All Chapters of เกิดใหม่อีกครา ข้ากลายเป็นนางมาร!: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20มิล่วงล้ำเมื่อเฟยมี่มี่รู้สึกถึงพรรคธรรมะนางรีบพาตัวเองและเฉิงต้วนขึ้นไปหลบบนหลังคาทันที นางร่ายเวทย์แอบมองเบื้องล่าง เห็นลูกศิษย์ระดับกลาง ๆ ของสำนักสิงซู่เดินเข้ามาสองสามคน เมื่อมองรอบ ๆ ไม่เจออะไรก็พากันออกไป แต่หากเป็นเหอตี้เข้ามาเอง เกรงว่าเวทย์แอบมองของนางเขาก็คงรู้ตัวแล้วสายลมต้นฤดูเหมันต์พัดแผ่วผ่านยอดเหมยหิมะในสวนหลังเรือน อากาศแม้จะหนาวเย็นแต่ก็ไม่อาจกลบความเร่าร้อนที่ก่อตัวในหัวใจของใครบางคนภายในเรือนพักหลังเล็กในหอการค้า แสงตะเกียงน้ำมันส่องวาบบนผืนพรมลายเมฆ ดอกเหมยที่วางในแจกันหยกสั่นไหวตามแรงลมจากหน้าต่างที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง กลิ่นหอมของชาดอกหลิวอวี้ยังอวลกรุ่นในอากาศมี่มี่เพิ่งปลดเสื้อคลุมออก วางดาบคู่ดำแดงไว้บนโต๊ะที่ตั้งด้านข้างประตู ขณะที่เฉิงต้วนชายหนุ่มในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ ยืนพิงกรอบหน้าต่างมองนางอย่างเงียบงันเขามองนางเหมือนชายผู้มองสตรีที่เป็นทุกสิ่งในชีวิตเฉิงต้วนไม่พูดอะไร แต่เดินเข้าไปช้า ๆ เงาของเขาทาบทับเงานางพอดี “ข้าไม่ชอบเวลาที่เจ้าต้องใช้ดาบ”“พวกมันถอยกลับไปแล้ว แล้วอีกอย่างข้าก็ไม่ได้ใช้ดาบ” มี่มี่เอ่ยโดยไม่หันกลับ เสียงนุ่มแต่เยือกเย็นน

ตอนที่ 22ความลับ!ในเรือนพักผู้ป่วยของตงขงอวี่ที่โรงหมอจิ่วนั่ว ดวงหน้าของไช่ลี่เฉินซีดเผือดเล็กน้อยเมื่อเห็นสตรีตรงหน้า“พี่ลี่เฉิน”นางยกถ้วยชาขึ้นช้า ๆ ดั่งจะกลบเกลื่อนความว้าวุ่นในดวงตา“ข้าได้ข่าวว่าศิษย์ของปรมาจารย์เหอตี้ถูกทำร้าย จึงมาดูให้แน่ใจว่าท่านพี่สบายดี” เถียนเจี่ยกล่าวเรียบ ๆ ก่อนจะหันไปทางมี่มี่ “ขอบคุณที่ช่วยดูแลศิษย์พี่ของคู่หมั้นข้า วิชาแพทย์คุณหนูก็คงแกร่งไม่น้อย”“ก็เพียงฝึกมาบ้าง” มี่มี่ตอบโดยไม่สบตา “อีกอย่างคนที่ช่วยคือท่านหมอหงมิใช่ข้า”“นั่นสิเจ้าค่ะ ท่านเองก็คงไปดูแลผู้อื่นที่พิเศษกว่านี้ ไม่มีเวลาดูแลคุณชายตง” เถียนเจี่ยขยับริมฝีปากเพียงเล็กน้อยราวกับจะแทงจิตไช่ลี่เฉินด้วยคำพูดเสียงช้อนกระทบขอบถ้วยเบา ๆ จากไช่ลี่เฉินทำให้เถียนเจี่ยชะงักนิ่ง“พวกข้ารบกวนแม่นางเฟยมากเกินไปแล้ว เสี่ยวเจี่ย หากจะตำหนิอะไร ข้าขอรับไว้เอง”เถียนเจี่ยหันมองเขาเนิ่นนาน ก่อนคลี่ยิ้มบาง “ข้าเพียงมาเยี่ยมคุณชายตง ไม่ได้ตำหนิใครเลย”แต่สายตาเยียบเย็นของนางกลับจ้องหลานเฟยราวกับจะทิ้งรอยแผลไว้บนหน้านางให้ได้เมื่อแขกผู้มาเยือนจากไป ความเงียบจึงกลับมาอีกคราไช่ลี่เฉินหายใจและลูบข้อมืออ

