บทที่ 18 เฝ้าเมียให้รู้กันไป

เมื่อแม่ทัพหนุ่มดื่มน้ำแกงหมดแล้ว  ซินแสก็ตรวจชีพจรเขา  แล้วนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  

“ เอาละ รู้สึกว่าอาการท่านแม่ทัพดีขึ้น  ท่านรู้สึกปลอดโปร่งใจและคิดอะไรได้กระจ่างขึ้นแล้วใช่หรือไม่  ” แม่ทัพหนุ่มนิ่งคิดแล้วก็พยักหน้าช้า ๆ 

“ ถ้าอย่างนั้นดีแล้ว  แต่จะต้องดื่มน้ำแกงนี้อีกสองชามให้ครบตัวยา  จึงจะหายขาด  แต่ก็ต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิมนะ จะไม่ต้องรับพิษมาอีก ”  เขาบอกกับแม่ทัพหนุ่มและทุก ๆ คน  ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

และเรื่องราวทั้งหลายที่ทุกคนสงสัยก็ถูกถ่ายทอดให้แม่ทัพมู่หยางฟัง  เขานิ่งฟังแล้วก็คิดตาม แแล้วก็พบว่าน่าจะเป็นจริงอย่างที่ทุกคนสงสัย  เพราะเขาเองก็สงสัย  แต่คงจะเป็นเพราะถูกพิษยานั่นทำให้สมองไม่ปลอดโปร่งและจดจำได้บ้างไม่ได้บ้าง  ทำให้เลอะเลือนไปชั่วขณะ  ลืมแม้กระทั่งคนรักที่รักกันมากอย่างจินเยว่ได้ลงคอ  

และเมื่อดื่มยาจนครบสูตรแล้ว  พักร่างกายเพื่อดูอาการอีกสองวัน  ซินแสก็บอกว่าท่านแม่ทัพแข็งแรงและหายดีแล้วสามารถเดินทางไกลได้   และเขาก็ไม่รอช้าสั่งให้คนเตรียมตัวเดินทางในทันที   ทุกคนมาส่งเขาขึ้นรถม้าที่หน้าประตูจวน  และอวยพรให้เขาพบจินเยว่และให้ปรับความเข้าใจกันแล้วก็พานางกลับมาอยู่ด้วยกันที่นี่อีกครั้ง  

ส่วนแม่ทัพหนุ่มเมื่อมาถึงร้านผ้าไหมเปิดใหม่   ที่จินเยว่มาทำงานเป็นผู้ดูแลร้านให้กับเล่อถงนั้น  เขาก็เดินเข้าไปภายในร้าน  และเมื่อจินเยว่เงยหน้าจากโต๊ะบัญชีนางก็พบเข้ากับใบหน้าหล่อคมคายที่จ้องมองนางไม่วางตา  เขากำลังเดินย่างเท้าเข้ามาหานาง  ที่หลบเลี่ยงเขาไม่ทัน  จึงจำต้องเผชิญหน้าเขาอย่างไม่เต็มใจนัก

“  ท่านแม่ทัพ มาที่นี่  ต้องการซื้อผ้าไหมไปฝากภรรยาหรือเจ้าคะ เหตุใดไม่พานางมาด้วยจะได้เลือกผ้าไหมเหล่านี้ด้วยตัวเอง  ตอนนี้มีผ้าใหม่ ๆ เพิ่งรับเข้าร้านมาหลายชิ้นเลย ล้วนแต่ลวดลายงดงามทั้งนั้น  ” 

จินเยว่เอ่ยถามเขาดังเช่นเขาเป็นลูกค้าที่มาหาซื้อผ้าไหมในร้านที่นางดูแลอยู่   แม่ทัพหนุ่่มจ้องมองใบหน้างามของนางด้วยสายตาโหยหาไม่ปิดบัง  เขาหันไปมองรอบ ๆ ร้าน  แล้วก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา  เจ้าจางเล่อถงนั่น  ลงทุนให้จินเยว่มาดูแลร้านของตัวเองเช่นนี้  เหมือนกับว่าอยากจะสานสัมพันธ์กับนาง   หรือว่ามันคิดจะรับนางเป็นภรรยากันแน่  ถึงได้ลงทุนทำขนาดนี้  

“ เจ้ามาทำบ้าอะไรที่นี่  จวนของตัวเองก็มีอยู่  เหตุใดต้องมาทำงานงก ๆ เลี้ยงตัวเองเช่นนี้  ที่จวนแม่ทัพเลี้ยงดูเจ้าไม่ดีหรืออย่างไรกัน  ” 

เขาถามนางทันที อย่างไม่ค่อยพอใจนัก ที่นางทำเหมือนกับยากไร้เสียเต็มประดาต้องมาก้มหน้าทำงานงก ๆ รับใช้ผู้อื่นเพื่อแลกเงินอยู่ที่นี่

“ ข้ามาทำมาหากินเลี้ยงดูตนเองเจ้าค่ะ  และข้าก็ขอขอบพระคุณท่านแม่ทัพและฮูหยินผู้เฒ่าที่เลี้ยงดูข้าเป็นอย่างดี  ข้าไม่เคยลืมบุญคุณนั้นเลย  และหากมีโอกาสจะต้องตอบแทนแน่นอนเจ้าค่ะ  แต่ตอนนี้ข้าเติบโตแล้ว  อยากจะลองออกมาใช้ชีวิตข้างนอกดูบ้างเจ้าค่ะ ”  นางเอ่ยเสียงเรียบ

“ หากท่านแม่ทัพไม่ได้จะมาซื้อหาผ้าไหม ก็ขอเชิญท่านกลับไปเถิดเจ้าค่ะ  ข้างานยุ่งมาก  อาจจะไม่สะดวกที่จะรับรองท่าน ”  

นางบอกกับเขา  ด้วยท่าทีหมางเมิน  แล้วก็ทำทีก้มหน้าทำงานที่ยังค้างอยู่ตรงหน้าต่อไป  อย่างไม่ได้สนใจว่าเขาจะยังคงยืนอยู่หรือว่าจากไป   แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง  นางก็เงยหน้าขึ้น  ก็พบว่าเขายังคงยืนปักหลักอยู่ตรงที่เดิม ไม่ยอมเคลื่อนย้ายไปไหน 

“ เอ๊ะ!!  ท่านแม่ทัพเจ้าคะ  รบกวนท่านออกไปจากร้านด้วยเจ้าค่ะ  ข้าจะต้องทำงาน  ”  

นางอดรนทนไม่ไหวเอ็ดเขาเบา ๆ  และทำท่าไม่พอใจเขาอย่างไม่รักษาน้ำใจสักนิด  

ใบหน้าหล่อคมคายนิ่งเรียบ  ไม่ตอบโต้ใด ๆ    เขายอมเคลื่อนย้ายตัวเองไปจากตรงหน้าโต๊ะบัญชีของนางก็จริง   แต่ก็เพื่อไปทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้างแทน  

“ ข้านั่งที่ตรงนี้  คงไม่เกะกะขวางทางผู้ใดแล้ว  ข้ารับรองจะนั่งเงียบ ๆ  อยู่ตรงนี้  ไม่รบกวนการทำงานของเจ้าแน่ๆ ” 

เขาเอ่ยขึ้นอย่างหน้าตาเฉย  โดยไม่นำพาท่าทางไม่ค่อยพอใจของจินเยว่  แล้วแม่ทัพหนุ่มก็หันมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อสำรวจดูข้าวของในร้าน  ทำทีไม่สนในคนที่ยืนจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจอยู่หลังโต๊ะบัญชีของนาง

พอมีคนมาซื้อข้าวของ  จินเยว่ก็ต้องทำงานไปตามปกติ  โดยมีสาวใช่้ที่ทำงานในร้านช่วยงานอยู่สองสามคน  ส่วนจินเยว่มีหน้าที่คิดเงินและทอนเงินให้กับลูกค้าที่สาวใช้นำมาให้นางคิดเงินที่หน้าโต๊ะบัญชี   หากลูกค้าที่เข้าร้านมาเป็นสตรีนั่นก็ไม่มีปัญหาอันใด  แม่ทัพหนุ่มเพียงแต่นั่งนิ่งเงียบ ๆ  แต่เหล่าสตรีที่ย่างเท้าเข้ามาในร้านก็อดที่จะลอบมองเขาไม่ได้  เพราะแม่ทัพหนุ่มเป็นชายที่หน้าตาหล่อเหลา ท่าทางมีสง่าราศรี  ดังนั้นจึงเป็นจุดสนในของสตรีไม่น้อย  บางนางลอบมองเขาไปก็พากันหันซุบซิบแลกเปลี่ยนกันไปมา

หากลูกค้าที่เข้ามาในร้านเป็นบุรุษ  แม่ทัพมู่หยางก็จะมองสำรวจเขาเป็นพิเศษ   หากเป็นคนสูงวัยที่ไม่มีทีท่าอันใดก็แล้วไป  แต่หากเป็นคนหนุ่ม ๆ  และมีท่าทีกรุ้มกริ่มกับคนหลังโต๊ะบัญชีนั่น  เขาก็จะกระแอมกระไออยู่เป็นระยะ ทำเอาลูกค้าหนุ่ม ๆ ที่พากันจ้องมองเถ้าแก่สาวคนงาม   ที่ยืนอยู่หลังโต๊ะบัญชีตาเป็นประกาย  จำต้องรีบล่าถอยออกไปจากร้าน เพราะเขาหันไปสบตาเข้ากับบุรุษร่างล่ำสัน  ท่าทางจะเป็นวรยุทธ์ที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะบัญชี  ที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยใบหน้าถมึงทึงอยู่  จนพวกเขารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ  จึงต้องยอมล่าถอยออกไปจากร้าน  โดยไม่มีโอกาสได้เกี้ยวพาเถ้าแก่สาวแสนงามเลยสักนิด

