All Chapters of เดินวิถีเซียน (Walking the Immortal Path): Chapter 31 - Chapter 40

49 Chapters

สำหรับเซียนแล้วพวกมนุษย์คือมดปลวก

....ลมหนาวยามค่ำคืนพัดเย็นยะเยีอก เสียงใบไม้เสียดสีกันในพงไพรชวนให้รู้สึกไม่สบายใจ ดวงจันทร์เพียงเสี้ยวลอยสูงอยู่กลางฟ้า ราวกับดวงตาที่จับจ้องลงมายังผู้เดินเดียวดายในเส้นทางเปลี่ยวหลินเซียนออกจากหมู่บ้านชาวนามาได้ 2 วันแล้ว เขากำลังเดินทางสู่เมืองใหญ่ หวังจะหาสมบัติเซียนหรือยาสมุนไพรเซียนเพิ่มเติมจู่ๆลมก็พัดกลิ่นคาวลมปราณประหลาดกลับลอยมาตามลม ราวกับเงาของใครบางคนกำลังติดตามอยู่ในความมืดเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ดังขึ้น “หึหึหึ… เราเจอกันอีกแล้วนะ เจ้าหนุ่มหลิวเซี่ยง”ก้าวเท้าที่มั่นคงของหลินเซียนชะงักทันที เขาเหลียวมองไปด้านข้าง เห็นเงาร่างหนึ่งในชุดคลุมดำปรากฏตัวใต้เงาไม้ แมงมุมหยกเกาะที่หัวไหล่ เส้นด้ายสีเงินบางเบานับไม่ถ้วนย้อยระย้าอยู่รอบกายชายผู้นั้น ดุจใยแมงมุมที่ส่องแสงเย็นยะเยือกในความมืด“เจ้า… คือผู้เชิดหุ่นตอนนั้น?” หลินเซียนขมวดคิ้ว สายตาแข็งกร้าว “ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าอีกครั้งเร็วขนาดนี้”ชายชุดดำยกมือขึ้นเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวสั่นไหว เส้นด้ายวิญญาณเบื้องหลังเขาก็สะท้อนแสงจันทร์เป็นริ้วๆ“ข้าย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะได้หยอกล้อกับเจ้า”หลินเซียนหรี่ตา กระบี่วารีจำนวน 10 เล่มออกมากระจ
last updateLast Updated : 2025-11-04
Read more

ปราณน้ำหวงเฉวีย(ยมโลก)

....ฝนตกหนัก กลิ่นดินเปียกชื้นปะปนกลิ่นเลือดที่ยังไม่ทันเลือนหาย ท้องฟ้าเหนือศีรษะหม่นมัวไร้แสงอาทิตย์ เหมือนฟ้าก็ร่วมเศร้าไปกับโชคชะตาอันโหดร้ายหลินเซียน คุกเข่าลงต่อหน้าป้ายไม้เล็กๆ ที่เขาสลักชื่อ “หลันหลิน” ด้วยมืออันสั่นไหว ปลายนิ้วแตะลงบนตัวอักษรทีละขีด น้ำตาเอ่อคลอแล้วร่วงหล่นไม่หยุด“ข้าฝึกวิชามาหลายปีเพื่อจะปกป้องคนที่ข้ารัก แต่เหตุใดเมื่อถึงเวลาจริง…ข้ากลับไร้พลังจะปกป้องแม้เด็กเล็กๆเช่นเจ้า”เสียงเขาสั่นเครือ ราวกับทุกถ้อยคำคือคมกระบี่ที่ย้อนฟันหัวใจตัวเองรอบหลุมศพยังมีดอกไม้ป่าเล็กๆ ที่เขาเด็ดมาจัดวาง แต่แทนที่จะงดงาม มันกลับดูเศร้าสร้อยยิ่งนัก เพราะผู้ที่จะได้ชื่นชมความงามนั้นมิอาจลืมตาขึ้นมามองได้อีกแล้วหลินเซียนก้มหน้าลงจนหน้าผากแนบพื้นดิน เย็นเฉียบชื้นแฉะ เขาร้องไห้สะอื้นจนเสียงแทบไม่ออก“ทำไมไม่เป็นข้าแทน…ทำไมสวรรค์ถึงโหดร้ายเช่นนี้…”ในดวงตาของเขา ภาพของหลันหลินยังคงชัดเจนรอยยิ้มสดใส เสียงหัวเราะที่เคยดังก้องในหมู่บ้านภาพเด็กหญิงวิ่งตามเขาไปตามทุ่งหญ้าภาพมือเล็ก ๆ ที่เคยยื่นข้าวปั้นให้เวลาที่เขาหิวตอนนี้ ทุกภาพกลายเป็นเพียงเศษเงาในความทรงจำที่กรีดลึกลงในหัวใจขอ
last updateLast Updated : 2025-11-11
Read more

