All Chapters of ดวงใจ คำผลาญ: Chapter 11 - Chapter 20

อยากขอมาเป็นแม่ของลูกรุ่งเช้า“วันนี้นั่งรถไปพร้อมพ่อเลย ตอนเย็นก็ไปรอพ่อที่บริษัท รอกลับบ้านพร้อมกัน” ปราโมทย์เอ่ยบอกกับลูกสาวทันที เมื่อเจอหน้ากันที่โต๊ะอาหาร เพราะเมื่อคืนเห็นว่าลูกสาวเริ่มทำตัวมีพิรุธ เลยอยากจับตาดูพฤติกรรมของลูกสาว“คะ”มุกดารินทร์ได้เพียงแค่ตอบรับคำของบิดาสั้น ๆ แล้วเดินขึ้นไปแต่งตัว เพื่อที่จะออกไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับผู้เป็นบิดาบ้านอัครไพบูลย์“ต่างจังหวัดเหรอ? พ่อก็ไปมาหลายที่อยู่น่ะ ส่วนมากก็จะเป็นภาคอีสาน แต่ก็หลายปีมาแล้ว ภัทรถามพ่อทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยตอบลูกชายออกไป เมื่อวันนี้ลูกชายมาถามถึงเรื่องที่เขาเคยออกไปดูหน้างาน หรือไปคุมงานเองที่ต่างจังหวัดหรือไม่พงษ์พิพัฒน์ อัครไพบูลย์ พ่อหม้ายเนื้อหอมในวัย 55 ปี ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทห้างหุ้นส่วนรับเหมาก่อสร้าง รายใหญ่ในพื้นที่ และยังเป็นหุ้นส่วนของบริษัทจัดจำหน่ายรถร่วมกับปราโมทย์อีกด้วย ถึงแม้ว่าจะมีหุ้นไม่เยอะเท่ากับปราโมทย์ก็ตามชีวิตที่เคยแต่งงานเพราะถูกจับคลุมถุงชนของครอบครัว แต่ก็ไม่สามารถที่จะไปกันรอด จึงเลิกรากับภรรยาไปอย่างง่ายดายเพราะไม่มีบุตรร่วมกัน จนกลายมาเป็นพ่อหม้ายอยู่จนถึงทุกวันนี้ และได้ ธนภัทร

ยังดีกว่าที่ไม่เหลือใคร“ไปไหนมา? ทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้” เสียงทุ้มนุ่มของบิดาถามขึ้นมาทันที ที่เห็นลูกสาวเพียงคนเดียวเดินเข้ามายังห้องทำงานส่วนตัวของตน เพราะเวลานี้ก็เกือบถึงเวลาเลิกงานของพนักงานแล้ว“ไปเดินเล่นกับลุงพงษ์มาค่ะ” มุกดารินทร์เดินไปนั่งลงที่โซฟา แล้วตอบบิดาออกไปตามตรง ไม่คิดที่จะปิดบัง เพราะเธอทำเช่นนั้นมาจริง ๆ“ไปเจอกันมาเหรอ” ปราโมทย์เลิกคิ้วถามออกไป เพราะไม่คิดว่าลูกสาวจะสนใจอะไรแบบนี้“ค่ะ เลยอยู่คุยกับท่านเพลินไปเลย”“อยากกลับบ้าน ก็กลับก่อนพ่อเลยน่ะ วันนี้พ่อมีงานต่ออีกแล้ว” ปราโมทย์ทำเพียงแค่พยักหน้ารับเชิงเป็นการรับรู้ แล้วถามลูกสาวออกไป เพราะตัวเองต้องอยู่เคลียร์งานอีกเช่นเคย“มุกรอคุณพ่อได้ค่ะ” เธอตอบบิดาออกไป พร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเล่นโซเชี่ยลและดูสื่อต่าง ๆ เพื่อเป็นการฆ่าเวลา รอบิดาของเธอ“กลับไปก่อนเถอะลูก พ่อกลัวว่ามันจะดึกมาก”“แต่...”“วันนี้พ่ออนุญาตให้นั่งแท็กซี่กลับได้”“เมื่อไหร่คุณพ่อจะอนุญาตให้มุกขับรถเองบ้างคะ”เพราะเธอก็โตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว เธอขึ้นมหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ ของเธอต่างก็มีรถขับเป็นการส่วนตัว บ้างก็ออกไปใช้ชีวิตตามลำพ

