All Chapters of กังวานหวาน: Chapter 11 - Chapter 20

วันรุ่งขึ้นเจ้าแมวนุ่มนวลตัวสีส้มก็หายไปจากบ้านเขาจริงๆ…แม่แมวผู้โศกเศร้าให้เด็กที่ทำงานบ้าน พามันออกไปส่งเจ้าของใหม่ตั้งแต่กลางดึก และเจ้าของใหม่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคุณอาหนุ่มผู้แสนดีอย่างไอ้เหนือฟ้า ดูเหมือนว่ามันจะรอรับทุกอย่างต่อจากเขาไปซะหมดเพราะเหตุนี้ตอนที่ภรรยายื่นกล่องอาหารให้ ชายหนุ่มก็แค่หลุบสายตามองและไม่ยอมรับจากมือเธอเป็นครั้งแรกกันต์ธีคิดว่าควรจะเลิกผูกปิ่นโตของเธอสักที ข้าวหวานจะได้ไม่ต้องตาลีตาเหลือกขึ้นมาวุ่นวายตั้งแต่เช้า เขาดูแลจัดการตัวเองได้ หรือถ้าชอบทำอาหารนักก็ลองทำส่งไปให้คุณอานอกไส้นั่นกินแล้วกันมีหลายครั้งหลายคราที่ชายหนุ่มเกิดรู้สึกว่าเราอาจจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ อยู่เป็นเพื่อน เป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกันไปเรื่อยๆ เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็จะปฏิบัติตัวดีกับเธอ โดยเฉพาะตลอดสองปีหลังมานี้ เราอยู่กันอย่างสงบสุขตามอัตภาพ เขายอมให้ข้าวหวานเข้ามาดูแล แทรกแซงชีวิตส่วนตัว ยอมให้มีส่วนร่วมหลายสิ่งหลายอย่าง บางทีด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้อาจจะกลายเป็นความเคยชินของเขาไปในที่สุด แต่มันจะทำให้เดินแยกจากกันอย่างยากลำบากเข้าไปอีกกันต์ธีเพิ่งตระหนักว่าเมื่อความต้องการท

นิยามของคำว่าอยู่คนเดียวแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับคนที่แต่งงานแล้วนายแพทย์กันต์ธีรับโทรศัพท์สายตรงจากเจ้าสัวเพชร ได้ความว่าให้ชักชวนหลานสาวคนเดียวไปร่วมรับประทานอาหารที่บ้าน หลังจากคุณปู่เพิ่งเดินทางกลับมาจากการประชุมที่เยอรมนี เพียงแต่เมื่อชายหนุ่มไปถึงก็ไม่ได้มีแค่ปู่ภรรยาคนเดียว กลับมีลูกชายกิตติมศักดิ์หัวแก้วหัวแหวนอย่างเหนือฟ้านั่งอยู่ด้วยกันต์ธีไม่แน่ใจนักว่าความรักต้องมีเหตุผลบ้างหรือเปล่า แต่การที่ใครสักคนจะเกลียดขี้หน้ากันมันมีเหตุผลอย่างแน่นอน เหมือนกับที่เขาเกลียดไอ้คุณอาหน้าอ่อน เพราะมันมองเมียเขาตาเป็นมัน ส่วนเหตุผลที่ไอ้เหนือฟ้าเกลียดขี้หน้าเขาก็คงไม่ต้องเดา เพราะเขาเป็นผัวของยายไฮโซข้าวหวานนี่ไง“ไม่ได้เจอกันนาน ขอปู่กอดข้าวหวานหน่อยลูก”“ครึ่งเดือนเองค่ะคุณปู่” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่หญิงสาวก็เป็นฝ่ายโผเข้าไปหาชายสูงวัยผู้เป็นที่พึ่งเดียวของเธอ ทุกวันนี้ปู่ยังคงทำงานหนัก เนื่องจากไม่อาจวางมือได้ บ่อยครั้งเธอนึกโมโหตัวเองที่ไม่มีความรู้ความสามารถทางด้านวิทยาศาสตร์การแพทย์แบบปู่และพ่อผู้ล่วงลับ การเข้าไปบริหารธุรกิจกลุ่มโรงพยาบาล มันจำเป็นค่อนข้างมากที่ทายาทควรจะมีความรู้เฉ

รอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา แม้กระทั่งตอนที่ลงจากรถและหิ้วข้าวกล่องมาตามทางเดิน กันต์ธียอมรับว่าตัวเองเป็นคนใช้ชีวิตระมัดระวังพอสมควร ทุกอย่างอยู่ภายใต้กรอบและแบบแผนที่ชัดเจน การตัดสินใจเมื่อเช้านี้จึงถือเป็นเรื่องที่บ้าระห่ำและไร้กฎเกณฑ์ในรอบหลายปีตั้งแต่เขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวหมอหนุ่มไหวไหล่เบาๆ บางทีการได้เห็นทารกน้อยที่หน้าตาถอดแบบมาจากข้าวหวาน ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่บนโลกใบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องแย่ เผลอๆ คงออกมาเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักที่สุดในจักรวาลด้วยกระมังถ้ามีลูกขึ้นมาจริงๆ ยายเด็กไฮโซคนสวยอาจจะชื่นบานขึ้น ความสุขของเธอก็จะได้ถูกแบ่งเบาไปอยู่ที่ลูกบ้าง ไม่ต้องมาวอแวกวนใจเขาให้ปวดหัวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน มันอาจฟังดูเป็นวิธีแก้ปัญหาที่พิลึกพิลั่นไปสักนิด แต่เขาก็ดันลั่นปากบอกไปแล้วว่าไม่ต้องให้หญิงสาวคุมกำเนิดอีกมาคิดกลับคำก็ไม่ทันแล้วล่ะ หลังจากนี้นายแพทย์กันต์ธีต้องใช้สอยให้ประหยัดมากขึ้น เก็บเงินไว้ซื้อแพมเพิร์สให้ลูกดีกว่า ชายหนุ่มหัวเราะขำตัวเอง ก่อนจะก้มลงมองกล่องสี่เหลี่ยมในมือ ยังไงซะก็ยังมีข้าวกินแหละวะ ไอ้ที่จะยกเลิกผูกปิ่นโตก็เป็นอันจบไปก่อน อย่างที่บอกเขาต้องป

