ตอนที่ 10 เรือนหอที่ไม่เหมือนเดิม

ตอนที่ 10 เรือนหอที่ไม่เหมือนเดิม

ปาริฉัตร รีบยื่นมือไปจับแขน ธนาธร อย่างรวดเร็ว "เดี๋ยวปาริพาคุณกลับเองค่ะ"

ทว่าธนาธรสบัดแขนออกอย่างแรงจนปาริฉัตรเสียหลัก "ไม่! ผมจะกลับบ้านกับเมียของผม" เขาประกาศกร้าว โดยจ้องมองไปที่ ลลิน โดยเฉพาะ

ด้วยความรู้สึก อับอาย และไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ ลลินตัดสินใจอย่างรวดเร็วที่จะตามธนาธรไป

เธอหันไปหา คีรินทร์ ด้วยสีหน้าสำนึกผิด "ขอโทษด้วยค่ะพี่คีย์"

คีรินทร์ พยักหน้าให้ด้วยความเข้าใจ แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของธนาธรไม่ต่างจาก ปาริฉัตร ซึ่งกำลังยืนมองทั้งสองเดินออกจากร้านไปด้วย สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

ลลิน ตัดสินใจพา ธนาธร กลับมายังบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรือนหอของพวกเขา ป้าแจ่ม แม่บ้านสูงวัยรีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงเจ้านายของเธอ แต่ลลินรู้สึกเกรงใจอายุของป้าแจ่ม จึงบอกให้ท่านไปพักผ่อนก่อนที่ทั้งคู่จะไปถึงห้องนอน

เธอยืนอยู่ข้างเตียงและถอนหายใจให้กับสภาพของผู้ชายที่กำลังเมาไม่ได้สติ เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ปกติธนาธรเป็นคนควบคุมตัวเองได้ดีและดูน่าเกรงขามอยู่เสมอ

เมื่อเห็นเขาดูอึดอัดกับเสื้อเชิ้ตที่รัดแน่น ลลินจึงยื่นมือไปเพื่อช่วยปลดกระดุมให้ นั่นดูเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมหันต์

ธนาธร ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพลิกตัวกักขังเธอไว้ใต้ร่าง และมอบจูบอย่างเร่าร้อนโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ลลิน พยายามรวบรวมสติทั้งหมดเพื่อผลักเขาออกไป แต่ความพยายามของเธอไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

"คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! อย่าทำแบบนี้กับคนที่คุณเกลียดเลย" ลลิน พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงและสติเพื่อเตือนเขา

ธนาธร หยุดการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ใบหน้าซบลงกับซอกคอของเธอ พึมพำด้วยเสียงแหบพร่า "ผมไม่เคยเกลียดคุณเลย ตั้งแต่คุณหายไป ผมก็คิดถึงคุณมาก..." เขาพูดจบก็กลับมากดจูบเธออีกครั้งอย่างไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตั้งตัวหรือโต้ตอบ

เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูด หรือแม้แต่คิด ลลิน สับสน ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรดี เธอมั่นใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาไม่มีทางลงเอยอย่างมีความสุขได้ ครอบครัวของเธอไม่ต่างจากปลิงที่คอยสูบเลือด สูบเงินเขามาตลอด

แต่ในวินาทีนั้น...เธอก็อยากทำตามใจตัวเอง อยากปล่อยให้ความรู้สึกที่เก็บซ่อนมาตลอดสามปีได้ปลดปล่อยออกมาบ้าง

ความต้านทานที่อ่อนแรงลงของ ลลิน กลายเป็นสัญญาณที่ ธนาธร รับรู้ได้ เขาค่อย ๆ เปลี่ยนจากความรุนแรงเป็นความอ่อนโยนมากขึ้น

จูบของเขาลุ่มลึกและโหยหา ราวกับต้องการเติมเต็มความว่างเปล่าที่ขาดหายไปนาน ลลินตอบรับจูบนั้นอย่างไม่ตั้งใจ มือของเธอเลื่อนขึ้นไปสัมผัสแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาอย่างโหยหา

