ตอนที่ 5 เหลือไว้แค่นามบัตร

วิฬาร์หยิบโน๊ตใบนั้นขึ้นมาอ่านดูอย่างรวดเร็ว

" ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ กูโทรให้บอดี้การ์ดเข้ามารับออกไปโรงพยาบาลแล้ว ที่ไม่ได้ร่ำลาเพราะคิดว่าคงไม่ต้องเจอกันอีก ขอบคุณสำหรับบะหมี่ มันอร่อยมาก กูไม่มีอะไรจะตอบแทนนอกจากเช็คเงินสดที่วางเอาไว้ให้ อย่าปฏิเสธเพราะกูไม่อยากติดค้างใคร "

วิฬาร์ที่อ่านข้อความที่เขาฝากเอาไว้ รู้สึกน้อยใจนิดๆ ที่เธออุตส่าห์ช่วยดูแลแทบทั้งคืนแต่พอจะไปกลับไม่ลาเธอสักคำ แต่ก็ช่างมันเถอะคงไม่ได้เจอกันจริงๆ นั่นแหละ เธอหยิบเช็คขึ้นมาดูหลังจากที่ตัวเลขมันอยู่หลังโน๊ต เธอเห็นแล้วล่ะว่ามันคือเช็คเงินสดแต่อยากอ่านโน๊ตให้จบก่อนมากกว่า แต่เมื่อเห็นเช็คก็ต้องตกใจเพราะจำนวนเงินที่เขาเขียนลงไปมันมากกว่ารายได้ของเธอทั้งปีหรือทั้งชีวิตเสียอีก

" 5 ล้าน!!! "

วิฬาร์ขยี้ตาแรงๆ อีกครั้งหลังจากที่ได้เห็นตัวเลขในนั้น เธอพอจะเดาได้จากการแต่งตัวของเขาว่าเขาเป็นคนมีฐานะแต่แค่ไม่คิดว่าเขาจะรวยถึงขนาดให้เงินเธอเป็นล้านๆ แบบนี้

" แม่เจ้า! เขามันบ้าไปแล้วจริงๆ แบบนี้ค่อยคุ้มกับที่เสี่ยงชีวิตหน่อย "

วิฬาร์ยิ้มจนแก้มแทบฉีก เอาจริงๆ นี่คือเงินนะใครบ้างจะไม่ดีใจ ความรู้สึกมันเหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 เลยล่ะ เพราะเหตุการณ์ที่น่าตกใจเมื่อคืนทำให้เธอขวัญผวาแต่เมื่อเห็นรางวัลปลอบขวัญแบบนี้เธอหายกลัวแล้วก็ได้

" ต้องรีบไปขึ้นเงิน ใช่ ต้องรีบไป รวยแล้ว!!! "

ร่างเล็กดีใจจนแทบกระโดดเต้นรอบบ้าน พร้อมกับรีบแต่งตัวสวยๆ แล้วออกไปขึ้นเงินที่ธนาคาร วันนี้เธอลางานกับผู้จัดการ 1 วันเพื่อใช้เงิน ฟังไม่ผิดหรอกเธอไม่เคยเห็นเงินขนาดนี้มาก่อนเธอจะใช้เงินซื้อความสุขให้ตัวเองให้เต็มที่เลย ตอนนี้วิฬาร์คิดแค่เพียงว่าเธอจะต้องสวยขึ้นเอาให้ไอ้พี่บอมมันเสียดายเล่นๆ ที่กล้าทิ้งเธอไปหาอีนังเด็กเสี่ยคนนั้น คงเป็นเพราะว่ามันเด็กกว่าเธอสวยกว่าเธอแถมยังเลี้ยงไอ้พี่บอมได้ดีกว่าเธอเสียอีก พี่บอมเลยไม่ลังเลที่จะสลัดเธอทิ้งไปซบอกตูมๆ ของมัน เพราะหลายวันที่ผ่านมาเธอมองดูตัวเองในกระจกทีไรมันก็เศร้าที่ตัวเองทั้งโทรมทั้งไม่สดใส คราวนี้แหละ!!!

" อร๊าย!!! ชื่นใจ ฉันจะเป็นคนโสดที่สวยแถมรวยมาก ต่อไปเรียกเจ้วิฬาร์ได้เลย "

วิฬาร์เปิดดูยอดเงินในสมุดบัญชีของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่พึ่งขึ้นเงินมาหมาดๆ พร้อมกันนั้นก็เปิดแอพพลิเคชั่นธนาคารดูยอดเงินอีกรอบปรากฏว่ามันเป็นยอดเดียวกัน นั่นจึงทำให้เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ฝันไปจริงๆ แล้วที่แรกที่เธอจะเข้าไปในตอนนี้ก็คือคลินิกทำสวย วิตามินต้องเข้าหน้าต้องเป๊ะ!

วิฬาร์เข้าคอร์สเจ้าสาวไปเลย เธอจะได้รู้สึกว่าตัวเองสวยและมีออร่ามากยิ่งขึ้น และเมื่อลงคอร์สเจ้าสาวและเริ่มทำครั้งแรกจนเสร็จ แล้วเธอก็เดินเข้าไปที่ร้านเสริมสวยต่อหลังจากนั้นช่างมืออาชีพจากร้านดังที่ศิลปินดาราเซเล็บชอบมาใช้บริการกันลงมือตัดผมแต่งหน้าพร้อมกับแนะนำวิธีการดูแลผิวหน้าผิวกายพร้อมกับแนะนำวิธีการแต่งตัวเสียใหม่ให้กับเธอ จนใช้เวลากว่า 5 ชั่วโมงวิฬาร์ออกมาจากร้านเสริมสวยด้วยลุคใหม่ที่สวยสะบัด แต่ยังคงความมินิมอลของตัวเองไว้อยู่เพราะด้วยการงานของเธอคือพนักงานในร้านสะดวกซื้อเพราะฉะนั้นทรงผมที่เธอได้จึงเป็นทรงผมยาวตรงสไลด์ลงมาเบาๆ รับกับกรอบหน้าพร้อมกับช่างที่ยืดผมถาวรให้กับเธอ นั่นจึงทำให้เธอได้ทรงผมเสมือนอยู่กับช่างตลอดเวลา

" ทีนี้ก็เหลือเสื้อผ้า จะเอาให้ครบทุกแบบเลย ชุดอยู่บ้าน ชุดปาร์ตี้ ชุดไปเที่ยว ชุดนอนไม่ได้นอน แม่จะจัดให้ครบทุกแบบทุกสีเลย "

วิฬาร์ที่วันนี้เธอมาเพื่อใช้เงินจึงเดินเข้าไปร้านนั้นร้านนี้เลือกของที่เข้ากับตัวเองทั้งเครื่องประดับ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าจนท้ายที่สุดแล้วเธอก็ได้ทุกอย่างอย่างที่เธอพอใจ พร้อมกลับบ้านด้วยรถแท็กซี่คันใหญ่ถึง 2 คัน นี่ยังไม่รวมที่วันหยุดนี้เธอจะไปซื้อของมาตกแต่งบ้านอีกนะ เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเงินซื้อความสุขได้อาจจะไม่ทั้งหมดแต่ก็ซื้อได้หลายอย่างอยู่ วิฬาร์แฮปปี้

เมื่อเข้ามาภายในบ้านร่างเล็กเริ่มลองชุดตัวนั้นทีตัวนี้ทีพร้อมกับยิ้มภูมิใจกับตัวเองที่หน้ากระจก เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ ร่างเล็กมองดูอาหารเสริมพร้อมกับวิตามินต่างๆ ที่คุณหมอในคลินิกแนะนำให้เธอกิน พลางคิดกับตัวเองในใจว่ารักตัวเองไม่เจ็บเลยสักวัน เพราะตอนนี้เธอรู้สึกภูมิใจในตัวเองมากๆ เธอสวยขึ้นและไม่จำเป็นต้องมานั่งเจ็บกับอีแค่เรื่องที่ผู้ชายทิ้งไป

