บททั้งหมดของ คนใจร้าย...ข้าจะไม่รักท่านอีกแล้ว: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลายวันต่อมา แม่ทัพหนุ่มไปขอร้องท่านย่าให้จัดงานแต่งงานให้เขากับหนิงอันได้แล้ว เพราะเวลาก็ผ่านมาเกือบจะสองเดือนเข้าไปแล้ว หนิงอันรบเร้าเขาอยู่ทุกวัน แม่ทัพหนุ่มจึงตัดสินใจไปขอท่านย่าให้จัดการหาฤกษ์ยามให้เขากับหนิงอันเสียที จะได้สิ้นเรื่องกันไป ท่านย่าไม่รู้จะบ่ายเบี่ยงเช่นไรแล้ว จึงได้ถามแม่ทัพหนุ่มว่า“ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เพื่อเป็นการยืนยัน เพราะหากเจ้าแต่งงานกับสตรีนางนั้นไปแล้ว ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนแปลงไม่ได้อีกแล้ว นางจะกลายมาเป็นฮูหยินของเจ้าอย่างเต็มตัว แล้วเจ้าก็จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ยากยิ่งนัก หลังจากผ่านงานแต่งงานนี้ไปแล้ว เจ้าจะไม่เสียใจใช่ไหมที่ตัดสินใจเช่นนี้”ท่านย่าของเขาถามหลานชาย เพื่อให้โอกาสเขาเป็นครั้งสุดท้ายและเพื่อให้แน่ใจจริงๆ ว่าเขาต้องการเช่นนี้“ขอรับ ข้าต้องการเช่นนี้”ผู้อาวุโสรู้สึกว่าในหัวอกนั้นเจ็บปวดแทนจินเยว่นัก แต่แล้วก็คิดปลงเสียว่าจินเยว่กับหลานชายของตนคงจะไม่ใช่คู่กัน ถึงได้มีอันแคล้วคลาดกันไปเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่รักกันมานานตั้งหลายปีแท้ ๆ แต่พอห่างกันเพียงห้าปีทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจนแม้แต่นางเองยังทำใจได้ยากยิ่ง แล้วจินเยว่เล่า หากนางรู้เข้าจะเสียใจเพียงใด

ส่วนจินเยว่ที่ทุกคนกำลังมองหานั้น ตอนนี้นางเก็บข้าวของใส่ห่อผ้าออกมาเท่าที่จำเป็น นางเก็บเครื่องประดับมีค่าของนางออกมาด้วย เพราะนางคิดว่าคงจำเป็นต้องใช้มัน กับอาภรณ์สี่ห้าชุด เพราะจะหอบหิ้วออกมามากจะเป็นที่สังเกตได้ วันนี้คนในจวนวุ่นวายทั้งแขกเหรื่อและบ่าวไพร่ที่ต่างก็มีงานล้นมือกันเพราะกำลังจะมีงานใหญ่ ต้องเตรียมเหล้ายาปลาปิ้งกันมากมาย เลยไม่มีผู้ใดสนใจจินเยว่นักนางจึงอาศัยจังหวะที่คนเดินเข้าออกที่ประตูเข้าออกของบ่าวไพร่ ที่มีทั้งคนมาส่งของและคนออกไปซื้อหาข้าวของกันขวักไขว่ นางเดินปะปนออกมากับพวกเขาด้วยในชุดสาวใช้ ก่อนที่นางจะออกเดินทางไกล นางไปแอบเฝ้าดูพิธีการแต่งานอยู่ที่หน้าต่างบานหนึ่ง ที่มองเข้าไปพอจะเห็นพิธีการแต่งงาน และมองเห็นคู่บ่าวสาวได้ชัดเจนนางไม่ได้สนใจสตรีที่เป็นเจ้าสาวในวันนี้ นางอยากจะเห็นเพียงใบหน้าของเจ้าบ่าว ที่วันนี้สังเกตเห็นได้ชัดว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขาสดใสเบิกบานนัก เขาคงจะมีความสุขมากที่ได้แต่งงานกับสตรีที่เขารัก นางอยากจะเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อร่ำลาในใจ นางไม่โทษใครทั้งสิ้น นางแค่จะยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างบานนี้เพื่ออวยพรให้กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จ

รถม้ารับจ้างแล่นผ่านทั้งหมู่บ้านเล็กและป่าโปร่ง ทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ จนมาพักแรมที่โรงเตี้ยมนอกเมืองแห่งหนึ่งอยู่หนึ่งคืน แล้วจึงได้เริ่มต้นออกเดินทางกันใหม่แต่เช้ามืด จินเยว่ที่ไม่เคยเดินทางรอนแรมออกจากเมืองหลวงมาก่อนตื่นเต้นยิ่งนัก นางรู้สึกดีขึ้นเมื่อรถม้าแล่นห่างออกมาจากเมืองหลวงที่นางอาศัยอยู่มาตั้งแต่เล็ก ผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจีและนาข้าวที่ข้าวกำลังออกรวงสีทองไปทั้งผืนนามองดูไกล ๆ เหมือนกับผืนพรมกว้าง ๆ มองดูสีเหลืองทองผืนใหญ่กว้างยาวสุดลูกหูลูกตา นางมองบรรยากาศรอบข้างขณะที่รถม้าแล่นผ่านไปอย่างเพลิดเพลินใจขึ้น ความคิดคำนึงถึงคนที่อยู่ที่เมืองหลวงลดน้อยลงมากและเมื่อรถม้ารับจ้างแล่นเข้าสู่เขตเมืองโหยวโจว นางก็เปิดผ้าม่านขึ้นมองสองข้างทางอีกครั้ง เพื่อคิดหาหนทางว่าจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไรดี จะทำมาหากินอะไรได้บ้าง เพราะแม้จะพอมีเงินทองติดตัวและยังมีเครื่องประดับอีกหลายชิ้นด้วยกัน แต่นางก็มิอาจจะนิ่งนอนใจได้ เพราะนางรู้ว่าจะต้องมีค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายทั้งค่ากินอยู่และค่าเช่าบ้าน จึงต้องมองหาลู่ทางทำมาหากินเอาไว้บ้าง แม้เล่อถงรับปากว่าจะให้นางเป็นคนดูแลร้านผ้าไหมที่เปิดใหม่ให้กับเขา แต่ว

เช้าตรู่ของวันต่อมา เขาก้าวเข้ามาในเรือนหลักเพื่อกินอาหารเช้าร่วมกับครอบครัวเป็นปกติ แต่วันนี้ท่าทางของเขาสดชื่นใบหน้าของเขาสดใส ไม่หมองคล้ำดังเช่นทุกวัน ทำให้ทุกคนพากันแปลกใจ เขาทรุดนั่งลงแล้วก็หันมองไปมา เหมือนจะหาใครบางคน ทำให้ท่านย่าออกปากถามทันที เมื่อเห็นท่าทางของหลานชายคนเดียว“เจ้ามองหาผู้ใดหรือ ว่าที่ฮูหยินของเจ้าเขาไม่อยู่ที่จวน เจ้าเองก็รู้แล้วมิใช่หรือ”ท่านย่าถาม เพราะเห็นเขามองหาใครบางคนอยู่ เมื่อทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ข้างกายนางแล้ว“ไม่ใช่ขอรับ ข้าไม่ได้มองหาหนิงอัน แต่ข้ามองหาจินเยว่ นางไม่มาร่วมสำรับกับพวกเราหรือขอรับ ข้าคลับคล้ายคลับคลาว่าไม่เห็นนางมานานแล้ว นางหายไปไหนหรือขอรับ”เขาถามถึงจินเยว่ด้วยท่าทางร้อนใจ ทำให้ทุกคนงงงัน ต่างก็หันหน้ามามองกันอย่างไม่เข้าใจในท่าทางที่เปลี่ยนไปของแม่ทัพมู่หยาง“จินเยว่ไม่ได้อยู่ที่จวนนี้แล้ว นางออกไปพักอยู่ที่ร้านผ้าไหมที่นางทำงานอยู่”ท่านย่าพูดออกมาในที่สุด หลังจากหายงงงันกับท่าทางของหลานชายคนเดียวแล้ว เพราะตั้งแต่เขากลับมาจากชายแดน เขาไม่เห็นจะสนใจถามไถ่ถึงจินเยว่เลย เหมือนกับว่าในหัวใจของเขาไม่มีนางอยู่อีกแล้ว และวัน ๆ เห็นเขา

“แต่ข้าไปก็ได้นะ แต่เจ้าก็ต้องกลับไปกับข้าด้วย เจ้ากลับข้าก็กลับ หากเจ้าไม่กลับข้าก็จะปักหลักอยู่กับเจ้าที่นี่แหละ”แม่ทัพหนุ่มยืนกราน เพราะเขาไม่มีทางถอยแน่ ๆ เพราะดูท่าแล้ว นางกำลังจะหนีเขาไป เพราะถึงกับย้ายออกมาอยู่ที่ร้านแห่งนี้ และคงวางแผนที่จะหนีไปแต่งงานหรือไม่ก็ยอมเข้าเรือนหลังของเจ้าเล่อถงแน่ ๆ ซึ่งเขาไม่มีทางยอมหรอก หากนางจะทำเช่นนั้น เขาจะอาละวาดให้งานแต่งของนางล่มแน่ ๆ หรือก็จะตามไปอาละวาดทุกๆ ที่ ที่นางไปอยู่กับชายใดก็ตาม ให้มันรู้กันไปสิ เมียคนเดียวเขาจะพากลับไปไม่ได้“ข้าไม่กลับไปกับท่าน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะฉะนั้นท่านจะมาบังคับข้าไม่ได้ กลับไปเสีย หาไม่ ข้าจะฟ้องท่านย่าว่าท่านมาวุ่นวายรบกวนการทำงานของข้า”แม่ทัพหนุ่มยักไหล่ ฟ้องก็ฟ้องไปสิ เขาไม่ได้สนใจ เพราะเขาบอกท่านย่าแล้วว่านางเป็นภรรยาของเขาแล้ว เขามาเฝ้าเมียไม่ให้คิดจะคบชู้ มันผิดตรงไหน และนางก็ไม่ใช่คนตัวเปล่า สามีก็มานั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ ยังคิดจะหว่านเสน่ห์ชายอื่นได้อีก ใครผิดกันแน่ ๆ ก็เห็น ๆ อยู่ อย่างไรเขาก็ไม่ยอม จะให้ไปพบเจ้าเล่อถงที่จวนเขาก็ยินดี ไปบอกมันว่าสตรีที่มันหมายปองมีสามีแล้วหลังจากนั้นแม่ทัพ