All Chapters of กุหลาบร้ายพ่ายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“กรี๊ดดดด..” อินทิรารีบคว้าผ้าขนหนูที่ถูกเขากระชากจนหลุดออกจากร่าง แต่แรงหญิงหรือจะสู้แรงชาย สุดท้ายเธอก็มีเพียงบราเซียตัวจิ๋วปกปิดเรือนร่างส่วนบนเอาไว้ เมื่อเห็นชายหนุ่มโน้มกายหมายเข้ามาหา จึงยกเท้าถีบไปที่ใบหน้าคมเข้มนั้นเต็มแรงจนเขาเสียหลัก รีบอาศัยจังหวะนี้คลานลงจากเตียง วิ่งหนีสุดฝีเท้ายัสซันรีบขยับตัวตั้งท่าลุกขึ้นอย่างหัวเสีย วิ่งตามหญิงสาวฝีเท้าหนักที่ทำเอาเขาวูบไปชั่วขณะ เธอมันร้ายได้ทุกสถานที่จริง ๆ  ขนาดอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ยังกล้าลงมือ ถ้าทำกันขนาดนี้ก็อย่าหวังว่าจะรอดออกไปได้ง่าย ๆ“กรี๊ดดดด..” สองเท้าของเธอตะกุยอยู่ในอากาศ เพราะถูกร่างที่สูงใหญ่กว่าโอบอุ้มจากข้างหลังจนตัวลอย “ปล่อยฉันนะไอ้เลว ไอ้ระยำ แกจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้” เธอยังดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากการโอบกอด“ใครกันแน่ที่ต้องเสียใจ กล้าถีบหน้าผมก็ต้องชดใช้ให้สาสม” จมูกโด่งเป็นสันแตะที่ขมับของหญิงสาว กระซิบที่หูขณะหิ้วเธอกลับไปที่เตียงนอน เหวี่ยงเธอลงไปบนเตียงหลังใหญ่อีกครั้ง แล้วรีบโถมกายตามไปติด ๆ จัดการลงโทษตามแบบที่ต้องการ

ชินวุฒิเบะปากมองเพื่อนสาวก่อนจะกวาดสายตามองไปที่เพื่อนคนอื่น ๆ “แกอย่าเอาตัวเองไปเทียบกับพี่ป่านของฉันนะ แกยังสวยไม่ได้ขี้เล็บของพี่ป่านฉันเลย” “พี่ป่านของแกสวยกว่าไอ้เอ็มอีกเหรอวะไอ้ปอ” คฑาเบิกตาโต ทำท่าไม่อยากเชื่อ เพราะเพื่อนสาวคนนี้คือดาวมหาลัยเมื่อสองปีที่ผ่านมา “แน่นอนสิวะ ทั้งสวย ทั้งเนี๊ยบ หาที่ติไม่ได้เลยแหละ” ชินวุฒิคุยอวด ก่อนจะเบะปากด้วยความรังเกียจ เมื่อเพื่อนรักใช้นิ้วล้วงเข้าไปในรูจมูกต่อหน้าต่อตา “ทำอะไรของมึงวะไอ้คฑา” “แคะขี้มูกไง” “ซกมกว่ะมึง ถ้าอยู่ต่อหน้าพี่ป่านของกู มึงอย่าทำสันดานแบบนี้นะ พี่ป่านกูเขาไม่ชอบ” “พี่ป่านมึงเป็นนางฟ้าหรือไงวะ กูถึงทำอะไรต่อหน้าเขาไม่ได้เลย” “ใช่สิ สำหรับกูพี่ป่านคือนางฟ้าโว้ย” ชินวุฒิตอบรับอย่างภาคภูมิ ฉีกยิ้มอ่อนหวานเมื่อนึกถึงหน้านวลของหญิงสาวรุ่นพี่ “แกรักเขาจริง ๆ เหรอวะปอ” “จริงสิวะไอ้เอ็ม ข้ารักพี่ป่านตั้งแต่ตอนที่ลืมตาขึ้นมาเห็นเขาให้เลือดข้าในโรงพยาบาลครั้งนั้นแหละ ตั้งแต่นั้นมาหัวใจของข้าก็มีแต่พี่ป่านคนเดียว” ชินวุฒิพูดถึงเหตุการณ์ตอนที่ประสบอุบั

ชายหนุ่มสั่งอาหารให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงยื่นเมนูคืนให้แก่พนักงาน แล้วหันไปบอกกับหญิงสาวที่ยังดูเมนูอยู่“สปาเก็ตตี้คาโบนาร่าที่นี่อร่อยนะ เป็ดรมควันราดซอสพริกหวานของเขาก็ใช้ได้”อินทิราทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจคำแนะนำของเขา หันไปส่งยิ้มให้พนักงานสาวเล็กน้อย “พี่เอาโป๊ะแตกรสจัด ๆ เลยนะคะ ผัดผักสี่สหาย ปูทะเลผัดผงกะหรี่ แล้วก็ข้าวห่อใบบัวค่ะ ขอชาร้อนอย่างดีที่สุดหนึ่งกาด้วยนะ”“รับถ้วยชากี่ใบดีค่ะ” พนักงานสาวสวยถามอย่างละเอียด เพื่อไม่ให้ทำหน้าที่ผิดพลาด“ใบเดียวค่ะ”ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว แอบเคืองเธอเล็กน้อยที่ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน แล้วดูเธอสั่งอาหารสินั่น จะกินเข้าไปหมดหรือไง“แม่คุณบอกว่าคุณกินสปาเก็ตตี้ไม่ค่อยได้ไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมฉันเห็นคุณสั่งทุกครั้งเลย” ครั้งที่แล้วเขาก็สั่งเธอจำได้“เป็นห่วงผมด้วยเหรอ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มล้อเลียนเธอ “ผมทาน”“ยัสซัน”ชายหนุ่มชะงักคำพูดแล้วหันไปมองทางต้นเสียง เช่นเดียวกับอินทิราที่หันไปมองเมื่อ

“แกจะแจ้งความเหรอ” หญิงสาวคนที่สองถามเพื่อนรัก เมื่อชายหนุ่มเจ้าของนามบัตรเดินจากไปแล้ว แค่อ่านชื่อสกุลและตำแหน่งหน้าที่ที่ระบุไว้ก็รู้ดีว่ายากที่จะต่อกรด้วย“ใครจะไปฟ้องล่ะ แกเห็นไหมเนี่ยว่าเป็นเจ้าของบริษัทอะไร ในเครือนี้มีธุรกิจอะไรบ้างแกก็น่าจะรู้” หญิงสาวคนที่หนึ่งจิ้มนิ้วลงไปในนามบัตรที่เพื่อนถือเอาไว้“ทำไมถึงซวยอย่างนี้วะเรา คราวหน้าคราวหลังก็ดูให้ดีก่อนจะนินทาใครนะ”ทั้งสามสาวถอนหายใจ กุมขมับกับความซวยของตัวเอง“แกสองคนคิดเหมือนฉันไหม” จู่ ๆ หญิงสาวคนที่หนึ่งก็ผงกศีรษะขึ้นสูง เอ่ยถามกับเพื่อนด้วยสายตาเป็นประกาย“คิดอะไร” หญิงสาวคนที่สามเป็นฝ่ายถาม“ผู้ชายคนนั้นหล่อลากไส้เลยว่ะ”สองสาวพยักหน้าเห็นด้วย เริ่มพูดถึงชายหนุ่มอย่างออกรสอีกครั้ง ลืมเรื่องที่ถูกต่อว่าก่อนหน้าไปสนิท...           วารีเดินเข้าไปในห้องนอนของลูกชาย เมื่ออีกฝ่ายกล่าวเชื้อเชิญและเปิดทางให้ “แม่ไม่ได้มารบกวนเวลาพักผ่อ

          “ยัสซัน” ฟารีดายิ้มกว้างด้วยความดีใจ“ทำไมไม่บอกผมก่อนว่าจะมา ผมจะได้ให้คนขับรถไปรับที่สนามบิน” ประโยคแรกที่ยัสซันถามหญิงสาว ไม่ใช่แสดงความคิดถึงหรือดีใจ แต่เป็นคำถามที่เป็นการเป็นงานมากกว่า          “คำถามของคุณทำให้ฉันรู้สึกหดหู่มาก คุณไม่ดีใจเหรอที่เห็นหน้าฉัน ฉันข้ามน้ำข้ามทะเลมาก็เพราะคิดถึงคุณนะ”          ยัสซันเพียงแต่ยิ้มบาง ๆ ส่งให้หญิงสาวที่แสดงความดีใจเมื่อได้เจอเขา “คุณมาเพราะคิดถึงผม หรือมาเพราะคำสั่งของชีค” เขาหมายถึงบิดาผู้ให้กำเนิด          “ไม่มีใครสั่งฉันหรอก ฉันเต็มใจมาเอง” หญิงสาวปฏิเสธ ถึงแม้ความจริงชีคอัมรานจะเป็นคนเกริ่นนำขึ้นมาก่อน เธอเดินไปเกาะแขนเขา ชายตาขึ้นมองด้วยแววตาเป็นประกาย “ก็บอกแล้วไงว่าฉันคิดถึงคุณ”