All Chapters of กังวานหวาน: Chapter 31 - Chapter 40

ไฮโซสาวประคองร่างคนขี้เมาขึ้นไปยังห้องนอน เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อย่างเอาใจใส่ แม้ว่าตั้งแต่อยู่กันมา นี่จะเป็นครั้งแรกที่สามีทำตัวเหลวไหล เขาไม่เคยดื่มหนักจนเธอต้องไปลากกลับ อาจเป็นเพราะนิสัยและความรับผิดชอบต่อชีวิตเพื่อนมนุษย์ในฐานะแพทย์ ทำให้หมอกันต์ธีระมัดระวังและเตรียมตัวให้พร้อมกับเหตุการณ์ฉุกเฉินที่เกิดขึ้นได้เสมอข้าวหวานเก็บผ้าเช็ดตัวให้เรียบร้อย ส่งแก้วให้กับผู้ชายที่ลืมตาขึ้นมองเธออยู่บนเตียง “ดื่มน้ำก่อนค่ะ”กันต์ธีทำตามอย่างว่าง่ายพอชายหนุ่มวางแก้วเปล่าที่ข้างเตียง หญิงสาวก็เดินผ่านออกไปยังด้านนอก“จะไปไหน”“หวานจะไปนอนห้องเล็กค่ะ” ร่างบางหยุดเท้าที่กรอบประตู กดปิดสวิตช์ไฟลงทั้งห้องเหลือแต่ความมืดมิด กันต์ธีนอนนิ่ง งงงัน ค่อยๆ กวาดมือไปด้านข้างที่ว่างเปล่า เขาถึงได้สติว่าเธอเพิ่งบอกจะไปนอนที่อื่น เธอกำลังนอนแยกเตียงกันกับเขาครั้งแรกก็ดี…นายแพทย์หนุ่มข่มตาอยู่นานก็ยังไม่หลับ พลิกตัวตะแคงบ้าง เปลี่ยนมานอนคว่ำหน้ากับหมอนบ้าง เขาทั้งเพลียทั้งไม่สบายตัว เผลอเคลิ้มหลับไปได้เพียงสองชั่วโมง ความอึดอัดคับข้องใจก็ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ตีสี่กว่า…จะข่มตานอนต่อก็ไม่ยอมหลับ สุดท้ายกันต์

เป็นครั้งที่แรกที่อยู่ต่อหน้าเจ้าสัวเพชรแล้วนายแพทย์ที่แสนหยิ่งทระนงจะทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มเตรียมตั้งรับหาคำอธิบายและการรับมือมาสารพัดหากเจอความเกรี้ยวกราดของผู้ใหญ่ แต่ที่ไม่คาดว่าจะได้พบคือความเมตตาปรานีและการต้อนรับขับสู้เยี่ยงหลานเขยคนโปรดเช่นเดิม“ช่วงนี้งานยุ่งมากเหรอหมอกันต์”“ครับคุณปู่ ผมเร่งเคลียร์งานเดิม ตั้งใจว่าอีกสองเดือนจะเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลเต็มตัวครับ”“ขอบใจมากนะที่มาช่วย เรื่องหวานต่อให้ตัดสินใจกันยังไง ปู่จะไม่ยุ่งเกี่ยวหรือกดดันหมอกันต์อีก”“ทำไมล่ะครับ”“เพราะปู่เคารพการตัดสินใจของเราทั้งคู่” นี่มันเรื่องบ้าบออะไร อยู่ๆ ทุกคนก็เกิดเข้าใจและปล่อยวางขึ้นมาได้กันหมด นายแพทย์หนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ปู่เพชรเคารพการตัดสินใจของหลานสาวตัวเองต่างหาก เขาก็มีหน้าที่เดียวคือต้องตามใจข้าวหวานเหมือนเดิม แม้กระทั่งครั้งนี้…ไม่ เขาจะไม่ตามใจอีกพูดคุยสัพเพเหระอ้อมโลกตั้งแต่เรื่องงาน เศรษฐกิจ การเมือง สังคม จนวกกลับมาที่เรื่องงานอีกครั้ง คนที่เขาอยากตกลงด้วยก็ยังไม่โผล่หน้ามาเสียที ก่อนที่เขาจะคอแห้งจนหมดเสียงพูด นายแพทย์หนุ่มก็ถือโอกาสถามออกไปเหมือนถามถึงดินฟ้าอากาศ “ข้าวหวานไม่อยู

ข้าวหวานไม่เข้าใจคำว่าไม่รีบของเขา…วันรุ่งขึ้นข่าวเรื่องการหย่าจึงลุกลามมาถึงบ้านพ่อแม่ของนายแพทย์กันต์ธีกำพลทำหน้าเหมือนทหารเหยียบกับระเบิดแต่ยังต้องทนอยู่ต่อในสภาพรุ่งริ่ง เหลือบมองภรรยาที่มัวแต่โอบกอดลูบหลังลูบไหล่ลูกสะใภ้ แต่ก็ไม่ยอมช่วยพูดรั้งไว้สักคำ“ช่วยกันพูดให้หนูหวานเปลี่ยนใจสิคุณ” เจ้าของบริษัทออกแบบชื่อดังเอ่ยกระซิบเสียงลอดไรฟันกับภรรยา แต่อีกฝ่ายกลับหันมาส่ายหน้าให้เบาๆ แทนนิตยาถือว่าตัวเองเข้าอกเข้าใจลูกสะใภ้ การแต่งงานของเธอกับสามีก็ล้วนมาจากระบบคลุมถุงชนและความเหมาะสมเช่นกัน แต่มากไปกว่านั้นคือเธอก็รักกำพลด้วย ในณะที่อีกฝ่ายไม่ค่อยไยดีกันเท่าไรนัก นานวันเข้าเธอก็ใช้ชีวิตอย่างเย็นชา เป็นแม่บ้านที่มีชีวิตไปวันๆ สุขทุกข์หรือความต้องการของเธอจะมาทีหลังลูกและสามีอยู่เสมอ มันมีความสุขในฐานะหลังบ้านก็จริง แต่หากย้อนเวลากลับไปได้อีกครั้ง เธอจะไม่เลือกเส้นทางที่ชืดชาแบบนี้ให้ชีวิตวัยสาวเด็ดขาด ชีวิตที่เกิดมาครั้งเดียว ตายครั้งเดียวเพราะแบบนี้หญิงสูงวัยถึงไม่คิดรั้งลูกสะใภ้สักคำ บุตรชายของเธอยังไม่ดีพอที่จะให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องขังตัวเองไว้เพื่อเขาตลอดชีวิต โดยเฉพาะเมื่อกันต

จนวันที่ต้องลากกระเป๋าขึ้นเครื่อง ข้าวหวานก็ยังทำเรื่องหย่ากับนายแพทย์กันต์ธีไม่แล้วเสร็จ จากคำแจ้งของทนายความอาวุโส ชายหนุ่มมีสัมมนาและเคสผ่าตัดใหญ่อยู่หลายหน หญิงสาวเคยเดินสวนกับเขาครั้งเดียวเมื่อสามวันก่อน ตอนที่กันต์ธีมาส่งนีราเพื่อของานในบริษัทเครื่องมือแพทย์ของคุณปู่ตามที่เธอเคยให้สัญญาไว้ หลังจากเธอฝากฝังนีรากับฝ่ายบุคคลได้สำเร็จ ผู้ชายที่ยังครองตำแหน่งสามีทางกฎหมายก็หายตัวไปเสียแล้ว“ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก” เจ้าสัวเพชรกอดลาหลานสาวที่เลือกหนีไปเรียนต่อแบบปุบปับ แต่ชายสูงวัยก็เคารพการตัดสินใจของหลานอยู่ดี ไม่ว่าเหตุผลที่ลึกสุดคืออะไรก็ตาม ผู้เป็นปู่ก็จะสนับสนุนแบบสุดจิตสุดใจเช่นที่เคยเป็นมา“เรียนจบแล้วหวานจะกลับมาช่วยคุณปู่นะคะ รอให้หวานเก่งกว่านี้อีกนิดก่อน”“ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปหาความสุขให้ตัวเองมากๆ ปู่จะรอหนูอยู่ที่นี่แหละ”“คุณปู่ไม่ต้องเข้าไปส่งนะคะ เดี๋ยวหวานน้ำตาแตกซะก่อน”“ได้ แล้วปู่จะตามไปเยี่ยมนะลูก”หญิงสาวสวมกอดเอ่ยลาเจ้าสัวใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะลากกระเป๋าลงจากรถไปตามลำพังบทเรียนแรกของการโผบินคือความเดียวดายสินะ…ข้าวหวานกลั้นน้ำใสๆ ไว้ มันจึงเพียงแค่ขังคลอในหน่วยตาหลัก

กลิ่นหอมฉุยของอาหารเช้าและการเคลื่อนไหวจากในครัว ทำให้คนที่ลงจากห้องด้วยอาการซังกะตายเกิดตกใจจนรีบวิ่งมาด้านล่าง“หวาน” กันต์ธีนึกดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมาเสียด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อถึงกรอบประตูประจกกั้นแยกครัว ชายหนุ่มก็พบว่าความดีใจเมื่อครู่เป็นเพียงอุปทานและภาพลวงตาไปเท่านั้น ในบ้านหลังใหญ่ที่ออกแบบตกแต่งด้วยสถาปนิกและอินทีเรียร์มือดี ที่แท้มันไม่ต่างอะไรจากกล่องเปล่า ความสุนทรีกับความอบอุ่นช่างแตกต่างและไม่อาจทดแทนกันได้เลยมือหนาใหญ่เปิดตู้เย็นใบโตที่ค่อนข้างโล่ง มีเพียงน้ำเปล่าและเบียร์อยู่ไม่กี่กระป๋อง แม่บ้านสูงวัยเขาก็ให้กลับไปประจำที่บ้านบิดาตั้งแต่ข้าวหวานเดินทางไปนอก ตั้งตารางให้เข้ามาปัดฝุ่นเช็ดถูเพียงสองสามครั้งต่อสัปดาห์ ลำพังเขาอยู่คนเดียวไม่ใคร่ให้ใครมาเดินเพ่นพ่านให้มากความในครัวมีของที่ไม่เข้าพวก…โพสต์อิตสีชมพูถูกวางไว้บนไอส์แลนด์ ที่ฝาผนังลายกระเบื้องมินิมอลมีแผ่นจดสูตรอาหารง่ายๆ แปะไว้ หลายอย่างยังหลงเหลืออยู่ ส่วนเธอจากไปอยู่อีกฝั่งของซีกโลก คนร้ายกาจอย่างเขาถึงเพิ่งค้นเจอความใส่ใจนี่สินะ ความเสียดายในวันที่สายเกิน…ศัลยแพทย์หนุ่มสลัดศีรษะไล่ความเครียดที่ปวดตุบๆ บนหน้