ตอนที่ 10 องค์หญิงหลี่เหวินซีเสียงล้อไม้กระทบร่องหินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ภายในรถม้าปิดม่านสนิท มีเพียงแสงโคมไฟเล็ก ๆ ที่ให้ความสว่างอ่อนจางพอให้เห็นสีหน้าและเงาของผู้โดยสารคนเดียวในนั้นเฟิงเหม่ยหลินนั่งพิงพนักเบาะอย่างสงบ มือข้างหนึ่งยกแขนเสื้อขึ้นช้า ๆ ผ้าเนื้อดีสีเขียวอ่อนเปื้อนฝุ่นจาง ๆ และตรงข้อศอก คือแผลถลอกแดงสด มีเลือดซึมชื้นจนเกาะกับเนื้อผ้าเธอขมวดคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวออกมา ค่อย ๆ ซับเลือดอย่างระมัดระวัง“ช่วยคนแล้วดันเจ็บเองอีก” เสียงพึมพำแผ่วเบาราวกับบ่นตัวเอง แต่ไม่ใช่ความเสียใจ ไม่ใช่ความโกรธเธอแค่เหนื่อย เหนื่อยใจกับความจริงที่ว่า แม้จะช่วยชีวิตคนต่อหน้าต่อตา แต่ก็ยังไม่มีใครเหลียวแลเธอยกผ้าซับเลือดขึ้นมอง ก่อนจะโยนมันทิ้งลงที่เบาะฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ใยดี“เจ็บนิดเดียวเองไม่ถึงตายหรอก” เสียงพูดของเธอแผ่วเบาอีกครั้ง คล้ายจะปลอบใจตัวเองภาพเมื่อครู่ย้อนกลับมา ตอนที่ซูเยี่ยนเรียกชื่อเธอด้วยความตกใจ ตอนที่นางรีบหันมาดูด้วยสีหน้าร้อนรน ดวงตากลมใสเปี่ยมด้วยความห่วงใยไม่มีแม้แต่ความลังเลริมฝีปากบางของเฟิงเหม่ยหลินเผลอยกขึ้นน้อย ๆ อย่างเงียบง
Last Updated : 2025-10-11
LOGIN
