Semua Bab เมียชังผู้กองแสนร้าย: Bab 61 - Bab 70

ทุ่มนึงเธอไปส่งลูกชายที่บ้านพ่อเขา วันอาทิตย์แล้วเสือต้องกลับไปนอนที่นั่นเพื่อตื่นเช้าไปเรียน สองแม่ลูกร่ำลากันที่หน้าบ้าน ก่อนราตรีจะขับรถไปทำงานต่อ และเหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาเจ้าของบ้านที่นั่งดื่มคนเดียวตรงด้านล่างของตัวบ้าน"พ่อหวัดดีครับ" เสือยกมือไหว้ ก่อนจะเอาถุงกับข้าวที่ถือติดมือมาด้วยวางบนโต๊ะอาหาร แล้วไปเอาจานมาใส่กับข้าว เขาให้แม่ทำเผื่อพ่อด้วยผัดหมูสามชั้นใส่แตงอ่อน กับแกงจืดร้อนๆ เหมาะกับอากาศเย็นๆ "พ่อกินข้าวครับ" เสือเลื่อนจานข้าวเปล่าไปหาพ่อ ทว่าฝ่ายนั้นมองเมินไปทางอื่น"พ่อครับ กินข้าวหน่อย กินแต่เหล้าไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ"วันนั้นที่เขากลับบ้าน พ่อเล่าให้เขาฟังเรียบร้อยเรื่องที่แม่ขอกลับไปอยู่บ้าน แต่ไอ้เสือทราบเรื่องก่อนหน้าแล้วไงจึงไม่ตกใจ แล้วพยักหน้าไปว่าโอเค เท่านั้นแหละ พ่อดันมาโกรธไอ้เสือซะงั้นที่เห็นดีเห็นงามด้วย ทำทุกอย่างปกติในหน้าที่ของพ่อ ไปรับไปส่ง ให้ตังค์ไปโรงเรียน แต่ไม่พูดกับไอ้เสือเลย"แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะครับ อร่อยมาก" เสือยกนิ้วโป้งขึ้นให้"อร่อยมากก็เก็บไว้กินเองสิ" มาบอกทำไม"เสือกินแล้วไงครับ มันอร่อยมากถึงได้ให้แม่ห่อกลับมาให้พ่อก

"สวัสดีจ้ะผู้การ" ราตรีรีบยกมือไหว้เมื่อฝ่ายนั้นทักมา ดีใจที่ท่านจำเธอได้"เชิญนั่งก่อน ไปเอาน้ำมาให้แขกด้วย" บอกกับแม่บ้านตัวเอง ทว่าราตรีรีบห้ามเอาไว้"ไม่เป็นไรจ้ะผู้การ! แค่ให้ราตรีเข้ามาเจอถึงในบ้านก็ดีมากๆ แล้วจ้ะ"ผู้การสันต์มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ถ่อมตัวดีจริงๆ มารยาทดีด้วย ใครได้ไปเป็นเมียนี่ส่งเสริมบารมีสุดๆสวยก็สวย หุ่นก็ดี อีกอย่างยังดูเด็กอยู่ด้วย นี่เขายังไม่รู้เลยนะว่าทำไมราตรีถึงเลิกกับผู้กองสิงห์ปัจจุบันผู้กองสิงห์ไม่ใช่ลูกน้องใต้บังคับบัญชาเขาถึงไม่รู้เรื่องราว "ผู้การครับ" ลูกน้องหนุ่มมองหน้านายตัวเองนิ่งพลางส่ายหัวห้าม "อะไร" เขายังไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ลูกน้องเขามันก็เว่อร์ งี้แหละอยู่ด้วยกันมานาน แค่มองตามันก็รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้นสักหน่อย"ไปเอาน้ำมาให้แขกเถอะ" พยักหน้าให้แม่บ้าน"ค่ะ""เริ่มได้เลยราตรี มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยเหรอ" ประชาชนมีเรื่องเดือดร้อนมาให้ช่วยถึงที่บ้าน เขาจะให้รอนานได้ยังไง"ช่วยกันผู้กองสิงห์ไม่ให้เข้าใกล้ราตรีได้ไหมจ๊ะ" "เธอหมายถึง?"ราตรีตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผู้การสันต์ฟังตั้งแต่ต้นจนถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

"ผู้การครับ" ลูกน้องหนุ่มเดินดุ่มๆ กลับเข้าบ้านไปทางห้องกินข้าวที่มีผู้การสันต์นั่งหัวโต๊ะ ซ้ายมือมีผู้หญิงชื่อราตรีนั่งอยู่"ว่า?" คนที่กำลังนั่งจิบกาแฟยามเช้า ดูข้อมูลความเคลื่อนไหวในหน้าจอมือถือไปด้วย เลิกคิ้วให้ลูกน้องทั้งที่สายตายังไม่ละออกไปไหน ฝ่ายนั้นเม้มปากแล้วคิดว่าจะเล่าไม่เล่าดี"เรียกแล้วก็เล่า" ปิดมือถือลงแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ขัดจังหวะเขากินมื้อเช้าแล้วยังต้องคิดอะไรอีก"ผะ..ผู้กองสิงห์มาขอพบครับ"ผู้การสันต์หลุบตามองหน้าราตรีทันที ไม่คิดว่าเพียงอาทิตย์เดียวผู้กองสิงห์ก็ตามเจอซะแล้ว "ไปเชิญเข้ามา""ผู้การจ๊ะ" ราตรีรู้สึกใจไม่ดี เธอกลัว "ไม่ไว้ใจฉันเหรอ" อมยิ้มนิดๆ ให้ราตรีหญิงสาวเม้มปาก ไม่ใช่เธอไม่ไว้ใจผู้การสันต์ แต่เธอกลัวผู้กองสิงห์ไม่ยอม จนทำให้เธอแท้งเหมือนที่เขาตั้งใจ เธอจะทำยังไงดี"เชื่อใจฉัน"ราตรีมองสบตากับอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าออกมา"แต่ราตรีขอไม่ไปเจอผู้กองนะจ๊ะ""ถ้าไม่คุยให้รู้เรื่องผู้กองสิงห์ก็ยังคงมาที่นี่อีก""..""ไปเถอะ"ผู้การสันต์ลุกจากเก้าอี้ และราตรีเดินตามไป คนตัวสูงใหญ่หันกลับมามองคนที่อายุน้อยกว่า ชั่งใจพักนึงราตรีไม่แน่ใจว่าผู้การสันต์

