ชีวิตแม่ลูกอ่อน

บทที่ 3

ชีวิตแม่ลูกอ่อน

เสียงโทรศัพท์ของณิชาดังขึ้นในเช้าวันหนึ่ง หญิงสาวประคองลูกน้อยที่กำลังดูดนมจากเต้าไว้ด้วยแขนข้างเดียว แล้วเอื้อมหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาดู ก่อนจะกดรับทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่โทร. เข้ามาคือดวงใจ

“ฮัลโหลค่ะพี่ใจ”

[สวัสดีค่ะคุณชา วันนี้หนูณิงอแงไหมคะ]

คิ้วเรียวสวยของเจ้านายสาวขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง “ไม่ค่อยค่ะ พี่ใจมีอะไรหรือเปล่าคะ”

[คือพอดีวันนี้พี่ต้องไปประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนยายเจี๊ยบน่ะค่ะ มันเพิ่งมาบอกเมื่อกี้เอง พี่เลยจะโทร. มาขออนุญาตลางานสักครึ่งวัน] ดวงใจเอ่ยอย่างเกรงใจ เนื่องจากหล่อนเพิ่งรู้จากลูกสาววัยสิบสามปีเมื่อครู่นี้เองว่าวันนี้ต้องไปประชุมผู้ปกครองประจำปีการศึกษา จึงจำเป็นต้องลางานอย่างกะทันหัน [นี่พี่เพิ่งบ่นมันไป ครูให้จดหมายเชิญมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อน แต่มันเพิ่งเอามาให้ น่าตีจริง ๆ]

“อย่าตีน้องเลยค่ะ พี่ใจไปโรงเรียนน้องได้เลย วันนี้หนูณิก็ไม่ค่อยงอแงเท่าไหร่” เธอบอกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ตอนนี้ณิศราไม่งอแงก็จริง เพราะกินนมอยู่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าหลังจากนี้จะไม่งอแง

[ขอบคุณมากค่ะคุณชา ส่วนผ้าอ้อมเดี๋ยวพี่ไปซักให้ตอนบ่าย ๆ นะคะ]

“จริง ๆ พี่ใจลาทั้งวันเลยก็ได้นะคะ ไปโรงเรียนน้องกลับมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อน” เจ้านายสาวว่าอย่างใจดี เพราะโรงเรียนที่จรัสยาหรือน้องเจี๊ยบบุตรสาวของดวงใจนั้นค่อนข้างห่างไกลจากชุมชน ต้องเดินทางโดยรถประจำทาง อีกทั้งยังต้องฝ่าการจราจรที่แน่นขนัด กว่าจะกลับมาถึงบ้านคงเหนื่อยล้าน่าดู “ส่วนผ้าอ้อมค่อยซักพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”

[เอาอย่างนั้นเหรอคะ] ดวงใจถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะค่อนข้างเป็นห่วงเจ้านายสาวที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว มิหนำซ้ำยังเป็นคุณแม่มือใหม่ มีประสบการณ์เพียงแค่สามเดือนเท่านั้น ส่วนสามีก็ต้องออกไปทำงาน แล้วไหนจะข้าวปลาอาหารที่ไม่รู้จะกินอะไรยังไง จะมีเวลาทำกับข้าวกินเองหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ตามนั้นแหละค่ะ” ณิชายืนยันให้แม่บ้านวัยกลางคนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ตอนเธอท้องได้สี่ถึงห้าเดือนสบายใจ อีกอย่างดวงใจทำงานทุกวัน ไม่เคยได้หยุดพักเลย มิหนำซ้ำยังเพิ่งเจอเรื่องเครียด ๆ มา เธอจึงอยากให้ลูกจ้างได้พักผ่อนบ้าง

[ถ้าอย่างนั้นพี่ขออนุญาตลาทั้งวันเลยนะคะ หลังประชุมผู้ปกครองเสร็จพี่ว่าจะพามันไปซื้อชุดนักเรียนใหม่ด้วย] ตอนแรกหล่อนเกรงใจจึงไม่อยากลาทั้งวัน แต่เมื่อเจ้านายอนุญาตจึงจะใช้โอกาสนี้พาจรัสยาไปซื้อของใช้และอุปกรณ์การเรียนด้วยเลย

ณิชาวางสมาร์ตโฟนลงที่พื้นข้างตัวหลังจากดวงใจวางสายไปแล้ว ก่อนจะก้มมองลูกน้อยที่ยังดูดนมพร้อมกับมองเธอตากลมแป๋ว ครั้นเห็นคนเป็นแม่ยิ้มให้ คนตัวเล็กก็ยิ้มตามทั้งที่ปากยังคาบเต้า

หญิงสาวยกมือขึ้นมาเขี่ยแก้มนุ่ม ๆ ของลูก พิศมองใบหน้าของแกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะคิดอย่างขำ ๆ ...ช่างน่าน้อยใจจริง ๆ เธอเป็นคนอุ้มท้องเด็กหญิงณิศรามาเองแท้ ๆ แต่เค้าโครงใบหน้ากลับถอดแบบมาจากผู้เป็นพ่อเกือบทั้งหมด มีแค่จมูกกับดวงตาเท่านั้นที่ได้ไปจากเธอ