ธนาธรผละจูบออกไปเพียงเล็กน้อย สบมองดวงตาที่พร่าเลือนด้วยความปรารถนาของลลิน แล้วรอยยิ้มอย่างพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธอออกไปอย่างช้า ๆ ด้วยความตั้งใจที่จะจดจำทุกส่วนสัดของร่างกายที่เขาคิดถึงมาตลอดสามปี

ลมหายใจของทั้งคู่เริ่มถี่กระชั้นขึ้นเมื่อความสัมพันธ์ทางกายดำเนินไปอย่างเร่าร้อนและรุนแรงตามแรงอารมณ์ที่ถูกอัดอั้นมานาน ลลิน ไม่ได้ปฏิเสธอีกต่อไปแล้ว เธอปล่อยให้ความรู้สึกปรารถนาที่เธอปฏิเสธมาตลอดเข้าครอบงำ

คืนนี้... เธอจะเป็นของเขา เป็นเพียงของเขาเท่านั้น...

เสียงครางต่ำ ๆ และเสียงหอบหายใจดังระงมไปทั่วห้องนอนที่เคยเงียบเหงา ความรู้สึกที่เชื่อมโยงกันระหว่างคนทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยทั้งความรัก ความโกรธแค้น ความปรารถนา และความสับสน แม้สมองจะรู้ว่าไม่ถูกต้อง แต่ร่างกายกลับตอบสนองต่อกันอย่างซื่อสัตย์ ความรู้สึกที่ไม่อาจปฏิเสธได้นี้ได้โอบอุ้มพวกเขาไว้ด้วยกันจนกระทั่งแสงแรกของวันใหม่มาเยือน

ลลิน ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึก อับอายอย่างแสนสาหัส เธอมองร่างของ ธนาธร ที่นอนหลับอย่างสงบอยู่ข้าง ๆ เมื่อคืนนี้คือ ความผิดพลาด ที่ไม่อาจย้อนคืน เธอรีบสวมเสื้อผ้าและหลบหนีออกจากบ้านหลังนั้นก่อนที่เขาจะตื่น เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอกับเขาต่างก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์นี้ต้องมาถึง จุดจบ อยู่ดี

เมื่อมาถึงหน้าคอนโดของตัวเอง ลลินก็ต้องเผชิญหน้ากับคนที่เธอไม่อยากพบที่สุด นั่นคือ พ่อและแม่ ของเธอ

"แกต้องกลับไปที่บ้านเดี๋ยวนี้!" พ่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจและข่มขู่

"ลินไม่กลับค่ะ" เธอปฏิเสธทันที เพราะรู้ดีว่าการกลับไปหมายถึงอะไร

"ถ้าแกไม่กลับ ฉันจะส่งน้องสาวแกไปแต่งงานกับ เสี่ยอรุณ"

คำขู่นั้นทำให้ลลินตกใจจนตัวแข็ง เสี่ยอรุณ ไม่เพียงแต่อายุมากกว่าพ่อของเธอมากเท่านั้น แต่ยังเป็นที่รู้กันว่าเป็นคนหื่นกามและชอบทำร้ายผู้หญิงอีกด้วย เธอไม่สามารถปล่อยให้น้องสาวต้องตกอยู่ในนรกแบบนั้นได้

"ก็ได้ค่ะ" เธอตอบรับอย่างจำยอม

แต่ทันทีที่ก้าวเข้าไปในบ้าน พ่อก็ตบหน้าเธออย่างแรงจนหน้าหัน "แกกล้าพูดเรื่อง หย่า กับคุณธนาธรอย่างนั้นเหรอ นังลูกไม่รักดี!"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กดหัวใจไว้ก่อน เดี๋ยวไรท์กดอัปตอนต่อให้เร็วขึ้น! 🚀