@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา"สิงห์ กินข้าวกินปลาบ้างไหมเนี่ย ทำไมมึงผอมแบบนี้ฮะ" เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก จนไม่แน่ใจว่ามันยังมีชีวิตอยู่ไหม"ไม่หิว""ไม่หิวก็ต้องกิน อยากกินอะไรเดี๋ยวกูโทรสั่งให้ กูเลี้ยงด้วยก็ได้อ่ะ แต่มึงต้องสั่งเมนูถูกๆ นะเพราะกูมีร้อยเดียว"ช้องนางแม่งก็ไม่เข้าใจเลย กูบอกไอ้สิงห์อกหักต้องไปดูใจเพื่อน พยักหน้ามาให้กูทันทีพร้อมยื่นแบงก์ร้อยคือคนอกหักมันต้องมีดื่มมีเมาไง แต่อิเมียกูมันไม่เข้าใจ นั่งยันนอนยันว่าจะให้กูแค่ร้อยเดียวเท่านั้นกูเซ็งเมีย! "ไม่กิน""กูขอล่ะไอ้สิงห์ มึงอดข้าวแล้วเขารู้หรือเปล่า มึงเสียใจแล้วเขารู้ไหม ก็มีแค่มึงที่ทรมานอยู่คนเดียว ส่วนเขาโน่น..ไปมีความสุขกับผัวใหม่แล้ว"มาปลอบกูหรือมาซ้ำเติมกู" ผู้กองสิงห์มองเคือง น้ำตาซึมอีกครั้ง "ปลอบสิไอ้ห่า เขามีความสุขได้มึงก็ต้องมีได้เหมือนกัน อย่าให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวมาทำให้ชีวิตมึงพัง"เหมือนกูทั้งที่อยากจะปลอบเพื่อนว่าเป็นบุญของมึงแล้วไอ้สิงห์ มึงอย่าคิดไปง้อกลับมาเชียวนะ ถ้ามึงไม่อยากตกนรกทั้งเป็นเหมือนกูอย่างทุกวันนี้ทนร้องไห้คิดถึงเมียแป๊บนึง จากนั้นมึงจะร่าเริงไปตลอดชีวิต อย่าเหมือนกู กูก้าวพลาดไปง้

@หลายเดือนต่อมา@หมู่บ้านคุยแข่ง"ราตรี"ผู้การสันต์กลับจากงาน เรียกคนที่นั่งอยู่ในสวนดอกไม้ข้างบ้าน เขามองราตรีนานมากอีกฝ่ายยังไม่ย้ายไปไหนราตรีออกจากภวังค์ หันไปมองคนที่เรียกตัวเองช้าๆ และผู้การสันต์ก็ได้เห็นว่าราตรีคงผ่านการร้องไห้มาเพราะอีกฝ่ายดูตาบวม"ค่ำแล้ว เข้าบ้านเถอะยุงเยอะ" ช่วงนี้อากาศเย็นทำให้มืดเร็วกว่าปกติ"จ้ะ" ราตรีพยักหน้าก่อนจะเดินตามผู้การสันต์เข้าบ้าน เข้าห้องทานอาหารกินข้าวเย็นด้วยกัน เธออยู่ที่นี่มานานแล้วเหมือนกัน และสังเกตเห็นว่าผู้การสันต์จะมีเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งอยู่ด้วย เธอไม่รู้หรอกว่าเป็นใครเพราะไม่เคยละลาบละล้วงถาม รู้เพียงแต่ว่าชื่อ 'ชมจันทร์' แต่เธอมักได้ยินลูกน้องของผู้การสันต์เรียกอีกฝ่ายว่า 'คุณชม' สั้นๆ ดูท่าฝ่ายนั้นคงจะสำคัญกับผู้การสันต์น่าดู"ผู้การจ๊ะ"ผู้การสันต์เงยหน้าขึ้นหลังจากตักข้าวขึ้นทาน "ว่า""คุณชมไม่มาทานด้วยกันหรือจ๊ะ" เพราะไม่มีสักครั้งที่ฝ่ายนั้นจะมาร่วมโต๊ะกินข้าวกับเรา หรือว่าสาเหตุมันมาจากเธอ"ไม่หิวว่างั้น""ราตรีขอถามได้ไหมจ๊ะว่าคุณชมเป็นใคร ขอโทษที่ราตรีต้องละลาบละล้วงถาม บอกตามตรงราตรีไม่สบายใจจ้ะ" "ญาติมาฝากให้ส่งเสียเรี