ตอนที่ 7 ชดใช้…ด้วยศักดิ์ศรี

ตอนที่ 7 ชดใช้…ด้วยศักดิ์ศรี

เสียงโทรศัพท์สั่นครืดบนโต๊ะกระจก ลลินเหลือบตามองหมายเลขที่ไม่คุ้น ก่อนจะกดรับอย่างลังเล

“สวัสดีค่ะ คุณลลิน ดิฉันเมษา เลขาคุณธามค่ะ” เสียงปลายสายสุภาพ

“คุณธามอยากนัดพบเพื่อคุยรายละเอียดเรื่องการหย่า… เย็นนี้สะดวกไหมคะ”

ลลินเงียบไปเสี้ยววินาที “ที่อำเภอใช่ไหมคะ”

“ไม่ค่ะ ที่เพนต์เฮาส์ของคุณธาม แถวสุขุมวิท”

คิ้วเรียวของเธอขมวดแน่นน้อยๆ ความประหลาดใจแล่นวาบ ทำไมต้องไปคุยที่คอนโดให้ยุ่งยาก? เธอสูดลมเข้าลึก แล้วตอบเรียบ “ได้ค่ะ ส่งโลเคชันมา”

ค่ำวันเดียวกัน ลิฟต์ส่วนตัวเลื่อนขึ้นไปยังเพนต์เฮาส์ ประตูกระจกบานสูงเปิดออกสู่ห้องรับแขกที่กว้างขาวสะอาด แสงไฟวอร์มไวท์อุ่นนวลสะท้อนพื้นหิน สวย แต่งงานกันมาสามปี เธอเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรก

ถึงวันนี้ เธอรู้แล้วว่าภรรยา ก็แค่คือสถานะที่เขาให้แต่ชื่อ

ธนาธรยืนอยู่ข้างหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน แผ่นหลังนิ่งสนิทท่ามกลางวิวเมืองพราวแสง

เขาหันมาเมื่อเสียงฝีเท้าเธอหยุดลง

ลลิน เธอมาในชุดเชิ้ตขาวกึ่งโอเวอร์กับกางเกงสแลคสีทราย ผมถูกรวบครึ่งอย่างเรียบง่าย ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ไม่มีเครื่องประดับราคาแพงสะดุดตา มีเพียงนาฬิกาข้อมือเส้นเล็กและสบายกระเป๋าที่ไม่ใช่แบรนด์เนม

คิดไม่ถึงว่าการได้เจอกันอีกครั้ง จะทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว

ภาพจำในหัว ผู้หญิงที่รออยู่ในบ้านเงียบๆ เลือนหาย ลลินดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เขาเผลอกลืนน้ำลายเบาๆ

“ไหนคะ เอกสารหย่า” น้ำเสียงของเธอเรียบจนเย็นชา เหมือนจะเป็นเพียงธุรกรรมหนึ่งที่ไม่ต้องใช้อารมณ์ใดๆ

ธนาธรชะงักเล็กน้อย ลลินไม่มีแม้แต่คำทักทาย มีเพียงแต่น้ำเสียงที่เย็นชา แววตาที่เคยมั่นคงกลับสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนจะยื่นแฟ้มให้เธอ

“ผมอยากคุยกับคุณบางเรื่อง... ก่อนที่เราจะหย่ากันจริงๆ”

ลลินรับแฟ้มมา เปิดอ่าน พอถึงหน้าที่สอง... เธอชะงัก ขอบเอกสารสั่นเล็กน้อยในมือ

“นี่คือ...หนี้สินทั้งหมด?”

“ใช่” เขาพูดนิ่ง

“พ่อของคุณกู้เงินในนามของผม ระหว่างที่คุณยังเป็นภรรยาผม”

เธอเหลือบตามองเขาช้าๆ แววตานิ่ง... แต่ลึกในนั้นมีบางอย่างที่ทำให้เริ่มรู้สึกกลัว

“พ่อของฉัน...กู้เงินคุณสิบล้าน?”

“ใช้” เขาตอบเสียงเย็น

“และก่อนที่เราจะหย่ากัน ผมอยากให้คุณชดใช้”

ห้องทั้งห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ลลินวางเอกสารลงช้าๆ แล้วสบตาเขา

“คุณก็รู้ดีว่าฉันไม่มีเงิน” เสียงเธอสั่นเพียงเล็กน้อย แต่ไม่มีน้ำตา ไม่มีความอ่อนแอให้เขาเห็นอีกแล้ว

“คุณพอจะมี...ทางออกทางอื่นให้กันไหมคะ?”

ธนาธรหรี่ตามองเธอ ความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นในอก ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ ทั้งแค้น เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเสนอทางเลือกให้สาสมกับที่ครอบครัวของลลินบังคับให้เขาแต่งงาน

“มีสิ”

“ชดใช้ด้วยตัวของคุณไง...”

โลกของลลินหยุดหมุนไปเพียงชั่ววินาที เสียงในหัวดับลง คำพูดนั้น มันเบา แต่แรงพอจะตบหน้าเธอโดยไม่ต้องใช้มือ

เธอมองเขานิ่ง “คุณหมายถึงให้ฉัน... นอนกับคุณ”

เขาไม่ตอบ ไม่ปฏิเสธ ไม่อธิบาย และนั่น...คือคำตอบที่ชัดที่สุด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ่านจบแล้วรู้สึกยังไง เม้นท์บอกไรท์ได้เลยค่ะ! อย่าลืมกดหัวใจ 💖 และกดติดตาม เพื่อไม่พลาดตอนใหม่