ตอนที่ 7 หน้าไม่อาย

แจ่มใสวิ่งตึง ๆ ลงบันไดไป ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย กลางวันแสก ๆ ยังจะยั่วนายหัวอยู่ได้ เด็กสาวต่อว่าภูริตาอยู่ในใจโดยที่เธอลืมไปว่า ทั้งภูริตาและนายหัวเมฆาเขาเป็นผัวเมียกัน

เมฆาโน้มใบหน้าลงมาและทำท่าจะจูบเธอต่อ แต่ว่าภูริตาดันใบหน้าของเขาเอาไว้ ดูเหมือนว่าตอนนี้หญิงสาวจะได้สติขึ้นมาแล้ว

"เอ่อป้าวันทาตามคุณไปทานข้าวนะคะ"

"อืม..ถ้างั้นก็ไปทานข้าวก่อน แล้วค่อยมาต่อกัน"

เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ภูริตาไม่คิดเลยว่าผู้ชายท่าทางเถื่อน ๆ แบบเขาจะหื่นกามขนาดนี้ เธอเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดแกร่ง และเดินนำเขาลงไปที่ห้องทานอาหาร เมฆาทำเสียงจิ๊จ๊ะในปาก ชิ ! ไม่น่าลืมล็อคประตูเลย

ในขณะที่ทานข้าวเช้ากันอยู่นั้น เมฆาก็ล้วงมือลงไปใต้โต๊ะ และลูบไล้ต้นขาเนียนอยู่ตลอดเวลา ภูริตาใบหน้าแดงก่ำไม่กล้าพูดอะไรออกมา ได้แต่ส่งสายตาห้ามปรามเขาเพียงเท่านั้น แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะฟัง

อาหารมือนั้นผ่านไปด้วยความทุลักทุเลสำหรับภูริตาเป็นอย่างมาก เธอเรียนรู้ได้อีกอย่างว่านอกจากเขาจะใจร้ายแล้ว ยังหื่นกามอีกด้วย หลังจากที่ทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็เตรียมจะเก็บถ้วยชามเพื่อนำไปล้าง แต่ว่าเมฆาห้ามเอาไว้

"ไม่ต้อง ให้แจ่มใสทำก็ได้"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น"

เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ ภูริตารู้สึกงงงวยก็เขาเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้เธอห้ามงอมืองอเท้า มีงานอะไรก็ให้ช่วยทำ แล้วมาตอนนี้กลับมาบอกไม่ต้องทำ เธอไม่เข้าใจพฤติกรรมผีเข้าผีออกของเขาเอาซะเลย

ในขณะที่หญิงสาวยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่นั้น เมฆาก็เดินมาโอบไหล่บาง และพาเธอเดินออกไปจากห้องทานข้าวเพื่อที่จะขึ้นไปบนห้องนอน แต่ว่าก็มีคนงานวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

"นายหัวครับ ลูกค้ารายใหญ่ที่จะมาซื้ออาหารทะเลอบแห้งเดินทางมาถึงแล้วครับ"

คนงานคนนั้นบอกกับนายหัวหนุ่มด้วยภาษาถิ่น เมฆาจึงได้ปล่อยหัวไหล่มน แล้วก็เดินตามคนงานคนนั้นไป ภูริตารู้สึกโล่งอกแล้วเธอก็กลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง เพื่อที่จะไปล้างถ้วยชาม

"หน้าไม่อาย กลางวันแสก ๆ ยังทำเรื่องบัดสี"

แจ่มใสที่กำลังล้างถ้วยชามอยู่ ว่าขึ้นมาลอย ๆ และภูริตาก็รู้ตัวว่าเด็กสาวว่าให้เธอ แต่ว่าหญิงสาวก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร ทั้งที่ในใจอยากจะบอกเหลือเกินว่าคนที่เริ่มน่ะเป็นนายหัว เธอมาอยู่ที่นี่ไม่อยากสร้างศัตรูกับใคร จึงเลือกที่จะนิ่งเงียบดีกว่า

ภูริตาช่วยแจ่มใสล้างถ้วยชามจนเสร็จ ระหว่างนี้ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกัน มีเพียงแจ่มใสที่เบะปากและค้อนปะหลับปะเหลือกให้ภูริตาเป็นระยะ ๆ จนหญิงสาวเกรงว่าปากและตาของเด็กสาวจะบิดเบี้ยวไป

พอล้างถ้วยชามเสร็จแล้วภูริตาก็เดินไปหาป้าวันทา เพื่อถามแกดูว่ามีอะไรให้เธอช่วยทำบ้างแต่ว่าป้าบอกว่ายังไม่มีอะไรให้ทำ หญิงสาวจึงได้ไปเดินเล่นที่บริเวณชายหาด

หาดทรายสีขาวและเสียงคลื่นกระทบฝั่งรวมทั้งสายลมเย็น ๆ ช่วยให้เธอผ่อนคลายมากขึ้น ภูริตาชอบทะเลมากแต่ว่าเธอมีโอกาสได้ไปเที่ยวแค่ไม่กี่ครั้งเองในชีวิตนี้ ร่างบางเดินเล่นวนไปตามชายหาด พอเหนื่อยก็ไปนั่งพักที่โขดหินใต้ต้นไม้

ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณท่านทั้งสองและคุณนลินีจะเป็นอย่างไร ถึงแม้ว่าตอนอยู่ที่บ้านหวังรักษ์ทั้งสามคนจะปฏิบัติกับเธอเหมือนคนรับใช้ แต่ว่าทั้งสามคนก็คือคนที่ภูริตาคุ้นเคยที่สุดจึงอดคิดถึงและเป็นห่วงไม่ได้

ภูริตานั่งทอดอารมณ์บนโขดหินไปเรื่อย ๆ และเธอก็มาหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ตอนที่ร่างบอบบางอยู่ในอ้อมอกแกร่ง มันรู้สึกวาบหวิวแปลก ๆ เธอรู้ดีว่าเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นสักวัน เพราะนายหัวเมฆาก็ประกาศปาว ๆ ว่าเขาเอาเธอมาทำเมีย หญิงสาวรู้สึกทั้งหวาดหวั่นและหวามไหวอยู่ในที

เมฆารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่โดนขัดจังหวะ ความจริงแล้วลูกค้ารายนี้เขาก็นัดไว้นานแล้ว แต่พอมีเรื่องภูริตาเข้ามาก็ทำให้เขาลืมไป และกว่าจะพูดคุยตกลงกันได้ก็กินเวลาไปจนถึงตอนหัวค่ำ เพราะว่าลูกค้ารายนี้ต้องการอาหารทะเลเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว เรื่องราคาและระยะเวลาในการจัดส่งจึงต้องมาทำข้อตกลงกันใหม่

เมื่อคุยงานเสร็จแล้วชายหนุ่มก็ต้องไปดูเรือประมงที่เข้ามาเทียบท่าต่อ และกว่าจะได้กลับไปที่บ้านก็ดึกโข ระหว่างที่เดินขึ้นไปบนบ้านเมฆาก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะคราวนี้คงไม่มีใครหรือว่าอะไรมาขัดจังหวะอีก

เขาค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปและเปิดไฟในห้องให้สว่างไสว มองร่างบอบบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงแล้วความปวดร้าวก็แล่นเข้าเล่นงานแก่นกลางกาย เมฆากัดฟันกรอด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย

เขาออกจากห้องน้ำมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวพันกาย เช็ดหัวเช็ดผมให้แห้งแล้วก็ค่อย ๆ ปีนขึ้นไปบนเตียงกว้าง เขย่าร่างบอบบางเบา ๆ เพื่อปลุกภูริตาให้ตื่น เพราะเขาไม่อยากลักหลับเธอ อยากทำอะไรกับเธอตอนที่เธอมีสติครบถ้วนมากกว่า

"อื้อ.."

เมื่อถูกปลุกภูริตาก็งัวเงียส่งเสียงอื้อในลำคอ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่โชยมาปะทะจมูก เธอจึงรีบลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบว่าใบหน้าของเมฆาอยู่ใกล้กับเธอแค่คืบ เธอสะดุ้งและลุกขึ้นมานั่ง

"คุณเมฆา"

สายตาของเธอมองสำรวจไปทั่วร่างแกร่งทันที หน้าอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและหน้าท้องแกร่งที่มีซิกแพคเป็นลอนสวย เอวสอบที่ถูกผ้าขนหนูพันเอาไว้หมิ่นเหม่นั้น ทำให้ภูริตาหน้าแดง

"นอนขี้เซาจัง ถึงเวลาที่เธอจะต้องทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว"

เขาพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มที่คลุมร่างบางออก แต่ว่ามือเล็กก็ดึงผ้าห่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อย สายตาหวานสบกับสายตาคมเข้มอย่างหวาดหวั่น เมฆารู้สึกหงุดหงิดจึงกระชากผ้าห่มแรง ๆ จนมันหลุดออกจากมือเล็กแล้วก็โยนมันลงไปจากเตียง

"พ่อกับแม่ของเธอติดเงินฉันยี่สิบล้าน และเขาก็ขายเธอมาใช้หนี้ เพราะฉะนั้นเธอต้องทำให้ฉันพอใจ อย่าอิดออดไม่งั้นฉันจะไปทวงเงินกับคุณบงกชและคุณลือชา"

เมฆาเอ่ยออกมาเสียงเข้ม ภูริตาที่มีท่าทางแข็งขืนก็อ่อนลง เพราะเธอกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยหวาน หญิงสาวจึงค่อย ๆ เอนร่างนอนลงไป ชายหนุ่มลอบยิ้มอย่างพอใจ เขาชอบหน้าตาสะสวยของเธอและก็ชอบตรงที่เธอหัวอ่อนว่าง่ายด้วย

มือใหญ่กระชากผ้าขนหนูที่พันกายออก และโยนมันข้ามหัวไปไม่ได้สนใจว่ามันจะตกที่ตรงไหน แล้วก็ขยับกายไปคร่อมทับร่างบอบบางเอาไว้ เอื้อมมือไปถอดชุดนอนแบบกระโปรงของภูริตาออก