ตอนที่15ข้าจะไม่ยอมตายแล้ว

ไท่จือเฟยอี้จือนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่เริ่มจางหายไปจากท้องฟ้า ร่างบางของนางดูอ่อนล้า น้ำตาที่เคยรินไหลตอนนี้กลับแห้งเหือดไปแล้ว แต่ยังคงทิ้งรอยไว้ เปลือกตาบวมและแดงจากการร้องไห้ นั่งนิ่งให้ซ้วนซวน นวดยาแก้ปวดบวมที่ใบหน้าของอี้จือ

"โธ่... ไท่จือเฟย ท่าน...คงเจ็บไม่น้อยสินะเจ้าค่ะ" ซ้วนซวนพูดเสียงอ่อนโยน

ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสาร แต่กลับพยายามไม่ให้ความรู้สึกนั้นแสดงออกมาให้ชัดเจนเกินไป เพื่อไม่ให้เจ้านายรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม

"ไท่จือก็ใจร้ายกับท่านเสียจริง...ลงไม้ลงมือกับท่านแล้วอ้างว่าท่านจะได้ไม่ต้องกล้าออกไปไหน"

อี้จือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรง สัมผัสของซ้วนซวนที่นวดอยู่บนใบหน้าอาจช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากอาการบวมได้บ้าง แต่มันไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในใจของอี้จือได้เลย

อี้จือรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในนรกที่ไม่อาจหลบหนีออกไปได้และยิ่งคิดถึงท่านสี่หยงเจี้ยน

"ช่างเขา...ซ้วนซวน...ท่านสี่...อาการดีขึ้นหรือยัง" อี้จือพูดเสียงเบาหวิวเหมือนคนที่หมดแรง

ซ้วนซวนยิ้มบางๆ ก่อนจะเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นเสียงต่ำ

"ไท่จือเฟยท่านก็...อีกแล้วหรือ