ตอนที่14 ยิ้มกริ่ม

“ถ้าเถ้าแก่มิได้ตั้งใจโกงพวกข้า งั้นจะบอกว่าไม่รู้ราคาผ้าทอกับไหมที่ใช้ปักงานพวกนี้หรือไร” ฉู่ชิงเฟิงเลิกคิ้วถาม ทำท่าเหมือนตกอกตกใจที่อีกฝ่ายเป็นถึงเถ้าแก่ของร้านใหญ่โตกลับแยกชนิดผ้าไม่ออกเสียได้

“ทำไมข้าจะดูไม่ออก เพียงแต่...” เถ้าแก่ที่กวาดตามองไปรอบๆ เห็นแต่ความเคลือบแคลงบนใบหน้าของลูกค้าเงินหนาทั้งหลาย เพราะร้านของเขานั้นมีชื่อเสียงที่สุด ย่อมมีแต่พวกคุณหนูและคนมีอันจะกินในอำเภอจงมู่มาเยือน หากวันนี้เขาไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ เกรงว่ากิจการของบรรพบุรุษคงได้สูญสิ้นในรุ่นของเขาเป็นแน่

“เถ้าแก่ไม่ผิดหรอก เป็นข้าเองที่มีความรู้ไม่มากพอ เลยประเมินราคาของตามราคารับซื้อทั่วไป” เป็นหลงจู๊ออกมาปกป้องเจ้านาย

“มิน่าล่ะ เจ้าถึงไม่ยอมไปเรียกเถ้าแก่มาให้ข้า” หลินอ้ายเดินขึ้นมายืนข้างๆ ฉู่ชิงเฟิง แล้วแผดเสียงใส่หลงจู๊

“เจ้านี่นะ ข้าอุตส่าห์ไว้ใจแท้ๆ” เถ้าแก่ทำทีเป็นหันไปดุคนของตัวเอง เสร็จแล้วก็หันไปกลับไปหาพวกฉู่ชิงเฟิง ปั้นหน้ายิ้มแล้วพูดเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ข้าจะจ่ายค่าสินค้าครั้งนี้ และชดเชยครั้งที่แล้วให้ตามที่แม่นางเรียกร้องก็แล้วกัน”

“ตามนั้นแหละ” หลินอ้ายยิ้มกริ่ม รู้สึกสะใจที่ได้ทวงความยุติธรรมให้กับนายหญิงของตน

เถ้าแก่บอกให้หลงจู๊รีบไปหยิบตั๋วเงินจำนวนห้าตำลึงมาส่งให้พวกหลินอ้าย แล้วรับของไปเหมือนไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น เรื่องวุ่นวายทั้งหมดจึงจบลงด้วยดี พวกที่มามุงดูจึงค่อยๆ สลายตัวไป แน่นอนว่าหลินอ้ายกับฉู่ชิงเฟิงที่จัดการทุกอย่างได้ตามแผน ต่างก็เดินกระหยิ่มยิ้มย่องกันออกมาจากร้าน

“อาเปา เจ้านี่สุดยอดจริงๆ ต่อไปนี้ข้าสัญญาว่าจะไม่ด่าว่าเจ้าอีกแล้ว” หลินอ้ายพูด พลางมองตั๋วเงินจำนวนมหาศาลในมืออย่างดีอกดีใจ

“ขอบใจ” ฉู่ชิงเฟิงตอบกลั้วหัวเราะ

“คุณหนูจะต้องดีใจมากแน่ๆ”

“ข้าจะต้องดีใจด้วยเรื่องใดหรือ” หลินเสี่ยวหรานเดินออกมาจากมุมหนึ่งทางด้านหลังสร้างความตกใจให้จอมวางแผนทั้งสอง แล้วแสร้งทำเป็นถามเหมือนไม่รู้เรื่องอันใด

“ที่แท้คุณหนูนี่เอง ท่านดูนี่สิเจ้าคะ เถ้าแก่ประเมินราคารับซื้องานฝีมือของท่านใหม่” หลินอ้ายปรี่เข้าไปหาหลินเสี่ยวหราน แล้วยื่นตั๋วเงินให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มกลบเกลื่อน ภาวนาให้เจ้านายไม่รู้ถึงวีรกรรมของตนกับอาเปาเมื่อครู่ “เงินมากขนาดนี้ คุณหนูก็ไม่ต้องหลังขดหลังแข็งทำงานจนดึกดื่นอีกนานเลยเจ้าค่ะ”

“แล้วทำไมจู่ๆ เถ้าแก่ถึงได้ขึ้นเงินให้พวกเราล่ะ”

“คือว่า...เอ่อ...เพราะคราวที่แล้วหลงจู๊ดูผ้าผิดไป ถึงได้ตีราคาให้ถูกกว่าที่ควร คราวนี้เขาเลยเพิ่มเงินชดเชยให้พวกเรามาด้วยเจ้าค่ะ”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้านี่ช่างโชคดีจริงๆ เลย ว่าไหมอาเปา”

เห็นสายตารู้ทันที่นางส่งมา ฉู่ชิงเฟิงก็รู้ได้ทันทีว่านางคงเห็นทุกอย่างที่ตนกับหลินอ้ายทำในร้านขายผ้าหมดแล้ว แต่คงไม่อยากเอาโทษที่พวกตนเข้าไปก่อความวุ่นวาย จึงพยักหน้ารับแล้วยืนสงบนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างที่เคย ทว่าในหัวใจก็แอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าค่าตอบแทนก้อนโตที่ตนเองทำได้ในครั้งนี้ จะส่งผลให้หญิงใจดำอย่างคุณหนูหลินส่งเนื้ออร่อยๆ มาให้เขากินเสียที... 