ถ้าถามว่าทำไมเธอยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่เพราะเธอเพิ่งเลิกกับไอ้พี่บอมได้ยังไม่ถึง 2 เดือนด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอกำลังเฮิร์ทและมันก็มีบางครั้งที่ในหัวของเธอมีเรื่องของไอ้พี่บอมฉายชัดเข้ามา แต่เธอกำลังทำใจอยู่พยายามลืมเรื่องของเธอกับไอ้พี่บอมทุกวัน เพราะคบกันมาตั้งเกือบ 2 ปี ความทรงจำต่างๆ มันก็ย่อมมีบ้างเป็นธรรมดา

" หรือว่าเราต้องลดน้ำหนักอีกนิดนึงนะ "

ร่างเล็กที่น้ำหนักแค่ 47 กิโลกรัมกับความสูง 163 เซนติเมตร เอาจริงๆ เธอจัดว่าเป็นคนที่อยู่ในเกณฑ์หุ่นดีเลยล่ะ แต่ที่ดูเหมือนจะอวบๆ นั่นก็เป็นเพราะว่าหน้าอกของเธอมันดันใหญ่มากแถมตัวเธอเองก็ชอบใส่แค่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยีนส์ขาสั้นด้วย นั่นจึงทำให้คนภายนอกอาจคิดว่าเธอเป็นคนไม่มีทรวดทรง แถมยังดูอวบนิดๆ เพราะใส่แต่เสื้อตัวใหญ่ๆ ใครจะรู้ว่าตอนนี้เธอใส่ชุดนอนไม่ได้นอนยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเธอยังคิดว่าตัวเองน่ากินเอามากๆ อยู่เลย ด้วยความที่คิดว่าตัวเองอยากจะเป็นคนที่สวยขึ้นก็คงต้องออกกำลังกายกันอีกนิดหน่อย

" เธอก็สวยนะเนี่ยวิฬาร์ หื้ม...ว่าไป... "

ร่างเล็กชมตัวเองในกระจกแต่ก็มีแว๊บนึงที่เธอนึกถึงใบหน้าของเขาคนที่เธอเพิ่งเจอเมื่อคืนแล้วก็เจอเขาเพียงแค่คืนเดียวแต่ทำไมในใจของเธอยังจดจำใบหน้าของเขาได้เป็นอย่างดี เธอไม่ได้ถามแม้กระทั่งชื่อเขาเลยด้วยซ้ำคงมีแค่เขาที่รู้จักชื่อเธอ และไม่แน่ตอนนี้เขาอาจลืมไปแล้วเพราะเขาตอบแทนน้ำใจเธอมาอย่างหนักหน่วงเรียบร้อย

" เราจะได้เจอกันอีกไหมนะ หึ "

ร่างเล็กคุยกับตัวเองที่หน้ากระจกพร้อมกับแอบอมยิ้มเบาๆ นี่เธอคิดอะไรกันนี่ เจอกันวันแรกเธอก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเสียแล้วยังอยากจะเจอเขาอีกเนี่ยนะ อย่าว่าแต่เขาบ้าไปแล้วที่ให้เงินเธอตั้งมากมายเลยเธอเองก็บ้าไปแล้วที่นึกถึงแต่ใบหน้าเขา

" หยุดนะวิฬาร์ แกเพิ่งอกหักมาลืมไปแล้วหรือไง ผู้ชายแรกๆ ก็ทำให้เราหลงแบบนี้แหละหลังๆ วิ่งหนีแทบไม่ทัน "

ร่างเล็กเตือนตัวเองพร้อมกับสะบัดหน้าไปมาหลายทีเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านกับเรื่องแบบนี้อีก เธอควรอยู่คนเดียวสักพักไม่ควรเอาใครเข้ามาทำให้เธอต้องเจ็บที่หัวใจอีกแล้ว เธอเปิดใจแค่ครั้งแรกก็ต้องยอมรับเลยว่าไม่อยากเปิดใจอีกแล้ว ผู้ชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอหาข้อดีแทบไม่ได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังทนอยู่ได้เป็นปีๆ เก่งไหมล่ะ หลังจากที่หลุดพ้นมาแล้วเลยคิดว่าตัวเองควรอยู่คนเดียวไปก่อนจริงๆ