เหตุการณ์เป็นเช่นนี้อยู่เกือบตลอดวัน   จนกระทั่งจินเยว่ทนไม่ไหวอีกต่อไป   นางจึงได้หันไปต่อว่าแม่ทัพหนุ่มที่ยังไม่ยอมเคลื่อนกายไปทางไหนเสียที

“ นี่ ท่านแม่ทัพ  ท่านไม่ควรจะมานั่งเกะกะคนที่จะทำการค้านะ  ท่านทำลูกค้าของข้าตกใจ  พากันหนีไปหมด แทนที่ข้าจะได้ขายสินค้ามากขึ้นอีกหน่อย  เป็นท่านที่ทำให้พวกเขากลัวจนหัวหดแล้วก็หนีไปเช่นนี้ ”

แม่ทัพหนุ่มหันมาเผชิญหน้ากับแม่กวางน้อยที่ตอนนี้กลายเป็นแม่เสือสาวที่กำลังจ้องมองเขาด้วยตาวาวโรจน์ราวกับจะเอาเรื่องเขา   ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มอย่างสมใจในที่สุด  นางก็เลิกวางท่าเย็นชาได้เสียที

“  บุรุษที่ต่างก็ออกไปจากร้าน  มันไม่ได้อยากจะซื้อหาผ้าไหมของเจ้าหรอก  แต่มันอยากจะเกี้ยวเจ้าเสียมากกว่า  ข้ามองปราดเดียวก็ดูออก  ว่ามันคิดเกินเลยกับเจ้า  มองเจ้าเสียหวานหยดเช่นนั้น  อยากจะได้สินค้าหรือเจ้าของร้านกันแน่  ” 

เขาบอกกับนางไปตามตรงกับสิ่งที่เขาเห็น และก็ไม่พอใจเป็นอย่างมากที่จินเยว่มาทำงานเช่นนี้  มันดูเปลืองตัว เพราะเจ้าลูกค้าพวกนั้น  ความจริงไม่ได้อยากจะได้สินค้าหรอก  เขาดูออก  มันก็ต่างอยากจะได้ตัวเจ้าของร้านคนงามอย่างนางนั่นแหละ   แล้วนางก็ไม่สนใจสิ่งใด   แถมยังพูดจาอ่อนหวานกับบุรุษพวกนั้น  เหมือนจะหว่านเสน่ห์บุรุษเหล่านั้นอีกด้วย   ตกลงว่านางอยากจะขายผ้าไหม  หรือว่าขายตัวของนางเองกันแน่  

“ ถึงแม้พวกเขา  จะเกี้ยวข้าจริง ๆ  ก็ไม่ใช่เรื่องอันใดของท่าน  กลับไปเสีย  ข้าไม่อยากจะพูดกับท่านให้เสียเวลาอีก  ที่นี่ไม่ใช่จวนแม่ทัพของท่าน   จะมาทำอะไรตามอำเภอใจหาได้ไม่ ”  

นางโต้เถียงเขาเพราะทนไม่ไหวอีกแล้ว   นางอึดอัดที่เขาเอาแต่คอยจับจ้องมองทั้งนางและลูกค้า  จนลูกค้าบางคนก็อึดอัด  เพราะเหมือนถูกจ้องมองจนไม่มีความเป็นส่วนตัว   ทำให้ไม่มีอารมณ์อยากจะเลือกซื้อหาสินค้าภายในร้านแล้ว

“ จะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร  ก็เพราะข้าเป็นสามีของเจ้า  ก็ต้องมาเฝ้าเมียที่กำลังคิดจะตีจาก  อย่าได้หวังว่าจะหาผัวใหม่ได้เลย  ข้าจะตามติดเจ้ายิ่งกว่าเงาเสียอีก  ให้มันรู้กันไปว่าจะมีใครกล้าเข้าใกล้เจ้า   แม้แต่เจ้าจางเล่อถงนั่นก็ไม่มีหวังหรอก   อย่าฝันไปเลย ”  

เขาตอบโต้นางอย่างหน้าตาเฉย  ในเมื่อพบนางแล้วก็ต้องพานางกลับไปด้วยให้ได้  เป็นไงก็เป็นกันสิ