All Chapters of เดินวิถีเซียน (Walking the Immortal Path): Chapter 31 - Chapter 40

....ลมหนาวยามค่ำคืนพัดเย็นยะเยีอก เสียงใบไม้เสียดสีกันในพงไพรชวนให้รู้สึกไม่สบายใจ ดวงจันทร์เพียงเสี้ยวลอยสูงอยู่กลางฟ้า ราวกับดวงตาที่จับจ้องลงมายังผู้เดินเดียวดายในเส้นทางเปลี่ยวหลินเซียนออกจากหมู่บ้านชาวนามาได้ 2 วันแล้ว เขากำลังเดินทางสู่เมืองใหญ่ หวังจะหาสมบัติเซียนหรือยาสมุนไพรเซียนเพิ่มเติมจู่ๆลมก็พัดกลิ่นคาวลมปราณประหลาดกลับลอยมาตามลม ราวกับเงาของใครบางคนกำลังติดตามอยู่ในความมืดเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ดังขึ้น “หึหึหึ… เราเจอกันอีกแล้วนะ เจ้าหนุ่มหลิวเซี่ยง”ก้าวเท้าที่มั่นคงของหลินเซียนชะงักทันที เขาเหลียวมองไปด้านข้าง เห็นเงาร่างหนึ่งในชุดคลุมดำปรากฏตัวใต้เงาไม้ แมงมุมหยกเกาะที่หัวไหล่ เส้นด้ายสีเงินบางเบานับไม่ถ้วนย้อยระย้าอยู่รอบกายชายผู้นั้น ดุจใยแมงมุมที่ส่องแสงเย็นยะเยือกในความมืด“เจ้า… คือผู้เชิดหุ่นตอนนั้น?” หลินเซียนขมวดคิ้ว สายตาแข็งกร้าว “ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าอีกครั้งเร็วขนาดนี้”ชายชุดดำยกมือขึ้นเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวสั่นไหว เส้นด้ายวิญญาณเบื้องหลังเขาก็สะท้อนแสงจันทร์เป็นริ้วๆ“ข้าย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะได้หยอกล้อกับเจ้า”หลินเซียนหรี่ตา กระบี่วารีจำนวน 10 เล่มออกมากระจ

....หลินเซียนเดินจากหลุมศพหลันหลินมา ทุกย่างก้าวเหมือนเดินบนกองเพลิง เขายังเห็นเงาของหลันหลิง เด็กหญิงผู้เคยเรียกชื่อเขาด้วยรอยยิ้ม แต่อีกเพียงชั่วพริบตานั้น กลับถูกโลกอันโหดร้ายพรากไปต่อหน้า ภาพดวงตาเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความหวังยังตามหลอกหลอนเขาไม่หยุดเขาเดินเรื่อยไป ราวกับวิญญาณที่ไร้ที่พึ่งพิง นั่นทำให้เขาตัดสินใจก้าวเท้าก็พาเข้าสู่แดนรกร้างซึ่งผู้คนต่างหวาดกลัว "เทือกเขาเงามาร" สถานที่ต้องห้ามที่เล่าลือว่ามีเพียงภูตผีปีศาจและพลังมารดำมืดสิงสถิต ไม่มีผู้ใดปราถนาจะก้าวเข้าไปหมอกสีเทาข้นหนาทึบปกคลุมจนไม่เห็นท้องฟ้า เสียงหอนของสัตว์ราตรีดังสะท้อนในหุบเหว ราวกับเสียงคำรามของผีสางที่กระหายโลหิตหลินเซียนไม่มีแรงใจจะหวนกลับ เขาปล่อยร่างกายซวนเซเข้าไปในความมืดนั้นราวกับยอมรับชะตาเขาพบโพรงถ้ำเย็นเยียบแห่งหนึ่ง มืดมิดจนไม่อาจมองเห็นมือที่ยกขึ้นมาเบื้องหน้า เพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของตนเองสะท้อนก้องอยู่ภายใน หลินเซียนนั่งลง ขัดสมาธิอย่างช้าๆ ปล่อยหัวใจที่หนักอึ้งจมลึกลงไปในความว่างเปล่าเวลาผ่านไปช้าเหมือนหยดน้ำแข็งร่วงสู่ผืนน้ำ ทุกความทรงจำไหลบ่าผ่านหัวใจความตายของชาวบ้าน รอยยิ้มของหลันหล

....ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องผ่านยอดไม้ หลินเซียนนั่งขัดสมาธิใต้ต้นไม้เซียนอีกครั้ง คราวนี้มิใช่ด้วยความกังวลหรือฝืนใจ หากเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง คล้ายทะเลไร้คลื่น ส่วนเจ้าแนด้าน้อยยมันยังคงนอนเฝ้านายของมันอยู่ข้างๆด้วยความห่วงใยหลินเซียนหลับตาเบา ๆ ลมหายใจยาวและมั่นคง ปราณที่เคยสับสนปั่นป่วนกลับค่อย ๆ หลอมรวมเป็นสายเดียว ลื่นไหลดุจสายน้ำใสไหลไปตามเส้นลมปราณทุกเส้นทางหัวใจเต้นช้าลง…แต่ละจังหวะประสานกับการไหลเวียนของพลังภายในใจและปราณ…มิได้แยกจากกันอีกต่อไปในห้วงจิต เขามองเห็นภาพตนเองนั่งอยู่กลางมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขต ดวงดาวนับล้านส่องประกายบนฟากฟ้า ปราณรอบกายแปรเปลี่ยนเป็นละอองแสงนับหมื่น ราวกับจักรวาลทั้งมวลกำลังหมุนวนรอบตัวเขาดวงแกนปราณในร่างเริ่มสั่นสะท้าน เปล่งประกายวูบวาบราวดาวเกิดใหม่ แสงสีทองและสีเงินปะปนกันเป็นเส้นสายไหลเข้าสู่แกนปราณทีละน้อย“นี่คือ…การก่อกำเนิดดวงแกนแท้หรือไม่…” เสียงในใจเขาแผ่วเบาแต่แล้ว แรงกดดันมหาศาลก็ถาโถมเข้ามา เส้นลมปราณบิดตัวอย่างรุนแรง ปราณก่อเป็นคลื่นโหมกระหน่ำราวมหาพายุหลินเซียนกัดฟันแน่น ร่างสั่นสะท้านโลหิตไหลซึมจากริมฝีปาก แต่เขายังคงไม่ปล่อยมือจ

....หลินเซียนตกใจกับการคำนับฝากตัวเป็นศิษย์ขององค์ชาย ในขณะที่ทำตัวไม่ถูก ท่านแม่กลับเดินเข้ามาหา ในมือสั่น ๆ ของนางมีถ้วยน้ำชาวางบนถาดไม้เล็กๆ ยื่นให้องค์ชาย"ยกชาคาราวะอาจารย์เสียสิ"องค์ชายยิ้มและรับถ้วยชานั้น รินชาใส่ถ้วย แล้วยกให้หลินเซียน ๆ หันหน้าไปทางท่านแม่ ๆ พยักหน้า หลินเซียนจึงรับแก้วน้ำชานั้น และยกดื่ม“ศิษย์คำนับแรก!! แด่พระคุณอาจารย์ หนักหนาดุจขุนเขา""คำนับที่สอง!! แด่คุณธรรมอาจารย์ ลึกล้ำดุจห้วงสมุทร อาจารย์หาได้เพียงถ่ายทอดวิชาและสอนสั่งทางธรรม แต่ยังใช้ชีวิตจริงเป็นแบบอย่าง ชี้นำให้ศิษย์ก้าวพ้นความมืด ศิษย์แม้เดินทางไกลหมื่นลี้ ก็ไม่อาจลืมเลือนพระคุณแห่งคำนับในวันนี้”"คำนับที่สาม!! ศิษย์ขอให้หนทางแห่งอาจารย์สว่างไสวดุจดวงอาทิตย์และจันทรา ขอให้จิตใจแห่งอาจารย์คงอยู่ดุจฟ้าและดินไม่ดับสูญ แม้กายศิษย์จะร่วงโรย แต่จิตวิญญาณของอาจารย์จักสืบอยู่ในสายเลือดข้าไปชั่วนิรันดร์”ใบหน้าองค์ชายดูจริงจังมากองค์ชายน้อยเพิ่งนึกขึ้นได้ จึงรีบหยิบสิ่งของออกมาจากถุงสมบัติหรูหราข้างเอว "ปิ่นหยก!!" หลินเซียนอุทาน มันคือปิ่นหยกที่เขาเคยจ่ายแลกเปลี่ยนกับแหวนธาราสวรรค์ให้แก่ชายผู้สูงสง่า

....6 เดือนผ่านไป องค์ชาย 13 จ้าวหานเฟิงตั้งใจมาก เขาเชื่อฟังหลินเซียนทุกอย่าง ไม่ว่าจะต้องฝึกหนักทรมานแค่ไหน เขาไม่เคยงอแง ไม่เคยร้องไห้ แววตาลึกๆข้างในช่างเย็นเฉียบสมชื่อของเขาจริงๆ (หาน = ความหนาว, เย็นยะเยือก ส่วนเฟิง = ลม, สายลม) ซึ่งหลินเซียนเด็ดผลอวิ๋นฮวาจากต้นใหม่ที่ปลูก(เจ้าเสี่ยวหมิงช่วยเร่งการเติบโตและเร่งให้ออกผลทุกวันๆ) มาให้ตัวเขาและองค์ชายลูกศิษย์กินทุกวัน ๆ เพื่อเพิ่มพลังปราณ แถม 1 เดือนหลังมานี้ต้นอวิ๋นฮวาใหม่ซึ่งกำเนิดจากการได้พลังวารีสวรรค์ มันได้บานดอกเป็นครั้งแรก ดอกของมันมี 5 กลีบที่สวยงามและเปล่งแสงสว่างไปทั่ว ดูก็รู้เลยว่าไม่ใช่ดอกไม้ธรรมดา หลินเซียนถามเถ้าแก่เจ้าของร้านยาพบว่ามันเป็นของหายากกว่าผลอวิ๋นฮวามากๆ 100 ปีจะออกดอกสักครั้ง สรรพคุณของมันดีกว่าผลอวิ๋นฮวาถึง 100 เท่า วิธีใช้คือให้เด็ดกินสดๆเลย ซึ่งหลินเซียนแบ่งให้องค์ชาย 3 กลีบและเขา 2 กลีบ แต่องค์ชายคืนให้เขา 1 กลีบขอรับแค่ 2 กลีบองค์ชายผู้นี้ก็ไม่ธรรมดา นอกจากใจเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นแล้ว เขายังถือว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ ด้วยอายุแค่นี้เขาบรรลุปราณพื้นฐานขั้นต้นตั้งแต่ก่อนมาเรียนแล้ว พอเรียนกับหลิ