่มถามอย่างชวนคุย

“คะ ?” ณิชาทำหน้าฉงนเล็กน้อยด้วยไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงตอนไหน

“ก่อนที่พี่จะมาน่ะครับ น้องชาทำอะไรอยู่” ตอนที่เธอเดินออกไปรับเขาหน้าบ้าน เขาสักเกตเห็นว่าชายเสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอสวมใส่มันเปียก คาดว่าน่าจะเกิดจากการเผลอเช็ดมือใส่ เขาจึงไม่แน่ใจว่าเธอเพิ่งล้างมือมาหรือทำอะไรอยู่ก่อนหน้านั้น

“อ๋อ...ซักผ้าอ้อมค่ะ”

“หือ...” ภูวิศเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ ด้วยความแปลกใจ “ปกติน้องชาต้องซักเองเหรอครับ”

“จริง ๆ มีแม่บ้านซักให้ค่ะ แต่วันนี้ลา ชาก็เลยต้องซักเอง ไม่งั้นไม่พอใช้ตอนกลางคืน”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะถามต่อ “แล้วซักเครื่องไม่ได้เหรอ”

“ได้ค่ะ แต่ซักมือดีกว่า ถนอมผ้า”

“แบบนี้เหนื่อยแย่เลย ยิ่งวันนี้ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว คงไม่มีเวลาส่วนตัวเลยใช่ไหม”

ณิชาได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ แม้เขาไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ เธอก็พอจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร หญิงสาวหันหน้าไปทางประตูกระจกที่มีเงาของตัวเองสะท้อนออกมา เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเสื้อยืดตัวโคร่ง กางเกงผ้าขาสั้น ผมเผ้าชี้ฟูเล็กน้อย เธอจำไม่ได้แล้วว่าหวีผมครั้งสุดท้ายเมื่อไร ผิวหน้าหมองคล้ำเพราะไม่ได้รับการดูแลเท่าที่ควร

“เฮ้ย แต่พี่ไม่ได้จะว่าน้องชาดูไม่ดีนะ” ภูวิศรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอมองกระจกนาน ด้วยกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด คิดว่าเขาว่าเธอไม่ดูแลตัวเอง

“ชาไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ก็ชาไม่มีเวลาดูแลตัวเองจริง ๆ” อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเวลาเลย แต่เธอเลือกที่จะโฟกัสและทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับลูก เธอจึงมองข้ามการดูแลตัวเองไปเพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ

“พี่เข้าใจ เลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่ง่าย ๆ คงจะเหนื่อยน่าดู”

“ก็เหนื่อย...” ณิชาตอบพร้อมคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ ถ้าจะบอกว่าไม่เหนื่อยเลยก็คงเป็นการโกหก เพราะการที่ต้องเลี้ยงเด็กคนหนึ่งโดยที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน มันเป็นอะไรที่เหนื่อยและเครียดมากจริง ๆ

ยิ่งช่วงที่คลอดณิศราเดือนแรกเธอยิ่งเครียด ด้วยไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อนจึงทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก ปรับเวลานอนไม่ได้จนทำให้พักผ่อนไม่เพียงพอ ถึงแม้จะเคยอ่านคู่มือและฟังคำที่หมอแนะนำมา แต่พอเจอสถานการณ์จริง ๆ มันยิ่งกว่านั้น ทว่าเธอยังโชคดีที่มีดวงใจคอยช่วยบอกช่วยสอน แต่กระนั้นเธอซึ่งเป็นคุณแม่มือใหม่ก็เหนื่อยและเครียดมากอยู่ดี

ความเครียดที่สะสมและระบายให้ใครฟังไม่ได้ ครั้นจะไประบายให้สามีฟังก็ไม่กล้าเพราะตอนนี้เขาไม่ได้ใจดีกับเธออย่างแต่ก่อน หญิงสาวจึงทำได้เพียงแอบไปร้องไห้คนเดียวเงียบ ๆ เพื่อหวังจะคลายความอึดอัดใจ หากมันก็ไม่ช่วยสักเท่าไรเลย สุดท้ายเธอก็กลายเป็นคุณแม่ที่มีภาวะซึมเศร้าหลังคลอด แต่ก็ต้องกัดฟันสู้ ฝ่าฟันทุกความรู้สึกเพื่อเด็กหญิงณิศรา ซึ่งเป็นเปรียบเสมือนลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเธอ

ชีวิตครอบครัวเธอไม่ได้มีความสุขอย่างที่เคยวาดฝันเอาไว้ มีหลายครั้งที่เธอคิดอยากพาตัวเองหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ เธอเหนื่อยและท้อกับความเป็นอยู่ที่กำลังเผชิญ แต่พอมองหน้าลูกที่เพิ่งเกิดมาและไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เธอก็ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ ได้แต่ข่มความรู้สึกของตัวเองเอาไว้และทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุด

“มึงมาทำอะไรตรงนี้”