บทที่ 7

ตอนที่ 4: ไม่เจ็บแล้วครับ

               ภัคณิกากลับมาอยู่กับปัจจุบัน เธอนั่งเหม่อมองท้องน้ำกว้างใหญ่ตรงหน้า บางครั้งการได้กลับมาอยู่ตัวเองก็ดีเหมือนกัน ถามว่าเจ็บไหมที่โดนเขาเทขนาดนั้น... ก็เจ็บนะ...เราเป็นลูกรักของพ่อแม่ เป็นน้องรักของพี่ชาย เพื่อนรักของเพื่อนเราและเป็นเจ้รักของน้องชาย แต่กลับไม่มีค่าเลยในสายตาเขา การไม่ถูกรักมักเจ็บปวดเสมอ

               “เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น”

               “ไม่เป็นอะไร ขอบใจนะภพ” ภัคณิกาพิงศีรษะกับหัวไหล่ของเขา ขอบคุณที่เขาอยู่ทั้งตอนนี้และตอนนั้น

               “เจ้”

               “อะไร”

               “ไม่เจ็บแล้วนะครับ” ภัคณิกามองหน้ารณภพอย่างเข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อ การที่เธอเสียใจ นอกจากทำร้ายตัวเองแล้วยังทำร้ายคนอื่นด้วย

               “ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”

               “ก็รู้นี่ทำไมถึงทำ” ชายหนุ่มจับหัวหญิงสาวส่ายไปมาอย่างมันเขี้ยว

               “ก็ไม่ได้ตั้งใจ”

               “หนีมาซะไกลคิดจะให้ลืมหรือไง เจ้ต้องทำใจให้ได้ด้วย อยู่ที่ใจเจ้เท่านั้นที่จะยอมลืมไอ้ห่านั่น” น้ำเสียงของเขาใส่อารมณ์เพราะไม่ค่อยชอบมาร์คอยู่แล้วตั้งแต่ตอนที่ภัคณิกายอมตัดสินใจคบกับมาร์ค

               “ก็แฟนคนแรกไหมล่ะ ใครจะลืมง่ายๆ” ภัคณิกาเอ่ยเถียงถึงเธอจะเป็นคนสวยแต่คนจีบเธอน้อยมากเพราะส่วนมากคิดว่าเธอมีแฟนอยู่แล้ว หรือไม่ก็คิดว่าเธอหยิ่ง เพราะหน้าตาและท่าทางนิ่งๆ ของเธอ  มาร์คเรียนเอกเดียวกันกับเธอ เขาเข้ามาในรูปแบบของเพื่อน ซึ่งส่วนหนึ่งที่เธอยอมตกลงใจคบกับมาร์คก็คงเพราะความห่วงใยและความใกล้ชิดในช่วงเวลาหลายเดือนที่คบกันจนทำให้เธอรับเขาเข้ามาอยู่ในใจตั้งแต่ตอนนั้น  รักแรกทำไมมันเจ็บอย่างนี้ เธอโดนทิ้งในวันเกิดตัวเองเจ็บเข้าไปอีก  

               “จะลืมแฟนเก่าต้องมีแฟนใหม่”

               “แฟนนะ ไม่ใช่พัดลมจะได้หาได้ง่ายๆ” ภัคณิกามองไปยังผิวน้ำข้างหน้า ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาร์คทำให้เธอเสียใจ แต่เธอก็ไม่เข็ด พอเขากลับมาง้อ เธอก็ใจอ่อนทุกครั้ง ครั้งนี้เธอจึงตั้งใจว่าจะตัดใจจากเขาให้ได้ เธอไม่อยากใจอ่อนอีกครั้ง ไม่อยากให้โอกาสกับคนที่ไม่ได้สำนึกผิดจริงๆ

               “ผมโสดเจ้สนใจไหมล่ะ”

               “บ้าเหรอ...เธอเป็นน้องฉัน”

               “แค่บ้านติดกันเถอะ เจ้อย่ามั่วเอาผมเป็นน้อง”

               “ณภพ ฉันช่วยรินณีเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้ว จะให้ฉันเอาน้องตัวเองเนี่ยนะ”

               “ยังไม่ให้เอาสักหน่อย”

               “ณภพ!” ฝ่ามือบางตีลงบนต้นแขนของรณภพ

               “อ้าว ...ไม่ให้เอาก็ยังมาใช้กำลังบังคับอีก เดี๋ยวผมให้เอานะครับรอผมโตกว่านี้ก่อน กินผมตอนนี้เจ้พรากผู้เยาว์นะเอ้อ”

               “ไอ้บ้า...ใครเขาจะไปกินแก”  ถึงปากจะด่าออกไปแต่หน้าก็ร้อนวูบวาบ เจอเด็กนรกอ่อยเข้าให้แล้ว รณภพถึงจะอายุน้อยกว่าเธอแต่สกิลเรื่องความสัมพันธ์น่าจะมากกว่าเธอหลายขุม เพราะไอ้เด็กนี่มีแฟนตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่สาม

               “เออ..ไม่กินก็ไม่ให้กิน แต่ไม่กลับไปหาไอ้ห่ามาร์คแล้วนะ”

               “เออ ไม่กลับไปแล้ว”

               “ถ้ากลับไปคบมันอีกจะโดนดี”

               “เออ...เออ..รู้แล้ว เป็นน้องหรือเป็นพ่อเนี่ย เรื่องเยอะ ขี้บ่น”

               “เป็นอย่างอื่นได้ไหมไม่อยากเป็นทั้งน้องทั้งพ่อ” รณภพหันมากระซิบข้างหูภัคณิกา สายตาเธอยังจับจ้องอยู่กับผิวน้ำเบื้องหน้า เธอยังคงซบอยู่บนไหล่กว้างของเขา รณภพขยับตัวนั่งยองๆตรงหน้าพี่สาวข้างบ้านคนสวย

               “ได้ไหม? หืมได้ไหม”

               “อะไร?”

               “เป็นอย่างอื่นได้ไหมไม่อยากเป็นน้องแล้ว”

               “แก่แดด..อุ๊ย” เขากดจมูกลงบนฝ่ามือทั้งสองข้างของเธอ  

               “หอมจัง..ได้ไหมครับ ภพจะทำตัวดีๆไม่ให้ณิกาเสียใจเลย” ภัคณิกาส่ายหน้า ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมเปิดใจให้ใคร ความเสียใจในตอนนั้นมันยังไม่หายดี มาร์คเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ จากนั้นเขาก็ขยับขึ้นมาเป็นคนรัก แต่แล้วสถานะกลับเปลี่ยนไปเมื่อเธอกับมาร์คเลิกกัน ตอนนี้เขาไม่สามารถเป็นได้ทั้งเพื่อนและคนรัก

               แล้วถ้าเธอกับรณภพไปกันไม่ไหวล่ะ สุดท้ายแล้วเธอจะเสียน้องที่ดีไปใช่ไหม...เธอทำใจไม่ได้หากต้องเสียเขาไป

               “ณภพ..พี่ยังไม่อยากคบใครตอนนี้ เราเป็นพี่เป็นน้องกันก็ดีแล้ว” รณภพชะงักทันที เพราะถ้าภัคณิกาแทนตัวเองว่าพี่เมื่อไหร่หมายถึงเรื่องนี้ซีเรียส  เขาไม่อยากกดดันเธอตอนนี้ เพราะจะว่าไปเธอกับไอ้ห่ามาร์คนั่นเพิ่งจะจบความสัมพันธ์ไปแค่ไม่กี่วันเอง