สู่เส้นทางที่โดดเดี่ยว...

....หลินเซียนเดินจากหลุมศพหลันหลินมา ทุกย่างก้าวเหมือนเดินบนกองเพลิง เขายังเห็นเงาของหลันหลิง เด็กหญิงผู้เคยเรียกชื่อเขาด้วยรอยยิ้ม แต่อีกเพียงชั่วพริบตานั้น กลับถูกโลกอันโหดร้ายพรากไปต่อหน้า ภาพดวงตาเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความหวังยังตามหลอกหลอนเขาไม่หยุดเขาเดินเรื่อยไป ราวกับวิญญาณที่ไร้ที่พึ่งพิง นั่นทำให้เขาตัดสินใจก้าวเท้าก็พาเข้าสู่แดนรกร้างซึ่งผู้คนต่างหวาดกลัว "เทือกเขาเงามาร" สถานที่ต้องห้ามที่เล่าลือว่ามีเพียงภูตผีปีศาจและพลังมารดำมืดสิงสถิต ไม่มีผู้ใดปราถนาจะก้าวเข้าไปหมอกสีเทาข้นหนาทึบปกคลุมจนไม่เห็นท้องฟ้า เสียงหอนของสัตว์ราตรีดังสะท้อนในหุบเหว ราวกับเสียงคำรามของผีสางที่กระหายโลหิตหลินเซียนไม่มีแรงใจจะหวนกลับ เขาปล่อยร่างกายซวนเซเข้าไปในความมืดนั้นราวกับยอมรับชะตาเขาพบโพรงถ้ำเย็นเยียบแห่งหนึ่ง มืดมิดจนไม่อาจมองเห็นมือที่ยกขึ้นมาเบื้องหน้า เพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของตนเองสะท้อนก้องอยู่ภายใน หลินเซียนนั่งลง ขัดสมาธิอย่างช้าๆ ปล่อยหัวใจที่หนักอึ้งจมลึกลงไปในความว่างเปล่าเวลาผ่านไปช้าเหมือนหยดน้ำแข็งร่วงสู่ผืนน้ำ ทุกความทรงจำไหลบ่าผ่านหัวใจความตายของชาวบ้าน รอยยิ้มของหลันหล
last updateLast Updated : 2025-11-11
Read more

