ชีวิตแม่ลูกอ่อน 2

ชีวิตแม่ลูกอ่อน

“ถ้าไม่มีใครมีคำถามเพิ่มเติม ผมขอปิดการประชุมไว้เพียงเท่านี้ ขอบคุณครับ” วินทร์กล่าวขึ้นเมื่อการประชุมดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย และไม่มีใครสงสัยหรือมีคำถามอะไร รองประธานหนุ่มพับปิดไมค์ตรงหน้า หยิบแท็บเล็ตและเอกสารสามสี่แผ่นที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินออกไปจากห้องประชุมทันที

“วินทร์! ไอ้วินทร์!” เสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เท้าของเจ้าของชื่อหยุดชะงัก แล้วหันกลับไปมอง

“มีอะไร”

“รีบไปไหนวะ ประชุมวันนี้มึงดูรีบ ๆ นะ” ภูวิศหรือภูซึ่งเป็นทั้งหนึ่งในหุ้นส่วนและเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันถาม พร้อมรีบสาวเท้ายาว ๆ ขึ้นมาหา ก่อนที่ทั้งสองจะเดินตรงไปยังห้องทำงานของรองประธานบริษัทพร้อมกัน

“รีบกลับห้องไปเคลียร์งานให้เสร็จ” วินทร์ตอบเพื่อนขณะเดินไปด้วยกัน

ภูวิศยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปถาม “นี่มันพักเที่ยงนะเว้ย มึงไม่กินข้าวก่อนเหรอ”

“ไม่ละ”

“อ้าว กูอุตส่าห์จะชวนไปกินข้าว มึงรีบไปไหนวะ งานค่อยเคลียร์ตอนบ่ายก็ได้นี่ ช่วงนี้ไม่มีอะไรเร่งด่วนไม่ใช่เหรอ” ภูวิศขมวดคิ้วสงสัย เพราะเป็นผู้บริหารด้วยกันจึงรู้ดีว่าช่วงนี้บริษัทไม่ได้มีงานด่วนอะไร แต่ถึงจะด่วนขนาดไหนก็ยังมีเวลาพักรับประทานอาหาร

“กลับบ้าน วันนี้แม่บ้านลา ชาเลี้ยงลูกคนเดียว” วินทร์บอกเพื่อนสนิทออกไปตามตรง

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นห่วงเมีย เลยจะรีบกลับบ้านไปช่วยเมียเลี้ยงลูก” ภูวิศเย้าแหย่ด้วยแววตาระยิบระยับ

“กูเป็นห่วงหนูณิ” รองประธานหนุ่มรีบแก้ความเข้าใจของเพื่อน

ภูวิศทำปากคว่ำพลางพยักหน้ารับรู้แบบกวน ๆ ก่อนจะถามต่อ “แล้วจะกลับตอนไหนล่ะ กูไปด้วย พอดีเลยกูซื้อของเล่นไว้หลังรถเยอะแยะ จะได้เอาไปให้หลานด้วย”

“เคลียร์งานเสร็จแล้วก็ไปเลย”

“โอเค งั้นเดี๋ยวกูโทร. บอกน้องชาไว้ก่อนว่ากูจะเข้าไปหา”

คิ้วเข้มของวินทร์ขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินว่าภูวิศจะโทร. หาภรรยาของเขา “มึงจะโทร. บอกทำไม”

“เอ๊า ก็โทร. ไปบอกไว้ไงว่ากูจะเข้าไป เพราะกูเชื่อว่ามึงคงไม่โทร. ไปบอกแน่ ๆ ว่ามีกูไปด้วย จริงไหม” ภูวิศเป็นอีกคนหนึ่งที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ที่หมางเมินและไม่ลงรอยของวินทร์กับณิชา เพราะเขาสนิทกับทั้งสองคนมาเนิ่นนาน

“แล้วจะบอกเพื่ออะไร นั่นบ้านกู แค่กูรับรู้คนเดียวไม่พอหรือไง”

“กูจะสั่งอาหารเข้าไปกินที่บ้านมึงด้วยไง โทร. บอกให้น้องรอกินข้าวพร้อมกัน เผื่อน้องกินก่อน”

“มึงมีเบอร์ ?” วินทร์ยังคงถามต่อด้วยความคับข้องใจ ภูวิศสนิทกับณิชาก็จริง หากนั่นก็เมื่อนานมาแล้ว ครั้งล่าสุดที่ทั้งสองได้เจอกันก็คือวันแต่งงานกับวันที่เธอคลอดหนูณิ แล้วทั้งคู่ก็ไม่มีโอกาสคุยกันมากสักเท่าไร เขาจึงคิดว่ามันไม่น่าจะมีเบอร์โทรศัพท์หรือช่องทางติดต่อของหญิงสาว

“ไม่มี แต่กำลังจะขอจากมึงเนี่ย เอาเบอร์น้องชามา” บอกจบก็ล้วงโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง เตรียมจะกดหมายเลขติดต่อของหญิงสาว และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังยืนนิ่งไม่ยอมบอก เขาจึงเร่งอีกครั้ง “เร็ว ๆ ดิ หรือมึงจะเป็นคนโทร. ?”

วินทร์ถอนหายใจเสียงดังด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะยอมบอกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของภรรยาให้แก่เพื่อนสนิทรวดเดียว

“ปากบอกเกลียดเขา แต่ก็จำเบอร์เขาได้ครบทุกตัว” แล้วเสียงแซวของภูวิศก็ทำให้เท้าทั้งสองข้างที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องทำงานหยุดชะงัก

“ก็เกลียด...” ชายหนุ่มบอกอย่างไม่เต็มเสียงเหมือนที่ผ่านมา พลางนึกแปลกใจตัวเองที่จำเบอร์โทรติดต่อของณิชาได้ ทั้งที่ไม่เคยท่องจำ เพียงแค่มีบันทึกไว้ในโทรศัพท์เพื่อใช้ติดต่อยามฉุกเฉิน หากก็แทบจะไม่ได้กดโทร. ออกเลยสักครั้ง

“เบอร์ของเปียวมึงจำได้แบบนี้ปะเนี่ย” คนเป็นเพื่อนยังคงเย้าแหย่ต่ออย่างขำ ๆ ระหว่างรอให้ณิชารับสาย

รองประธานหนุ่มถึงกับนิ่งงันเมื่อได้ยินคำถามนั้นของเพื่อนสนิท เพราะเขาจำเบอร์โทรศัพท์ของเปียวดีไม่ได้เลย ทว่าวินาทีต่อมาเขาก็คิดได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องสำหลักสำคัญอะไร ด้วยทุกวันนี้เขากับคนรักมักจะคุยกันผ่านแอปพลิเคชันไลน์เสียส่วนใหญ่ จึงไม่จำเป็นต้องจำหมายเลขพวกนั้นให้มันวุ่นวาย

“ไม่เห็นต้อง...” แล้ววินทร์ก็ต้องหยุดพูดเอาไว้แค่นั้น เมื่อภูวิศยกมือห้ามและชี้ไปยังโทรศัพท์ที่แนบอยู่ข้างหู เพื่อบอกว่าณิชารับสายของมันแล้ว

“สวัสดีครับน้องชา นี่พี่ภูเองนะครับ ภูเพื่อนสนิทของไอ้วินทร์น่ะครับ จำได้ไหม” ภูวิศเงียบฟังปลายสายด้วยสีหน้าลุ้น ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วพูดต่อ “ดีใจจังที่น้องชาจำพี่ได้...ครับ คืออย่างงี้…”

วินทร์ยืนมองเพื่อนสนิทที่ทำเสียงหวานคุยโทรศัพท์กับภรรยาตามกฎหมายของตนเองด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ เขาไม่ได้ยินว่าณิชาพูดหรือตอบอะไรกลับมาบ้าง เห็นเพียงรอยยิ้มและน้ำเสียงหวาน ๆ ของภูวิศที่เอ่ยกับปลายสายเท่านั้น

ครั้นรู้สึกว่าความหงุดหงิดยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นอย่างน่าประหลาด ไม่รอให้ทั้งสองคนพูดคุยกันจบ รองประธานหนุ่มก็ผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของตน เพื่อหนีให้พ้นรัศมีของการได้ยินน้ำเสียงของเพื่อน

ทว่าเข้ามาในห้องได้ไม่ถึงหนึ่งนาที คนที่คุยโทรศัพท์อยู่ก่อนหน้านี้ก็เปิดประตูตามเข้ามา ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างซีเรียส

“ไอ้วินทร์ งานมึงต้องเคลียร์ให้เสร็จวันนี้เลยเหรอวะ”

“ทำไม”

“น้องชายังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้า น้องลืม เอาจริง ๆ ถ้ากูไม่โทร. ไป น้องก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าว” เพราะตอนที่เขาถามณิชาว่ากินข้าวหรือยัง อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ เขาจึงถามต่อว่ายังไม่ได้กินตั้งแต่เช้าเลยใช่ไหม หญิงสาวจึงสารภาพออกมาว่าลืมกิน

“แล้วทำไมไม่กิน” ใบหน้าหล่อเหลาของวินทร์ฉายความเคร่งเครียดขึ้น

“กูก็บอกอยู่ว่าน้องลืม สงสัยมัวแต่เล่นกับลูก พอหนูณินอน น้องก็ไปซักผ้า ซักยังไม่ทันเสร็จหนูณิก็ตื่นก่อน แล้วก็ไม่ยอมนอนเลยต้องอยู่เล่นด้วยตลอดเวลา”

“กูหมายถึงตอนนี้ รู้ว่าลืมกิน ก็รีบไปกินสิ”

“ไอ้นี่” ภูวิศสบถเบา ๆ เมื่อเพื่อนไม่ได้ดั่งใจ “ก็กูโทร. บอกน้องเขาว่าเราจะเข้าไปกินข้าวที่บ้านใช่ปะ ทีนี้น้องเขาก็ต้องรอกินพร้อมเราสิ”

“ไม่ต้องรอ บอกให้กินก่อนเลย”

“กูบอกแล้ว แต่น้องเขาก็กลัวเสียมารยาทแหละ เลยจะรอกินพร้อมเรา กูเลยคิดว่าเราควรไปตอนนี้เลย ก่อนที่เมียมึงจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน”

วินทร์นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริงนอกจากประชุมแล้ว งานที่มีอยู่ก็ไม่ได้เร่งด่วนอะไร สามารถเอากลับไปทำที่บ้านหรือจะมาทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ ใช้เวลาคิดไม่นานเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วเงยหน้าขึ้นไปพูดกับเพื่อนที่รอฟังว่าเขาจะเอาอย่างไร

“เออ เจอกันที่บ้าน มึงอยากกินอะไรก็ซื้อเข้าไปแล้วกัน”

“จัดไปครับเพื่อน” ภูวิศฉีกยิ้มกว้าง

มันกว้าง...จนวินทร์อดรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาไม่ได้ เขาไม่ได้หวั่นไหวกับรอยยิ้มนั้นของเพื่อน หากแต่เริ่มสงสัยและตงิดใจอะไรบางอย่าง