All Chapters of ท่านราชครูปล่อยข้าไปเถอะ: Chapter 31 - Chapter 40

วันนี้ช่างอากาศดีเสียจริง เซียวอันหนิงเอนกายลงบนตั่งข้างหน้าต่างซึ่งมีแสงส่องมาทำให้อากาศอบอุ่นขึ้น ช่วงนี้เริ่มเข้าฤดูหนาวจึงมีไอเย็นพัดผ่านจนรู้สึกหนาวเล็กน้อย นางคิดว่าระหว่างนี้หลี่จิ้งหานเข้าวังหลวงบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่กลับมามักมีสีหน้าเคร่งเครียดจึงคิดว่าคงมีปัญหาอะไรสักอย่างซึ่งยังคิดไม่ตก ครั้นเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ คนงามจึงเริ่มสอบถามด้วยความสงสัย คาดว่าอาจมีเรื่องใดที่ตนสามารถช่วยเหลือได้บ้าง “ท่านพี่ เหตุใดช่วงนี้จึงดูเคร่งเครียดถึงเพียงนี้” “ในวังหลวงเริ่มมีเคลื่อนไหวขององค์ชายและอ๋อง อาจเป็นเพราะฝ่าบาทมีแค่องค์หญิงผิงผิงเป็นพระราชธิดาเพียงพระองค์เดียวและอีกไม่นานนี้ก็ต้องแต่งงานออกไปเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นอื่น ฮองเฮาก็ไม่ได้มีทั้งโอรสและพระราชธิดาจึงทำให้องค์ชายหกกับอ๋องเริ่มมีการเคลื่อนไหวหาผู้สนับสนุน ขุนนางเริ่มแบ่งฝักแบ่งฝ่ายคิดว่าควรสนับสนุนองค์ชายหรือว่าท่านอ๋องดี” “ฮองเฮาทรงพระครรภ์ไม่ได้หรือเจ้าคะ ท่านพี่ช่วยอธิบายเพิ่มเติมทีอาจจะมีทางแก้ไขได้นะเจ้าคะ” “ฮองเฮาทรงมีพระวรกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก หมอหลวงมารักษาเนิ่

ร่างอรชรเอนกายลงนอนมาหลายชั่วยามแต่มิสามารถหลับไหลเพียงเพราะยังว้าวุ่นใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เดี๋ยวกดใบหน้าลงกับหมอน เดี๋ยวพลิกตัวนอนหงาย จนทำให้บ่าวรับใช้ที่ถูกส่งมารับใช้ใกล้ชิดต้องแปลกใจว่าเหตุใดนายตนถึงทำท่าทางแปลก ๆ เยี่ยงนี้ “คุณหนูเป็นอันใดหรือเจ้าคะ” ถงถงเอ่ยถามด้วยความสงสัย ด้วยคุณหนูมีท่าทางเช่นนี้มาสักพักแล้ว หลิวลี่ฮวามิรู้ว่าทำไมถึงมีแต่ภาพบุรุษหน้าสวยผู้นั้นมาตามหลอกหลอนจนนอนมิหลับถึงเพียงนี้ “ข้ามิได้เป็นอะไร ว่าแต่...เจ้าเคยมีคนรักไหม”หลิวลี่ฮวาเอ่ยถามเพราะต้องการรู้ว่า ยามรู้สึกชอบพอใครสักคนนั้นเป็นอย่างไร บ่าวคนสนิทได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยแล้วทำท่าทางเอียงอาย “มิเคยเจ้าค่ะ แต่ก็มีแอบมองบ้างเจ้าค่ะ” “แล้วเจ้ามีความรู้สึกเช่นไรหรือ” “ใจจะเต้นแรงเจ้าค่ะ” “แค่นั้นหรือ?” “เจ้าค่ะ” หลิวลี่ฮวาคิดไม่ตก รวมกันทั้งสองชาติยังไม่เคยมีคนรักสักครั้ง ใจเต้นแรงก็เพิ่งมาเป็นตอนบุรุษหน้าสวยนั่นจูบเมื่อยามบ่ายนั่นเอง จะเรียกว่าชอบแบบคนรักได้ไหม อันนี้นางก็ยังไม่แน่ใจ เซียวอันหนิงลุกขึ้น

เซียวอันหนิงรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย ภาพบุรุษที่นางรักหนักหนาช่างเย็นชายิ่งนัก สายตาคมไม่มีความรู้สึกใด ๆ ต่อนางอีกแล้ว จะสู้ต่อรอเขาจดจำได้หรือยอมถอยออกมานั่นคือสิ่งที่ต้องตัดสินใจ ตนมีบทเรียนแล้วสำหรับคนไม่รักทำอย่างไรก็ไม่มีความรู้สึกอยู่ดี และตอนนี้เขาจำไม่ได้สักนิด สายตาเย็นชา ท่าทางห่างเหิน เพียงมาพักกับนางยังไม่สามารถฝืนใจได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ “อันหนิง รอดูอีกสักหน่อย ถ้าไม่มีการรับภรรยารองก็น่าจะแก้ไขได้” หลิวลี่ฮวาเอ่ยปลอบใจสหายซึ่งนิ่งเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิด ตอนนี้ยังยากจะคาดเดาได้ “จะไปทางใดได้ เขาจำข้าไม่ได้สักนิด” เมื่อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อกันจึงมีแต่ความเงียบเพียงเท่านั้น หลิวลี่ฮวาจได้แต่นั่งเงียบ ๆ ปล่อยให้ทุกอย่างค่อย ๆ ตกตะกอน ตอนนั้นถึงจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ร่างสูงนั่งเหม่อสายตาทอดออกไปยาวไกล เห็นร่างบางของภรรยาเดินห่างออกไปแล้วรู้สึกเจ็บปวดแบบไร้สาเหตุ เขาไม่ได้รู้สึกถึงความรักที่มีต่อนางแต่ก็ไม่อยากให้จากไป ความรู้สึกสับสนปนเปกันจนจับต้นชนปลายไม่ได้

ช่วงนี้หลี่จิ้งหานมิได้ไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ด้วยฝ่าบาททรงทราบว่าท่านราชครูคนสนิทได้รับบาดเจ็บจึงมีกระแสรับสั่งให้หยุดพักรักษาตัวให้หายดีก่อน ในราชสำนักเวลานี้ยังเงียบสงบจึงมิต้องรีบร้อนเข้ามาเข้าเฝ้า “คารวะท่านแม่” หลี่จิ้งหานทำความเคารพมารดา แต่เมื่อเห็นสายตาจิกกัดเคลือบแคลงพลันสะดุ้งเล็กน้อยในขณะที่เซี่ยจิ้งหยวนดูผ่อนคลายกว่ามาก “คารวะท่านป้าขอรับ” “พวกเจ้ามาหาพร้อมกันถึงเพียงนี้ มีเรื่องอันใดหรือ” “ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะปรึกษาขอรับ และเรื่องนี้มีแต่ท่านแม่ที่สามารถจัดการได้” “เรื่องใดอีกเล่า แม่นางเกาเป็นอันใดไปอีก พอที แม่เหนื่อย ตั้งแต่แม่นางคนนี้เข้าจวนมามีแต่เรื่องเต็มไปหมด นางสร้างปัญหา มีปัญหา เดือดร้อน ขัดสน น้อยใจ โกรธเคือง ไม่พอใจ หรือว่าอะไรอีก” บุรุษรูปงามจ้องกันก่อนจะเริ่มเล่าแผนการ ฮูหยินหลี่เหนื่อยใจมากแต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนได้รับกำลังวังชากลับคืน แม้จะหมั่นไส้ที่ตนต้องออกหน้าแต่ก็ต้องยอมรับว่าย่อมดีกว่าปล่อยไปเสียแบบนี้ “เอาเถอะเห็นแก่ความสงบสุขของตระกูลหลี่ ข้าปวดหัวกับเจ้านัก”

“รุ่นพี่คะ เอ่อ น้ำค่ะ เหนื่อยไหมคะ” “เมื่อไหร่คุณถึงจะเลิกตามตอแยผมเสียที ผมบอกแล้วไงว่าไม่ชอบ” “รุ่นพี่โกรธเหรอคะ ขอโทษนะคะ ฉันแค่...เป็นห่วง” “ไม่ได้โกรธแต่รำคาญ เข้าใจไหม คุณมาตามตอแยผมสามปีแล้ว ถึงไม่มีใคร ผมก็ไม่มีทางชอบคุณ” ภาพในความฝันมีบุรุษและสตรียืนพูดคุยกัน แต่ชายผู้นั้นไม่ได้ชอบสตรีซึ่งคอยตามตอแย ภาพได้ตัดมาตอนสตรีผู้มีใบหน้าเหมือนกับภรรยาวิ่งร้องไห้ออกไปด้วยความเสียใจกับคำพูดทำลายน้ำใจ ต่อมาภาพตัดไปอีกครั้งกลายเป็นภาพของชายผู้นั้นเฝ้าตามหาสตรีนางนั้น ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้งทว่าคราวนี้เขาถูกสิ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็วพุ่งชนจนร่างกระเด็น ก่อนสิ้นใจได้เอ่ยชื่อ เซียวอันหนิง เหตุใดชายผู้นั้นถึงใฝ่หาสตรีที่ตนเองขับไล่ไสส่งไปเล่า ไม่เข้าใจเลย ทว่าภาพต่อมากลับน่าตกใจยิ่งกว่า ชายผู้นั้นได้มาเกิดเป็นคุณชายตระกูลหลี่ และภาพชีวิตในวัยเยาว์ของเขาก็ผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ จนถึงปัจจุบัน ฉับพลันหลี่จิ้งหานสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อโทรมกาย หากในฝันนั่นเป็นความจริง ก็หมายความว่าชายผู้นั้นคือเขาเอง และภรรยาในตอนนี้คือสตร