ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

“ยัยตา ! แกเข้าใจใช่ไหมที่คุณแม่พูด ?”

นลินีเอ่ยถามภูริตาออกมาเสียงดัง พลางเขย่าแขนของเธอไปด้วย ในตอนนี้ทุกคนในบ้านหวังรักษ์นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ในห้องรับแขก

“แต่ว่าคุณนี มันจะดีหรือคะ ?”

“โอ๊ย ! ดีสิ แกไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ถึงเวลาที่แกจะต้องตอบแทนข้าวแดงแกงร้อนของบ้านหวังรักษ์ที่ชุบเลี้ยงแกมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยได้แล้ว คืนนี้เตรียมเก็บกระเป๋าและเดินทางไปกระบี่ได้เลย”

นลินีตอกย้ำกับภูริตาอีกครั้ง เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงทำได้แค่เพียงมองหน้าคุณบงกชและคุณลือชา รวมทั้งนลินีสลับกันไปมาเท่านั้น

‘ภูริตา หวังรักษ์’ หญิงสาวสวยวัยยี่สิบห้าปี เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ทางบ้านหวังรักษ์เก็บมาเลี้ยง หวังเพียงแค่ว่าให้เธอคอยมาเป็นเพื่อนเล่นและคนรับใช้ส่วนตัวของ ‘นลินี หวังรักษ์’ ผู้เป็นลูกสาวเพียงเท่านั้น

และคุณบงกชกับคุณลือชาก็สั่งสอนภูริตาตลอดมาว่า เธอจะต้องไม่ทำตัวเทียบเคียงกับนลินีเด็ดขาด แม้ว่าจะใช้นามสกุลหวังรักษ์ แต่ก็ขอให้สำนึกไว้เสมอว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น

ภูริตาเองก็เจียมเนื้อเจียมตัวเสมอมา เด็กกำพร้าเช่นเธอมีที่ซุกหัวนอนก็ดีแค่ไหนแล้ว อีกอย่างคุณบงกชก็เมตตา ส่งเธอเรียนจนจบมหาลัยในคณะคหกรรม จึงทำให้เธอเก่งงานบ้านงานเรือนและทำกับข้าวอร่อยมาก

แม้จุดประสงค์ที่แท้จริงในการส่งภูริตาเรียนคหกรรมก็เพื่อให้มาคอยปรนนิบัตินลินีก็ตาม แต่ว่าคนหัวอ่อนและมองโลกในแง่ดีอย่างภูริตาก็ซาบซึ้งใจไม่น้อย

“นะยัยตา ฉันขอร้องล่ะ ฉันกับคุณลือชารับปากกับทางนั้นเอาไว้แล้ว”

คุณบงกชเสียงอ่อนพลางพูดขอร้องภูริตา ใบหน้านั้นเศร้าหมอง จนภูริตาอดที่จะสงสารไม่ได้

“ก็ได้ค่ะ”

ในที่สุดเธอก็จำเป็นต้องรับปาก ยอมทำตามคำขอร้องของผู้มีพระคุณ พอภูริตารับปาก นลินีก็ยิ้มกว้าง พูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับเธอทันที

“ขอบใจมากนะยัยตา ถ้าไม่ได้เธอฉันต้องแย่แน่ ๆ เลย”

“ถ้างั้นตาขอตัวไปเก็บกระเป๋านะคะ”

พูดจบเธอก็เดินตรงไปยังห้องนอนเพื่อเก็บกระเป๋าและของใช้ส่วนตัว เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปจังหวัดกระบี่ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น

“ยัยนี ทำไมแกถึงไม่ยอมไปเอง ตอนนี้สถานการณ์บ้านของเรามันย่ำแย่มากแค่ไหนแกก็น่าจะรู้นะ ?”

คุณลือชาเอ่ยเสียงเข้มกับลูกสาว ท่านไม่โอเคที่จะให้ภูริตาเดินทางไปกระบี่แทนนลินี เพราะว่าแท้จริงแล้ว คนที่ทางนั้นต้องการก็คือนลินีไม่ใช่ภูริตา

“คุณพ่อ อย่ามาบังคับนีนะคะ อีกอย่างที่สถานการณ์ของบ้านเรามันย่ำแย่แบบนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่าคุณพ่อกับคุณแม่เอาเงินไปเล่นการพนันจนหมดตัวเอง ไม่เกี่ยวกับนี”

พอได้ฟังคำพูดของลูกสาว คุณลือชากับคุณบงกชก็เงียบ เพราะที่นลินีพูดมาแบบนั้นมันก็ถูกต้องทุกอย่าง ทั้งสองคนติดการพนันจริง ๆ และนำเงินไปถลุงในบ่อนที่ตะเข็บชายแดนหลายสิบล้านบาท