สิ่งวิเศษที่สุดก็คือใจข้าเอง

.....เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอรุณอาบขุนเขาดุจผืนแพรสีทอง หลินเซียนสวมชุดขาวสะอาดเรียบร้อย สายลมอ่อนพัดผ่านชายแขนเสื้อปลิวไหว เขาเก็บข้าวของจำเป็นใส่ห่อผ้ากำลังจะก้าวเดินออกจากบ้านมุ่งสู่ป่าลึกเบื้องหลังหมู่บ้าน หลินเซียนออกมายืนหน้าบ้านมีท่านแม่และคุณหนูร้านน้ำชาเดินทางมาร่วมร่ำลากันตั้งแต่เช้าตรู่“เซียนเอ๋อร์” เสียงมารดาดังขึ้น มือของนางประคองไหสุราเล็กๆเก่าแก่ที่มีร่องรอยกาลเวลาอยู่ทั่วฝาไม้นางยื่นไหให้ลูกชาย “นี่คือสุราที่ท่านย่าเจ้าเคยหมักไว้สมัยยังสาว…นับเวลาก็ครึ่งศตวรรษแล้ว นางเคยพูดว่า หากถึงวันที่หลานชายเติบใหญ่เป็นบุรุษเต็มตัวแล้ว จึงมอบให้เป็นของขวัญ”หลินเซียนรับไหสุราด้วยสองมือ สายตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ราวกับกำลังรับสืบทอดไม่ใช่เพียงสุรา หากคือ สายใยแห่งตระกูลเขายกมือคารวะเบื้องหน้ามารดาแล้วกล่าวเสียงหนักแน่น“ลูกจะไม่ทำให้ท่านแม่และท่านย่าผิดหวัง ข้าจะฝึกตนให้สำเร็จ ไม่ว่าทางข้างหน้าจะยากเพียงใด”มารดายิ้มพลางกล่าวเบา ๆ “หนทางเซียนนั้นยาวไกล ดั่งคำโบราณว่า ต้นไม้สูงต้องผ่านลมแรง สายน้ำลึกต้องไร้เสียง เจ้าจงระลึกไว้ให้ดี”คุณหนูเจ้าของร้านผู้คอยดูแลแม่ของหลินเซียนมาตลอด ก
last updateLast Updated : 2025-11-11
Read more

วิถีแห่งเซียนที่แท้จริง

....ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องผ่านยอดไม้ หลินเซียนนั่งขัดสมาธิใต้ต้นไม้เซียนอีกครั้ง คราวนี้มิใช่ด้วยความกังวลหรือฝืนใจ หากเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง คล้ายทะเลไร้คลื่น ส่วนเจ้าแนด้าน้อยยมันยังคงนอนเฝ้านายของมันอยู่ข้างๆด้วยความห่วงใยหลินเซียนหลับตาเบา ๆ ลมหายใจยาวและมั่นคง ปราณที่เคยสับสนปั่นป่วนกลับค่อย ๆ หลอมรวมเป็นสายเดียว ลื่นไหลดุจสายน้ำใสไหลไปตามเส้นลมปราณทุกเส้นทางหัวใจเต้นช้าลง…แต่ละจังหวะประสานกับการไหลเวียนของพลังภายในใจและปราณ…มิได้แยกจากกันอีกต่อไปในห้วงจิต เขามองเห็นภาพตนเองนั่งอยู่กลางมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขต ดวงดาวนับล้านส่องประกายบนฟากฟ้า ปราณรอบกายแปรเปลี่ยนเป็นละอองแสงนับหมื่น ราวกับจักรวาลทั้งมวลกำลังหมุนวนรอบตัวเขาดวงแกนปราณในร่างเริ่มสั่นสะท้าน เปล่งประกายวูบวาบราวดาวเกิดใหม่ แสงสีทองและสีเงินปะปนกันเป็นเส้นสายไหลเข้าสู่แกนปราณทีละน้อย“นี่คือ…การก่อกำเนิดดวงแกนแท้หรือไม่…” เสียงในใจเขาแผ่วเบาแต่แล้ว แรงกดดันมหาศาลก็ถาโถมเข้ามา เส้นลมปราณบิดตัวอย่างรุนแรง ปราณก่อเป็นคลื่นโหมกระหน่ำราวมหาพายุหลินเซียนกัดฟันแน่น ร่างสั่นสะท้านโลหิตไหลซึมจากริมฝีปาก แต่เขายังคงไม่ปล่อยมือจ
last updateLast Updated : 2025-11-11
Read more

