บทที่ 13สุราที่นี่ก็ไม่เท่าไร

บทที่ 13

สุราที่นี่ก็ไม่เท่าไร

        หนึ่งเดือนผ่านไปฟางหนิงฮวาก็เริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตในเมืองถู่หยางแล้ว ถึงแม้ว่าจะคิดถึงที่ที่จากมาอยู่บ้างแต่ว่าที่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หนักใจอะไร คนที่คิดถึงก็เห็นจะมีแค่เสี่ยวปิงกับคนที่ร้านอาหารเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรพวกเขาย่อมต้องมีชีวิตของตนเองต่อไป ถึงนางไม่จากตายก็ต้องมีวันใดวันหนึ่งจากเป็นอยู่ดี

        การที่ได้มาเกิดใหม่ที่นี่ก็ดีไม่น้อย นางมีทั้งพ่อแม่ทั้งอารองที่รักและคอยดูแลนาง เมื่อเทียบกับชาติที่แล้วที่ไม่มีญาติเลยแม้แต่คนเดียวนั้นก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นกว่ามาก การได้อยู่กันพร้อมหน้าครอบครัวเป็นอะไรที่มีความสุขยิ่งซึ่งนางไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ชีวิตที่นี่ก็เรียบง่ายไม่ต้องทำงานแข่งกับเวลาหรือว่าแข่งขันกันเพื่อความก้าวหน้า อาจจะมีบ้างในคนระดับสูงแต่ไม่ใช่บุตรสาวร้านขายซาลาเปาเช่นนาง งานที่ต้องทำก็มีไม่มากเพียงแค่ตื่นเช้ามาปั้นแป้งซาลาเปาแล้วก็เอาซาลาเปาไปส่งเท่านั้น ส่วนตอนบ่ายว่าง ๆ อยากจะไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็สามารถไปได้

ซึ่งภายในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ฟางหนิงฮวาก็ไปมาแทบทุกที่ในเมืองถู่หยางแล้ว ทุกซอกทุกมุมของตลาด สถานที่สำคัญอย่างจวนเจ้าเมือง จวนว่าการ โรงน้ำชา เขตนอกเมืองอย่างเช่นป่า น้ำตก แม่น้ำใกล้ ๆ นางไปสำรวจมาจนพอใจแล้ว ยกเว้นก็แต่เหลาสุรากับหอนางโลมเท่านั้นที่ยังไม่ได้เข้า

เช้าวันนี้ฟางหนิงฮวาก็ทำหน้าที่ของตนเองตามปกติ หลังจากไปส่งซาลาให้จวนเจ้าเมืองเป็นที่สุดท้ายก็ตรงดิ่งกลับร้านทันที กลับมาก็มานั่งปั้นแป้งซาลาเปาต่อ แต่ไม่จำเป็นต้องรีบเร่งปั้นนักเพราะเมื่อเช้านางปั้นไปแล้วสามร้อยลูก

"หนิงฮวา วันนี้ไม่ไปเที่ยวเล่นที่ไหนหรือ หรือว่าเบื่อเมืองถู่หยางแล้ว" ฟางตวนเอ่ยถาม เพราะปกติแล้วเห็นบุตรสาวออกไปทุกบ่าย

        ที่ผ่านมานี้บิดามารดาของฟางหนิงฮวารู้สึกดีใจขึ้นมาไม่น้อยที่บุตรสาวเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ทั้งสุขภาพร่างกายแข็งแรงขึ้นราวกับว่าหายเป็นปกติแล้ว ทั้งยังรู้จักออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกพบปะผู้คนซึ่งก่อนหน้านี้เจ้าของร่างเดิมไม่เคยทำเลย นางเพียงอยู่แต่ในบ้านรักษาตัวเท่านั้น เมื่อเห็บบุตรสาวเป็นเช่นนี้ทั้งสองคนก็ยิ่งอยากสนับสนุน

        "ข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะไปที่เหลาสุราดีหรือไม่ ข้ายังไม่เคยได้ลิ้มรสชาติของสุราเลย" ฟางหนิงฮวากล่าว ใช่แล้วเจ้าของร่างเดิมตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยได้ดื่มสุราเลยสักจอก อีกทั้งตั้งแต่ตนเองทะลุมิติมาเกิดที่นี่เดือนกว่าแล้วก็ยังไม่มีเครื่องดื่มแอลกฮอล์ตกถึงท้องเลยสักแอะ จะว่าไปแล้วก็คิดถึงเบียร์ขึ้นมาแต่ทว่าที่เมืองถู่หยางแห่งนี้คงไม่มีเบียร์ขายหรอกกระมัง หากเป็นสุราขึ้นชื่อของเมืองนี้แล้วละก็อาจจะพอแทนกันได้

        ฟางตวนได้ยินบุตรสาวพูดก็นึกเปรี้ยวปากขึ้นมาเช่นกัน รีบควักเงินในตะกร้ามานับหนึ่งตำลึงแล้วยื่นให้บุตรสาว "เจ้าเอาเงินนี้ไป พอดื่มเสร็จแล้วก็ซื้อมาฝากพ่อสักไหล่ะ"

        "ท่านพ่ออยากได้สุราแบบใด" ฟางหนิงฮวาถามด้วยความตื่นเต้น นางรู้สึกดีมากที่บิดาดมารดาในยุคนี้ไม่ขัดขวางการดื่มสุราของบุตรมิหนำซ้ำยังให้เงินอีกต่างห่าง หากว่าเป็นยุคที่นางจากมาเด็กวัยมัธยมปลายเท่านางจะขออนุญาตไปดื่มสุรานั้นคงไม่ใช่เรื่องง่าย

        "เจ้าชิมแล้วอันไหนอร่อยก็เอาตามเจ้าว่าเลย" ฟางตวนกล่าว

        "ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ อ้อ…ข้าดื่มสุราแล้วว่าจะแวะไปหาต้าเป่าสักหน่อย จะเอาซาลาเปาไปช่วยเขาผูกสัมพันธ์กับสาวน่ะ" ฟางหนิงฮวาพูด

        มารดาของนางได้ยินแล้วก็ยิ้มออกมาพลางถามว่า "ต้าเป่ามีหญิงในดวงใจแล้วอย่างนั้นหรือ เป็นผู้ใดกัน"

        "เป็นเสี่ยวเจียงบุตรสาวร้านขายผลไม้แห้งฝั่งตรงข้ามเจ้าค่ะ รับรองว่าข้าต้องช่วยสหายให้สมหวังให้จงได้ ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ" ฟางหนิงฮวากล่าวจบก็วิ่งออกจากร้านไป

       

        เหลาสุราซ่งเฮ่อของเมืองถู่หยางแห่งนี้ใหญ่โตมโหราฬยิ่ง เป็นอาคารสองชั้นขนาดใหญ่ มีโต๊ะมากมาย เท่าที่สังเกตดูน่าจะรับลูกค้าได้มากที่สุดราวครั้งละสองร้อยคน สถานที่แห่งนี้ยังเคยเป็นที่จัดเลี้ยงของเหล่าทหารเมืองถู่หยางอยู่บ่อย ๆ และที่สำคัญท่านเจ้าเมืองก็ชมชอบที่จะมาดื่มสุราที่เหลาสุราซ่งเฮ่อแห่งนี้ด้วย

นอกจากเหล่าทหารแล้วเหลาสุราแห่งนี้ก็เป็นที่นิยมของเหล่าคุณชายไม่แพ้กัน รวมทั้งเหล่าคหบดีพ่อค้าแม่แค้ที่เดินทางผ่านเมืองถู่หยาง ด้านข้างของเหลาสุราเป็นโรงเตี้ยมซึ่งเป็นของเหลาสุราเอง กล่าวได้ว่าหากเมาแล้วกลับบ้านไม่ไหวก็นอนค้างมันที่โรงเตี้ยมเสียเลย

นอกจากเหลาสุราซ่งเฮ่อแห่งนี้แล้วก็ยังมีเหลาสุราอีกหลายแห่งแต่ฟางหนิงฮวาจะเก็บไว้ไปวันหลัง วันนี้ขอลิ้มรสสุราที่เขาว่าดีที่สุดในเมืองถู่หยางก่อน

"แม่นาง มากี่คนขอรับ" เสี่ยวเอ้อที่หน้าร้านทักทายด้วยน้ำเสียงที่สดใส เขามักจะทำเช่นนี้เสมอเมื่อเห็นลูกค้าเข้าร้าน เพราะว่าหากว่าเขาดูแลดีก็อาจจะได้เงินพิเศษจากลูกค้า

"ข้ามาคนเดียว" ว่าแล้วฟางหนิงฮวาก็เดินอาด ๆ เข้าไปในเหลาสุรา นางเดินวนอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะได้ที่นั่งที่ถูกใจ เดิมทีคิดว่าจะไปที่ชั้นสองแต่ทว่าช่วงนี้ยังเป็นช่วงกลางวันบนชั้นสองอาจจะไม่ครึกครื้น นางจึงเลือกที่นั่งที่มุมหนึ่งของชั้นล่างแทน

เสี่ยวเอ้อเดินมาเช็ด ๆ ถู ๆ ที่โต๊ะเล็กน้อยก่อนจะผายมือเชิญให้ฟางหนิงฮวาไปนั่ง "เชิญแม่นางนั่งขอรับ ท่านจะดื่มสุราอะไรหรือ"

"ข้ายังไม่เคยดื่มสุราที่นี่มาก่อน เจ้ามีสุราอะไรแนะนำบ้าง" ฟางหนิงฮวาถามอย่างสนใจ

"แม่นางเคยดื่มสุรามาก่อนหรือไม่ขอรับ ข้าจะได้จัดระดับความแรงให้ได้" เสี่ยวเอ้อถามกลับ

