All Chapters of บังเอิญเป็นผัวเธอ (NC 18+): Chapter 141 - Chapter 150

@คอนโดหมอพี “อือ...อือ..” คนที่บอกว่าจะมาต่อที่กรุงเทพยังไม่ทันจะเปิดประตูห้องมาถึงห้องนอน ก็กดจูบแฟนสาวเสียจนหายใจไม่ออก“พี ใจเย็นก่อนเราหายใจไม่ออก”ผมรู้สึกว่าความต้องการมันพุ่งสูงมาก โลกสวยด้วยมือตัวเองมาเกือบสิบปีเพิ่งได้รู้ว่าในตัวเธอมันนุ่ม อุ่นขนาดไหนอยากเข้าไปซ้ำๆ และบ่อยๆ ผมถอนจูบจากคนที่บอกว่าหายใจไม่ออกจากนั้นก็อุ้มเข้ามาในห้องนอน ตอนนี้น้อยหน่านั่งคร่อมอยู่บนตักผม ริมฝีปากของเรายังโหยหาซึ่งกันและกัน เหมือนมันไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน แต่ไม่ใช่เลยมันเพิ่งจะแยกจากกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง ยิ่งจูบก็เหมือนมันยิ่งไม่อิ่ม ความต้องการของเราคงไม่ต่างกันเลย ร่างกายผมที่เบียดกับหน้าอกของน้อยหน่าเหมือนอยากจะแทรกตัวของผมเข้าไปในตัวเธอ ฝ่ามือผมที่ลูบไล้แผ่นหลังขึ้นไปถึงตะขอบราเซียจากนั้นก็ปลดมันออกไป ร่างกายน้อยหน่าสะดุ้งเล็กน้อยแต่แขนเธอก็ยังกอดคอผมแน่น ผมปล่อยริมฝีปากให้เธอหายใจจากนั้น ริมฝีปากก็ลากมาตรงคอระหง ลิ้นชื้นๆลากเม้มอยู่ตรงแถวคอ เธอแอ่นตัวแหงนหน้าขึ้น ...อือ...เสียงครางบ่งบอกถึงอารมณ์และความพอใจ มือทั้งสองข

“เค รีบไปเลยดีกว่าเดี๋ยวไม่ทันเล่นน้ำทะเล”“ว่าแต่วันนี้พี จะไปพักที่ไหน”“อืม ...บ้านพักของพ่อกับแม่ แต่พีมีเซอร์ไพรส์น้อยหน่าด้วยนะ”“เซอร์ไพรส์เหรอ ..อะไรเหรอ”“ไม่บอกไปถึงเดี๋ยวรู้เอง”การมาภูเก็ตรอบนี้ของน้อยหน่าแตกต่างจากทุกครั้ง เพราะวันนี้คุณหมอหนุ่มจัดเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวบินตรงจากดอนเมืองไปที่ภูเก็ตกันเลยทีเดียว“พี ทำไมต้องนั่งเครื่องส่วนตัวด้วยน้อยหน่าว่ามันแพงไปนะ”“เอา..น่านานๆที อยากได้อะไรที่พิเศษ”“ว่าแต่มันสะดวกดีนะ มาถึงก็ขึ้นเครื่องได้เลยไม่ต้องรอเช็คอิน รอเครื่อง”“พีก็ว่าอย่างนั้นแหละ อีกอย่างบินในประเทศใช้เวลาบินไม่นานเครื่องส่วนตัวก็สะดวกดี”เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวมีที่นั่งประมาณสี่ที่ซึ่งเราสองคนนั่งแค่สองที ถือเป็นประสบการณ์ครั้งแรกในการนั่งเครื่องบินส่วนตัว ถึงเครื่องบินจะไม่กว้างขวางแต่ข้อดีคือมันส่วนตัวมากไม่ต้องเกรงใจใคร นั่งน้ำลายบูดไม่กล้าพูดเพราะเกรงใจคนไม่รู้จัก ทั้งสองคนใช้เวลาเดินทางประมาณหนึ่ง ชั่วโมงก็มาถึงสนามบินภูเก็ต พอเดินออกจากสนามบินก็มีรถลีมูซีนสีดำคันใหญ่มารับ“หมอพี วันนี้ผีอะไรเข้าสิง ทุกอย่างหรูหราไปหมด”“ก็พี อยากให้น้อยหน

หญิงสาวก้มลงจูบชายหนุ่ม ที่เธอนอนคร่อมอยู่ด้วยหัวใจพองโต จังหวะที่เธอโน้มตัวลงมาหาเขาถึงไม่ใช่ครั้งแรกของการจูบแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกของการจูบในที่โล่งแจ้งและเธอเป็นฝ่ายเริ่ม เธอค่อยๆประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม จูบที่แสนนุ่มนวลของเธอเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ร้อนแรง ลิ้นกับลิ้นตวัดเกี่ยวกอดกันอยู่ในโพรงปากของแต่ละฝ่าย เสียงครางเบาๆบ่งบอกถึงความพึงพอใจมือหนาเริ่มซุกซนดึงทึ้งเสื้อยืดสีขาวของหญิงสาวขึ้นไปกองอยู่เหนือเนินอก บราเซียตัวจ้อยก็ถูกปลดออกถึงมันจะไม่ได้ออกจากร่างหญิงสาวและมันก็ยังค้างๆคาๆอยู่ในตัวเธอ มันยิ่งทำให้สร้างความกำหนัดในตัวของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดีริมฝีปากหนาลิ้มลองสองเต้าที่เจ้าของร่างตั้งอกตั้งใจป้อนให้เขาเหมือนป้อนนมเด็กทารกก็ไม่ปาน นาทีนี้บอกได้เลยว่าความอวบอิ่มของเธอยิ่งสร้างความโหยหิวอย่างไม่จบไม่สิ้นของชายหนุ่ม เสื้อผ้าของทั้งคู่ถูกถอดและโยนทิ้งไว้ข้างกาย ความเป็นชายของเขาชูตั้งรอที่จะมุดเข้าไปในตัวเธออย่างเต็มที่ แต่หญิงสาวยังมอบความรักให้เขาไม่เพียงพอ วันนี้เธอจะทำให้เขามีความสุขจนไม่รู้ลืมหลังจากที่ชายหนุ่มเคยเปรยๆกับเธอหลายหนว่าชอบกินไอติมไหม เธอ

“สวัสดีจ้า นัทตี้ นี่น้อยหน่าลูกสาวพี่เอง”“ว๊าว ลูกสาวสวยขนาดนี้ ทำไมไม่เคยพามาเลยคะ”“โอ๊ย..แม่เนี่ยเขาไม่ชอบออกงาน นี่กว่าจะบังคับมาได้ นี่จ๊ะของฝากจากระยอง” คุณนายกอบแก้วซึ่งหอบของฝากจากระยองมาฝากเจ้าของร้านคนสวยส่วนลูกสาวคุณนายกอบแก้วก็แอบบ่นในใจ‘แบบนี้ไงถึงไม่อยากมา ...เห้อ...ไลน์บอกหมอพีหน่อยดีกว่าว่าเย็นนี้ไม่ต้องรอทานข้าว’“หมอพี วันนี้เราไปธุระกับม้านะ ไม่ต้องรอทานข้าว”“ครับ วันนี้พีก็เข้าเวร”ไม่กล้าบอกหมอพีว่ามางานแบบนี้...กลัวงอน ..ข้อเสียของหมอพีคือขี้หวงด้วย“กอบแก้ว”“อ๊าว..ลัดดา มาได้ไง”“ก็มางานคืนนี้แหละเลยมาทำสปาก่อน”“ลัดดานี่ไงลูกสาวฉัน...จำได้ไหมเอ่ย”“หนูน้อยหน่า ไม่เจอกันนานสวยขึ้นจนป้าจำไม่ได้เลยนะ”“สวัสดีค่ะ คุณป้าลัดดา” เอาเข้าจริงๆฉันจำแทบไม่ได้แล้วเพื่อนม้าคนนี้“หนูคงจำป้าไม่ได้แล้วไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว นี่ยังจำเจ้าดินได้ไหม”“เออ ...เออ” หึ...เจ้าดิน“อ๋อ ใช่คืนนี้เจ้าดินจะมางานนี้ด้วยนะ ไว้คืนนี้ป้าจะพามาแนะนำให้หนู นึกถึงตอนเด็กนะที่เจ้าดินมันชอบวิ่งตามหนู”“เออ...เออค่ะ” ฉันได้แต่ค่ะออกไปเพราะยังจำได้ดีไม่เคยลืม ว่าฉันทำอะไรกับเจ้าดินของป้าลัดดา

“แกใจเย็นๆก่อน ...ฟังหมอพีเขาพูดก่อน” ทานตะวันพยายามเตือนสติเพื่อน เธอไม่อยากให้เพื่อนเธอใช้อารมณ์ตัดสินใจ เพราะเธอเองก็รู้ดีว่าเพื่อนสาวรักหมอพีมากแค่ไหน“ฉันจะเลิก..ฉันไม่เอาแล้ว”“เฮ้ย ...น้อยหน่าใจเย็นๆก่อน”“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว...ฮือ...ไอ้หมอผี”น้อยหน่ายังไม่หยุดกระโดกเหล้าเข้าไปอีก เสียงชน...ชน..หมดแก้วดังอยู่ตลอดเวลาจนคนที่ชนไม่ยอมหยุดฟุปไปกับโต๊ะ ..“หมอพี ...มาดูหน่อยเมาหลับไปแล้ว”ทานตะวันกับเมญ่าขอตัวกลับหลังจากที่หมอพีเข้ามาดูแลน้อยหน่า เธอสองคนก็ต้องกลับแล้วเหมือนกันเพราะคุณหมอปั้นและคุณหมอก้องก็รอกลับอยู่เหมือนกัน เรื่องของคนสองคน ก็ให้เขาแก้ปัญหากันเองคงไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนอกจากรับฟัง ผมนั่งมองหน้าคนเมาที่ตอนนี้นอนหลับใหลอยู่บนเตียง ผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักมาทั้งชีวิต ใช่ผมคือเจ้าดิน เด็กอ้วน ฟันเหยินคนนั้นที่เธอปฏิเสธ ที่ผมไม่ได้บอกเธอไม่ใช่ว่าผมโกรธหรือว่าอะไร ผมแค่ยังไม่กล้า ...เธอบอกผมว่าไม่ใช่สเปกถึงสองครั้งในชีวิตแล้วตอนนี้ผมมีเธออยู่ในชีวิตของผมจริงๆแล้ว ผมกลัวว่าเธอจะโกรธที่ผมไม่ได้บอกเธอตั้งแต่ตอนนั้น ผมแค่รอเวลาให้เธอรักผมมากๆ.