บททั้งหมดของ กังหันเสน่หา: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ถ้าฉันทำอะไรรุนแรงไป ก็อย่าโทษใคร ให้โทษตัวเธอเอง ที่ไม่ยอมรับปากทำตามความต้องการของฉัน ก็เท่านั้นเอง!” ชายหนุ่มคลี่ปากแย้มยิ้ม ลูบไล้ปลายนิ้วบนลำแขนกลมกลึงและอย่างรวดเร็วที่ชายหนุ่มกระชากดึงเอาผ้าส่วนบนของกายสาวร่วงหล่นลงมาอย่างเร็ว ก่อนฝ่ามือร้อนผ่าวทาบทับเฟ้นคลึงปทุมถันกลมกลึงแทบเป็นขยี้สายน้ำผึ้งตกใจจนหัวใจหล่นหายไปกองที่ปลายเท้า เย็นวาบราวกับมีน้ำแข็งปกคลุมร่างกาย นัยน์ตาเบิกกว้าง อ้าปากค้างแต่ไม่มีเสียงหลุดออกมา เคยแต่ยั่วยวนให้อยากแล้วจากไป แต่ไม่เคยโดนเข้าถึงเนื้อถึงตัวจับต้องอย่างใจต้องการ โดยเธอตั้งตัวรับไม่ทันและทำอะไรไม่ถูก กว่าจะเรียกสติที่ขาดหายไปกลับคืนมาได้ก็เมื่อสองแขนถูกจับมัดไพล่หลัง ถูกรัดด้วยเนกไทที่อีกฝ่ายดึงออกจากคออย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้ขัดขืนกายอรชรเคลื่อนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะตัวยาวใหญ่ ในสภาพหมิ่นเหม่อย่างน่าเกลียดที่สุดนับตั้งแต่เกิดและเติบโตมาจนอายุย่างยี่สิบแปดปี เพลิงไฟโทสะและอับอายในกายพุ่งลิ่วขึ้นไปรวมตัวกันที่ดวงหน้า จนสายน้ำผึ้งคิดว่าหน้าเธอคงแดงก่ำยิ่งกว่ากุ้งถูกต้มสุกด้วยความเดือดดาล“คุณ!! ไอ้ผู้ชายบ้า ปล่อยฉันนะ!” “ฉันไม่เหมือนผู้ชายที่เธอเคยเจอหรอก

ยังไม่ทันได้ต่อว่าห้ามปรามกลีบปากอิ่มนุ่มก็ถูกปิดทับเสียก่อน ดวงตากลมโตใสแจ๋วเบิกกว้าง...ไม่อยากบอกเลย นอกจากการถูกจู่โจมอย่างอุกอาจแนบชิดแล้ว นี่คือครั้งแรกด้วยเช่นกันที่เธอถูก...จูบ!ชายหนุ่มบดคลึงปากอิ่มอย่างหนักหน่วง ขบเม้มกัดดึงกลีบปากนุ่มบนสลับล่าง ในขณะฝ่ามือก็นวดเคล้นเฟ้นเต้าอิ่มตั้งชัน นิ้วยาวไล้คลึงจะงอยถันหดเกร็ง ใช้ความแข็งแกร่งและได้เปรียบทางร่างกายเล่นงานสายน้ำผึ้งจนเธอหัวหมุนคว้าง แต่ก็ยังพยายามต้านทานอารมณ์แปลกๆ วาบหวามปั่นป่วนและร้อนรุ่มราวถูกไฟเผาผลาญ เบี่ยงศีรษะหนีก็แล้ว ขบเม้มกลีบปากเข้าหากันก็แล้ว แต่ก็ไร้ผล สุดท้ายเธอก็แพ้ถูกจูบจนปากบวมเจ่อ แรงบดคลึงทำให้ต้องแยกกลีบปากให้เรียวลิ้นอุ่นชื้นสอดแทรกเข้าไปกวาดไล้จนถ้วนทั่ว เหมือนมีพลังบางอย่างดูดเธอลงไปในเกลียวสายน้ำที่ไหลหมุนวนจนหัวหมุน ทำให้ลิ้นเล็กที่พยายามขับไล่กลับกลายเป็นยั่วยุให้คนตัวใหญ่ปั่นป่วนด้วยเชื้อไฟที่กำลังปะทุ ความปรารถนาทางกายหักห้ามได้ยากเย็น “ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิดเกี่ยวกับเธอนะสายน้ำผึ้ง” หมายความว่าเขารู้แล้วใช่ไหม เธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่เขาคิดน่ะ นิ้วยาวร้อนผ่าวหยอกเย้าผิวเนื้อเนียนนุ่ม ก่อ

“แล้วคุณจะเอายังไงกับฉัน อันโน้นก็ไม่ดี อันนี้ก็ไม่ได้ ให้ฉันทำอะไร คุณถึงพอใจ!” ตวาดเสียงเข้ม เมื่อถูกอีกฝ่ายยียวนกวนประสาท “ตอนนี้ยังคิดไม่ออก เอาเป็นว่าให้เธอทานอาหาร จากนั้นก็อ่านเอกสารที่ฉันขีดเขียนเอาไว้พร้อมคำอธิบาย” ยิ่งอยากไปให้พ้นๆ หน้ากลับยิ่งต้องอยู่ใกล้ ถ้าเธออิดออดไม่ทำตามก็จะถูกจับพิรุธได้อีก บ้าชะมัด“ก็ได้ งั้นคุณก็ปล่อยฉันได้แล้วซิ” เธอจะได้แต่งตัวให้เรียบร้อยเสียที อยู่อย่างนี้...เห็นแววตาวามวาว ทำให้หวั่นๆ ในอก กลัวเผลอพูดอะไรออกไปแล้วไปสะกิดต่อความไม่พอใจของอีตาบ้านี่เข้า เกิดเป็นพายุโทสะเผาผลาญให้เธออยู่ไม่สุขอีก นิ้วยาวยกขึ้นสะบัดส่ายตรงหน้าสายน้ำผึ้ง “ไม่ล่ะ อยู่แบบนี้ดีแล้ว” ปากแดงบวมเจ่ออ้าค้าง “โว้ย!! บ้าหรือเปล่า คุณทำอย่างนี้ฉันจะไปทานข้าวได้ยังไง ถ้ามีใครมาเห็นเข้า ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มีสมองคิดบ้างหรือเปล่า” ริ้วลมโทสะพุ่งลิ่วจนดวงพักตร์ผ่องพรรณแดงระเรื่อ นัยน์ตาเปล่งประกายวาวเจิดจ้า “ไม่น่าเชื่อ ผู้หญิงหน้าหนาอย่างเธอคิดอายเป็นกับเขาด้วย” อยากตบชายหนุ่มให้หน้าหัน ทว่าเธอก็ทำได้เพียงแค่กัดฟันกรอดๆ เท่านั้น “อีกอย่างห้องกว้างขวาง มีที่ให้เธอนั่ง

“ไม่เป็นไรครับคุณลาวัลย์” ชายหนุ่มรีบเอ่ยห้ามไม่ให้อีกฝ่ายบอกฐานะของเขาต่อเฌอเอม ด้วยยังไม่อยากเปิดเผยในตอนนี้ เขากลัวเธอรู้เรื่อง ถ้าไม่ถอยหนีโดยเร็ว ก็จะเป็นเหมือนวิลาวัลย์ชอบพาตัวมาใกล้ชิด ทำให้หงุดหงิดรำคาญใจ เพราะไปทำให้หญิงอีกคนที่หมายตาไว้เข้าใจผิดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เมื่อเขายื่นใบสมัครจีบเธอ สิ่งที่ได้รับกลับคืนมาเป็นความรังเกียจเดียดฉันท์ “ปล่อยไปอย่างนั้นจะดีหรือคะ เกิดไปทำกิริยาอย่างนี้กับแขกคนอื่นละคะ ทางโรงแรมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ตอนแรกคิดค้าน แต่วิลาวัลย์กลับเลือกพูดไปเป็นอย่างอื่น เพื่อทำให้ตัวเองดูดีในสายตาเจสัน “ไม่รู้ก็ถือว่าไม่ผิด ไม่มีอะไรแล้ว คุณสองคนไปทำงานเถอะ ผมเองก็มีธุระเหมือนกัน ขอตัวนะ” “เอ่อ...คุณ...” วิลาวัลย์ร้องเรียกคนซึ่งเดินจากไป ที่เธอเรียกความสนใจไม่ได้เลย หญิงสาวเลยพาลเกลียดขี้หน้าเฌอเอมที่ทำให้เธอดูแย่ในสายตาเจสันอีกเรื่องหนึ่ง ขบกัดฟันกรามจนแก้มนูน นัยน์ตาเป็นประกายกร้าวแข็ง กำมือแน่นจนปลายเล็บแหลมยาวทิ่มตำไปในฝ่ามือด้วยความแค้นเคืองซึ่งอัดแน่นอยู่ในทรวง วันหนึ่งเธอต้องหาทางเล่นงานยายตัวแสบทั้งสองคนนี้ให้ได้!เฌอเอมมองนาฬิกาข้อมือสลับปล

“ว่าง่ายๆ อย่างนี้ ค่อยดีหน่อย” ชายหนุ่มเอนกายอิงพนักเก้าอี้ คลี่ยิ้มหน้ารื่นเริง ยื่นมือไปจับแขนกลมกลึง ไล้นิ้วยาวร้อนผ่าวบนผิวเนื้อนุ่มๆ เรื่อยขึ้นไปทีละน้อย สอดนิ้วเกี่ยวดึงเอาเสื้อสูทหลุดจากกายสาวร่วงไปกองอยู่บนพื้น แขนกำยำสอดรัดรอบเอวคอดกิ่ว ทาบฝ่ามือบนแผ่นหลังนวลนุ่ม ลูบไล้แผ่วเบาสร้างความปั่นป่วนให้สายน้ำผึ้งที่ตัวสั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นราวนกน้อยต้องสายฝนอันรุนแรง “ยะ...หยุดเถอะนะคุณ ได้โปรด” สายน้ำผึ้งห้ามเสียงสั่นไม่แพ้เรียวขากลมกลึง เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อปลายนิ้วร้อนผ่าวราวกับถ่านไฟที่ไต่เลื่อนขึ้นไปตามไขสันหลัง มุมปากหนายกขึ้นเล็กน้อย ยื่นเข่าสอดเข้าไปแยกลำขาเสลากลมกลึงให้ห่างจากกัน ทาบสองมือกำรอบเอวคอดกิ่ว ฉุดรั้งร่างนุ่มนั่งลงบนตัก โน้มใบหน้าไปประทับปากร้อนผ่าวบนลาดไหล่กว้าง ขบกัดดึงเอาสายเสื้อชั้นในให้ร่วงหล่นอย่างเชื่องช้า “แน่ใจหรือว่าต้องการให้ฉันหยุด...สายน้ำผึ้ง” ฝ่ามือร้อนผ่าวไล่ลูบผิวเนื้อนวลนุ่มเรื่อยไป จนสัมผัสก้อนเนื้ออวบอิ่ม ตวัดไล้ปลายนิ้วนวดคลึงผิวเนื้อนุ่มราวกับกำมะหยี่อย่างเชื่องช้า คลึงเคล้นปลายยอดทับทิมนูนเด่นเป็นไตหดเกร็งสู้มือ “อือ...ใช่” สายน้ำผ