บทที่ 17 ท่านแม่ทัพดูแปลกไป

เช้าตรู่ของวันต่อมา เขาก้าวเข้ามาในเรือนหลักเพื่อกินอาหารเช้าร่วมกับครอบครัวเป็นปกติ แต่วันนี้ท่าทางของเขาสดชื่นใบหน้าของเขาสดใส ไม่หมองคล้ำดังเช่นทุกวัน ทำให้ทุกคนพากันแปลกใจ เขาทรุดนั่งลงแล้วก็หันมองไปมา เหมือนจะหาใครบางคน ทำให้ท่านย่าออกปากถามทันที เมื่อเห็นท่าทางของหลานชายคนเดียว

“เจ้ามองหาผู้ใดหรือ ว่าที่ฮูหยินของเจ้าเขาไม่อยู่ที่จวน เจ้าเองก็รู้แล้วมิใช่หรือ”

ท่านย่าถาม เพราะเห็นเขามองหาใครบางคนอยู่ เมื่อทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ข้างกายนางแล้ว

“ไม่ใช่ขอรับ ข้าไม่ได้มองหาหนิงอัน แต่ข้ามองหาจินเยว่ นางไม่มาร่วมสำรับกับพวกเราหรือขอรับ ข้าคลับคล้ายคลับคลาว่าไม่เห็นนางมานานแล้ว นางหายไปไหนหรือขอรับ”

เขาถามถึงจินเยว่ด้วยท่าทางร้อนใจ ทำให้ทุกคนงงงัน ต่างก็หันหน้ามามองกันอย่างไม่เข้าใจในท่าทางที่เปลี่ยนไปของแม่ทัพมู่หยาง

“จินเยว่ไม่ได้อยู่ที่จวนนี้แล้ว นางออกไปพักอยู่ที่ร้านผ้าไหมที่นางทำงานอยู่”

ท่านย่าพูดออกมาในที่สุด หลังจากหายงงงันกับท่าทางของหลานชายคนเดียวแล้ว เพราะตั้งแต่เขากลับมาจากชายแดน เขาไม่เห็นจะสนใจถามไถ่ถึงจินเยว่เลย เหมือนกับว่าในหัวใจของเขาไม่มีนางอยู่อีกแล้ว และวัน ๆ เห็นเขาคลุกคลีอยู่แต่กับสตรีนางนั้น

“เหตุใดยอมให้นางย้ายออกจากจวนขอรับ แล้วไปพักที่ร้านขายผ้าไหม หรือจะเป็นร้านผ้าไหมของสกุลจางใช่หรือไม่ขอรับ ข้าไม่ยอมนะ ขอรับ จินเยว่เป็นสตรีของข้า จะไปพักนอกจวน แถมยังเป็นที่ร้านของชายอื่นเช่นนี้ข้าไม่ยอม ขอรับ” 

เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างขัดใจ ดวงตาขุ่นขวางเหมือนไม่พอใจอย่างมาก

“มู่หยาง เจ้าจะบ้าไปแล้วหรือ เจ้าบอกกับย่าเองว่าเจ้าไม่ได้รักจินเยว่แล้ว และไม่คิดจะแต่งงานกับนาง เพราะเจ้ามีสตรีใหม่แล้ว หนิงอันผู้นั้นไม่ใช่หรือ แล้วนี่เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา อยู่ ๆ ก็มาทำท่าทางหวงจินเยว่ขึ้นมาอีก นางเป็นสตรีของเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน เจ้ากับนางนั้นเลิกรากันไปแล้ว ตอนนี้หากมีบุรุษใดมาสู่ขอนาง ย่าก็จะรับพิจารณาเป็นราย ๆ ไป หากว่าบุรุษผู้นั้นเหมาะสมกับจินเยว่ย่ากับแม่นมหวังก็ยินดีจะยกนางให้กับชายคนนั้น”

แม่ทัพมู่หยางหันขวับมามองท่านย่าของตนเองทันที

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรขอรับ ในเมื่อนางคือภรรยาของข้า ข้ากับนางได้ล่วงเกินกันไปแล้ว และข้าไม่มีวันยกเมียให้ชายอื่นหรอกขอรับ”