“พี่ใจยังไม่มาเหรอ” เสียงของวินทร์ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองดังขึ้น ดึงความสนใจของคนที่กำลังมองสำรวจใบหน้าลูกอย่างเพลิดเพลินให้เงยขึ้นไปมอง ครั้นเห็นว่าเธอกำลังให้นมลูก ชายหนุ่มก็รีบเสกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้าน ทำทีเป็นมองหาคนที่เขาถามหา

ณิชาตาโตด้วยรู้สึกตกใจนิด ๆ รีบคว้าผ้าอ้อมที่อยู่แถวนั้นมาปกปิดเต้าอวบที่หนูน้อยกำลังดูดดึง ก่อนจะตอบคำถามของเขา “วันนี้พี่ใจลาค่ะ เพราะจะพาน้องเจี๊ยบไปโรงเรียน”

ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววความเคร่งเครียดขึ้นนิด ๆ หันกลับมามองภรรยากับลูกน้อยด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ด้วยไม่แน่ใจว่าณิชาจะเลี้ยงลูกคนเดียวทั้งวันไหวหรือไม่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ไว้ใจเธอ แต่เพราะเธอยังเป็นมือใหม่ การมีดวงใจอยู่ด้วยจึงทำให้เขารู้สึกสบายใจกว่า

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางเลิกคิ้วนิด ๆ เมื่อเห็นเขามองมาคล้ายกำลังคิดหรือสงสัยอะไร

“เธอเลี้ยงลูกคนเดียวได้ ?”

“น่าจะได้นะคะ” ณิชาบอกอย่างไม่แน่ใจ เพราะลึก ๆ แล้วเธอก็แอบรู้สึกหวั่น ๆ อยู่เหมือนกัน ตั้งแต่คลอดและเลี้ยงดูมาตลอดสามเดือน เธอมีดวงใจที่มีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กแรกเกิดมาก่อนคอยช่วยดูและคอยแนะนำตลอด ส่วนมารดาของวินทร์นั้นนาน ๆ ถึงจะแวะเข้ามาเยี่ยม

อีกทั้งในวันหยุดก็ยังมีสามีคอยสลับเปลี่ยนให้เธอได้มีเวลาจัดการเรื่องส่วนตัว ส่วนตอนกลางคืน ถึงแม้ว่าเธอจะนอนกับลูกแค่สองคน แต่ก็ยังมีเขาอยู่ในบ้าน หากเกิดอะไรขึ้นเธอก็สามารถเรียกได้ ทว่ายังไม่เคยต้องเลี้ยงคนเดียวทั้งวันเลยสักครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะดูไม่ใช่เรื่องยาก แต่เธอก็แอบกังวลนิด ๆ อยู่ดี

วินทร์ยืนครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง หากเขาก็ไม่มีทางเลือกมากนัก เนื่องจากวันนี้ที่บริษัทมีประชุมบอร์ดประจำปี และเขาซึ่งเป็นผู้บริหารจึงจำเป็นต้องเข้าร่วมประชุมด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะฉะนั้นทางเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็คือ...

“ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบโทร. หาฉัน เข้าใจไหม”

“ค่ะ พี่วินทร์ไม่ต้องเป็นห่วง” หญิงสาวรีบรับคำด้วยรอยยิ้มดีใจ ทว่าวินาทีต่อมารอยยิ้มนั้นก็พลันหายไปจากใบหน้างาม เมื่อได้ยินเขาพูดประโยคต่อมา...

“ฉันเป็นห่วงลูก อย่าเข้าใจผิดว่าฉันจะเป็นห่วงเธอ” พูดจบเขาก็เดินออกจากบ้านไปทันที โดยไม่สนใจว่าคำพูดของเขาเมื่อสักครู่จะทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายมากเพียงไร

เมื่อสามีเดินออกไปจนลับสายตา ณิชาก็ก้มมองลูกน้อยที่กินนมอิ่มแล้วและกำลังมองเธอตาแป๋วอีกครั้ง ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเช่นทุกครั้ง ณิศราก็ยิ้มตอบอย่างร่าเริง โดยไม่รู้เลยว่ารอยยิ้มของแม่นั้นเศร้าเหลือเกิน

ครั้นเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของลูก ภายในอกข้างซ้ายของผู้เป็นแม่ก็ยิ่งปวดหนึบด้วยรู้สึกน้อยใจผู้เป็นสามี เธอรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ไปน้อยใจเขา แต่พอเห็นเขามีท่าทีห่างเหิน เย็นชา และพูดวาจาร้ายกาจ ไม่สนว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอย่างนั้น

หญิงสาวกระบอกตาร้อนผ่าว รีบแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน กะพริบตาถี่รัวเพื่อขับไล่น้ำตาที่กำลังจะรินไหลลงมา เธอไม่รู้เลยว่าจะทนอยู่ในสภาวะแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน ทางข้างหน้าช่างมืดมนเหลือเกิน…

วินทร์รักลูก ทว่าเขากลับเกลียดเธอซึ่งเป็นแม่ของลูก

“แม่จะทำยังไงดีลูก” ณิชาเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ ถึงแม้ว่าเธอจะรักเขา แต่ก็รู้ว่าที่ที่เธออยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ที่ของเธอ หากเธอก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ในเมื่อตอนนี้เธอและเขามีหัวใจดวงน้อย ๆ อีกดวงมาผูกมัดกันเอาไว้ จึงไม่สามารถตัดสินใจจะทำอะไรได้อย่างเด็ดขาด