"ย่อมเคยอยู่แล้ว ตอนที่ข้าอยูเมืองอื่นข้าดื่มมาแล้วเกือบทุกชนิด เอาที่แรงที่สุดที่เหลาสุราของเจ้ามีมาก็แล้วกัน" ฟางหนิงฮวากล่าวอย่างอวดโอ่ ทำเอาเหล่าคุณชายที่นั่งโต๊ะฝั่งตรงข้ามมองมาด้วยความสนใจ

เมื่อชาติที่แล้วฟางหนิงฮวาถือได้ว่าเป็นบุคคลอันตรายสำหรับคู่แข่งที่คิดอยากจะดวลสุรากับนางเลยทีเดียว เป็นผู้ที่คอแข็งที่สุดในร้านอาหารแล้วก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นสุราชนิดไหน กี่ดีกรีก็ไม่สามารถสยบนางได้ พอมาที่นี่นางจึงมั่นใจว่าสุราที่นี่คงไม่แรงเกินไปสำหรับนาง

เสี่ยวเอ้อวิ่งกลับมาพร้อมกับไหสุราสีดำใบหนึ่งแล้วเมล็ดถั่วหลายชนิดอีกจาน เขาวางมันลงบนโต๊ะแล้วบอกข่าวดีกับนาง "นี่เป็นสุราไห่เผิงร้อนแรงที่สุดในร้าน เถ้าแก่บอกว่าหากแม่นางดื่มสุรานี่จนหมดไหภายในเวลาหนึ่งเค่อได้จะไม่คิดเงินขอรับ เพียงแต่แม่นางต้องลงนามว่าเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมกิจกรรมท้าดื่มสุราไห่เผิงเท่านั้น"

สิ้นคำกล่าวของเสี่ยวเอ้อคนในร้านต่างก็ปรบมือเสียงดังเกรียวกราวให้กำลังใจฟางหนิงฮวาที่กำลังจะดื่มสุราไหนั้น ฟางหนิงฮวาถึงกับยิ้มกริ่มคิดว่าตนจะได้ดื่มสุราโดยไม่ต้องจ่ายเงินแล้ว จากนั้นก็ลงนามของตนเองต่อจากผู้ที่เคยมาท้าดื่มก่อนหน้านี้

สุราจอกแล้วจอกเล่าผ่านลำคอของฟางหนิงฮวา เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเค่อสุราไหนนั้นที่เสี่ยวเอ้อยกมาก็ถูกดื่มจนหมด สีหน้าของผู้ดื่มไม่ปรากฏอะไรทั้งสิ้น ฟางหนิงฮวายังคงนั่งแกะเมล็ดฟักทองหน้าตาเฉยราวกับว่าฤทธิ์ของสุราไม่ได้ต่างจากน้ำเปล่าเลย เหล่าคุณชายที่มองอยู่ถึงกับอึ้งไปไม่คิดว่าในเมืองถู่หยางจะมีหญิงสาวที่ดื่มสุราได้เก่งถึงเพียง จากนั้นก็เริ่มมีผู้อยากจะดวลสุรากับนางบ้าง

"เอามาอีกไห" ฟางหนิงฮวากล่าว

เสี่ยวเอ้อรีบเอาสุรามาให้อีกแต่ทว่าคราวนี้นางไม่ได้เปิดดื่ม เพียงแต่จ่ายเงินให้กับเสี่ยวเอ้อแล้วหยิบไหสุราเตรียมออกจากร้าน

"แม่นาง…เจ้าจะไปแล้วหรือ" เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากโต๊ะของเหล่าคุณชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม เจ้าของเสียงเป็นคุณชายจวนคหบดีแห่งหนึ่งรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา เขาแอบมองฟางหนิงฮวาตั้งแต่ที่นางเข้ามาในร้านแล้ว สำหรับเขาหญิงสาวที่เข้ามาดื่มสุราคนเดียวนั้นน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง

ฟางหนิงฮวาหันมายิ้มให้เขา ด้วยความที่เขาหน้าตาดีนางจึงค่อนข้างเป็นมิตรด้วย "เจ้าค่ะ ข้าต้องนำสุรากลับไปให้ท่านพ่อ"

"หากว่าคราวหน้าข้าอยากจะดวลสุรากับเจ้าสามารถไปตามหาเจ้าได้ที่ใด" คุณชายท่านนั้นถาม

"ท่านสามารถไปหาข้าได้ที่ร้านขายซาลาเปาในตลาด ข้าต้องขอตัวก่อน" กล่าวจบฟางหนิงฮวาก็หมุนตัวเดินจากไปทิ้งให้คุณชายผู้นั้นยืนยิ้มอยู่ครู่ใหญ่

จนในที่สุดสหายของเขาก็ถึงกับต้องกระตุกแขนเสื้อให้เขาลงมานั่ง "เจ้าชอบนางเข้าแล้วล่ะสิ หวังว่านางคงไม่แต่งงานออกเรือนไปก่อนแล้วนะ"

"ฮูหยินที่ไหนจะออกมานั่งดื่มสุราผู้เดียวเล่า ข้าว่านางต้องยังไม่มีสามีเป็นแน่" คุณชายอีกคนกล่าว