สิ้นเสียงของแม่ทัพมู่หยางทุกคนในโต๊ะอาหารต่างก็ทำหน้าตาแปลกใจเป็นอย่างมาก เขาดูเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เหมือนคนจิตใจโลเล แต่มันแปลกยิ่งกว่านั้นเพราะท่าทางของเขานั้นแปลกไปจากเมื่อก่อน แม่นมหวังเพ่งพิศแม่ทัพหนุ่มที่นางเองก็เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กด้วยสีหน้าเป็นกังวล แล้วก็สะกิดท่านย่าพร้อมกับจ้องมองท่านย่าเป็นนัยน์ให้ยอมตามน้ำไปก่อน ท่านย่าหยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เอาละ ๆ ใจเย็น ในเมื่อเจ้ากับจินเยว่ล่วงเกินกันไปแล้ว ย่าก็จะรับนางเป็นภรรยารองของเจ้าดีหรือไม่ แต่เจ้าต้องบอกกับย่าก่อนว่า แล้วสตรีนางนั้น หนิงอันเจ้าจะทำอย่างไรกับนาง จะรับเมียรองอีกคน เจ้าถามสตรีสองนางนั้นก่อนว่าจะยินยอมหรือไม่ แม้บุรุษจะมีสตรีในเรือนหลังหลายคนก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ว่าจินเยว่นั้นไม่เหมือนสตรีอื่น นางอาจจะไม่ยอมเป็นเมียรองของเจ้าก็ได้ แล้วอย่างนี้เจ้าจะแก้ปัญหาอย่างไร”

ท่านย่าค่อย ๆ พูดกับแม่ทัพหนุ่มอย่างใจเย็น และเขาก็นิ่งงันไปทันที เหมือนเขากำลังสับสน ตัดสินใจไม่ได้ ทำให้ทุกคนหันมามองหน้ากัน เพราะมู่หยางเมื่อก่อนเขาเป็นคนเด็ดขาด รักเดียวใจเดียว ชีวิตของเขาตั้งแต่รุ่นหนุ่มก็มีแต่จินเยว่ จะมีก็แต่บัดนี้ที่เขาพาสตรีอื่นเข้าจวนมา

การกระทำของเขาทำให้ทุกคนแปลกใจมาก แต่ก็คิดไปว่า การไปสู้ศึกอยู่ที่ชายแดนถึงห้าปี เขาอาจจะเหงา และมีสตรีมาใกล้ชิดเข้าก็อาจจะหวั่นไหว แต่พอเขาทำท่ากลับไปกลับมา เหมือนกับรักพี่เสียดายน้อง พอมีชายมาใกล้ชิดกับจินเยว่เขาก็ทำท่าหึงหวงอย่างไม่ปิดบัง แล้วอย่างนี้ปากเขาบอกว่าหมดเยื่อใยในตัวนางแล้ว มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน แถมตอนนี้ยังมาบอกว่าเขากับนางได้ล่วงเกินกันไปแล้ว นางกลายเป็นภรรยาของเขาไปแล้วอีกด้วย

หลังจากท่านย่าและแม่นมหวัง ปลอบประโลมให้เขาใจเย็น และบอกว่าให้เขากินข้าวกินปลาให้อิ่มหนำก่อน  แล้วค่อยไปง้องอนจินเยว่ที่ร้านผ้าไหมก็ยังไม่สาย แม่ทัพหนุ่มจึงได้ยอมกินอาหารเช้า ท่ามกลางความวิตกกังวลของทุกคนที่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง 

และเมื่อแม่ทัพหนุ่มพ้นออกไปจากจวนแล้ว เพราะเขานั่งรถม้าไปหาจินเยว่ที่ร้านผ้าไหม ทุกคนก็หันหน้าเข้าปรึกษากัน เพราะที่จริงแล้วทุกคนต่างก็รู้ว่าจินเยว่ไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงแห่งนี้แล้ว นางทำงานร้านผ้าไหมของจางเล่อถงก็จริง แต่เป็นที่เมืองอื่นต่างหาก แต่พวกเขาต้องการถ่วงเวลาของแม่ทัพมู่หยาง จึงยังบอกความจริงไม่หมด

“บ่าวคิดว่าอาการของท่านแม่ทัพเหมือนคนถูกยากล่อมจิตใจเลยนะเจ้าคะ บ่าวเคยพบที่จวนของเจ้านายของญาติห่าง ๆ ที่บ่าวไปพักบ้านของเขาเมื่อตอนปีก่อนเลยเจ้าค่ะ เจ้านายของจวนเป็นอย่างนั้นเพราะเมียน้อยของเขา ทำให้เขาหลงใหลแต่เมียน้อย ละเลยเมียหลวง ทำให้จวนของพวกเขาร้อนเป็นไฟอยู่หลายปี แต่พอมีซินแสมารักษาเขาก็กลับหายดีเป็นปกติ มันจะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นกับท่านแม่ทัพของเราหรือเปล่าเจ้าคะ”

สาวใช้เก่าแก่ที่อยู่รับใช้ในจวนแม่ทัพมาหลายปี และรับใช้อยู่ที่เรือนของฮูหยินผู้เฒ่ามาตั้งแต่รุ่นสาว ๆ เอ่ยขึ้นอย่างกังวลใจ

เพราะนางเองก็เฝ้าสังเกตอาการท่านแม่ทัพอยู่เหมือนกัน และเมื่อครู่ในห้องอาหารนั้น นางเองก็อยู่ในเหตุการณ์และเฝ้ามองเขาอยู่เงียบ ๆ และก็คิดว่าจะบอกเล่าความสงสัยของนางให้แก่แม่นมหวังหลังจากที่สิ้นสุดมื้ออาหารเช้านี้ทันที แต่แล้วก็ได้โอกาสพูดเมื่อทั้งหมดนั่งปรึกษากันในห้องโถงที่เรือนของฮูหยินท่านผู้เฒ่า เมื่อท่านแม่ทัพออกไปจากจวนแล้ว

และเมื่อเขากลับมาที่จวนแม่ทัพอีกครั้ง ก็เข้าไปต่อว่าท่านย่าของตัวเองที่หลอกลวงเขา เหตุใดไม่บอกว่าจินเยว่ไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้ เพราะเขาไปถามที่ร้านผ้าไหมในตลาดที่เป็นของสกุลจางแล้ว พวกเขายืนยันว่าจินเยว่ไม่ได้ทำงานที่ร้านแห่งนี้ แต่น่าจะเป็นสาขาร้านผ้าไหมที่เมืองอื่น เขาจึงได้ย้อนกลับมาที่จวนของตัวเองเพื่อสอบถามท่านย่าอีกครั้งว่าจินเยว่ไปทำงานที่ร้านไหนกันแน่ เขาจะได้ตามนางไป เพราะเขาเองก็รู้สึกร้อนใจที่นางหายไป

และเมื่อแม่ทัพเฉินมู่หยางมาถึง ซินแสก็ผสมตัวยาแก้พิษให้กับเขาเสร็จแล้ว เมื่อเขากลับมาถึง ท่านย่าจึงพูดว่า

“มู่หยาง นั่งลงก่อนใจเย็นๆ จิบน้ำแกงนี้ให้หมดก่อน แล้วย่าจะเล่าความจริงทุกอย่างให้เจ้าฟัง เจ้าไม่ต้องห่วง เจ้าจะได้พบจินเยว่แน่ ๆ แต่ต้องหลังจากเจ้าใจเย็น ๆ และดื่มน้ำชานี้ให้หมดถ้วยนี้ก่อน จะได้มีแรงไปตามหานางได้อย่างไรเล่า”

ท่านย่าค่อย ๆ ประเหลาะเขาให้ดื่มน้ำแกงถ้วยใหญ่ตรงหน้าที่ซินแสเป็นผู้ปรุงตัวยาให้กับเขาแล้ว เพื่อแก้พิษให้หมดไปจากตัวเขา เพราะยังมีพิษตกค้างในร่างกายของเขาแน่ ๆ