All Chapters of ทะลุมิติเรื่องนี้แถมฟรีพ่อของลูก: Chapter 11 - Chapter 20

หลังประสบเหตุจากความหล่อกระแทกตา ธารตะวันก็ขอให้ท่านประธานช่วยไปนั่งหน้าตาดีที่โต๊ะอาหารแทน มิเช่นนั้นหัวใจเธอมันน่าจะทำงานหนักเกินแล้วอาจล้มเหลวได้เลยแม่ครัวจำเป็นนำไส้กรอกกับหมูสับและโบโลน่าเตรียมไว้ เริ่มตั้งแต่ต้มเนื้อหมูแล้วก็หั่นไส้กรอกให้เรียบร้อยใบหน้างามล้ำหยิบจับอย่างคล่องแคล่ว โลกที่จากมาเธอทำมาแทบจะทุกอาชีพแล้วในร้านอาหาร ทั้งล้างจานหรือผู้ช่วยเชฟเธอก็ผ่านสนามเหล่านี้มาแล้วทั้งนั้นชีวิตเธอก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินนั่นแหละ...เมนูทำง่ายแล้วก็อิ่มท้องถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร ธันย์ธาราละสายตาจากหน้าจอมือถือ เขาวางคว่ำหน้าจอลงแล้วขยับตัวอย่างสนใจไข่กระทะตรงหน้าแทน“อันนี้ซอสนะคะ เผื่อคุณธันย์อยากใส่ซอสเพิ่ม” เธอวางซอสให้เขาพร้อมกับพริกไทยเผื่อจะโรยหน้าเพิ่มพอจัดวางเสร็จร่างบางก็ถอยไปยืนประสานมือไว้ด้านหน้า พลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายช้อนตามองมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเสตาไปที่ไข่กระทะพร้อมกับออกคำสั่งเสียงเย็นยะเยือก“คุณชิมสิ” เขาพูดเสียงนิ่งจนเหมือนคนไร้ชีวิตชีวา“คะ” เธอเลิกคิ้วแล้วระบายยิ้มจืดเจื่อนเมื่อได้ยินทำอย่างกับกลัวว่าเธอจะวางยาพิษในอาหารเขา ธารตะวันยิ้ม

ท่านประทานให้เธอขึ้นมาช่วยจัดห้องทำงานใหม่ ร่างบางจัดเก็บเอกสารที่เขากองไว้ให้ใส่กล่องลังกระดาษสีน้ำตาล แล้วก็ขนอุปกรณ์วาดรูปต่างๆ มาวางเรียงเข้ามุมกระจกที่เห็นวิวสวนหลังบ้านทั้งผ้าใบวาดรูปขนาดเล็กใหญ่ต่างกันไป สีน้ำและพู่กันหลายขนาดก็ถูกวางเรียงไว้ที่ชั้นด้านข้างให้เป็นระเบียบธันย์ธาราคัดแยกเอกสารบางส่วนใส่กล่องลัง เขาจะย้ายไปไว้อีกห้องหนึ่ง โดยจะใช้ห้องนี้เป็นที่สำหรับผ่อนคลาย ไม่เหมาะกับการมีกองเอกสารใหญ่โตมโหฬารปิดห้องให้ทึบแบบนี้ทั้งคู่เหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่กำลังช่วยกันจัดห้อง แต่เธอที่ยังหยุดคิดเรื่องคนปองร้ายเจ้านายไม่ได้ เผลอตัวเหลือบมองเขาเป็นระยะราวกับมีบางอย่างที่อยากถามแต่ไม่กล้าพูดไป“ถ้าจะจ้องขนาดนั้นก็ถามมาเถอะ” เขาพูดขึ้นขณะที่ยกกล่องลังไปไว้ที่มุมห้อง เตรียมให้คนมาช่วยขนย้ายลงไปอีกแรง“คะ” เธอหลุดออกจากภวังค์ พลันเลิกคิ้วมองไปที่ร่างสูงทันทีธันย์ธาราจับจ้องสายตาคู่คมไปที่เธอ เห็นมองอยู่นานสองนาน คิดหรือว่าคนที่โดนมองจะไม่รู้สึกตัว“คุณมีอะไรอยากจะถาม”“เปล่านะคะ”เธอรีบปฏิเสธทันควันแต่สีหน้าออกว่ามีเรื่องติดค้างในใจ ร่างสูงที่รู้ว่าเธอกำลังบ่ายเบี่ยงลอบระบาย

