อรัมภบท

“ตอบกูมาอีดาริน! ว่ามึงใช่มั้ยที่เป็นคนปล่อยข่าวเรื่องของกู!!!”

หญิงสาวที่ถูกถามมองผู้หญิงที่ผลักเธอติดกำแพงด้วยความไม่เข้าใจ

“พูดบ้าอะไร! ฉันไม่รู้เรื่อง!”

เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ

“ตอแหล! กูเห็นนะว่าวันนั้นมึงแอบมองหมิวอยู่!และมึงก็เห็นหมิว..กับพี่วิน!”

ดารินถึงกลับหันขวับทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้น ใช่เธอแอบมอง แต่เธอไม่ได้แอบมองหมิวแต่เป็นแอบมองวินหรือวินทัพต่างหาก

“แต่ฉันไม่ได้ทำ!เรื่องปล่อยข่าวนั่น!”

เธอไม่ได้ปฏิเสธว่าแอบดูหรือไม่ แต่กลับบอกออกไปว่าเธอไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอถูกกล่าวหา

“ยังไม่เลิกตอแหลอีกหรอฮ่ะ! อีหน้าด้าน!!”

เพี๊ยะ!!

“!!!”

ดารินถึงกับหน้าหันทันทีเมื่อเธอเพิ่งถูกผู้หญิงที่ชื่อหมิวตบเข้าอย่างเต็มแรง ใบหน้ารู้สึกชาวาบ ราวกับโดนน้ำข็งกดทับไว้เป็นเวลานานและตอนนี้ใบหน้าของเธอคงขึ้นรอยแดงให้ได้เห็นเเล้ว

“เอาเลยหมิว มันทำมึงเสียหายเอาให้หนักเลยเดี๋ยวกูดูต้นทางให้”

เพื่อนอีกคนของหมิวพูดพลางแสยะยิ้มด้วยความสะใจ

“พวกเธอจะทำอะไร!”

ดารินถามเมื่อหมิวและเพื่อนอีกคนเริ่มเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น

“กูจะทำให้มึงเจ็บเหมือนกูนี่ไง!!”

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

“โอ้ย!!! ปล่อยนะ!”

ดารินตะโกนสุดเสียงเมื่อเธอถูกจับโดยเพื่อนอีกคนของหมิวแล้วโดนหมิวตบอย่างไม่ออมแรงสักครั้ง หลายต่อหลายที

“ปล่อยหรอ!! มึงคิดว่ากูควรปล่อยมึงเหรออีดาริน! มึงทำให้พี่วินเขี่ยกูทิ้งไม่พอ! มึงยังทำให้กูอับอายคนทั้งมหาลัย มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปหรอ!”

หมิวพูดออกมาด้วยความเดือดดาล เธอไม่เคยเกลียดใครได้เท่านี้มาก่อนเลย

“ถ้าวันนี้กูไม่ได้กระทืบมึงจนสลบอย่าเรียกกูอีหมิวเลย!!!”

ผลัก!! ตุ้บ!!

หมิวถีบดารินจนหลังของรินดากระแทกกับกำแพงอย่างแรง พร้อมกับถีบซ้ำไปที่ท้องของรินดาอีกรอบ

“อั้ก!”

ดารินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอทรุดลงกับพื้นทันที มือน้อย ๆ ก็เอาแต่กอบกุมท้องที่ถูกกระแทกโดยฝ่าเท้าอีกฝ่ายไว้ด้วยความเจ็บปวด

“หึ! แค่นี้ยังน้อยไปอีดาริน มึงต้องเจอนี่!”

ผลั้ว!! หมิวถอดร้องเท้าผ้าใบตบเข้าไปที่ใบหน้าสวยของดารินอย่างไม่รีรอ ด้วยแรงที่มีทั้งหมด ตอนนี้ดารินแทบจะไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดเสียแล้ว ต่อให้อีกฝ่ายเอาไม้าฟาดซ้ำเธอก็คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้ว

“ทำอะไรกัน!!!”

เสียงของผู้มาใหม่ทำให้หมิวที่กำลังจะใช้รองเท้าตบซ้ำเข้าไปถึงกับชะงักค้าง..แล้วหันไปมองทันที

“วะ..วิน...”

