บททั้งหมดของ DECEIVED BY MY HUSBAND’S PERFECT LIES: บทที่ 151 - บทที่ 160

Paano naman nahanap ni Winston ito?Ngunit tila hindi iyon ang pinakamahalaga sa ngayon.Tumingin siya kay Winston, “Ano ang pangalawang kondisyon?”Tinitigan siya ni Winston, at ang kanyang malalim na mga mata ay mabigat at seryoso.Malamig ang mukha ni Lydia, at walang kahit anong emosyon ang makikita sa kanyang magagandang mata. Lumiko si Winston at lumapit sa tabi ng floor-to-ceiling window, sa harap ng isang estante.May puting tela na nakatakip sa estante. Iniabot ni Winston ang kamay at hinila ang tela.Bumagsak ang tela at biglang lumitaw ang isang painting sa harap ni Lydia.Ito ay isang portrait, hindi pa tapos, pero malinaw na nakalarawan ang pangunahing anyo ng lalaki.Namangha si Lydia, hindi makapaniwala.Paano napunta rito ang painting na ito?“Ito ba ay ako?” tanong ni Winston sa kanya, may bahagyang ngiti sa manipis niyang labi. “Gusto ko ito. Sana tapusin mo ang pagpipinta nito bilang alaala para sa akin.”Kumunot ang noo ni Lydia. Ang painting na ito ay orihinal na i

“Ha??” Napatawa si Jodi sa galit. “Ang bawat isa sa inyo, sobrang alaga sa batang iyon!”“Siya ang huling hangganan ni Winston,” diin ni William.Natahimik si Jodi. Matapos ang ilang sandali, tinanong niya, “William, puwede ba akong magtiwala sa’yo?”“Magtiwala ka sa akin kahit minsan lang,” seryoso ang tono ni William. “Huwag kang mag-alala, kung maipapayo mo kay Lydia na sundin ang kondisyon ni Winston, babantayan ko rin ang sitwasyon doon.”Pinikit ni Jodi ang mga labi at nag-isip ng ilang segundo bago muling magtanong, “Alam mo ba kung bakit gustong-gusto talagang pumunta ni Winston sa Italy?”Halos mahulaan ni William ang intensyon ni Winston. Ngunit alam niya, bago pa man pumunta, hindi niya puwedeng sabihin. Kung sasabihin niya, tiyak na hindi na pupunta si Lydia.“Hindi ko rin alam,” sabi niya na may bahagyang pagtatakip sa katotohanan. “Gusto mo ba hihingin ko sa kanya ang sagot?”“Kung tatanungin mo siya, sasabihin niya sa’yo?”“Hindi ko alam. Malamang… hindi.”Napabuntong-hi

Pagkatapos noon, tumawag siya kay Assistant Ryan. “Paalisin mo ang lahat ng balita tungkol kay Sonya sa internet, at saka alamin mo rin kung sino ang nasa likod ng mga marketing accounts na nagkalat ng tsismis tungkol sa kanya.”“Opo.”Mga kalahating oras ang lumipas, tumawag si Assistant Ryan.“Sir, naayos na ang lahat ng balita tungkol kay Sonya. Ang mga marketing accounts ay na-trace rin, at pareho ang tao sa likod nila, si Henry Galvez.”“Naiintindihan ko.” sabi ni Winston. “Bantayan mo rin ang mga online na galaw nitong mga panahong ito. Kung may mangyari, ipagbigay-alam mo agad sa akin.”“Opo.”Matapos ang tawag, nakatayo si Winston sa tabi ng floor-to-ceiling window. Sa tabi niya ay ang hindi pa natatapos na ink painting ng portrait ni Lydia.Tahimik ang gabi. Nakatingin siya sa painting, kahit malabo pa ang mga linya, agad niyang nakilala ang sarili niya sa obra.Ngumiti siya nang bahagya, at ang mababang at malamig niyang tinig ay sumanib sa katahimikan ng gabi.“Lydia, bilang

Ngunit sinabi ni Sidney, “Si Stephen ay bata pa, at bukod pa riyan, tunay ngang inaalagaan siya nang mabuti ni Lydia. Mabait si Stephen, at natatandaan niya ang kabutihang ginawa ni Lydia sa kanya. Maganda ‘yan.”Nang marinig ito, lalo pang nag-alala si Amanda.“Sidney, sobrang inosente mo talaga! Alam ko na matatag ang relasyon mo at ni Winston nitong mga nakaraang taon, at alam ko rin na para sa’yo at kay Stephen nagpakasal si Winston kay Lydia, pero itong lalaking ito, minsan hindi talaga makatiis sa tukso. At ang katawan mo ngayon…”Tiningnan siya ni Sidney at bahagyang napakunot ang noo. “Mommy, ano ba ang sinasabi mo?”“Ah basta!” Napangiti si Amanda na may halong pagkawalang magawa. “Ang ibig kong sabihin, sobrang protektado ka ni Winston nitong mga nakaraang taon. Basta, mag-iingat ka!”Ngunit ngumiti si Sidney, hinawakan ang kamay ni Amanda, at banayad na nagpasensya.“Mom, huwag kang mag-alala. Alam ko ang tunay na damdamin ni Winston sa akin, at naiintindihan ko na nag-aalal

Ngumiti agad si Stephen, “Mommy, buksan mo na at tingnan mo!”Binuksan ni Lydia ang kahon ng alahas. Isang mala-lila na pulseras na may kristal ang laman nito. Uso ito ngayong taon.“Mommy, sabi ng tindera sa mall, ngayong taon daw ay year of the snake, hindi ko masyadong naintindihan…Pero sabi ng tindera, maganda daw kung magsuot ng ganitong kulay na kristal ngayong taon. Iniisip ko kasi na maganda ito para sa’yo Mommy, kaya binili ko ito!”Ang inosenteng salita ng bata ay direktang tumama sa puso. Tiningnan ni Lydia ang pulseras sa kahon, at bumalot sa kanya ang magkahalong damdamin. Kung dati, kung makatatanggap siya ng ganitong maingat na regalo mula kay Stephen, tiyak na labis siyang maaantig. Ngunit sa ngayon, lahat ay nagbago.Habang tinitingnan ang pulseras, ang tanging nadarama ni Lydia ay pagkabahala at bigat ng damdamin; halos wala na siyang nararamdamang kahit kaunting kagalakan.Nakita ni Stephen na tila walang gaanong reaksyon si Lydia at hindi niya alam kung nagustuhan b