กันและกัน NC“พร้อมนะครับ ถ้าหากมุกเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา มุกบอกพี่ได้น่ะ พี่พร้อมที่จะหยุดมันทันที” เสียงนุ่มเอ่ยถาม เขาพร้อมที่จะหยุดหากว่าเธอเกิดเปลี่ยนใจ“ค่ะ”เมื่อเธอตอบรับ ปากหยักก็จูบลงที่กลีบปากของเธออีกครั้งทันทีเพื่อเป็นการขอบคุณ ขาแกร่งดันขาเรียวของเธอแยกออกจากกัน แล้วร่างแกร่งแทรกตัวเข้าไปแทนร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้น มือหนากำสาวตัวตนอันใหญ่โตที่พร้อมเต็มทน ก่อนที่จะจ่อเข้าไปยังปากทางรักอันฉ่ำแฉะมันวาวของเธอ เพราะมีน้ำหวานไหลมาอาบอยู่จากการเล้าโลมของเขากึก กึก“อื้อออ” ใบหน้าบิดเบี้ยวผุดขึ้นมาจากร่างบางเพราะความเจ็บปวด ทั้งที่เขาพึ่งจะกดแทรกตัวตนเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น“มุกเชื่อใจพี่น่ะครับ ต่อไปจะไม่เจ็บแล้ว” เสียงนุ่มเอ่ยบอกด้วยวาจาที่อ่อนโยน พร้อมกับสบตาเธอมั่น ให้เธอเชื่อใจในตัวของเขา“มุกเชื่อใจพี่เกื้อค่ะ”กึก กึก สวบ“อื้อ...” เขาก้มลงจูบปากปิดเสียงร้องของเธอเอาไว้ทันที เมื่อดันตัวตนเข้าไปได้สำเร็จจนลึกสุดโคน เพราะกลัวว่าเธอนั้นจะเปล่งเสียงร้องออกมาเสียงดัง และอาจจะทำให้ห้องข้าง ๆ พลอยได้ยินเอาได้น้ำใส ๆ ไหลออกมาจากหางตาของคนใต้ร่าง เมื่อเขาทำลายเยื่อกั้นบาง ๆ ของเธ

กลับบ้านสามเดือนต่อมาผ่านมาสามกว่าเดือนแล้ว ที่คุณพัฒน์มาทำงานที่เมืองหลวงแห่งนี้ และเป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว ที่เขาได้คบหาดูใจกันกับมุกดารินทร์ และสัปดาห์นี้เองก็จะมีวันหยุดยาว คุณพัฒน์จึงตัดสินใจที่จะเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เพราะจะได้กลับไปทำบุญครบหนึ่งร้อยวัน ที่มารดาจากไปอีกด้วย“คุณพ่ออนุญาตให้มุกไปนะคะ มีพี่ภัทรไปด้วยพ่อไม่ต้องห่วงหรอก” เสียงหวานของมุกดารอนทร์เอ่ยออดอ้อนของคนเป็นพ่อ เมื่อธออยากไปต่างจังหวัดในช่วงหยุดยาวนี้ และช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่เธอปิดภาคเรียนด้วย“พ่อห้ามอะไรลูกไม่ได้เลยใช่ไหม?” น้ำเสียงนิ่งเรียบเอ่ยออกมาอย่างไม่อาจที่จะห้ามได้ เพราะทนต่อสายตาออดอ้อนร้องขอของลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจไม่ไหว“นะคะคุณพ่อ มุกสัญญาว่ากลับมา มุกจะเป็นเด็กดีทำตามที่พ่อต้องการทุกอย่างเลย มุกอยากไปเพราะมุกไม่เคยออกไปไหนเลย” ไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่อ้อนบิดา แต่ยังใช้สายตาออดอ้อนอย่างน่าสงสารอ้อนบิดาของเธออีกด้วย“ก็ได้...” จนปราโมทย์ต้องจำใจยอมพ่ายแพ้ให้แก่ลูกอ้อนของลูกสาว เพราะเธอคือลูกสาวเพียงคนเดียวที่เขารักมากที่สุด และเบาใจอีกแรงเมื่อลูกสาวบอกว่าธนภัทรไป

แต่งงานกันนะ NC (ธนภัทร-ชญานุช)สองร่างเปลือยเปล่าจากฝีมือของคนร่างสูง ทั้งคู่จ้องสบประสานสายตามองกันอย่างหวานเชื่อมแบบลึกซึ้ง โดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมละสายตาออกจากกันเลยปากหยักก้มลงละเลียดชิมความหวานจากโพรงปากนุ่มนั้นอีกครั้ง ความหวานที่เขาหลงใหลตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ลิ้มลอง จนไม่อาจจะถอนตัวออกไปได้เลย“คะ คุณภัทร” เมื่อได้สติ เธอจึงรีบห้ามและดันอกแกร่งของเขาเอาไว้ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านี้“...” ธนภัทรจ้องมองสายตาสับสนคู่นี้ของเธออย่างอ่านไม่ออก ว่าเธอห้ามเขาไว้ทำไมกันทั้งที่ร่างกายก็พร้อมกันแล้ว หรือว่าเธอเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ถ้าเป็นอย่างหลังเขาคงต้องตายแน่ ๆ มาขนาดนี้แล้วจะให้ถอยหลังคงไม่ได้แล้ว“ตอนนี้มันยังเช้าอยู่เลยนะคะ” เธอหาเหตุผลมาอ้างกับเขาออกไป เพราะไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาลบล้างอาการประหม่าของเธอเอง“หึ ไม่มีกฎข้อไหนห้ามคนมีอะไรกันตอนเช้าหรอกครับนุช” เขาขำพร้อมกับมองเธออย่างเอ็นดูคนใต้ร่างของเขาทันที ที่เธอหาเหตุผลมาอ้างช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย“แต่...” ใบหน้าสวยยังคงมีแต่ความกังวล“ครั้งเดียวก็ได้ครับนุช ตอนนี้เราก็พร้อมกันแล้ว คุณจะกลัวอะไรอีก ผมสัญญาณ ว่าผมจะรั-