All Chapters of DECEIVED BY MY HUSBAND’S PERFECT LIES: Chapter 161 - Chapter 170

Halos kusa siyang biglang tumayo mula sa kama at dali-daling pumunta sa katabing kwarto. Sa loob ng kwarto, nakaupo si Stephen sa sahig sa gilid ng kama, nakabalot pa sa kumot, at magulo ang buhok habang umiiyak nang walang tigil.Halos malinaw na nahulog siya mula sa kama. Lumapit si Lydia at hinaplos siya, sinuri kung may sugat, at saka lang huminga ng maluwag nang malaman na walang pinsala.Tiningnan niya ang paligid at nakasimangot, tinanong ang bata, “Nasaan ang tatay mo?”Sumugod si Stephen at niyakap si Lydia sa leeg. “Mommy, nahulog ako sa sahig at tumama ang pwet ko, masakit sobra!”Sa sandaling niyakap siya ni Stephen, natigilan si Lydia. Bigla niyang malinaw na naalala ang katotohanan. Halos nakalimutan niya, ang batang ito ay hindi na eksklusibong sa kanya.Pinisil ni Lydia ang labi, inangat ang kamay at marahang tinanggal si Stephen sa kanya, tumayo, at muling nagtanong, “Nasaan ang tatay mo?”Habang pinupunasan ang luha, umiiyak si Stephen, “Hindi ko alam…”Tiningnan ni L

Nang marinig ito, bahagyang ngumiti si Lydia kay Jodi. Dahil kasama niya si Jodi, hindi na ganoon kabigat at kaabala ang kanyang pakiramdam.“Eh, pupunta rin ako!” Sabat ni Cleodore.“Hindi pwede.” Direktang tumanggi si Winston na may malamig na mukha.“Bakit?” nakatingin si Cleodore sa kanya. “Ginamit mo na ang pribadong eroplano, at kulang pa ako?”Tumingin si Winston sa kanya, bahagyang ngumiti ang manipis niyang mga labi, at malamig ang tono, “Hindi naman kulang, pero anong dahilan ko para hayaang sumama ka sa eroplano ko?”Sumigaw si Cleodore, “Winston, tinatarget mo ba ako?”“Iniisip ko lang na sumusobra ka na.” sagot ni Winston.Pagkatapos niyang magsabi nito, hindi na niya pinansin si Cleodore at tumungo na sa VIP na pasukan. Halos sumabog sa galit si Cleodore at naglabas ng sama ng loob sa likod ni Winston.Napansin ni Lydia na seryoso ang galit ni Cleodore, kaya pinakalma niya, “Cleo, mas mabuti pang manatili ka, bantayan mo rin ang studio ko.”Nang marinig ito, biglang humup

“Jodi,” nakatingin siya sa kristal na ilaw sa kisame, ang mga mata’y walang buhay, ang tinig halos nawalan ng lakas, “napanaginipan ko si lolo at ang nanay ko…”Dahil sa kaba, sumikip ang dibdib ni Jodi. Pinilit niyang pigaan ang mamasa-masa na tuwalya at hinaplos ang pawis at luha sa mukha ni Lydia.“Kapag may sakit, madalas napapanaginipan natin ang mga taong pinakamahalaga sa atin,” sabi ni Jodi.“Ngayong araw, may mababang lagnat ka. Ginamitan kita ng alcohol para bahagyang palamigin, may dala ring gamot si Winston mula sa lokal na botika, pero iniwan ko lang para hindi siya maghinala. At pagkatapos, sinabi ni Doc William na pupunta siya para tingnan ka, pero tinanggihan ko,” dagdag pa niya.Napakurap si Lydia, hindi malinaw kung narinig niya ang sinabi ni Jodi. Patuloy pa rin siya sa kanyang kwento.“Sa panaginip, naligaw ako, isang mahabang tunnel, si lolo ay sumisigaw sa akin mula sa likuran, at ang nanay ko ay humaharang sa unahan ko…”Maingat na binuksan ni Jodi ang mga kamay

Malaki ang silid, at sa gitna nito ay may green screen. Lumapit ang staff na may dala-dalang VR goggles kay Lydia. “Miss Lydia, ipikit niyo po ang mga mata, tutulungan ko kayong isuot ang goggles.”Ipinikit ni Lydia ang mga mata. Maingat na isinusuot ng staff ang VR goggles sa kanya, pagkatapos ay hinawakan siya papasulong.Pagdating sa itinakdang lugar, pinakawalan siya ng staff at pinaalalahanan, “Miss Lydia, puwede niyo na pong imulat ang mga mata niyo.”Dahan-dahang iminumulat ni Lydia ang mga mata. Sa harap niya, lumitaw ang alaala ng mahabang na daan na napapaligiran ng puno, may halong tunog ng paputok at fireworks sa paligid, at mga pulang parol na nakasabit sa matatandang puno.Saglit lamang, bumagsak ang araw sa bundok, at isa-isang nagliwanag ang mga ilaw sa mga bahay sa baryo. Naglakad si Lydia ng dalawang hakbang, at biglang nagbago ang tanawin.Isang maliit na baryong may pulang parol sa pinto ang nagpakita. Ang lumang kahoy na pinto ay dahan-dahang bumukas na may kasaman

Bukas ang pinto ng kotse, at niyakap ni Winston si Lydia papasok. Isinara ni William ang pinto, pinalibot ang kotse at sumakay.Tumakbo si Jodi at inilagay ang kanyang mga kamay sa harap ng kotse, “Hindi ka pupunta sa ospital!”Kumunot ang noo ni William, ibinaba ang bintana at sumilip, “Paano mo malalaman ang sakit niya kung hindi mo muna ipapatingin ang pasyente?”“Nandito ako para kay Lydia! Sobrang naging emosyunal lang siya kanina kaya nahimatay, hindi niya kailangan dalhin pa ng ospital!”Napansin ni William ang sobrang tensyon ni Jodi at nakaramdam ng kakaiba. Bago pa siya makapagtanong, may narinig siyang pagtatalo mula sa likod ng kotse.“Winston, bitawan mo ako!”“Kumalma ka lang, nahimatay ka. Gusto kitang dalhin sa ospital.”“Hindi ko kailangang dalhin sa ospital! Bitawan mo ako!”Mabilis lang ang pagkawala ng malay ni Lydia. Nang magising siya at makita ang sarili niyang nakahiga sa bisig ni Winston, natakot siya at gusto agad na makaalis mula sa kanya.Biglang sumiklab an