คำตอบของนายแพทย์หนุ่มทำเอาหญิงสาวจุกขึ้นมาถึงลำคอ เธอมันผู้หญิงไร้สมองที่เขามักจะดูถูกอยู่ตลอด เป็นคนรวยที่วันๆ เดินแกว่งไปแกว่งมา ไม่มีเป้าหมาย เปิดกะโหลกลงไปก็เจอแต่ความกลวง“ถ้าแบบนั้น ไปอยู่บริษัทไหนก็ได้มั้งคะ”“มันก็ได้อยู่แล้ว แต่ผมแค่อยากรู้ความจริง ถ้านีราต้องมาถูกเลือกปฏิบัติเพราะเป็นแฟนเก่าผม มันก็ใจแคบเกินไปหน่อย โทร.สิ” เขายังยืนกรานให้เธอโทร.หาเหนือฟ้าอีกครั้งข้าวหวานหยิบโทรศัพท์เพื่อต่อสายของอาบุญธรรม ขยับจะเดินหนีหาที่คุยเงียบๆ ทว่านายแพทย์กันต์ธีรั้งต้นแขนเธอไว้พร้อมกับส่งสายตาเย็นยะเยือก บาดลึกเหมือนมีดผ่าตัดของเขานั่นแหละ“อยู่ตรงนี้ คุยตรงนี้”หญิงสาวไม่ได้ดื้อดึงหรือตะเกียกตะกายหนี มากกว่านั้นเธอยังเปิดลำโพงให้เขาฟังไปพร้อมกัน‘ว่าไงหวาน ใครทำอะไรหรือเปล่าถึงโทร.มาดึกขนาดนี้’แค่ประโยคแรกกันต์ธีก็แทบสาดกระสุนพลังจิตออกไปสังหารเหนือฟ้า ฟังน้ำเสียงก็รู้ว่ามันกำลังกล่าวหาและปรักปรำเขาชัดๆ“อาเหนือคะ หวานกำลังเปิดสปีกเกอร์โฟนอยู่”กันต์ธีแบะปาก… มีส่งสัญญานเตือนกันก่อน เหมือนกลัวจะหลุดอะไรที่รู้กันอยู่แค่สองคนมาให้เขาฟังสินะ‘มีเรื่องอะไร หรือให้คนที่มีเรื่องข้องใจโท

เช้าวันถัดมาคุณหมอหนุ่มก็หายป่วยเป็นปลิดทิ้ง ออกอาการกระปรี้กระเปร่าจนน่าหมั่นไส้เสียด้วยซ้ำ ต่างจากภรรยาสาวที่นอนตาปรือ พยายามลุกจากเตียงเพื่อมาช่วยสามีแต่งตัวเช่นปกติ“นอนต่อไปเถอะ เหนื่อยดูแลผมมาทั้งคืนแล้ว” ดวงตาสีดำสนิทพราวระยับขึ้น วิบวับจนดูเหมือนเจ้าชู้เจอสายตาแบบนั้นเข้า ไฮโซสาวก็ฟุบหน้าลงกับหมอน ตอบรับแผ่วเบาด้วยความเขินอาย “ค่ะ”“พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวแล้ว ค่อยไปเหนื่อยต่อกันบนเรือ”“อือ” คราวนี้ข้าวหวานขวยเขิน มือนิ่มก็ลากผ้าห่มขึ้นคลุมมิดศีรษะ แต่กระนั้นเสียงหัวเราะกรุ้มกริ่มของผู้เป็นสามีก็ยังดังเล็ดลอดเข้ามาให้เธอยิ่งทำตัวไม่ถูกกันต์ธีพลิกดูนาฬิกาข้อมือ ถึงเวลาที่ต้องออกจากบ้าน แต่เขาก็อารมณ์ดีจนผิวปากหวือเป็นทำนองเพลงรัก เช้านี้ในมือว่างเปล่า ทว่าถึงไม่มีข้าวกลางวันฝีมือภรรยาก็ไม่เป็นไร เพราะเมื่อคืนจนถึงรุ่งสาง เขาได้กินอิ่มจนเต็มคราบแล้วนายแพทย์หนุ่มถึงที่ทำงานเร็วกว่าปกติ เพราะเขามีตารางวันหยุด เพื่อพาข้าวหวานไปล่องเรือสำราญทริปสั้นๆ ตามที่เธอร้องขอ ระหว่างทางเดินกันต์ธีก็พบกับนีราอีกครั้งซูเปอร์ไวเซอร์สาวถือกาแฟสองแก้วในมือ และเมื่อเขาเดินผ่านอเ