ตอนที่ 2 ครอบครัวกาฝาก

ธนาธรเหม่อมองเอกสารตรงหน้า "ใบหย่า" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย และนั่น...ก็คงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอะไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของเขากับเธอมันก็แค่ "การแต่งงานเพราะบุญคุณ"

เขายังจำวันนั้นได้ดี วันที่พ่อของเธอมาขอให้เขาแต่งงานกับลลิน ชายคนนั้น ยกเรื่องที่เคยช่วยชีวิตพ่อของเขามาอ้าง แล้วทำเหมือนว่ามันคือ “หนี้บุญคุณ” ที่พวกเขาจะต้อง “ชดใช้” ด้วยงานแต่ง

พ่อของเขาลำบากใจมาก แต่ต้องยอมรับว่า หากไม่มีพ่อของลลิน พ่อของเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้ แต่ทุกอย่างมันไม่ได้จบเพียงแค่การแต่งงาน

จากนั้นไม่นาน พ่อของลลินก็เอานามสกุลไปใช้เพื่อขอเครดิตธนาคาร อ้างชื่อเพื่อเรียกความน่าเชื่อถือในการเจรจาธุรกิจ

ธนาธรขบกรามแน่น ดวงตาเคลือบไปด้วยความเย็นชา “ครอบครัวกาฝาก” เขาพึมพำเบาๆ ด้วยเสียงที่ข่มความขุ่นเคืองไว้ คิดว่าเรื่องนี้มันจะจบลงง่ายๆ อย่างนั้นเหรอลลิน

เสียง ติ๊ด ของคีย์การ์ดดังขึ้นตามด้วยเสียงประตูเปิดออกเบา ๆ กลิ่นอากาศเก่าในห้องลอยมา

ต้อนรับเธอราวกับรู้ว่าเจ้าของเดิมกลับมาแล้ว ลลิลยืนอยู่หน้าประตู มองเข้าไปในห้องเล็ก ๆ ขนาดไม่เกินสามสิบห้าตารางเมตร

“ในที่สุดก็ได้มาอยู่สักที” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในห้องที่เงียบสงบ

จนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

คอนโดแห่งนี้เป็นห้องเก่าที่เธอซื้อไว้ตั้งแต่ก่อนจะแต่งงาน มันเป็นทรัพย์สินชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในชื่อลลิล

ก่อนที่บริษัทของคุณพ่อจะล้มละลาย ก่อนที่บ้านจะถูกขาย

พ่อของเธอไม่เคยบริหารธุรกิจสำเร็จ อาศัยแค่ชื่อเสียงของธนาธรเรียกคนมาลงทุน และเกิดเป็นคดีฟ้องร้อง หลายครั้งที่เขาตามไปจัดการปัญหาให้

เธอเคยเตือนตัวเองหลายครั้งว่าอย่าหลงรักผู้ชายคนนี้ แต่ว่าหัวใจกลับไม่เชื่อฟัง หลงรักสามีของตัวเองมาตลอดสามปี ตอนนี้ทุกอย่างได้จบลงแล้ว

ลลินวางกระเป๋าลงข้างโซฟา ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเย็นเฉียบหลังจากเปิดแอร์ได้ไม่นาน เงยหน้าขึ้นมอง

เพดาน และในที่สุด...

“ฮึก...” เสียงสะอื้นหลุดออกมา เธอยกมือปิดปากพยายามกลั้นเสียงไว้ แต่น้ำตาไหลไม่หยุด มันเหมือนเขื่อนที่เธอกั้นไว้มานานเกินไป และตอนนี้... ทุกอย่างก็พังทลายลงมา

สามปีที่ผ่านมา เธอพยายามทำหน้าที่เป็นภรรยา แต่เขาทำเหมือนกับเธอเป็นอากาศ พูดกับเธอนับคำได้ เธอแค่แอบหวังว่าสักวันเขาจะหันมามอง แต่สายตาของเขาอยู่ที่คนอื่น

ลลิลยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างแรง “พอได้แล้วลลิล... หยุดร้องซะที” เธอพูดกับตัวเอง

สามปีมากพอแล้วสำหรับการรักข้างเดียว