“ทำอย่างกับเห็นผี...”เธอยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตา ทั้งยังอุทานเสียงดังลั่น จนเขาคิดว่าเธอเห็นผีที่ขี่คออยู่เสียอีกประธานธันย์ส่ายหน้าพลันมุ่นคิ้ว ไม่ได้รู้สึกกระดากอายหลังเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำ ท่อนล่างพันผ้าขนหนูคาดเอวไว้ แต่มันก็หมิ่นเหม่จนเกรงว่าหากขยับผิดท่าผ้าอาจลงไปกองกับพื้นได้“ปะ... ปะ... ปาท่องโก๋ค่ะคุณธันย์” ธารตะวันพูดติดขัด ก่อนจะหันหน้าเบือนหนีไปทางอื่น แล้วยื่นถุงน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ให้อีกฝ่าย“วางไว้”“นะ... หนำ... นะ- น้ำเต้าหู้ด้วยค่ะ”“บอกให้วางไว้”เขาลอบถอนหายใจทิ้งพรืดยาว ก่อนจะชักสีหน้าไม่เข้าใจที่เห็นเธอพูดติดขัดไม่คล่องปาก โทนสียงที่พูดก็เหินแปลกหูชอบกลจนเขาต้องออกแรงดึงแขนเธอลง จะได้เห็นว่าอาการเจ้าตัวปกติดีหรือเปล่า“แล้วติดอ่างอะไรขนาดนั้น” เขาไม่ได้ใช้แรงมาก แค่จับแขนเธอที่ปิดหน้าออกให้พ้นสายตา ก่อนจะเบิกตาโตชะงักงันไปชั่วขณะ“คุณธันย์”“เลือด...”“เลือดเหรอ”ร่างสูงจ้องมองเลือดกำเดาสีแดงสด กำลังไหลออกจากรูจมูกของอีกฝ่ายช้าๆ ธารตะวันยกมือขึ้นถูที่ปลายจมูก ก่อนจะหลุบตามองเลือดที่ติดหลังมือมา“เอ่อ... ละ- เลือดกำเดาไหลเหรอ” เธอแค่นหัวเราะราวกับคนเสียสติ ขณ

แม้จะนั่งทานอาหารระหว่างรอให้ฝนหยุดตก แต่ค่ำคืนนี้ท่าทีจะอีกไกล ขนาดนั่งทานอาหารจนพุงกางฝนก็ยังตกพรำอยู่ดีประธานธันย์เก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ที่มุมปาก เขาหยิบร่มเตรียมกางให้เธอเดินไปที่รถพร้อมกัน มื้อนี้เขาทานอิ่มแปล้เลย เป็นครั้งแรกที่ได้ทานอาหารแบบไม่ต้องกังวลจะมียาพิษปะปนอยู่แค่มีธารตะวันอยู่ข้างกาย เขาจะเจริญอาหารเป็นพิเศษ อย่างน้ำเต้าหู้เมื่อเช้าก็กินหมด หรือกาแฟก็ต้องสั่งผ่านคุณผู้ช่วยคนนี้เท่านั้น“น้องตะวันกลับยังไงครับ ให้พี่ไปส่งเราดีกว่ามั้ย” เจตกวินยืนอยู่ที่หน้าร้าน เขาหันไปคุยกับธารตะวัน โดยมีสายตาหนึ่งคู่จ้องเขม็ง“ไม่เป็นระ...” เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่ดันมีเสียงแทรกจากด้านหลังดังขึ้นมา“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งลูกน้องของผมเอง”“คุณธันย์...”“อ่า ตามนั้นก็ได้ครับ”เจตกวินยิ้มแต่แววตาแข็งกร้าว ยอมถอยทัพไปตั้งหลักไม่ได้ตื้อจนดูน่ารำคาญเกินไป จะได้ไม่ต้องมีปัญหาบาดหมางใจกัน ทว่าประธานธันย์ที่จ้องมองไม่ละสายตา กลับกลายจะเป็นฝ่ายหาเรื่องซะมากกว่า“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะพี่เจต”“ไว้เจอกันครับน้องตะวัน...”ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน แต่มีหนึ่งคนที่ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน เขาก็ไม่เคยยอมเผยรอย

“ญี่ปุ่นต้องสนุกมากแน่เลยใช่มั้ยคะป้าขา... ฮือ”ร่างบางยืนหมดอาลัยตายอยากอยู่หน้าร้านน้ำเต้าหู้ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่กี่วัน แต่เธอก็คิดถึงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋เจ้าประจำจะแย่ ถึงขั้นเบะปากจะร้องไห้มาร่อมมาร่ออยู่แล้วญี่ปุ่นในช่วงเดือนนี้คงมีหิมะให้เล่นสนุกแน่เลย จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิด ตัวเธอไม่เคยเดินทางไปต่างประเทศเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่เที่ยวเมืองนอกเลย แค่เดินทางในประเทศยังเป็นไปได้ยากชีวิตที่ต้องก้มหน้าหาเงินงกๆ หนึ่งวันก็เก้าชั่วโมง ไม่รวมเดินทางไปกลับที่ต้องเผชิญอุปสรรคแต่ละวันต่างกันออกไปอีก“รีบกลับมาไวๆ น้าคุณป้าขา” เธอได้แต่มองรถเข็นของป้าที่คลุมผ้าใบไว้ตาละห้อยทว่าวินาทีที่เธอหมุนตัวหันหลัง ร่างสูงของเจตกวินดันมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำเอาเธอชะงักตัวมองอีกฝ่ายที่ยิ้มหวานให้แต่เช้า“พี่เจต...”เจตกวินมุ่นคิ้วเข้าหากัน พลางชะเง้อตัวมองไปด้านหลังเธอ แล้วทำหน้าเสียดายที่เห็นป้ายกระดาษติดประกาศว่าหยุด แต่เขาก็แค่เล่นละครตบตาเพราะมาดักรอธารตะวันแต่แรกแล้ว“อ้าว พี่เพิ่งรู้ว่าร้านป้าเขาปิด” เจตกวินยิ้มหวานให้หญิงสาว อันที่จริงเมื่อวานเขาขับผ่านทางนี้แล้วเห็นธารตะวันขึ้นรถเมล์พ