1. บทนำ

บทนำ…

 

ณ  เรือนนอกเมืองใกล้กับวัดใหญ่หลงซาน

ชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังยืนหันรีหันขวางราวกับรอใครบางคนอยู่  ไม่นานนักใบหน้าเขาก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม  เมื่อร่างอรชรของสตรีที่ตนรอคอยโผล่ออกมาจากชายป่า  เขาจึงรีบตรงเข้าไปหา

“ตันหยงเจ้ามาเสียที  รู้หรือไม่พี่คิดถึงเจ้านัก”  คำหวานถูกกล่าวออกมาทันใด  พร้อมกันนั้นเขาก็จูงมือนางให้เดินมาที่หน้าเรือน  ก่อนจะยื่นน้ำส่งให้หญิงสาวดับกระหาย

“ข้าก็คิดถึงพี่  มิเช่นนั้นไม่รีบออกมาหาท่านพี่อี้หรอกเจ้าค่ะ”  หญิงสาวกล่าวพร้อมกับซับเหงื่อบนใบหน้าของตน  เพราะนางบุกป่าฝ่าดงเพื่อตรงมาหาเขาที่นี่  โดยไม่ยอมหยุดพักเลยสักนิด

“จริงหรือ  เจ้าทำพี่ดีใจรู้หรือไม่”  ชายหนุ่มเผยยิ้มชอบใจ   ก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้เพื่อจุมพิตแก้มเนียน  และหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธเขาเลยสักนิด  เมื่อเห็นนางไม่ทักท้วง  เหวินอี้จึงโน้มตัวลงมาช้อนอุ้มร่างอรชรขึ้น  เพื่อหานางเข้าด้านใน

“พวกเจ้าออกไปเฝ้าไกล ๆ หน่อย”  ยกยิ้มใส่คนของตนแล้วก็พาสตรีในอ้อมกอดเข้าเรือนไปหาความสุขด้านใน  

“ข้าอิจฉาคุณชายนัก  มีสตรีงามมาทอดกายให้ถึงที่เชียว”

“ไม่ใช่แค่งาม  แต่นางยังเป็นถึงบุตรสาวท่านโหราจารย์ด้วย”

“จริงหรือ?  แล้วเหตุใดนางกล้าทำเรื่องผิดจารีตประเพณี  แอบมาหาบุรุษที่ไม่ใช่คู่หมายของตนและยังลักลอบได้เสียกันอีก”

“ถามข้าแล้วข้าจะไปถามใคร  ข้าก็รู้มาแค่นี้แหละ”    

“ข้านึกว่าเจ้าจะรู้มากกว่านี้เสียอีก”  เอ่ยหยันสหายทีเล่นทีจริง   อีกฝ่ายก็ได้แต่ยิ้มแหยก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีก

“ข้าได้ยินคนในตลาดพูดกัน  เห็นว่าบุตรสาวคนรองของท่านราชครูมีนามว่ามู่ตันหยง  หากมิใช่นางแล้วจะเป็นใครได้  เจ้าก็ได้ยินคุณชายเรียกนางแล้วนี่”  จ้าวเฉิงเอ่ยกับสหาย

“ถึงว่าคุณชายของเราถึงได้ไม่ยอมกลับเมืองหลวงเสียที  ที่แท้เขาก็อยากเป็นเขยท่านสกุลมู่นี่เอง”  หานเฟยยกยิ้ม  

“ไม่มีทางหรอก  คุณชายไม่ได้รักนาง  และข้าก็ได้ยินมาว่าอีกสามวันนางจะแต่งงานกับฟู่อินโหว  คุณชายไม่มีทางได้เป็นเขยท่านโหราจารย์แน่”  จ้าวเฉิงยังคงพูดในสิ่งที่ตนได้ยินมา  

“จริงหรือ  แล้วคุณชายรู้เรื่องนี้หรือไม่”  

“รู้สิ   มิเช่นนั้นจะนัดแนะนางออกมาหาก่อนวันมงคลหรือ   สตรีผู้นี้ก็ช่างกล้านัก   ใกล้จะแต่งงานแล้วแท้ ๆ ยังลักลอบออกมาได้เสียกับบุรุษอื่นอีก”  จ้าวเฉิงกล่าวแล้วก็คว่ำปากลง

“นั่นสิ  หากสกุลมู่รู้คงอับอายขายหน้าแย่”  หานเฟยสำทับคำสหาย  เมื่อนึกถึงการกระทำของคนด้านใน  ทั้งที่เป็นสตรีสูงศักดิ์  กลับทำตัวไม่ต่างจากหญิงคณิกาที่ขาดบุรุษไม่ได้

“เช่นนั้นที่คุณชายทำก็เพื่อเอาคืนคนสกุลฟู่สินะ”  

“ก็ใช่น่ะสิ   คุณชายตั้งใจจะปล่อยให้พวกเขาแต่งงานกันก่อน  แล้วค่อยเปิดโปงทีหลัง”  ชายหนุ่มยังคงสาธยายแผนการให้สหายฟัง  เพราะอีกฝ่ายพึ่งเดินทางมาสมทบจึงไม่รู้เรื่อง

“ร้ายกาจยิ่งนัก”  หานเฟยเอ่ยชมผู้เป็นนาย  จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งฟังเสียงกระเส่าจากด้านในที่ดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ

ช่างชวนให้น่าขนลุกนัก…