บทที่ 12 วันแต่งงานของคนรัก

มุ่ยเอ๋อสาวใช้ในจวนที่พอจะสนิทสนมกัน แอบมาเล่าให้ฟังว่าสาวใช้ในเรือนของคุณชายใหญ่เห็นคนทั้งคู่พลอดรักกันดังเช่นกับคนรักที่รักกันปานจะกลืนกิน แถมบางครั้งยังกอดจูบกันอย่างไม่เกรงว่าบ่าวที่เดินผ่านไปมาจะเห็นเข้าอีกด้วย สตรีนางนั้นคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ และยังไม่ทันได้เข้าพิธีแต่งงานนางก็เข้าไปหาคุณชายใหญ่ในห้องนอนของเขาและอยู่ด้วยกันสองต่อสองแทบจะทุกวัน และล่วงเลยอยู่ในนั้นแทบทั้งคืน

และเพียงไม่กี่วันต่อมา ก็ถึงวันจัดงานพิธีแต่งงานของคุณชายใหญ่ของจวน ที่ไม่มีใครจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้อีกแล้ว มู่หลันพบกับจินเยว่ในบางครั้ง นางส่งสายตาเป็นห่วงใยให้สหายรักเสมอ และแอบมอบเงินให้กับนางอยู่บ่อย ๆ 

แม้นางไม่อยากจะรับเอาไว้ แต่มู่หลันก็ยังยัดเยียดมันให้กับนางจนได้ แอบให้คนเอาอาหารดี ๆ ผลไม้ราคาแพงที่จินเยว่ชอบกินเอามาให้ที่เรือนเสมอ คงจะต้องการปลอบใจนาง จินเยว่ซึ้งใจที่สหายรักตั้งแต่วัยเด็กยังห่วงใย แต่นางคงจะมิอาจจะอยู่ที่จวนสกุลเฉินนี้ได้ต่อไปได้อีกแล้ว

บัดนี้แม่ทัพเฉินมู่หยาง คุณชายใหญ่ของจวนเหมือนคนความจำเสื่อม เขาจำไม่ได้ว่าเขาเคยรักจินเยว่มากเพียงใด ตอนนี้ภายในใจของเขามีเพียงว่าที่เจ้าสาวคนงามของเขาเท่านั้น และพลอดรักกับนางอย่างเปิดเผย สองคนนั้นพากันขลุกอยู่แต่ในเรือนของเขา 

และสามวันก่อนจะถึงงานวิวาห์ จินเยว่ที่ได้ยินคำเล่าลือของบ่าวในจวนมามาก นางอยากจะเห็นและได้ยินกับตาว่าอดีตคนรักและสามีในความลับของนางนั้นเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ และหลงใหลสตรีนางนั้นมากมายอย่างที่บ่าวในจวนร่ำลือกันจริง ๆ

นางจึงได้ตัดสินใจไปยืนอยู่ข้างหน้าต่างบานหนึ่งที่มีพุ่มไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ข้างเรือนของอดีตคนรัก มันบดบังสายตาของคนที่เดินผ่านไปมาได้พอดี เพื่อจะฟังเหตุการณ์ด้านในห้องนอนของเขาและนางก็ได้ยินทุกอย่างสมดังที่ตั้งใจ เสียงร้องครวญครางกระเส่าของอดีตคนรักของนางผสานกับสตรีนางนั้น ดังลอดออกมาให้นางได้ยินอย่างชัดเจนนั่นก็แปลว่าพวกเขากำลังเริงรักกันดังเช่นที่นางกับอดีตคนรักเคยทำด้วยกันเมื่อครั้งก่อน

เมื่ออดใจฟังเพียงเสียงไม่ไหว นางตัดสินใจชะโงกหน้าเข้าไปเพื่อจ้องมองเหตุการณ์ในห้องนอนนั่น และนางก็ได้เห็นมันสมใจ สองร่างนั่นกำลังพัวพันกันอยู่ที่ตั่งไม้ตัวใหญ่ในห้องนอนของอดีตชายคนรักที่เคยบอกว่ารักนางมากมาย ในใจของเขามีเพียงนาง ไม่เคยมีสตรีอื่นอยู่ในหัวใจของเขาเลย

แต่บัดนี้เขาโยกบั้นเอวอย่างรุนแรง กดกระแทกร่างอวบอัดของสตรีนางนั้น ที่ตอนนี้เปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างล่ำสันของเขา ทั้งสองโยกเข้าหากันและร้องครวญครางเสียงดังอย่างไม่สนใจผู้ใดทั้งสิ้น ทั้งที่บัดนี้มันเป็นยามบ่ายที่แสงแดดส่องจ้าลอดเข้าไปในห้อง แถมห้องนี้ยังเปิดหน้าต่างทิ้งเอาไว้อีกด้วย

จินเยว่จ้องมองภาพตรงหน้าด้วยดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อคลอตา นางอยากจะมองให้เห็นชัด ๆ ให้หัวใจเจ้ากรรมของนางได้รับรู้เสียที ว่าบัดนี้ชายคนรักของนางที่เคยพร่ำบอกกับนางว่าเขารักนาง รักนางเพียงผู้เดียวนั้น บัดนี้เขาเปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง นางจ้องมองร่างล่ำสันที่คุ้นเคย ที่กำลังคลอเคลียสตรีนางนั้นอย่างรักใคร่ 

ใจของชายมันคงเปลี่ยนไปได้ง่าย ๆ เช่นนี้แหละ  เพราะนางอ่อนต่อโลกจนเกินไปจึงเชื่อถ้อยคำของชายอย่างง่ายดายเช่นนี้  เยว่ชิงจ้องมองสองร่างที่เกาะเกี่ยวกันอย่างสุขสมนั้นเนิ่นนานจนพอใจ เพื่อให้หัวใจของนางได้รับรู้ความจริงเสียที  เพื่อจะตัดใจจากไปได้ง่ายขึ้น

เมื่อจ้องมองภาพบาดตาจนสาแก่ใจตนเองแล้ว จึงได้ผลุบออกมาจากในพุ่มไม้นั้น แล้วเดินหยุดยืนเช็ดน้ำตาที่พุ่มไม้ก่อนจะถึงเรือนพักของตนเอง เพื่อกลบร่องรอยความเจ็บช้ำไม่ให้ใครเห็นได้อีก นางตัดสินใจแล้วว่าจะไปจากที่นี่ 

เพราะไม่มีสิ่งใดที่ยึดเหนี่ยวนางเอาไว้ที่นี่ได้อีกแล้ว แต่นางอยากจะเห็นวันวิวาห์ของชายที่นางเคยรักมาก รักและผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อจะปิดฉากความรักครั้งเก่า ความหลังเก่า ๆ ที่มิอาจจะหวนคืนมาได้อีกแล้ว เพื่อที่นางจะได้จากไปอย่างไม่มีอะไรติดค้างต่อกันอีก

สามวันต่อมาก็ถึงพิธีแต่งงานของคุณชายใหญ่แม่ทัพเฉินมู่หยาง กับ ว่าที่เจ้าสาวหลู้หนิงอัน ที่ได้ตกเป็นของกันและกันมาก่อนแล้ว เพราะฝ่ายชายเข้าใจว่าเขารักนางมาก เพราะในใจของเขามันจำได้ว่าเคยรักสตรีผู้หนึ่งมากมาย มากจนล้นอกไปหมด ในความคิดคำนึงของแม่ทัพหนุ่มนั้นมีเพียงชื่อของหลู้หนิงอันเท่านั้น ไม่มีสตรีอื่นใดอยู่ทั้งสิ้น เขาจึงเข้าใจว่าสตรีที่เขารักมากมายนั้นคือนาง

เขาพลอดรักกับหลู้หนิงอันอย่างเช่นที่คุ้นเคยว่าเขาเคยทำมาก่อน เพียงแต่จำไม่ได้ว่ากับใคร เขาจึงคิดว่าคงจะเป็นหลู้หนิงอันผู้นี้นั่นเอง เพราะเขาก็จำได้เพียงว่าตนเองไม่มีสตรีอื่นอีก เพราะเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ จึงไม่มีแม้กระทั่งหญิงอุ่นเตียงในจวน เขาจึงเชื่อเช่นนั้น แต่บางคราวเขาก็จดจำได้ว่าเขามีคนรักแล้วนามว่าจินเยว่ แต่พอถูกฤทธิ์ยาเสน่หารัญจวนของหนิงอันเข้าไปอีก เขาก็ลืมเลือนทุกอย่างไปอีกครั้ง

และเช้าวันเริ่มพิธีการ เขาแต่งชุดเจ้าบ่าวสีแดงเต็มยศ และใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เบิกบานเหมือนชายที่สมหวังในความรัก เขาไปเข้าพิธีแต่งงานที่ในห้องโถงหน้าเรือนหลักกับเจ้าสาวที่เขาทั้งรักและหลงใหลนางปานจะกลืนกิน ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มแย้มแจ่มใส เพราะคิดว่าตนเองสมหวังในความรักแล้ว

ตรงข้ามกับท่านย่าของเขา แม่นมหวัง และมู่หลันน้องสาวของเขาที่หาความสุขไม่ได้เลย ความรู้สึกผิดมันอัดแน่นในอกไปหมด พวกเขาพากันมองหาจินเยว่อยู่เป็นระยะ แต่ก็ไม่พบเห็นนางเลย จึงได้สอบถามสาวใช้คนอื่น ๆ ก็บอกว่าตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นนางเลย

ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนแสนจะอึดอัดใจนัก มองสบตากับแม่นมหวังและมู่หลันอย่างเข้าใจหัวอกของกันและกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะหากต้องอยู่ร่วมจวนกันจริง ๆ จินเยว่คงจะเจ็บปวดใจไม่รู้หายเสียที 

และวันนี้หากนางไม่อยากอยู่ร่วมงานแต่งงานนี้ ก็ไม่เป็นไร เพราะไม่มีใครต้องการให้นางมาพบเห็นภาพบาดใจของนางเช่นนี้ พอสาวใช้เสนอว่าจะไปตามนางมาให้ แม่นมหวังจึงได้สั่นหน้าบอกว่าไม่ต้องไปตามนาง สาวใช้นางนั้นพยักหน้าอย่างเข้าใจในทันที เพราะใคร ๆ ในจวนนี้ต่างก็รู้เรื่องนี้ทั้งนั้น และก็พากันสงสารจินเยว่และเป็นห่วงเป็นใยนางกันทั้งนั้น

แต่เมื่อเรื่องมันล่วงเลยมาอย่างนี้แล้ว ก็ถือว่าวาสนาของคนทั้งสองไม่ได้เกิดมาคู่กัน จึงได้มีอันต้องแคล้วคลาดกันเสียตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานกันเช่นนี้

แต่หลังจากนั้นทุก ๆ คนก็พลันลืมจินเยว่ไปภายในเวลาอันไม่นาน เพราะกำลังยุ่งวุ่นวายในการรับแขกเหรื่อที่ทยอยมารอร่วมพิธีการแต่งงานอย่างมากมาย เพราะเจ้าบ่าวที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ที่มีผลงานดีในการออกศึกที่ผ่านมาเป็นที่ประจักษ์ก็ย่อมมีแขกเหรื่อมากมาย คนใหญ่คนโตมาร่วมงานกันเป็นจำนวนมาก