“บ้านป่าเมืองเถื่อนแบบนั้นใครจะไปอยู่ได้ ห่างไกลความเจริญ อีกอย่างนายเมฆาอะไรนั่นก็คงจะไม่สมประกอบแน่ ๆ ถึงไม่มีปัญญาหาเมียเองได้ ให้ยัยตาไปนั่นแหละเหมาะแล้ว”

นลินีพูดกับคุณบงกชและคุณลือชา ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องนั้น แล้วก็เดินไปที่รถเก๋งคันโปรด ก่อนที่จะขับมันออกจากบ้านไป จุดหมายของเธอก็คือบ้านของคนรักของเธอ

คุณบงกชกับคุณลือชาได้แต่ส่ายหน้าให้กับกิริยาท่าทางของลูกสาว นี่คงจะแจ้นไปหาแฟนทอมอีกตามเคย

ทั้งสองคนอยากจะอธิบายให้นลิลีฟังเสียจริงว่า ความจริงแล้วนายหัวเมฆานั้นเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลา และที่สำคัญเขามีฐานะที่ร่ำรวยมาก เป็นเศรษฐีที่มีธุระกิจหลายอย่างของทางภาคใต้ แต่ก็ดูเหมือนว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนจะไม่ยอมฟังเอาเสียเลย

“เพราะคุณนั่นแหละ ตามใจยัยนีเกินไป ถึงได้มีนิสัยแบบนี้”

คุณลือชาต่อว่าภรรยาคู่ชีวิต ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเตรียมจะเดินออกไปจากตรงนั้นอีกคน

“อ้าวคุณคะ อย่ามากล่าวหากันแบบนี้นะ ลองคิดดูให้ดีใครกันแน่ที่เลี้ยงลูกแบบตามใจ”

คุณบงกชก็เถียงคุณลือชา ไม่ยอมรับข้อกล่าวหาของสามี แล้วทั้งสองคนก็สะบัดหน้าใส่กัน ต่างคนต่างหันหลังให้กัน และเดินออกจากห้องไปคนละทาง

ภูริตาเมื่อเข้ามาในห้องนอนแล้ว หญิงสาวก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงกว้าง ชีวิตนี้ของเธอไม่เคยได้ทำอะไรตามใจตัวเองเลยและในครั้งนี้ก็เช่นกัน

ร่างบางนอนคว่ำและฟุบหน้าร้องไห้กับหมอน ภูริตารู้สึกสับสนและหวาดกลัว เหตุผลที่ต้องเดินทางไปจังหวัดกระบี่นั้น ก็เพราะว่าเธอจะต้องเดินทางไปเป็นเจ้าสาวให้กับ ‘นายเมฆา วาระหะกรณ์’ 

เขาเป็นใครภูริตาก็ไม่เคยรู้จัก เพิ่งจะเคยได้ยินชื่อก็วันนี้ รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร อายุเท่าไหร่เธอก็ไม่รู้ รู้แค่เพียงว่าเขาเป็นเศรษฐีทางภาคใต้ อยากได้ลูกสาวของบ้านหวังรักษ์ไปเป็นเจ้าสาว ซึ่งความจริงแล้วควรจะเป็นนลินี แต่เพราะว่านลินีไม่ได้ชอบผู้ชาย หวยจึงได้มาตกที่เธอ

ถึงแม้ว่าเธอจะอยากปฏิเสธมากแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคำว่าบุญคุณมันค้ำคออยู่ หากเธอไม่ยอมในครั้งนี้คุณลือชาบอกว่าบ้านหวังรักษ์อาจล้มละลายได้ เธอจึงจำใจต้องยอม

ภูริตามีความสงสัยเป็นอย่างมาก ว่าเหตุใดกันบ้านหวังรักษ์ถึงจะล้มละลายได้ เพราะปกติแล้วตระกูลหวังรักษ์นั้นร่ำรวยมาก แต่เธอก็ไม่อาจที่จะเอ่ยถามได้ เพราะเธอมีสถานะเป็นแค่เพียงผู้อาศัยเท่านั้น

เมื่อร้องไห้จนรู้สึกดีขึ้น เธอจึงลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ภูริตาไม่ได้มีเสื้อผ้ามากมายนัก กระเป๋าใบเล็กใบเดียวก็เกินพอ

เสื้อผ้าของเธอส่วนมากก็ถูกส่งต่อมาจากนลินี แม้ว่าอยู่ที่นี่จะไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ถึงกับสบายโดยเฉพาะเรื่องอิสระ

ภูริตาเคยขออนุญาติคุณบงกชกับคุณลือชาออกไปหางานทำ แต่กลับถูกท่านทั้งสองต่อว่า หาว่าเธอปีกกล้าขาแข็ง พอเลี้ยงมาเติบโตแล้วก็จะสลัดปีกถลาบินออกไป หลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย