All Chapters of ท่านราชครูปล่อยข้าไปเถอะ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 7งานเลี้ยงในวัง หลี่จิ้งหานต้องไปงานเลี้ยงในวังหลวงเช่นกันเนื่องจากทนการรบเร้าของบิดามารดาไม่ไหว ส่วนหนึ่งรู้อยู่เต็มอกว่าเพราะเขายังไม่ได้แต่งงาน กระทั่งชายตาแลสตรีใดก็ยังไม่เคย ทำแต่งาน ทุ่มเทเพื่อชาติบ้านเมืองจนไม่ยอมหาภรรยาเข้าบ้านมาคลอดทายาทสืบสกุล ภายในงานเลี้ยงชมบุปผาย่อมเต็มไปด้วยสตรีงามและบุรุษซึ่งยังไม่ได้ออกเรือนหรือมีคู่หมาย นับว่าเป็นสถานที่อันเหมาะสมที่จะหาภรรยาแต่งเข้าจวนอย่างยิ่ง สำหรับชายหนุ่มแล้วอายุยี่สิบห้าปียังถือว่าหนุ่มมาอีกทั้งภาระการงานมากมายเกินกว่าจะเจียดเวลาไปใส่ใจคู่ครองจึงผลัดเรื่อยมา ทว่าคราวนี้กลับปัดไม่ได้เสียแล้ว ตระกูลหลี่มีบุตรชายคนเดียว ท่านเสนาบดีฝ่ายขวาหลี่หมิงเฉิงเป็นขุนนางขั้ันหนึ่งแต่กลับมีบุตรน้อยเหลือเกิน ไม่มีฮูหยินรองหรืออนุอะไรทั้งสิ้น เขารักภรรยามาก ไม่อาจทนได้หากการมีสตรีหนึ่งสองสามผุดขึ้นมาในรั้วตระกูลหลี่ ดังนั้นในฐานะที่เป็นบุตรชายคนเดียว หลี่จิ้งหานจึงต้องรับภาระอย่างการแต่งภรรยา มีบุตรสาวบุตรชายสืบสกุลหลี่ให้รุ่งเรืองสืบไป บ้านตระกูลหลี่ประกอบไปด้วย หลี่หมิงเฉิง หลี่อันหนิง และหลี่จิ้งห

“ข้าจะรับผิด-” “มิเป็นไรเจ้าค่ะ ท่านมีจิตใจดีถึงได้กระโดดลงไปช่วยข้า ขอบคุณท่านมาก” เซียวอันหนิงรีบพูดตัดหน้าก่อนประโยคสยองขวัญอย่างการขอแต่งงานจะหลุดออกจากปากเขา มันอาจถูกต้องสำหรับผู้คนในยุคสมัยนี้ หากแต่สำหรับนางผู้มีจากอนาคตแล้ว สิ่งนี้ไม่ต่างอันใดจากมัดมือชก คนเราแต่งงานกันอย่างน้อยควรรักกันสิ แค่จับมือถือแขนในช่วงเวลาเสี่ยงภัยแล้วยังต้องมาแต่งงาน เกิดนางถือสาไปเสียหมดแล้วเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกไม่ต้องมีสามีอีกเป็นโขยงเลยหรือ? ชายหนุ่มฟังแล้วขมวดคิ้วมุ่น บุรุษเช่นเขาเป็นที่หมายปองจากสตรีทั่วเมืองหลวง มีแต่ผู้อยากเข้ามาสานสัมพันธ์จะมีก็แต่นางนี่แหละที่มีโอกาสคว้ามากมายแต่กลับผลักไสโอกาสได้อย่างไม่คิดมาก หนีเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก น่าสนใจยิ่ง ท้ายที่สุดเรื่องก็จบลงที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปในงาน ทว่าเซียวอันหนิงในตอนนี้ไม่มีอารมณ์อยู่ต่อในงานเลี้ยงแล้ว เสื้อผ้าหนักอึ้ง เนื้อตัวเปียกน้ำ ไม่ต้องพูดถึงการตกเป็นหัวข้อสนทนาเลย คนงามเร่งกลับมาที่โรงหมอ ชะล้างเนื้อตัวให้สะอาดพร้อมกับกินยาเข้าไปเนื่องจากเริ่มมีอาการหนาวสั่นครั่นเนื้อ

กิ่งหลิวปลิวไสวตามแรงลม บุรุษผู้หนึ่งยืนชมความงามเบื้องหน้า ดวงตามองไปไกลสุดลูกหูลูกตา ความคิดหวนถึงคนงามผู้ที่ตนได้ใช้เวลาอันเร่าร้อนด้วยตลอดคืน มุมปากยกยิ้มบางเบา แม้นางหลบหลีกเลี่ยงไปมา กิริยาสื่อชัดว่าอับอาย ใบหน้าซีดเผือด กระทั่งนัยน์ตาเบิกกว้างจากความตกใจ ทุกอย่างช่างน่ารักยิ่ง ซุนจางมองบุรุษรูปงามผู้เป็นนาย ใบหน้าหล่อเหลาปานสลัก ขึ้นชื่อว่าเทียบกับพานอันแล้วไม่ยิ่งหย่อน ตัวเขารับใช้หลี่จิ้งหานมาแต่ยังเยาว์ เติบโตมาพร้อมกันก็ยังไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมีอาการเหม่อลอยแล้วอมยิ้มเช่นนี้มาก่อน อดคิดไม่ได้ว่าเหตุการณ์ในงานเลี้ยงทำนายตนเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร? ฮูหยินหลี่เดินเข้ามา เสียงลมเสียดอยู่ข้างหูดชเรียกความสนใจจากหลี่จิ้งหาน เขาหันมาสบตามารดาซึ่งตอนนี้ยิ้มหวานราวน้ำผึ้ง “เจ้าชอบพอแม่นางเซียวเช่นนั้นหรือ?” “เหตุใดท่านแม่จึงถามลูกเช่นนั้นเล่าขอรับ” น้ำเสียงใสซื่อประหนึ่งไม่รู้ความ ทำเอาฮูหยินหลี่หรี่ตามองบุตรชาย “แม่นางเซียวหาใช่ต้นเรื่อง แต่เป็นเจ้าใช่หรือไม่” “ข้ามิได้ทำอันใดทั้งสิ้นขอรับ” เขาตอ

หลี่จิ้งหานเดินมาจนถึงห้องหอ สลัดคราบชายงามผู้เมามายในสุราออกไปจนหมดสิ้น มือแกร่งผลักประตูเปิดเข้าไป ส่งเสียงเตือนนางที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงท่าทางมึนงง เซียวอันหนิงลุกขึ้นมองเขา อาการง่วงงุนพลันเริ่มหายไปเป็นความรู้สึกเช่นอื่นแทน “ขออภัยที่ทำเจ้ารอนาน ภรรยา” “มิเป็นไรเจ้าค่ะ ร่ำสุราเป็นธรรมเนียมอยู่แล้ว” นางบอก ไม่รู้ต้องอะไรต่อจึงเงียบไป ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าไปใกล้ก่อนใช้เรียวนิ้วยาวเปิดผ้าคลุมใบหน้าเจ้าสาว แม้ปกติเซียวอันหนิงจะงามอยู่แล้ว ทว่ายามนี้กลับงามยิ่งกว่า แพขนตาเรียงกันงดงาม จมูกโด่งสวยเชิดรั้นเพียงนิดรับโหนกแก้มทำให้ใบหน้าดูอ่อนหวาน ริมฝีปากงามโดนแต้มชาดคล้ายผลอิงเถา ผิวกายขาวเนียนละเอียดราวหยกมันแพะ ทุกสิ่งเสริมรับให้นางงดงามแทบหยุดหายใจ นับแต่วันสวมกวาน เติบโตเป็นบุรุษงามสมชายชาตรียังไม่เคยรักใคร่สตรีใด ราวกับว่าชะตารั้งเขาให้รอนางเสียก่อน “ดื่มสุรามงคลสักหน่อยเถิดภรรยา” เขาเดินไปยังโต๊ะเล็กกลางห้อง ยกจอกเหล้าสองอันขึ้นมาก่อนรินสุราแล้วส่งให้นาง เซียวอันหนิงรับไว้ มองสามีนั่งลงตรงหน้าก่อนส่งแขนไปคล้อง

บุรุษนัยน์ตาสีฟ้า รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวตกกระเล็กน้อยได้หยิบเครื่องดนตรีที่เตรียมมาพร้อมกับเอ่ยว่าเครื่องดนตรีชนิดนี้เป็นของหายาก พวกเขาต้องการนำมาถวายแก่ฮ่องเต้แคว้นเหลียวเพื่อสร้างสัมพันธไมตรีกับทางเมืองหลวง พวกเขาได้มีการค้าขายกับเมืองหลวงอยู่แล้วเพียงแต่ว่าการจ่ายภาษีค่อนข้างมีราคาสูง พวกเขาจึงมีข้อเสนอมาว่าถ้ามอบเครื่องดนตรีหายากให้กับเมืองหลวง ขอแค่เรื่องการจ่ายภาษีทางพวกเขาเป็นคนกำหนดจะได้หรือไม่ ฮ่องเต้หวังจื้อเฉียนครั้นได้สดับรับฟังก็รู้สึกว่าแค่เครื่องดนตรีเหล่านี้ถึงกับสามารถกำหนดภาษีเองนั้นเป็นการเอาเปรียบกันมากเกินไปจึงทำให้ชาวโพ้นทะเลยิ่งเปิดเผยเจตนาเมื่ออะไร ๆ ก็ไม่ง่ายดังใจ “เครื่องดนตรีเหล่านี้มีค่ามาก ถ้าใครสามารถเล่นเครื่องดนตรีเหล่านี้ได้ เรื่องภาษีพวกเราจะจ่ายตามที่ทางการได้กำหนดมา แต่ถ้าไม่สามารถบรรเลงเพลงได้ก็ขอให้ทางการรับข้อเสนอที่จะให้พวกเราเป็นคนกำหนดภาษีที่จ่ายเอง” สุดท้ายก็เผยความต้องการออกมาจนได้ พวกเขามิได้ต้องการมาเป็นมิตรกับทางเมืองหลวงเพียงแต่แค่มายื่นข้อเสนอแกมบังคับเสียมากกว่า ถ้าไม่รับข้อเสนอตรงนี้ก็เป็นการยอม