ตอนที่ 9 จุดที่หัวใจต้องเลือก

ตอนที่ 9 จุดที่หัวใจต้องเลือก

โต๊ะทำงานของลลินในเช้าวันนี้ มีกล่องของขวัญขนาดเล็ก พร้อมช่อดอกไม้โทนขาว ประณีตเรียบหรู

“ว้าวววว~ คุณลลิน! โรแมนติกมากกกกก”

เสียงแซวจากทีมดีไซน์กับเลขาฝ่ายบัญชีดังมาเรื่อยๆ จนลลินแทบจะก้มหน้าหนีเข้าแฟ้ม

เธอหยิบการ์ดใบเล็กที่แปะมากับช่อดอกไม้มาดู ลายมือของเขา…สะอาดเรียบเหมือนเดิม

"ผมขอโทษ" – ธาม

หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล มือที่ถือการ์ดเอาไว้แอบสั่นนิดๆ

‘ทำไมอยู่ๆ เขาก็…ขอโทษ’ 

เธอพยายามไม่คิดถึง “จูบเมื่อวาน” พยายามมองมันว่าเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเขา แต่หัวใจของ

เธอ…กลับไม่ให้ความร่วมมือเลยสักนิด

“ลิน”

เสียงนุ่มๆ ของ คีรินทร์ ดังขึ้นข้างตัว เธอรีบหันไปหาเขาด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

“พี่คีย์... มีอะไรเหรอคะ?”

คีรินทร์เหลือบตามองช่อดอกไม้ ก่อนจะยิ้มบางๆ อย่างที่เขาชอบทำเวลาเก็บอารมณ์

“กลับไปคืนดีกับสามีแล้วเหรอ?”

“เปล่าค่ะ!” ลลินรีบปฏิเสธทันที

“เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย คุณธามก็เลยส่งดอกไม้มาขอโทษ” เสียงเธอเบาลงตอนท้าย เพราะเธอเองก็เริ่มสับสน

คีรินทร์พยักหน้าเข้าใจ แต่ในใจกลับหนักขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเบา

“ถ้าอย่างนั้น...เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม?”

“ได้ค่ะ แล้วร้านไหนดีคะ จะได้บอกแยมถูก”

ชื่อของ “แยม” ทำให้หัวใจของคีรินทร์แผ่วลงนิดหน่อย เขาอยากจะบอกว่า “แค่เราสองคนได้ไหม”

แต่เขาก็ยังไม่กล้าพอ

“ร้านอาหารไฟน์ไดนิ่งตรงมุมตึกนะ พี่จองไว้แล้ว” เขายิ้มกลบความรู้สึกที่พูดไม่ได้

เสียงเปียโนเบาๆ ล่องลอยในอากาศ แสงไฟสีอำพันกระทบผนังหินอ่อนอย่างอบอุ่นและสงบ

ร้านอาหารไฟน์ไดนิ่งชื่อดังที่สุดของย่านนี้ หรูหรา แพง และเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวราวกับกำลังจะไปเดินพรมแดง

ทันทีที่ลลินก้าวขาเข้าไปในร้าน เสียงหัวใจของเธอหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง เมื่อเจอธนาธรกับปาริฉัตรยืนควงแขนกันอยู่เหมือนกับคู่รัก

สายตาของธนาธรหันมาเจอเธอพอดี ดวงตาคมกระทบกับแววตาของเธอในเสี้ยววินาที ไม่มีใครพูดอะไร แต่ความรู้สึกอึดอัดกลับพุ่งขึ้นสูงจนแทบระเบิด

เขารู้สึกไม่พอใจที่ภรรยาของเขา...กำลังมากินข้าวกับผู้ชายคนอื่นสองต่อสอง

เธอรู้สึกเหมือนถูกกดด้วยสายตา ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด

“ไหนๆ ก็บังเอิญเจอกัน เรามานั่งทานอาหารด้วยกันเลยดีไหมครับ” ธนาธรเอ่ยขึ้นก่อน แม้สีหน้าเขาจะดูนิ่ง แต่น้ำเสียงกลับกดต่ำ และไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ

ลลินหันไปมองหน้าคีรินทร์ แววตาเธอมีแวว “ขอโทษ” อยู่ลึกๆ เพราะรู้ดีว่ารุ่นพี่คนนี้ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดจากสายตาเย็นชาของธนาธร

“ก็ได้ครับ”

คีรินทร์ตอบเสียงเรียบ แต่หนักแน่น เขาไม่มีท่าทีหวั่นไหวกับบรรยากาศกดดันรอบตัว แถมยังดูพร้อมจะปกป้องความรู้สึกของลลินมากกว่าจะยอมหลบตาให้กับ ‘อดีตสามี’ ของเธอ

