All Chapters of กริชเพียงขิม: Chapter 11 - Chapter 20

แม้ว่าไร่หทัยรัตน์กับไร่เดชาธรจะมีอาณาเขตติดกัน แต่การขับรถไปยังไร่เดชาธรก็กินเวลาเกือบยี่สิบนาที ทั้งนี้ก็เพราะไร่เดชาธรมีอาณาเขตที่กว้างใหญ่ไพศาลมาก แค่ระยะทางจากปากทางเข้าไร่จนถึงตัวบ้านก็เกือบสี่กิโลเมตรแล้ว แต่ถึงระยะทางจะค่อนข้างไกล ทว่าทัศนียภาพสองข้างทางก็สวยงามจนคนขับแทบจะลืมระยะทาง หากเป็นไร่อื่นๆ หรือแม้แต่ไร่ของพ่อเธอ ในยามกลางคืนคงจะมืดและไม่สามารถมองเห็นความงดงามใดๆ ได้ ทว่าไร่เดชาธรต่างไปจากไร่อื่นๆ แม้จะเป็นยามค่ำคืนแต่ความมืดก็ถูกกลบด้วยแสงสว่างจากไฟสีเหลืองส้มตลอดสองข้างทาง โดยไม่ต้องกลัวว่าจะจ่ายค่าไฟฟ้าแพงแต่อย่างใด เพราะพลังงานเหล่านี้ได้มาจากแผงโซลาร์เซลล์จำนวนหลายร้อยแผง ซึ่งติดตั้งอยู่อีกฟากของไร่นั่นเองด้านนอกว่าสวยแล้ว พอขับรถเข้าใกล้อาณาเขตของตัวบ้านบรรยากาศยิ่งสวยกว่าเดิม ภัคธีมาไม่ได้มาที่นี่เกือบสามปีแล้ว ตั้งแต่ธาวินไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงไม่รู้ว่าบ้านของธาวินเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน จากที่เคยเป็นบ้านหลังใหญ่หลังเดียว ตอนนี้มีการต่อเติมและขยายอาณาเขตบ้านออกไปจนกว้างขวาง แค่อาณาเขตบ้านก็กินพื้นที่กว่าหนึ่งไร่ จะเรียกว่าเทียบเท่าคุ้มเจ้าก็ไม่ผิดนัก ผิดก็แค

ตอนนี้สายตาของคนในสตูดิโอต่างจ้องมองไปยังผู้เข้าประกวดสามคนสุดท้ายบนเวที เพื่อลุ้นว่าใครจะเป็นสองคนสุดท้ายที่ผ่านเข้ารอบการแข่งขันรายการร้องเพลงชื่อดังระดับประเทศรายการหนึ่ง หัวใจของคนรอลุ้นเต้นแรงมากขึ้น เมื่อทีมงานนำผลโหวตจากผู้ชมทางบ้านมาให้กับพิธีกรที่ยืนอยู่ด้านข้างของเวที โดยบริเวณส่วนกลางของเวทีผู้เข้าประกวดสามคนสุดท้ายยืนจับมือกันอยู่ ด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน ร่างเพรียวระหงถูกยืนขนาบข้างด้วยผู้เข้าแข่งขันชายหญิงฝั่งละคน ซึ่งตอนนี้ภัคธีมาไม่รู้สึกเลยว่าทั้งสองคนเป็นคู่แข่ง เพราะการทำกิจกรรมและอยู่ร่วมบ้านนานเกือบสามเดือน ทำให้เกิดความผูกพันจนกลายเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่าหัวใจของภัคธีมาเต้นแรงระทึก เมื่อพิธีกรประกาศว่าผู้เข้ารอบคนแรกคืออินทัช ที่มีคะแนนสูสีกับเธอมาตลอด ซึ่งนั่นหมายความว่า ไม่เธอก็เกวลินต้องเป็นคนตกรอบ แม้จะหวาดหวั่นและลุ้นจนมือเย็นเฉียบ แต่ลึกๆ ภัคธีมาก็อดที่จะเข้าข้างตัวเองไม่ได้ เพราะผลงานสัปดาห์ที่แล้วเธอทำได้ดี และได้รับคำชมจากกรรมการเป็นอย่างมาก รวมถึงคะแนนกลางสัปดาห์ของเธอก็อยู่อันดับสองรองจากอินทัชแบบสูสีสุดๆ ส่วนเกวลินนั้นโดนติติงในเรื่องกา

“ขิมก็ไม่ได้อยากให้คุณมารับ คนที่ขิมอยากให้มารับก็คือพ่อต่างหาก”“ถ้าตอนนี้ไอ้วินยังไม่แต่ง คนที่คุณอยากให้มารับก็คงเป็นไอ้วินสินะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูขรึมแต่ก็มีความกวนโมโหอยู่ในที“ตกลงคุณจะไปส่งขิมหรือเปล่า” ภัคธีมาพยายามระงับอารมณ์ ไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย ท่องเอาไว้ในใจว่าอย่ามีเรื่องกับเขา“ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว”ภัคธีมาไม่ได้ตอบในทันที แต่เหลือบตาไปมองตัวเลขดิจิทัลบนแผงคอนโซลหน้ารถราคาหลักสิบกว่าล้าน ก่อนจะตอบทั้งๆ ที่ไม่อยากตอบ เพราะเขาเองก็น่าจะเห็นอยู่“อีกครึ่งชั่วโมงเที่ยงคืน”“แล้วคิดว่าจะมีเที่ยวบินเหลืออยู่ไหม”ประโยคนั้นหากเป็นคนอื่นพูด มันก็คงเป็นแค่ประโยคคำถามทั่วไป ทว่าพอมันหลุดออกจากปากของศาสตรา และเป็นเพราะเขากำลังพูดกับเธอ ภัคธีมาจึงรู้ว่ามันไม่ใช่แค่ประโยคคำถามธรรมดา แต่เขาจงใจพูดให้เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างปัญญาอ่อนสิ้นดีต่างหาก“งั้นก็ไปโรงแรมค่ะ พรุ่งนี้ค่อยกลับแต่เช้าก็ได้”ถึงพยายามรักษาน้ำเสียงไม่ให้ฟังดูห้วนกระด้างได้ แต่ภัคธีมากลับนึกโมโหตัวเองไม่น้อย ที่ยามพูดประโยคนั้นน้ำเสียงของตนกลับเปล่งออกไปคล้ายกำลังแง่งอนใส่เขา“ความคิดนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย”เขาพูดเ

แสงสีทองที่ทาทาบขอบฟ้าในยามอรุณรุ่ง เริ่มแผดรัศมีแรงจนกลายเป็นแสงเจิดจ้าและเต็มไปด้วยความร้อน เมื่อพระอาทิตย์เริ่มดีดตัวสายโด่งมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าความสว่างจ้าของแสงรวมถึงความร้อนนั้น แทบจะไม่มีผลกระทบใดๆ กับห้องหรูในระดับห้าดาวของโรงแรมแห่งนี้ได้ ผ้าม่านสองชั้นกับการทำงานอย่างสม่ำเสมอของเครื่องปรับอากาศชั้นดี ทำให้บรรยากาศภายในห้องยังคงเหมาะกับการพักผ่อนดังเดิมความอ่อนเพลียบวกกับความเย็นฉ่ำชวนสบายภายในห้อง ยังผลให้ร่างบางของคนที่เพิ่งจะผล็อยหลับไปตอนใกล้สว่าง ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง โดยไม่มีวี่แววว่าจะตื่น แม้ว่าเวลาล่วงเลยเข้าสู่เก้าโมงเช้าแล้วก็ตาม ทั้งที่เมื่อคืนตั้งใจเอาไว้อย่างแน่วแน่ ว่าจะรีบตื่นมาจองตั๋วไฟลท์เช้าเพื่อกลับเชียงใหม่ทางเครื่องบิน แล้วเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่สนามบิน เพราะไม่อยากร่วมทางกับคนร้ายกาจ ที่สำคัญเขาเป็นเจ้าของไร่เดชาธร และเป็นคนที่เธอไม่อยากข้องแวะด้วยมากที่สุดภัคธีมาคงหลับอยู่เช่นนั้นต่อไปเรื่อยๆ หากว่าเตียงนอนจะไม่ยุบยวบยาบลงเพราะน้ำหนักตัวของใครอีกคน แต่เพียงแค่น้ำหนักเตียงคงไม่เท่ากับลมหายใจอุ่นๆ ที่รวยรดพวงแก้มในระยะไกล ก่อนจะใกล้เข้ามา ใกล้เ

“กลัวตายกับเขาด้วยเหรอ”“คุณไม่กลัวก็เรื่องของคุณสิ ขิมยังสาวยังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะแยะ ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งเพราะความคึกคะนองบ้าๆ ของคุณ”“ผมรู้และเห็นจะจะเต็มสองตาเลยละ ว่ายังสาวแถมสวยมากด้วย ก็อย่างว่านะคงน่าเสียดาย ถ้าคนสวยๆ แบบนี้ต้องมาตายตั้งแต่ยังไม่มีผัว”“พ่อเลี้ยง!” ภัคธีมาหันไปตวาดใส่เขาเสียงขุ่น เมื่อถูกพูดจายั่วยุจนสูญเสียการควบคุมอารมณ์อีกจนได้“เรียกว่าที่รักก็ได้นะผมไม่ถือ”“ขิมไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว กรุณาขับช้าๆ หน่อยเถอะค่ะ”ภัคธีมาระบายลมหายใจออกมาเพื่อระบายความขุ่นเคือง ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่นุ่มลงกว่าเดิม ถึงยังไงเธอกับเขาก็ต้องร่วมทางกันอีกยาวไกล คงไม่ดีแน่ถ้าเธอจะทะเลาะกับเขาตั้งแต่เริ่มต้นแบบนี้“พูดนุ่มนวลอย่างนี้ค่อยน่าบริการหน่อย”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างรื่นรมย์ก่อนจะชะลอความเร็วของรถลง หญิงสาวค่อยๆ ลดมือลงจากที่จับ ก่อนจะหันหน้าออกไปมองข้างทางแทน นานมากแล้วที่เธอไม่ได้นั่งรถกลับบ้านแบบนี้ ส่วนใหญ่จะนั่งเครื่องบินกลับมากกว่า นี่จึงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่เธอเห็นวิวทิวทัศน์ริมทาง อะไรๆ หลายอย่างดูเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนคืออาการยียวนกวน