All Chapters of หวนคืนครานี้ฉันไม่เป็นแล้วภรรยาชั่วร้าย 70s: Chapter 11 - Chapter 20

หยวนอันอันยิ้มกว้าง อย่างน้อยระหว่างเธอและสามีก็ไม่มีกำแพงขวางกั้นอีกแล้ว “สู้นะอันอัน” เธอพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มและเมื่อต้วนหยางเฟยจัดการไก่ป่าตัวนั้นเรียบร้อยแล้ว จึงได้เอามาให้ภรรยาทำอาหารมื้อเที่ยงนี้จึงมีอาหารจานเนื้อที่ทำจากไก่ป่า จากนั้นทั้งสามคนจึงกินข้าวพร้อมกับด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น เพราะนี่คืออาหารมื้อแรกที่กินในบ้านหยวนหลังจากที่ทั้งสองแต่งงานกัน และเริ่มต้นใหม่ที่นี่หลังจากมื้อเที่ยงจบลง ต้วนหยางเฟยเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงกลับไปทำงานช่วงบ่าย หยวนอันอันก็ไม่ว่าอะไรเพราะเธอต้องการไปทวงเงินลูกหนี้ของย่าเหมือนกัน ซึ่งบ้านหลังแรกที่เธอมาคือบ้านซู“มีใครอยู่ไหม” หยวนอันอันตะโกนเรียกหน้าบ้าน ไม่นานหญิงชราคนหนึ่งเดินออกมา ซึ่งนางก็คือย่าซูนั่นเอง“มาทำไม” ย่าซูพูดเสียงห้วนเพราะไม่ชอบหยวนอันอันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว“ฉันมาทวงหนี้ ยืมเงินของย่าฉันไปหลายปีแล้ว นี่ก็ควรแก่เวลาที่ต้องคืน” หยวนอันอันเมื่อเห็นว่าอีกใยไม่ค่อยพอใจที่เธอมาที่นี่ และไม่ยอมเรียกให้เข้าบ้าน เลยบอกถึงการมาเยือนบ้านซูในครั้งนี้เสียงดัง จนคนผ่านไปผ่านมาหันมามอง“อะไร หล่อนพูดอะไร หนี้อะไรฉันไม่รู้เรื่อง” ย่าซูใช่

ต้วนหยางเฟยเมื่อเห็นว่าภรรยาถูกรังแกก็รีบพุ่งตัวเข้ามาหา แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “อันอันเป็นอะไรหรือเปล่า”“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ดีที่เมื่อครู่นี้ฉันระวังตัวเลยก้มหยิบไม้มาทัน” หญิงสาวไม่คิดว่าสามีจะอยู่ในเหตุการณ์ด้วย แต่ก็ดีใจที่เขาแสดงความเป็นห่วงออกมาต่อหน้าคนมากมาย“อืม พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าหากเกิดอันตรายให้กลับมาหาพี่ แล้วเรื่องที่เหลือพี่จะจัดการเอง” ชายหนุ่มส่งเสียงดุให้ภรรยา ก่อนจะหันมามองบ้านซูด้วยความเย็นชา“ผมอยู่หมู่บ้านนี้มาตั้งแต่เกิด แต่ไม่เคยพบใครเห็นแก่ตัวแบบนี้มาก่อน หากพวกคุณยืนยันว่าไม่เคยยืมเงินย่าหยวนไปก็ไม่ต้องกลัวอะไร ถึงแม้ว่าอันอันจะไปร้องเรียนที่สำนักงานตำรวจในเมือง หากไม่มีความผิดเจ้าหน้าที่จะเอาเรื่องบ้านซูได้อย่างไร” ชายหนุ่มกวาดสายตามองทุกคนอย่างดุดัน ก่อนจะพูดประโยคต่อมา“แต่การกระทำเมื่อครู่นี้ทำให้ผมและทุกคนเห็นแล้วว่าบ้านซูต้องการที่แย่งชิงสัญญาไป นั่นแสดงว่าบ้านซูเป็นหนี้บ้านหยวนจริง ๆ อีกอย่างน้าซูเป็นผู้ชายแต่พุ่งตัวเข้าหาภรรยาของผมทั้งที่เธอเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง หากอันอันไม่ระวังตัวหรือป้องกันตัวไว้เมื่อครู่นี้ คนที่เจ็บย่อมต้องเป็นอันอันของผม ซึ่

คิดถึงตรงนี้หัวหน้าหมู่บ้านเฉินรู้สึกไม่ค่อยสาแก่ใจเท่าไร ในใจนั้นอยากให้หลานสาวบ้านหยวนหนักมือกว่านี้พอได้ยินคำตอบ ชาวบ้านคนนี้แทบจะเงียบปากทันที ดูท่าแล้วหัวหน้าหมู่บ้านจะเข้าข้างบ้านหยวนไม่น้อย ทั้งที่เขาพูดไปตามความเป็นจริงเท่านั้นเองจี้เจียซีสะใภ้ใหญ่บ้านตัวได้ยินข่าวเรื่องนี้เหมือนกับทุกคน ซึ่งเธอเข้าใจน้องสะใภ้ หากเรื่องนี้เกิดกับครอบครัวบ้านจี้ เธอก็ไม่ปล่อยไปเหมือนกันต้วนหยางเฟยเดินตามภรรยามาโดยไม่พูดอะไร แต่เมื่อนึกได้ว่าต้องกลับไปทำงานเลยหยุดเดิน ทำให้หยวนอันอันจึงหยุดเดินเหมือนกันแล้วมองเขาอย่างแปลกใจ“พี่ต้องกลับไปทำงาน อันอันกลับบ้านเองได้ไหม” นี่ก็เกือบจะถึงบ้านแล้วเลยคิดจะกลับไปทำงานต่อ แต่ก็ยังห่วงเธอกลัวว่าคนบ้านซูจะตามมา“อ๋อค่ะ ได้สิ ฉันกลับบ้านเองได้ นี่ก็ใกล้ถึงแล้ว” เธอพยักหน้าและตอบกลับ แต่เหมือนจะนึกบางอย่างมาได้จึงรีบบอกออกมา “ฉันจะเข้าเมืองสักหน่อยนะคะ ตอนนี้เครื่องปรุงในบ้านเกือบจะหมดแล้ว คิดว่าจะไปซื้อเนื้อมากินด้วย บ้านเรายังขาดของในครัวหลายอย่าง”พอได้ยินภรรยาบอกแบบนั้น ชายหนุ่มจึงตัดสินใจขอไปด้วย “ถ้าอย่างนั้นให้พี่ไปด้วยไหม”“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไปซื้

ลูกค้ารายนี้ตอบกลับ พร้อมถามราคาของผลไม้ เมื่อได้รับคำตอบก็พอใจไม่น้อย ราคาสินค้าร้านนี้ไม่แพงเลย จึงได้สั่งเนื้อหมูจำนวนหนึ่งรวมถึงผักและผลไม้ที่ต้องการหยวนอันอันจัดของให้ตามที่ลูกค้าบอก จากนั้นจึงรับเงินมา และเมื่อลูกค้าคนแรกไปแล้วก็มีคนอื่น ๆ ตามมา ทุกคนต่างก็แย่งซื้อสิ่งที่ต้องการ ใช้เวลาไม่นานสิ่งของที่เตรียมไว้ก็ขายหมดเกลี้ยงการค้าครั้งแรกของหญิงสาวถือว่าผ่านไปด้วยดี ‘พรุ่งนี้คงต้องเตรียมของให้มากกว่านี้เสียแล้ว’ เธอได้แต่คิดในใจหญิงสาวไม่ลืมที่จะตีสนิทกับแม่ค้าข้างกัน จึงเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองพร้อมกับยื่นเนื้อให้หนึ่งชิ้น“ขอโทษนะคะป้า แผงนี้มีคนมาขายประจำหรือเปล่า”“ปกติตรงนี้มีคนมาขายประจำ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะย้ายไปอยู่เมืองอื่นน่ะ เธอจะมาขายประจำไหมฉันจะบอกคนดูแลตลาดให้” หญิงวัยกลางคนมักจะหาของป่าและเอาผักมาขาย แต่ไม่มีสิ่งไหนเหมือนกับหยวนอันอันเลย“ค่ะป้า ฉันตั้งใจจะมาทุกประจำน่ะค่ะ แต่อาจจะไม่ได้เข้าเมืองมาทุกวัน แบบนี้ฉันจะมาขายที่นี่ได้ไหม” หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าเธอจะสามารถหาข้ออ้างมาที่นี่ทุกวันได้ไหม เพราะเรื่องมิติเธอยังไม่ทันได้บอกใคร แล้วก็ไม่กล้าบอกด้วย กลัวว่าทั

ไม่อยากจ่ายหนี้เมื่อมีเกวียนแปลกตาเข้ามาในหมู่บ้าน ชาวบ้านที่เห็นก็เกิดความสนใจ และพอเห็นว่าหยวนอันอันนั่งมากับเกวียนเล่มนี้ด้วย ใจก็คิดได้ทันทีว่าเธอคงไปซื้อของแน่ ๆ“นั่นมันหลานสาวบ้านหยวนที่เพิ่งไปมีเรื่องการทวงเงินกับบ้านซูนี่นา” หญิงคนหนึ่งพูดอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเกวียนที่ขับเข้ามาในหมู่บ้านจะมีหยวนอันอันกลับมาด้วย“ใช้เงินแบบนี้เดี๋ยวก็หมดหรอก เพิ่งทวงเงินมาได้แป๊บเดียวก็ไปซื้อของเข้าบ้านแล้ว ช่างใช้เงินได้เปล่าประโยชน์เสียจริง” หญิงอีกคนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่น้ำเสียงนั้นติดไปทางอิจฉาเล็กน้อย“จะไปอิจฉาบ้านหยวนทำไมกัน เงินที่ซื้อของเข้าบ้านก็เป็นเงินที่เพิ่งทวงมาได้จากบ้านซู ที่ผ่านมาทุกคนก็รู้ดีว่าหญิงชราบ้านหยวนและหลานสาวมีความเป็นอยู่อย่างไร การที่จะซื้อของเข้าบ้านมากมายอย่างนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะอีกอย่างตอนนี้ หยวนอันอันก็แต่งงานแล้ว อีกทั้งเธอและสามีก็กลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ไม่แน่ว่าเงินที่ซื้ออาจจะเป็นเงินของต้วนหยางเฟยก็ได้" หญิงคนนี้พูดจบก็ส่ายหน้าอย่างละอากับความคิดของทั้งสองคนหยวนอันอันไม่ได้สนใจเลยว่าใครจะนินทาหรือพูดจาเกี่ยวกับเธอว่าอย่างไร หญิงสาวได้แต่มองไปทา