วินทัพ เจ้าของเสียงเข้มดุที่เอ่ยทักท้วงเมื่อครู่ปรายตาไปมองร่างเล็กที่ตอนนี้นั่งกุมท้องของตัวเองด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกใด

“ฉันถามว่าทำอะไรกัน เป็นใบ้หรือไงถามไม่ตอบ”

หมิวถึงกับก้มหน้าหงุดทันที เมื่อวินทัพถามขึ้นอีกครั้ง และเหมือนครั้งนี้เขาดูจะไม่พอใจเอามาก ๆ เสียด้วย เพราะเขาไม่ชอบพูดซ้ำ ข้อนี้ทุกคนในนี้ทราบกันดี รวมไปถึงคนที่กองอยู่กับพื้นอย่างดารินด้วย

“ก็กำลังสั่งสอนอีคนที่มันปล่อยข่าวของเราไงคะ”

“ของเรา?”

วินทัพทวนคำพูดของหมิวเชิงถามอีกครั้ง พร้อมกับเลิกคิ้วเข้มราวกลับเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยทราบมาก่อน

“ค่ะ...”

หมิวเองก็ไม่กล้าสบตากับวินทัพเช่นกัน สียงตอบกลับเบาราวกระซิบแต่ทุกคนในที่นี้กลับได้ยินมันชัดเจน

“ของเรา หรือของเธอคนเดียวกันแน่หมิว..เธออย่าเอาฉัน เข้าไปเกี่ยวสิ..”

เขาพูดเน้นย้ำด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่ปนไปด้วยความเฉยชา ทำให้หมิวและเพื่อนถึงกับชะงักทันที ขนบางของสามสาวลุกตั้งพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผู้ชายคนนี้ หากพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้แสดงว่าเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก หากพวกเธอเป็นผู้ชาย เห็นทีวันนี้คงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลไปแล้ว

“ไสหัวไป”

เพียงเขาเอ่ยปากพูดเท่านั้นเธอกับเพื่อนอีกคนสองถึงกับรีบวิ่งออกไปทันทีด้วยความกลัว หากดื้อด้านที่จะอยู่คงไม่เป็นผลดี

ตอนนี้ก็เหลือแค่ดารินกับเขาเพียงเท่านั้น เขายืนมองดารินด้วยความสมเพชอยู่อย่างนั้น ไม่มีความคิดที่จะช่วยพยุงหรือแสดงความเป็นห่วงแม้แต่น้อย ดารินเองก็ปรายตาขึ้นมาสบตากับร่างสูงอย่างไม่มีความกลัวใด ๆ

“เป็นไงบ้างล่ะ หึ สนุกมั้ย?”

เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน พลางเดินไปนั่งยอง ๆ ข้างหน้าเธอ เธอเองก็มองเขาด้วยสายตาที่ผิดหวัง เขามันไม่ใช่คนเดิมที่ตนเคยรู้จักจริง ๆ

“เจ็บมั้ย ดูสิ เลือดออกด้วย..”

เขาพูดแล้วแสยะยิ้มอย่างมีความสุข ไร้ความเป็นห่วงดั่งคำพูดที่ถูกพ่นออกมา ราวกลับเสแสร้งแกล้งทำก็ไม่ปาน

“ร้องขอฉันสิดาริน ร้องขอให้ฉันช่วยเธอสิ.. เผื่อฉันจะกรุณาสงเคราะห์ให้”

ปากก็พูดราวกลับอยากให้ความช่วยเหลือ แต่มือหนากลับบีบคางของดารินอย่างแรงราวกลับว่าอยากให้มันแหลกคามือเสียอย่างนั้น เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ก็คงเจ็บไม่เท่ากับหัวใจของเธอในตอนนี้ที่โดนเหยียบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเป็นสิ่งของไร้ความรู้สึก

วินทัพที่เห็นว่าดารินคงไม่ยอมพูดเป็นแน่เพราะเขารู้จักเธอดี เาเลยเลือกที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเหลือบมองคนตัวเล็กด้วยแววตาเยยหยัน

“อวดเก่ง หึ! งั้นก็ดี ช่วยตัวเองไปแล้วกัน!”

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปทันที เขารู้ดีว่าที่เธอโดนแบบนี้เพราะใคร ใช่ มันเป็นเพราะเขาทั้งหมดนั่นแหละ เรื่องโชคร้ายของดาริน เป็นเพราะเขาทั้งหมด เพราะเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน เลยทำให้ดารินต้องมาตกอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาขนาดนี้.. เพียงเพราะเธอช่วยชีวิตของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แท้ ๆ ผลกรรมถึงมาตกอยู่ที่เธอแบบนี้

คอมเม้นท์ + กดใจ = เป็นกำลังใจนักเขียนนะคั้บ~~

หากต้องการอ่านตอนใหม่ก่อนใครสามารถเพิ่มเข้าชั้นหนังสือเพื่อรับการแจ้งเตือนได้นะคั้บ><