ศิษย์คนแรก

.....หลินเซียนมองต้นไม้เซียนของพ่อถูกฟ้าผ่าจนไหม้เป็นสีดำ ความทรงจำเกี่ยวกับบิดาผู้ปลูกมันเมื่อครั้งอดีดยังคงอบอวลอยู่ในใจ เขาเห็นผลอวิ๋นฮวาลูกสุดท้ายที่สุกงอมร่วงหล่นลงมา ผลนั้นยังคงเปล่งแสงสีขาวนวลไม่ดับสลายเขาค่อยๆ หยิบมันขึ้นมา เคี้ยวอย่างช้าๆ ให้รสชาติอันหอมหวานซึมซับเข้าสู่จิตวิญญาณ จากนั้นจึงคายเมล็ดเล็กๆ ออกมา วางลงบนพื้นดิน เขาปลดปล่อยปราณวารีสวรรค์อย่างต่อเนื่องลงสู่เมล็ดนั้น สายน้ำเย็นใสแทรกซึมลงในผืนแผ่นดินข้างกายเขา เสี่ยวหมิงแพนด้าน้อยกระโดดโหยงๆ ดวงตากลมโตส่องประกายแห่งความหวัง มันยิ้มอย่างไร้เดียงสา ยกอุ้งมือน้อยๆ แล้วแผ่กระแสพลังธาตุไม้เขียวสดออกมา ประสานเข้ากับปราณวารีของหลินเซียน กลายเป็นวงแหวนพลังชีวิตที่หมุนวนไปรอบๆ เมล็ดไม่นานนัก ดินที่แตกร้าวค่อยๆ สั่นสะเทือนออกมา แล้วหน่ออ่อนสีเขียวอ่อนก็แทงทะลุขึ้น แม้จะเป็นเพียงต้นกล้าเล็กๆ แต่กลับเปล่งประกายแสงศักดิ์สิทธิ์ดั่งหยาดน้ำค้างต้องแสงจันทร์ มีพลังมากกว่าต้นอวิ๋นฮวาต้นเดิมเสียอีกพลังการบรรลุเซียนของหลินเซียนเป็นพลังวารีสวรรค์อันเกิดจากปราณธาตุน้ำเป็นแก่นแกนและสายฟ้าสวรรค์หลอมรวมกัน จึงทำให้เกิดละอองน้ำปราณจำนวนม
last updateLast Updated : 2025-11-18
Read more

กาลเวลาที่เปลี่ยนไป....

....หลินเซียนตกใจกับการคำนับฝากตัวเป็นศิษย์ขององค์ชาย ในขณะที่ทำตัวไม่ถูก ท่านแม่กลับเดินเข้ามาหา ในมือสั่น ๆ ของนางมีถ้วยน้ำชาวางบนถาดไม้เล็กๆ ยื่นให้องค์ชาย"ยกชาคาราวะอาจารย์เสียสิ"องค์ชายยิ้มและรับถ้วยชานั้น รินชาใส่ถ้วย แล้วยกให้หลินเซียน ๆ หันหน้าไปทางท่านแม่ ๆ พยักหน้า หลินเซียนจึงรับแก้วน้ำชานั้น และยกดื่ม“ศิษย์คำนับแรก!! แด่พระคุณอาจารย์ หนักหนาดุจขุนเขา""คำนับที่สอง!! แด่คุณธรรมอาจารย์ ลึกล้ำดุจห้วงสมุทร อาจารย์หาได้เพียงถ่ายทอดวิชาและสอนสั่งทางธรรม แต่ยังใช้ชีวิตจริงเป็นแบบอย่าง ชี้นำให้ศิษย์ก้าวพ้นความมืด ศิษย์แม้เดินทางไกลหมื่นลี้ ก็ไม่อาจลืมเลือนพระคุณแห่งคำนับในวันนี้”"คำนับที่สาม!! ศิษย์ขอให้หนทางแห่งอาจารย์สว่างไสวดุจดวงอาทิตย์และจันทรา ขอให้จิตใจแห่งอาจารย์คงอยู่ดุจฟ้าและดินไม่ดับสูญ แม้กายศิษย์จะร่วงโรย แต่จิตวิญญาณของอาจารย์จักสืบอยู่ในสายเลือดข้าไปชั่วนิรันดร์”ใบหน้าองค์ชายดูจริงจังมากองค์ชายน้อยเพิ่งนึกขึ้นได้ จึงรีบหยิบสิ่งของออกมาจากถุงสมบัติหรูหราข้างเอว "ปิ่นหยก!!" หลินเซียนอุทาน มันคือปิ่นหยกที่เขาเคยจ่ายแลกเปลี่ยนกับแหวนธาราสวรรค์ให้แก่ชายผู้สูงสง่า
last updateLast Updated : 2025-11-18
Read more

บ้านเมืองที่เสื่อมถอย

....แสงเทียนสีทองระยิบระยับสะท้อนบนเครื่องเรือนหรูหราที่ทำจากไม้สักแกะสลักลวดลายเทพเซียน แต่ความงดงามนั้นกลับถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น โต๊ะเก้าอี้หักงอพังเป็นชิ้นๆ จานชามทองแดงแตกละเอียดกระเด็นอยู่รอบร้าน กลิ่นควันธูปปนเลือดคละคลุ้งในอากาศเสียงกระแทกโลหะกับไม้ กรีดร้อง และคำด่าทอปนเสียงหัวเราะดังก้อง ก้องกังวานไปทั่วโรงเตี้ยม เสียงฝีเท้าเหยียบพื้นไม้ดังรัวเหมือนจังหวะกลองรบของสงครามสวรรค์และนรก แขกที่มาเยือนต้องสะดุ้งจนขนลุก บางคนหน้าซีดเผ่นหนีออกไป ประตูเปิดกว้าง บางคนกอดเสาไม้ฉี่ราดเดินไม่ไหว หวาดกลัวราวกับอยู่ท่ามกลางพายุอันตรายตรงกลางห้อง เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี้ยม ชายวัย 40 ปีต้นๆ สวมชุดผ้าไหมเนื้อดี แต่ร่างของเขากลับนอนเอนอยู่บนพื้น พื้นอกมีเลือดซึมออกจากบาดแผลราวกับดวงใจจะหยุดเต้น ดาบเล่มคมเฉียดผ่านหัวใจเขาไปเพียงเสี้ยวลมหายใจ เสียงหอบหายใจสั่นเครือ กระอักเลือดเลาะเต็มเสื้อผ้าราคาแพงกลางโรงเตี้ยมมีกลุ่มจอมยุทธ 2 กลุ่มประจันหน้ากันในโรงเตี้ยมกลุ่มหนึ่งประกอบด้วยชายหนุ่ม 3 คนและหญิงสาวอีก 1 คน พวกเขาสวมชุดสีดำสนิท แววตาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ลมหายใจพัดออกมาพ
last updateLast Updated : 2025-11-18
Read more

ทารกวิญญานของหยวนอิง...

....6 เดือนผ่านไป องค์ชาย 13 จ้าวหานเฟิงตั้งใจมาก เขาเชื่อฟังหลินเซียนทุกอย่าง ไม่ว่าจะต้องฝึกหนักทรมานแค่ไหน เขาไม่เคยงอแง ไม่เคยร้องไห้ แววตาลึกๆข้างในช่างเย็นเฉียบสมชื่อของเขาจริงๆ (หาน = ความหนาว, เย็นยะเยือก ส่วนเฟิง = ลม, สายลม) ซึ่งหลินเซียนเด็ดผลอวิ๋นฮวาจากต้นใหม่ที่ปลูก(เจ้าเสี่ยวหมิงช่วยเร่งการเติบโตและเร่งให้ออกผลทุกวันๆ) มาให้ตัวเขาและองค์ชายลูกศิษย์กินทุกวัน ๆ เพื่อเพิ่มพลังปราณ แถม 1 เดือนหลังมานี้ต้นอวิ๋นฮวาใหม่ซึ่งกำเนิดจากการได้พลังวารีสวรรค์ มันได้บานดอกเป็นครั้งแรก ดอกของมันมี 5 กลีบที่สวยงามและเปล่งแสงสว่างไปทั่ว ดูก็รู้เลยว่าไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดา หลินเซียนถามเถ้าแก่เจ้าของร้านยาพบว่ามันเป็นของหายากกว่าผลอวิ๋นฮวามากๆ 100 ปีจะออกดอกสักครั้ง สรรพคุณของมันดีกว่าผลอวิ๋นฮวาถึง 100 เท่า วิธีใช้คือให้เด็ดกินสดๆเลย ซึ่งหลินเซียนแบ่งให้องค์ชาย 3 กลีบและเขา 2 กลีบ แต่องค์ชายคืนให้เขา 1 กลีบขอรับแค่ 2 กลีบองค์ชายผู้นี้ก็ไม่ธรรมดา นอกจากใจเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นแล้ว เขายังถือว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ ด้วยอายุแค่นี้เขาบรรลุปราณพื้นฐานขั้นต้นตั้งแต่ก่อนมาเรียนแล้ว พอเรียนกับหลิ
last updateLast Updated : 2025-11-18
Read more

ข้ารอไม่ได้

....ณ เรือนรับรองกลางหุบเขา ที่องค์ชายจ้าวหานเฟิง สร้างขึ้นไม่ห่างจากบ้านของหลินเซียน กลิ่นธูปหอมคละคลุ้ง แต่อากาศกลับเย็นยะเยือกอย่างประหลาดใต้โคมไฟหยกขาวสองข้าง ผู้อาวุโสลัทธิหยินหยางทั้งสองคุกเข่าอยู่ เบื้องหน้าคือร่างองค์ชายนั่นเอง สายตาเขาคมกริบราวกับคมกระบี่แทงทะลุหัวใจ“ฝ่าบาทได้โปรด…” เสียงสั่นพร่าเอ่ยออกมา “ปล่อยลูกของพวกข้าเถิด ข้าทำตามที่ท่านสั่งทุกประการแล้ว… ต่อให้ต้องสละวิญญาณครึ่งหนึ่ง ข้าก็ยอม!”จ้าวหานเฟิงปรายตามองลงมา แววตาเต็มไปด้วยเพลิงกราดเกรี้ยว “เจ้าต้องทำให้อาจารย์เราบรรลุหยวนอิงให้ได้ก่อน!”เสียงสะท้อนก้องไปทั่วห้องราวกับสวรรค์กำลังคำรามผู้อาวุโสหยินหน้าซีดเผือด รีบก้มศีรษะจรดพื้น “เป็นไปไม่ได้ฝ่าบาท! รากวิญญาณของเขาต้อยต่ำอย่างที่สุด เพิ่งก้าวถึงแกนปราณขั้นปลายไม่นานนี้เอง ต่อให้ใช้โอสถสวรรค์ก็ยังมีโอกาสไม่ถึงหนึ่งในพัน!”จ้าวหานเฟิงโกรธ ดวงตาสว่างวาบเหมือนเปลวเพลิงนรก “หนึ่งในพันก็ต้องทำให้ได้!! มิเช่นนั้น…เจ้าจะไม่ได้เห็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้ามีลมหายใจอีกต่อไป!”เสียงฟาดฝ่ามือดัง ปัง! ลงบนโต๊ะไม้หอม กระแสปราณม้วนคลื่นแตกกระจาย ไฟในโคมสั่นระริก ราวกับสวร
last updateLast Updated : 2025-11-25
Read more
PREV
12345
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status