บทที่ 16 สงสัยพฤติกรรมฮูหยินคนใหม่

“ หากเปิดร้านเป็นของตนเอง ข้าเกรงว่าเจ้าจะเหนื่อยเกินไป อย่างไรข้าก็ต้องการเปิดร้านผ้าไหมเล็ก ๆ อยู่แล้ว เจ้าจะได้ไม่เหนื่อยในการดูแลร้านจนเกินไป ร้านใหญ่งานก็จะเยอะ คนก็จะเยอะไปด้วย หากเจ้าไม่ชอบความวุ่นวาย ข้าคิดว่าเราเปิดเป็นร้านเล็ก ๆ แล้วมีลูกจ้างสักสองสามคน รับผู้ชายมาช่วยยกม้วนผ้าไหม และข้าวของซักคน ส่วนสตรีเราก็ให้ช่วยหยิบจับทำงานในร้าน ส่วนเจ้าก็เป็นคนทำบัญชีและดูแลเรื่องเงินทองให้กับข้า แล้วรับค่าจ้างรายเดือนและส่วนแบ่ง เพราะเขาจะให้เจ้าเป็นหุ้นส่วนร้านด้วย ”

เขาค่อย ๆ บอกแผนงานที่เขาคิดเอาไว้ระหว่างเดินทางมาหาจินเยว่ที่นี่ ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องเปิดร้านผ้าไหมเล็ก ๆ แยกออกจากร้านใหญ่ที่เขามีอยู่ที่ในตลาดแห่งนี้ก็ได้ แต่ว่าเขาเป็นห่วงจินเยว่และต้องการให้นางมีงานอะไรทำสักอย่างจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน 

และเขาก็คิดว่าไม่ต้องการให้งานนั้นหนักเกินไป งานตัดเย็บนั้นเหนื่อยเกินไปสำหรับนางหากต้องเร่งทำงานทั้งวันทั้งคืน เขาอยากจะให้นางทำเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ มีคนช่วยหยิบจับ นางเพียงคอยดูแลบัญชีและรับเงินทอนเงินให้กับลูกค้าก็เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องอื่น ๆ เขาจะจัดการให้ทั้งหมดก่อนจะจากไปที่ทำงานของตนเอง

“เจ้าเชื่อข้า ทำอย่างที่ข้าบอก เจ้าจะไม่เหนื่อยเกินไป ทำไปเรื่อย ๆ และไม่ต้องเสี่ยงลงทุนเองอีกด้วย หน้าที่จัดหาผ้าเข้าร้านข้าจะให้หลงจู้ที่ร้านใหญ่มาดูแลให้ มีอะไรเจ้าก็จดรายการผ้าที่ขายหมดไปแล้วหรือว่าต้องการสั่งเข้าร้านแล้วมอบให้กับเขา หากเขาส่งผ้ามาให้ เจ้าก็ตรวจสอบเสียว่าจำนวนครบหรือไม่แล้วก็ลงบัญชีไว้ การทำบัญชีร้านค้าข้าจะสอนเจ้าก่อนที่จะไป ดีหรือไม่ มีคนช่วยสอนงานเจ้าด้วย ไม่ต้องเสี่ยงลงทุน รับทั้งค่าจ้างและปันผลในฐานหุ้นส่วนของข้า”  เล่อถงบอกกับนาง

ด้านที่เรือนหลักของแม่ทัพมู่หยาง พักหลัง ๆ ที่แต่งงานกันแล้ว ตัวยาที่หนิงอันใช้ผสมสูตรเสน่หารัญจวนที่นางใช้ชักจูงจิตใจของแม่ทัพมู่หยางให้หลงใหลและคิดถึงแต่เพียงนางนั้น ได้หมดลงเป็นบางชนิด ทำให้นางไม่สามารถผสมตัวยาที่ต้องแอบนำไปใส่ในน้ำชาของท่านแม่ทัพอยู่เป็นประจำได้ 