หลินเสี่ยวหรานมองเงินที่ยังเหลืออยู่หลังพาอาเปาไปฝังเข็ม และจ่ายค่าเสบียงของเดือนนี้พลางครุ่นคิด

ด้วยสถานการณ์ของตนเองในบ้านสกุลหลิน นางไม่อาจไว้ใจคนแปลกหน้า แต่เพราะไม่สามารถตัดใจไม่ช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากได้ ยิ่งตอนนั้นเขาเป็นเพียงชายอ้วนที่นอนหมดสภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง ดูอย่างไรก็ไม่น่าเป็นบุคคลอันตราย จึงไม่เคยสงสัยว่าเขาจะเป็นคนของแม่เลี้ยงนางเกาอี้ซินเหมือนที่หลินอ้ายคิด

ทว่าวันนี้อาเปาคนซื่อกลายร่างเป็นบุรุษสมชายชาตรี แถมยังเจ้าแผนการไปแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงหนึ่งเดือนคนเราจะเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ถึงเพียงนี้ หรือเขาจะเป็นคนที่พยายามแฝงตัวเข้ามาจริงๆ แต่ถึงในยุทธภพจะมีวิชาแปลงโฉม ทว่าการเปลี่ยนแปลงรูปร่างไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ เขาทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำทุกวัน ทั้งยังกินได้แต่ผักสมุนไพร ย่อมเป็นไปได้ที่ร่างกายจะซูบผอมลง

พอคิดถึงตรงนี้ ภาพมัดกล้ามตรงแผงอกที่เผยอออกรำไรภายใต้เสื้อผ้าที่ไม่พอดีตัวของเขาก็ลอยมาในห้วงจำ หลินเสี่ยวหรานหน้าแดงเห่อร้อนขึ้นทันใด

‘นี่เราบ้าไปแล้วเหรอ คิดอะไรเนี่ย’ หลินเสี่ยวหรานตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ

หากดูจากอาภรณ์และเครื่องประดับที่ติดตัวอาเปามา มันดีเกินกว่าจะเป็นของนักฆ่าหรือชาวบ้านทั่วไป เช่นนั้นหากเขามิได้เป็นคนของแม่เลี้ยงนาง บางทีชายผู้นี้อาจจะมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา การที่เขาระเหเร่ร่อนมาแบบนี้ เป็นไปได้ว่าอาจจะถูกคนปองร้ายจนตกที่นั่งลำบาก

แย่แล้ว! บางทีนางอาจจะเข้าไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่ง

นางสู้อุตส่าห์ทิ้งความสะดวกสบายในเมืองหลวงมาอยู่อำเภอเล็กๆ เพื่อรักษาร่างกายจากการแก่งแย่งในเรือนหลังของสกุลหลิน แต่ตอนนี้อาจชักนำปัญหาใหม่เข้ามาแทน

‘ให้ตายสิหลินเสี่ยวหราน ชีวิตเจ้ายังวุ่นวายไม่พออีกหรือ’ คิดแล้วนางก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมา

หลังจากคลอดนางได้หนึ่งปี กัวลี่หนิงผู้เป็นมารดาก็มาด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุ แต่ยังไม่ทันไว้ทุกข์ครบสามปี บิดาก็แต่งเกาอี้ซินคนรักเก่าเข้าจวนมาทันทีด้วยเหตุผลว่าเรือนมิอาจขาดนายหญิงดูแล และเพียงไม่นานนางก็ตั้งครรภ์ แล้วคลอดหลินเวยหรงกับหลินผู่ซินออกมา

ทุกคนต่างชื่นชมยินดีกับเรื่องมงคลคู่ของบิดาและฮูหยินคนใหม่ ท่านยายของหลินเสี่ยวหรานเกรงว่าเกาอี้ซินที่เพิ่งคลอดลูกแฝดจะดูแลนางได้ไม่ดีพอ จึงมาขอตัวหลานชายกับหลานสาวที่อายุเพิ่งครบปีไปอบรมเลี้ยงดูที่สกุลกัว ทว่าบิดาไม่คิดให้ผู้อื่นดูแลหลินเวยอี้บุตรชายคนโตแทนตนเอง เลยอนุญาตให้นำบุตรสาวไปเท่านั้น