โต๊ะอาหารที่ควรจะเป็นมื้อเย็นธรรมดาๆ กลับเต็มไปด้วยแรงกดดันรอบด้าน ความอึดอัดเพิ่มขึ้นอีกขั้น...เมื่อคีรินทร์สั่งอาหารที่ลลินชอบโดยไม่ต้องถาม

“เมนูนี้ลินชอบกิน พี่สั่งเลยนะ หวังว่าร้านนี้จะทำเผ็ดเท่าร้านหน้ามหาวิทยาลัยตอนที่เรานั่งกินด้วยกันนะ” คีรินทร์หันไปยิ้ม

“ก็ได้ค่ะ” คิดไม่ถึงว่าพี่คีย์ยังจำอาหารที่เธอชอบกินได้

ธนาธรหันขวับมามองหน้าลลินทันที ราวกับเพิ่งรู้จักเธอเป็นครั้งแรก เธอชอบเมนูนี้ เธอชอบทานเผ็ดอย่างนั้นเหรอ? แต่ที่บ้าน...โต๊ะอาหารทุกมื้อมีแต่รสจืด เขาคิดว่าเธอก็ชอบแบบเดียวกับเขา เพราะเธอไม่เคยบ่น

ความจริงคือ เขาไม่เคยรู้จักเธอเลยต่างหาก...

เขายกมือเรียกพนักงานมาเปิดไวน์แดงราคาแพง ขวดโปรดที่เขาเก็บไว้ใช้เฉพาะในวันสำคัญ

แต่วันนี้ไม่ใช่วันสำคัญ... วันนี้เขาแค่รู้สึกว่าอยากจะเมา...จนลืมหน้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม

ลลินเผลอเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัว

“คุณดื่มมากไปแล้วนะคะ เดี๋ยวขับรถไม่ไหว...”

คำพูดนั้นเรียกสายตาตวัดมองจากปาริฉัตรทันที

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งเขาเอง” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงคล้ายประชด

ลลินชะงัก เหมือนถูกตบหน้าในที่สาธารณะโดยไม่ทันตั้งตัว ใช่...ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเธออีกแล้ว

เขาไม่ใช่คนของเธออีกต่อไป เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเป็นห่วง

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น ลลินหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความจากแยม

“รถติดมากเลยแก ฉันคิดว่าไม่น่าจะถึงร้านทัน”

เธออ่านแล้วเผลอยิ้มเจื่อนๆ ตอนนี้เธออยากหนีไปจากที่นี่จริงๆ

ในที่สุด...ความอึดอัดตลอดมื้ออาหารก็จบลง ลลินลุกขึ้นจากโต๊ะ พร้อมกับคีรินทร์ เขาเดินเคียงข้างเธอช้าๆ เพื่อจะพาออกจากร้าน แต่อยู่ๆ ...เสียงเก้าอี้ที่เลื่อนออกอย่างแรงก็ดังขึ้น พร้อมกับแรงกระชากที่ข้อมือของเธอ

มือหนาของธนาธรคว้าข้อมือเธอไว้แน่น ราวกับคนที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองจะสูญเสียของสำคัญ

“คุณจะไปไหน”

เสียงเขาต่ำ แต่หนักแน่น จนคนใกล้โต๊ะต้องหันมามองด้วยความตกใจ

“คุณเป็น ภรรยาของผม ลลิน คุณต้องกลับกับผม”

คำว่า “ภรรยา” หลุดจากปากเขาอย่างไม่รู้ตัว...

ปาริฉัตรถึงกับหน้าเสีย แทบอยากกรีดร้องออกมาให้ลั่นร้าน เธอยืนอยู่ตรงนั้น แต่น้ำเสียงของธนาธรกลับไม่เคยเอ่ยชื่อเธอเลยแม้แต่น้อย เขาไม่เห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

ลลินชะงักงัน

หัวใจเธอสั่นอย่างไม่เข้าใจ...เขาเพิ่งจะพูดคำว่า “ภรรยา” ใช่ไหม? แล้วที่ผ่านมาล่ะ...? ตลอดสามปี เธอไม่เคยได้ยินคำนี้จากเขาเลย

“ปล่อยฉันค่ะ...คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้” น้ำเสียงของเธอสั่น แต่ก็หนักแน่นไม่แพ้กัน

คีรินทร์ก้าวเข้ามาอีกก้าว พร้อมเอื้อมมือไปแตะแขนลลินเบาๆ

“ลลินจะไปกับผมครับ” เขาพูดเสียงเรียบ ไม่มีความก้าวร้าว แต่ก็ไม่ลังเล

ลลินรู้สึกเหมือนถูกฉุดคนละแขนคนละทาง เธอรู้สึกไม่อยากกลับไปกับใครทั้งนั้น

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ถ้าชอบตอนนี้ ฝาก “กดถูกใจ ❤️ + คอมเมนต์ + กดติดตามผู้เขียน” ไว้ด้วยนะคะ กำลังใจของคุณคือพลังให้ไรท์อัปต่อค่ะ