ตอนที่ 24เสียงสะท้อนในจิตใจ?ยามสนธยาอ่อนแสงลง เหนือเมืองจิ้นเหิงนั้น แสงสีทองส้มของตะวันคล้อยเอนทอดเงายาวบนลานกว้างเบื้องหน้าร้านค้าแห่งหนึ่งซึ่งเพิ่งเปิดกิจการได้ไม่นาน ริมถนนเส้นนี้ ขบวนรถม้าผ่านไปอย่างเร่งรีบ ขณะที่เสียงระฆังจากวัดใกล้เคียงดังคลอไปกับเสียงพ่อค้าแม่ค้าเก็บร้านร้านเปิดใหม่ริมถนนคือ ร้านอาหารฮวาซาน ซึ่งเป็นที่ตั้งของกิจการค้าขายของมี่มี่ หวางย่าอี และหงปิง ทั้งสามสาวยืนเคียงกันหน้าร้าน หงปิงเองก็อยู่ในคราบสตรีดูสดใสงดงามนัก“ข้าสั่งไม่ให้คนเฝ้าร้านพูดเกินจำเป็นแล้ว แต่ดูเหมือนข่าวเรื่องเจ้าจะยังแพร่ออกไป” เสียงของหวางย่าอีแผ่วเบา แววตาห่วงกังวล“ช่างเถิดพี่ย่าอี ข้าไม่สนใจนักหรอก ขอแค่พวกเขายังไม่รู้ว่าข้าไม่ใช่มนุษย์ก็พอ” นางมารหลานเฟยในชุดแดงดำกระซิบตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน“พวกข้าเป็นห่วงเจ้านะมี่มี่ แต่ตอนนี้ข้าต้องเข้าโรงหมอก่อนไว้จะมาดูกิจการของเราใหม่” หงปิงกล่าวเสร็จก็เอ่ยลาออกมาอย่างเร่งรีบโรงหมอจิ่วนั่ว ซึ่งมีหมอหนุ่มผู้หนึ่งรับหน้าที่ดูแล และเบื้องหลังใบหน้านิ่งเฉยใต้อาภรณ์สะอาดคือสตรีผู้ปลอมตัวมาใช้ชีวิตอาชีพหมอตามที่นางใฝ่ฝันโดยไม่มีใครรู้ฐานะที่แท้จริงขอ

ตอนที่ 26ความรักกำลังก่อตัวขึ้นหลังจากพวกปีศาจตระกูลหลานรู้ข่าวก็รีบเร่งหาที่ซ่อนใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้หวางย่าอีให้ความช่วยเหลือ มอบคฤหาสน์ที่นางซื้อไว้ในเมืองจิ้นเหิงให้หลานเฟยหลบซ่อนตัวไปพลาง ๆ ก่อน รอเรื่องเงียบค่อยว่ากันใหม่สายลมเย็นในยามค่ำคืนพัดผ่านม่านบางของคฤหาสน์ ดวงจันทร์ถูกเมฆหมอกบดบังเป็นช่วง ๆ เผยให้เห็นเพียงแสงเลือนรางที่สะท้อนลงบนพื้นไม้ พอให้เห็นเงาร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ที่กำลังนั่งพิงพนักเตียง จ้องมองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยแววตาเว้าวอน“มี่มี่… ได้ไหม”น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบชิดริมหู พลางจุมพิตเบา ๆ ที่ข้างแก้มนวล นางมารหลานเฟยหันหน้าหนีเล็กน้อย แม้ไม่ผลักไส แต่ใบหน้าแดงเรื่อจนต้องเม้มริมฝีปาก“อาต้วนคืนนี้คงไม่เหมาะ”“เหมาะที่สุดแล้ว” เขาตอบกลับเสียงพร่า มือข้างหนึ่งไล้ผ่านเส้นผมยาวของนาง อีกข้างโอบกระชับรอบเอวบาง ราวกับกลัวว่านางจะละลายหายไปจากอ้อมแขนนางเอียงหน้าหลบ ดวงตาสั่นระริก มือเรียวพยายามยันอกเขาไว้ แต่แรงนั้นอ่อนยวบยาบราวกับไม่มีเจตนาจะห้ามจริงจัง“เพียงได้อยู่ใกล้เจ้าแบบนี้ ใจข้ามีความสุขยิ่งนัก” เขากระซิบ ก่อนจะจูบริมฝีปากนางอย่างแผ่วเบา แล้วไต่ระดับอย่าง

ตอนที่ 28ไม่อาจแยกจากกันริมฝีปากของเฉิงต้วนแนบลงมาบนหน้าผากของมี่มี่อย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงจุมพิตแต่ละจุดคล้ายสายฝนที่รินรดพื้นดินแห้งแล้งให้กลับมาชุ่มฉ่ำ“หยุดก่อนอาต้วน เจ้าเพิ่งหายจากพิษ” นางเอ่ยเสียงสั่น “อีกอย่างองครักษ์เจ้าก็ยังอยู่ ไหนจะเสด็จอาหน้าเหม็นของเจ้า ยังมีองค์ชายน้อยอีก”“อืม ข้าล้วนเชื่อฟังมี่มี่”เขาหันมาสั่งองครักษ์ให้จับตัวลี่เหิงและลี่ฉินกู้ร่างเด็กให้ไปรับผิดที่วังหลวง แล้วเขาก็โอบนางไว้แนบแน่น ประคองร่างนางกลับเข้าไปในคฤหาสน์ที่พวกเขาซ่อนตัวเสียงม่านไผ่พลิ้วไหว สายลมพัดเข้ามาเป็นช่วง ๆ คล้ายเพลงบรรเลงที่กล่อมราตรียามดึกให้เงียบงันภายใต้เปลวเทียนที่กำลังลุกไหม้ในตะเกียง ดวงตานางที่เคยเย็นชาต่อทุกคนกลับสะท้อนแสงตะเกียงอย่างอ่อนโยน มือเขาลูบผิวนวลเบา ๆ คล้ายกลัวนางจะแตกสลาย“ข้ามักคิดถึงยามที่ได้สัมผัสมี่มี่ทุกคืน…”นางเม้มริมฝีปากแน่น พวงแก้มแดงระเรื่อเหมือนดอกทับทิมแรกแย้ม ดวงตาฉ่ำปรือสะท้อนทั้งความเขินและความเชื่อใจเสื้อผ้าอาภรณ์สีแดงดำถูกรูดคลายลง เผยให้เห็นผิวขาวเนียน ดาบคู่ดำแดงถูกวางลงกับพื้นอย่างแผ่วเบายามเขาโน้มกายลงมา ร่างกายสองร่างแ