ข้อเสียของยาเสน่หารัญจวนที่นางใช้กับแม่ทัพมู่หยางนี้คือมันจะต้องคอยเติมตัวยาตลอด หากว่าไม่ทำเช่นนี้ นาน ๆ ไปตัวยาในร่างกายของเขาถูกขับออกไป การควบคุมแม่ทัพหนุ่มนั้นก็จะไม่สามารถทำได้ ความทรงจำและสติของเขาจะคืนกลับมา นางพูดอะไรเขาก็ไม่เชื่อนางเช่นเคย

และท่าทางรักใคร่หลงใหลงที่เขามีต่อนางก็จะลดน้อยลงไปทุกวัน อย่างเช่นค่ำคืนนี้ เขานอนอยู่ข้างกายหนิงอัน แต่ก็ไม่ได้เข้าไปโอบกอดนางเอาไว้เหมือนเช่นเคย เขานอนหงายดวงตาคมจ้องมองเพดาน และเริ่มรู้สึกว่าเขาไร้ความสุข เขาเหมือนไม่ได้ต้องการสตรีที่กำลังนอนอยู่ข้างกายของเขาเลย แต่เหตุใดเขาจึงแต่งงานกับนางก็ไม่รู้ได้

แม่ทัพหนุ่มนอนเอามือก่ายหน้าผากแล้วคิดใคร่ครวญว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเขากันแน่ แต่คิดเท่าไหร่ก็ยังไม่กระจ่างชัด มันเหมือนความทรงจำไม่ปะติดปะต่อกัน บางส่วนก็ลางเลือน บางส่วนก็หายขาดไปเลย เขาจึงได้แต่ครุ่นคิด แล้วอยู่ ๆ เขาก็คิดถึงจินเยว่ขึ้นและจำได้ว่าไม่เห็นนางนานมากแล้ว นางหายหน้าไปที่ใดกันแน่

“ท่านพี่เจ้าคะนอนไม่หลับหรือ” หนิงอันหันไปมองเขา เพราะเห็นว่าสามีนอนกระสับกระส่าย เหมือนเขานอนไม่ใคร่หลับนางยกมือบางขึ้นจับใบหน้าของเขาให้หันมา แล้วนางก็ยืดกายเพื่อจะประกบจูบเขา แต่ว่าเขาหันหน้าหนีนางไป

“ท่านพี่เจ้าคะ เป็นอะไรไป ไม่อยากจูบน้องหรือเจ้าคะ” นางหันไปทำเสียงออดอ้อนเขา อย่างที่เคยทำเป็นประจำ

“ไม่มีอะไร พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวนัก เจ้านอนเสียเถิดนะ”

เขาลุกขึ้น แล้วก็ก้าวลงไปจากเตียงนอน แล้วก็เปิดประตูออกไปจากห้องนอน และเขาก็ไม่กลับเข้ามานอนในห้องนอนอีกเลยตลอดทั้งคืน เขาหายไปนอนในห้องหนังสือ เพราะเริ่มจะไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังไม่แน่ใจนัก ว่าเขาสงสัยอะไรกันแน่

แต่เหมือนว่าเขาไม่ได้อยากจะแต่งงานกับสตรีนางนี้ และเหมือนกับว่าความรักของเขากับนางมันลางเลือนจนตัวเขาเองก็จำไม่ได้ว่าตกหลุมรักนางตอนไหน เหตุใดถึงรักนางมาก จนถึงกับแต่งงานรับนางเป็นฮูหยิน ตัวเขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ

นั่งทำให้หนิงอันจำต้องจากจวนแม่ทัพไป เพราะต้องขึ้นเขาไปหาตัวยาที่นางจำเป็นต้องใช้มาให้ครบและต้องได้เป็นจำนวนมากด้วย เพราะมันจำเป็นต้องใช้อยู่ตลอด จึงจะต้องใช้เวลานานมากที่รวบรวมตัวยาได้ครบ กว่าที่นางจะหวนกลับมาที่จวนแม่ทัพได้อีกครั้ง ตอนนี้นางจำต้องปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปเช่นนี้ เพราะก็ไม่สามารถทำอะไรได้ หากนางไม่มียาเสน่หารัญจวนนั่น

