Semua Bab เดินวิถีเซียน (Walking the Immortal Path): Bab 11 - Bab 20

....หลินเซียนเปลี่ยนจากชุดผ้าไหมที่เคยสวมใส่เป็นชุดชาวบ้านสีเทาเก่า ๆ ผ้าขาดตรงชายเสื้อเล็กน้อย พอให้ดูไม่ต่างจากชาวบ้านธรรมดาที่เดินไปมาในตลาด เขาดึงหมวกงอบลงต่ำเพื่อบดบังใบหน้า หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะยามก้าวผ่านผู้คนเขายังคงครุ่นคิดไม่หยุดถึงความเป็นไปได้สำนักอวิ๋นเจิ้งอาจส่งคนออกมาตามล่าเขาอยู่ทุกย่างก้าว หรือบางทีหลิวเซี่ยง ไอ้อ้วนขี้อิจฉานั่น อาจลงมือเอง ส่งลูกน้องมือดีเฝ้าดักตามทางสายหลักหลินเซียนไม่กลัวตาย แต่สิ่งที่ทำให้เขาหนักใจคือท่านแม่ หากเขาพลาดท่า ศัตรูเหล่านั้นอาจลามไปถึงผู้ให้กำเนิด ความคิดนั้นทำให้ทุกก้าวที่เหยียบพื้นหินเย็นยะเยือกหนักอึ้งยิ่งกว่าภูเขามือเขาเผลอกำแน่นที่ชายเสื้อ หูคอยเงี่ยฟังทุกเสียงรอบด้าน เสียงฝีเท้าคนเดิน เสียงลมพัดกลีบดอกไม้ เสียงใด ๆ ก็อาจแฝงมีดสั้นจากเงามืดได้ทั้งสิ้นสายตาของเขากวาดมองรอบตลาดครั้งแล้วครั้งเล่า แม้เพียงร่างคนเมาสะดุดล้ม หลินเซียนก็สะดุ้งนึกว่าเป็นศัตรูมาโจมตี ความกังวลกัดกินใจ แต่สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเขาไว้คือภาพรอยยิ้มอ่อนโยนของมารดาในความทรงจำเขาต้องอยู่รอดให้ได้… ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อปกป้องนางจากเล่ห์กลของคนใจด

....กลางป่าลึกที่เงียบสงัด เพียงเสียงลมพัดผ่านยอดไม้ก็เหมือนกรีดทิ่มใจ ณ ต้นไม้เซียนที่พ่อปลูก ขณะที่หลินเซียนกำลังทดลองนำเปลือกไม้และใบมาผสมปรุงยาอยู่นั้น หลินเซียนก็ขมวดคิ้วแน่น เพราะเขารู้สึกถึงสายตาลึกลับที่จ้องมองอยู่ตลอด เหมือนเส้นลมหายใจถูกกดทับจนแทบแตกสลาย “ใคร?!”เขาเรียกปราณกระบี่สายนทีวายุขึ้นมา 1 เล่มลอยข้างตัวเขาทันที"ออกมา! ถ้าไม่ออกอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ"พุ่มไม้ข้างหน้าขยับวูบ ราวกับมีเงาดำซ่อนตัวอยู่ หลินเซียนยกมือแตะด้ามดาบ พลังปราณพลุ่งพล่านพร้อมปะทะในพริบตา บรรยากาศหนักหน่วงเข้มข้นจนแทบกลายเป็นเสียงดังก้องในหูแต่อีกวินาที… “ซวบ!”สิ่งที่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้กลับเป็นเจ้าลูกหมีแพนด้าตัวน้อยมันมีขนสีขาวดำที่ควรจะนุ่มนวล แต่ตอนนี้กลับมอมแมมเลอะโคลนไปทั่ว ดวงตากลมโตสีดำสนิทช่างฉายประกายใสซื่อไร้เดียงสา มันยืนสองขาโงนเงน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งตุ้บลงไปอย่างงุ่มง่าม กอดท่อนไผ่หักครึ่งท่อนแนบอกไว้แน่นเหมือนสมบัติล้ำค่าเสียง "กรอบๆ" เล็ดลอดออกมาจากฟันเล็กๆ ที่กำลังแทะไผ่ แต่พอเงยหน้าขึ้นมามอง หลินเซียนก็แทบสะดุ้งกับสายตานั้น… มันจ้องด้วยแววตากลมใสไม่กะพริบ ราวกับกำลังสื่อสารว่า

....บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่าน มีหลังคากระเบื้องสีเข้มและเสาไม้แกะสลักลวดลายละเอียด ประตูไม้ใหญ่แกะสลักลายมังกรทองเงาวับ หลินเซียนสวมหมวกฟาง ผ้าปิดหน้า เคาะประตูไม้ใหญ่เบา ๆ แต่หนักแน่น เสียงดังท่ามกลางความเงียบรอบบ้านประตูเปิดออก พ่อบ้านสูงวัยก้าวออกมา ดวงตาของเขาพินิจพิเคราะห์บุคคลตรงหน้า“ท่านมีธุระอะไร?”หลินเซียนก้าวเข้ามาเพียงเล็กน้อย กวาดสายตามองรอบ ๆ“ข้ามาตามประกาศ…เรื่องสัตว์อสูรน้ำและเสียงโหยหวนในสระของบ้านท่าน ข้ามาเพื่อปราบปีศาจ” เสียงเรียบเย็น แต่แฝงความมั่นใจและสง่าราศีพ่อบ้านมองหลินเซียนครู่หนึ่ง แล้วผ่อนลมหายใจ“ตามมาได้เลย…ข้าจะพาท่านไปพบท่านเจ้าของบ้าน” เขาก้าวไปเปิดประตูด้านในพร้อมเชิญให้หลินเซียนตามเข้าบ้านประตูไม้ใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นพื้นหินขัดเงางามสะท้อนแสงเทียนและโคมระย้าที่แขวนเรียงรายตามทางเดินมีเสาไม้แกะสลักลวดลายมังกรและหงส์ ประดับด้วยผ้าไหมทอมือเนื้อบางกลิ่นหอมของธูปและน้ำมันหอมระเหยลอยคละคลุ้ง เสียงฝีเท้าตีพื้นหินทำให้ทุกก้าวดูสง่างามห้องโถงรับแขกกว้างใหญ่ จัดวางโต๊ะเก้าอี้ล้ำค่า ผ้าม่านไหมทอมือและแจกันหยกประดับอัญมณีสะท้อนแสงเทียน"ท่านโปรดรอที่นี

...ชายลึกลับนั้นล้มลงกับพื้นด้วยท่าทางหวาดกลัว แต่ก็พยายามดิ้นรน เขาถูกหลินเซียนใช้ปราณน้ำตรึงข้อเท้าไว้แน่น ชายลึกลับร้องเสียงสั่นเครือ “อย่าทำข้าเลย ๆ … ข้าไม่ใช่คนร้าย!”แววตาพรั่นพรึงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทว่าในความสับสนหลินเซียนกลับมองเห็นบางสิ่งผิดแปลก เขาเอื้อมตัวเข้าไปใกล้ๆ จับที่มือชายผู้นั้นและเพ่งมองใบหน้าอย่างละเอียด แล้วเขาก็ชะงักไปชั่ววูบหนึ่ง พลางมองเสื้อผ้าขาดวิ่น เปื้อนฝุ่นโคลน ของชายผู้นั้นใกล้ๆชายผู้นั้นเหมือนคนสติไม่ดี พูดซ้ำๆ คำเดิมๆ อย่างน่าสงสัย "ข้ายอมแล้วๆ อย่าทำข้า"หลินเซียนปล่อยชายผู้นั้นไป แต่เขาเอาส่งแป่นยันต์ติดตามเล็กๆ ใส่ไว้ที่หลังและซึมเข้าร่างกายชายผู้นั้น ก่อนที่ชายผู้นั้นจะวิ่งหนีไป....คืนของวันที่ 7 นับจากกระดาษแจ้งเตือนว่าจะมารับเจ้าสาว หลินเซียนแจ้งท่านเศรษฐีว่าจะล้อมจับปีศาจน้ำวันนี้ คืนนี้เขาสวมใส่ชุดเซียนสีขาวแม้นจะเป็นข้างแรมใกล้คืนเดือนมืด แต่ใบหน้าที่ขาวผ่องหล่อเหลาของเขาก็ยังสะท้อนแสงจันทร์ชวนให้น่าหลงไหลอยู่ดีรอบๆ สระน้ำมีแผ่นยันต์ มือซ้ายหลินเซียนถือกระดิ่ง ส่วนมือขวาก็ถือกระบี่ คนทั้วบ้านท่านเศรฐีออกมาดูเขาร่ายอาคมพิธีกรรมปราบปีศา

....ประตูไม้ใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลหลงถูกผลักออกอย่างช้าๆ แสงแดดยามเช้าส่องกระทบเงาร่างสูงสง่าของชายหนุ่มในชุดขาวสะอาดตา หลินเซียน ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเย็น ดวงตาคมดั่งกระบี่ที่ฝังอยู่กลางฝัก มองเงียบ ๆ แต่ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงแรงกดดันที่ยากอธิบายเบื้องหน้า เศรษฐีหลงอวี่ ยกหีบเงินหนักขึ้นมากลางสองมือ แสดงความซาบซึ้งสุดหัวใจ“ท่านเซียน ....ท่านหลินเซียน ข้ามิอาจตอบแทนบุญคุณที่ท่านช่วยปราบปีศาจในเรือนเมื่อคืนนี้ได้เลย เงินทองก้อนนี้เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อย ขอท่านอย่าได้ปฏิเสธ”เสียงเขาสั่นเครือด้วยทั้งความโล่งอกและความเกรงขามต่อชายหนุ่มผู้มีพลังปราณเซียนลึกล้ำทว่าหลังกายสูงใหญ่ของเศรษฐีกลับมีเงาร่างบอบบางหลบอยู่ ...คุณหนูเหม่ยหลิน ใบหน้างามแดงซ่าน ดวงตากลมสวยก้มต่ำไม่กล้าเงยขึ้นสบตา หล่อนซ่อนตัวอยู่หลังบิดาราวกับกลัวว่าหลินเซียนจะมองเห็นความกระดากอายในใจเพราะเมื่อคืน ภายใต้อำนาจมนต์สะกดของปีศาจหุ่นเชิด ร่างกายของนางถูกบังคับให้ยั่วยวนแนบชิดกับเขา ความทรงจำนั้นแม้จะเลือนราง แต่วาบไหวราวเปลวไฟทุกครั้งที่นึกถึงสัมผัสใกล้ชิดกับชายหนุ่มผู้นี้นางเป็นสตรีบริสุทธิ์ ไม่เคยแม้แต่จับมือบุร