Lahat ng Kabanata ng Zillionaire’s Bride in Revenge : Kabanata 41 - Kabanata 50

Tagaktak ang init ng araw ngayong tanghali sa tinted glass ng Roll-royce, binabalewala ang magkahalong ingay ng syudad—mga bosena, sagitsit ng mga gulong ng jeep, sigawan ng mga street vendor sa gitna ng trapiko. Kumikinang ang Kamaynilaan sa init ng panahon, iyong tipo ng init na dumidikit sa balat at naghahatid ng butil na pawis.Gayunapaman, sa loob ng sasakyan, tahimik ang nakasakay. Tanging ugong ng air-conditioner, bumuga ng malamig na hangin na komukontra sa init sa labas. Sumandal si Dominic sa rear seat, tumunog ang leather na upuan sa bahagya niyang pagkilos. Mahina niyang tinapik ang mga daliri sa armrest, hindi dahil nauubusan siya ng pasensiya, kung nag-iisip siya kung ano ang gagawin. He already decided. There was no room left for hesitation, hindi na siya magdadalaang isip na rentahan ang gusto niyang bahay..Nakaupo sa Drake sa driver’s seat, tiningnan siya sa rearview mirror. Dumaan ang liwanag na mula sa windshield sa pisngi nito habang inaabala ang sarili sa pagmaman

Kumakain na parang sa kalangitan si Hazel nang tumunog ang telepono. Agad namang tinungo ng kasambahay ang kinalalagyan n’on, tumunog ang sapatos nito sa marmol na sahig. Magalang, natural ang tono nang malaman kung sino ang tumatawag. “Yes po, Sir.” Dumulog ang mga mata nito sa hapag-kainan. “Nagising na po si Miss… at kumakain siya ngayon.” Saglit itong tumahimik, saka tinaas nito ang kilay. “Apat na pinggan po ang naubos niya, opo.” Mula sa kinauupuan niya, nanigas si Hazel, naiwan sa ere ang hawak niyang kutsara’t tinidor. Apat na pinggan? Kulang na lang pala na inanusyo niya na kinain niya ang buong kusina. Nag-init ang punong tenga niya. Tila may sinabi ang boses sa kabilang linya pero hindi niya marinig. Humigpit

Lumaganap ang halimuyak ng disinfectant sa buong hospital ward—malamig, malinis pero nakakasakal—kung nasaan si Amelia. Mahinang umuugong ang mga makina at pabugso-buso ang beep ng monitor na parang pinapaalala na ang buhay nito ay tila manipis na sinulid.Nakahiga sa kama si Amelia, wala ng kulay ang katawan sa sobrang putla. Nakapikit ito, kumikibot paminsan-minsan ang mga pilik-mata. Mababaw ang bawat paghinga nito, sa bawat pag-akyat ng dibdib ay parang buhat-buhat nito ang mundo.Natilihan si Claudia mula sa kinauupuan niya sa tabi ng kama ng anak. Dalawang araw na niyang binabantayan ito. Saglit ay inangat niya ang kamay, buong pag-iingat na hinaplos ang daliri nito at iniisip na magagawa nitong itataboy ang sakit na lumalamon sa kanyang anak,Parang tinutusok ng libo-libong karayom ang dibdib niya tuwing aatakehin ito ng convulsion at mawalan ng hwesyo. Sanay na siyang tiisin ang sandamakmak na pagsubok na dumadaan sa kanyang buhay, ngunit habang pinapanood ito—pinapanood ang k

Inirapan siya ni Agatha na para bang mali ang narinig nito, namilog ang mga mata dahil hindi makapaniwala. Kagabi, parang gusto na niyang sumuko. Parang pader ang anino ni Amelia na pumagitna sa pagitan nila ni Hazel na walang sinuman ang makakatumba. Pero ibang-iba ngayon. Parang may batong pumatong sa balikat niya. Muli niyang naalala ang lalaki nakita niya sa condo ni Hazel, isang pigura na nagpabago ng pananaw niya. His jaw clenched. Winaglit niya kanyang isipan.“Ano ba’ng ibig mong sabihin?” his mom snapped. Umugong ang boses nito sa mataas nilang kisame. Hindi pa rin makapaniwala na walang kinalaman si Amelia dito. This time, mabagal niyang inulit ang sinabi kanina na parang babala. “Walang kinalama

“Ganyan ba talaga kasama ang tingin niya sa atin? Pinagkakanulo niya tayo?” basag katahimikan ni Claudia sa malamlam na pasilyo ng hospital, humihigpit ang pagkapit niya sa strap ng hand bag niya. Nilipat niya ang tingin sa siradong pintuan ng ward, kung saan mahinang tumutunog ang monitor na tumatakas sa katahimikan. “What debt do we even owe her?”Dumagundong ang sagot ni Lucas na parang pinupokpok ng martilyo. “Debt? What debt? Siya ang may utang na loob sa atin, hindi tayo! Marami tayong sinakripisyo at sinayang alang-alang sa kabutihan niya!”Ang mga salitang minutawi ng kanyang bibig ay mistulang bola na umumpok-umpok sa mga puting pader ng ospital. Nagkakamatis ang mukha sa tindi ng poot, walang preno ang pag-akyat-baba ng kanyang dibdib na mistulang alon ng Manila Bay na sumasalpok sa mga bato tuwing may bagyo. Without waiting for his mother's answer, he snatched out his phone, the screen lighting up against his palm. Mabilis siyang tumipa na parang nilalatigo si Hazel sa pamam