ส่วนที่จวนแม่ทัพ ซินแสที่ฮูหยินผู้เฒ่าให้คนไปเชิญมาก็มาถึงจวนแม่ทัพแล้ว เพราะทุกคนเริ่มจะสงสัยในพฤติกรรมของฮูหยินคนใหม่และแม่ทัพมู่หยางที่ต่างก็แปลก ๆ ด้วยกันทั้งคู่ ไม่เหมือนชีวิตคู่ผัวเมียทั่วไปที่เขาเป็นกัน

พวกเขาจึงวางแผนเข้าไปตรวจค้นเรือนหลังเล็กของหนิงอัน เพื่อสำรวจว่านางมีความลับใด ซ่อนเอาไว้หรือไม่ ส่วนสาวใช้ของนางถูกจับไปขังเอาไว้แล้ว เพื่อไม่ให้ความลับที่พวกเขากำลังสืบหานี้หลุดรอดออกไปเพราะยังไม่มีหลักฐานที่จะกล่าวหาสตรีนางนั้นได้แน่ชัด

แต่เมื่อค้นจนทั่วก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ เพราะหนิงอันนั้นซ่อนเอาไว้ในช่องลับที่ใต้พื้นที่นางทำขึ้นมา เป็นช่องเล็ก ๆ ที่หากไม่ตรวจสอบให้ดีก็จะค้นหาไม่พบ ทำให้การค้นหาตลอดบ่ายของทั้งท่านย่า แม่นมหวัง พ่อบ้านเฉิน มู่หลัน และสาวใช้ที่ไว้ใจได้อีกสามคน รวมถึงซินแสก็คว้าน้ำเหลว ทุกคนพากันถอยออกไปนั่งปรึกษากันที่เรือนของฮูหยินผู้เฒ่า

“ข้าคิดว่า สิ่งที่พวกเรากำลังหามันจะต้องมีแน่ ๆ เพียงแต่เรายังหาไม่พบ แต่อาการที่พวกเจ้าเล่าให้ข้าฟังนั้น มันก็เข้ามีบางสิ่งผิดปกติอยู่ เพราะฉะนั้น เราก็ควรจะแก้ไขไปก่อน ในเมื่อมีตัวยาที่ออกฤทธิ์ให้เขาหลงใหลสตรีนางนั้นอย่างหน้ามืดตามัว จนดูผิดปกติ มันก็มีตัวยาแก้กันอยู่

ระหว่างนี้ก็พยายามผสมยาแก้ให้เขากิน โดยที่ไม่ต้องบอกให้เขารู้ตัว ทั้งสตรีนางนั้น และท่านแม่ทัพ ก็ไม่ต้องบอก เราช่วยเขาโดยที่ไม่ให้เขารู้ตัว ไปพลาง ๆ ก่อน จนกว่าจะมีหลักฐานเพื่อจับสตรีนางนั้นส่งทางการได้ เรื่องราวก็จะยุติ ท่านแม่ทัพก็จะหลุดเสน่ห์ของสตรีนางนั้น แต่ตอนนี้ข้าต้องการเจาะเลือดของท่านแม่ทัพมาตรวจดูก่อน”

ซินแสกล่าวขึ้นหลังจากพวกเขาพากันนั่งลงที่โต๊ะในห้องโถงแล้ว  สาวใช้ก็ยกน้ำมาแจกจ่ายให้กับทุกคน เพราะต่างก็เหน็ดเหนื่อยในการค้นข้าวของจนแทบจะพลิกเรือนหลังน้อยนั่นแล้วแต่ก็ไม่พบ

และเมื่อหนิงอันว่าที่ฮูหยินพ้นไปจากจวนได้เพียงสองสามวันสติของแม่ทัพมู่หยางก็กลับคืนมาอีกครั้ง พอเขาได้สติที่ไม่ถูกบดบังด้วยฤทธิ์ของยาเสน่หารัญจวนนั้น เพราะตัวยานั้นเริ่มจะเจือจางลงไปในทุก ๆ วันหากว่าไม่เติมยาใหม่เข้าไป โดยการผสมในน้ำชาที่ท่านแม่ทัพดื่มเป็นประจำ และเมื่อเขาไม่ได้ดื่มยาเพราะยาหมดและสตรีนางนั้นก็ไม่อยู่ที่จวนหลาย ๆ วันเข้า สติสัมปะชัญญะของเขาก็หวนคืนมาอีกครั้ง