สตรีผู้นี้..เหนื่อยเกินไปแล้ว의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

หลังจากที่กลับมาจากจวนสกุลอวี้ เวลาก็ผ่านไปราวหนึ่งอาทิตย์แล้ว ตลอดหลายวันที่ผ่านมาอวี้หลิงหรงก็หมกมุ่นอยู่กับการเรียนรู้งานในตำหนักจากแม่นมจาง นางพยายามทำความเข้าใจเกี่ยวกับงานเอกสารและเดินสำรวจสถานที่ต่าง ๆ ด้วยตัวเอง ความตั้งใจและความเฉลียวฉลาดของพระชายาทำให้แม่นมจางถึงกับเอ่ยปากชมเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในคลังเก็บเสบียงนางก็ได้พบกับใบหน้าที่คุ้นตา.. อันจิ่นเยว่กำลังยืนตรวจวัตถุดิบในครัวอยู่ตรงมุมห้อง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นพระชายา ดวงตาของนางก็เบิกกว้างก่อนจะกรีดร้องออกมา"กรี๊ดด อย่าเข้ามา!" อันจิ่นเยว่ร้องเสียงสั่น นางถอยกรูดจนหลังชนกำแพงก่อนจะทรุดเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลพราก ร่างของนางสั่นเทาอย่างน่าสงสาร เสียงสะอื้นดังสะท้อนไปทั่วห้อง อวี้หลิงหรงชะงักนางไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ตนทำลงไปนั้นจะทำให้ผู้อื่นต้องกลายเป็นแบบนี้"จิ่นเยว่.." อวี้หลิงหรงเอ่ยเสียงเบา ก้าวเข้าไปใกล้ด้วยความลังเล แต่ก่อนที่นางจะพูดต่อ เสียงตวาดดังลั่นก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง"พระชายา! ท่านมารังแกจิ่นเยว่อีกแล้วใช่หรือไม่" แม่บ้านอันปราดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางลุกวาวไปด้วยโทสะ นางพุ่งตัวเข้าไปกอดร่างลูกสาวท

หลังจากที่อวี้หลิงหรงใช้ชีวิตในแคว้นฉินอย่างสงบมาได้ระยะหนึ่ง นางก็เริ่มปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตใหม่ได้ดีขึ้น แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับฉินเฉินอวี้จะยังไม่ได้ลึกซึ้งหรือเต็มไปด้วยความรักใคร่ แต่ชีวิตในตำหนักของนางก็ไม่ได้วุ่นวายเกินไป อวี้หลิงหรงใช้เวลาส่วนหนึ่งไปกับการดูแลเรื่องภายในตำหนักและอีกส่วนไปกับการเข้าเฝ้าพระสนมสวี่พระสนมสวี่เป็นสตรีผู้สง่างาม มีความสุขุมและใจเย็น สมกับเป็นพระสนมคนโปรดขององค์ฮ่องเต้ แม้พระองค์จะไม่ได้อยู่ในจุดสูงสุดของอำนาจ แต่ท่าทีของนางยังคงเปี่ยมด้วยอำนาจและความสง่างาม ทุกครั้งที่อวี้หลิงหรงเข้าเฝ้า พระสนมสวี่จะต้อนรับนางด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน บางครั้งท่านเองก็จะชวนพูดคุยถึงเรื่องราวเก่า ๆ ในอดีต หรือบางครั้งก็คอยแนะนำการใช้ชีวิตในฐานะพระชายาให้แก่นางอย่างไม่ถือพระองค์ การสนทนาระหว่างพวกนางไม่ใช่เพียงการพูดคุยตามมารยาท หากแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นพระสนมสวี่มักเอ่ยชมอวี้หลิงหรงในความอ่อนโยนอยู่เสมอ "ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้ามาก ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร เจ้าคือลูกสะใภ้ที่ข้าภูมิใจ" พระสนมกล่าวด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู ซึ่งคำพูดเช่นนี้ก็ทำให้อวี้หลิงหรงรู

แสงแดดอ่อนส่องลอดผ่านหน้าต่างกระดาษสาเข้ามาภายในห้องตำรา กลิ่นหมึกจาง ๆ ผสมกับกลิ่นไม้หอมจากโต๊ะและตู้หนังสือให้ความรู้สึกสงบ แต่บรรยากาศภายในกลับตึงเครียดกว่าที่ควรจะเป็นฉินฉางชุนก้าวเข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบ ฝีเท้าหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความกดดัน ดวงตาคมปลาบสะท้อนถึงความเครียด แขนเสื้อสีเข้มของเขาถูกพับขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยแผลที่ฝ่ามือและข้อนิ้วซึ่งยังมีรอยช้ำจาง ๆ หลงเหลืออยู่"เสด็จพี่ นักฆ่าคนสุดท้ายกัดลิ้นตายเมื่อคืนนี้พ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงของฉินฉางชุนขึงขัง ทว่ามีความเหนื่อยล้าปะปนอยู่เล็กน้อยฉินเฉินอวี้ละสายตาจากเอกสารในมือ ดวงตาลึกซึ้งของเขาทอดมองไปยังน้องชาย เพียงพริบตาเดียว สีหน้าที่ปกติเรียบเฉยกลับมีแววเคร่งเครียดเล็กน้อย เขาวางพู่กันลงข้างแท่นหมึก ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เล็กน้อยราวกับกำลังใช้ความคิด"เสด็จพี่ พวกมันถูกว่าจ้างให้ลอบสังหารท่านในเทศกาลล่าสัตว์ ข้าเกรงว่าผู้อยู่เบื้องหลังจะมิใช่คนธรรมดา" ฉินฉางชุนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นฉินเฉินอวี้พยักหน้าเบา ๆ ความสงสัยในใจยิ่งทวีมากขึ้น เทศกาลล่าสัตว์เป็นงานสำคัญที่จัดขึ้นทุกปี และภูเขาที่ใช้จัดงานก็เป็นสถานที่ควบคุมอ

ลึกเข้าไปในป่าทึบ ที่แสงแดดแทบไม่สามารถลอดผ่านต้นไม้สูงใหญ่ลงมาได้ มีเพียงเสียงลมหายใจของม้าที่เริ่มหนักขึ้นและเสียงฝีเท้าของมัน อวี้หลิงหรงชะลอม้าเมื่อสายตาของนางมองเห็นสิ่งที่น่าสนใจอยู่เบื้องหน้าปากทางเข้าถ้ำขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงนั้น มันทั้งกว้างและมืดจนมองไม่เห็นว่าด้านในลึกไปถึงไหน อวี้หลิงหรงกระโดดลงจากหลังม้า แล้วเดินไปผูกม้าไว้กับต้นไม้ใหญ่ นางค่อย ๆ เดินไปตามรอยเท้าที่ปรากฏอยู่บนพื้น สังเกตเห็นว่าหญ้าบริเวณนั้นแหวกออกเป็นแนวยาวรอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง "นี่มัน..รอยเท้าเสือ"รอยเท้าขนาดใหญ่ชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อเดินเข้าใกล้ปากถ้ำ เหยียนฮั่วที่ตามมาข้างหลังเงียบ ๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง "พระชายา ด้านในอาจมีเสือจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ"อวี้หลิงหรงหันกลับมามองเขาด้วยสายตาผ่อนคลาย แต่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของนาง "อยากจับเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือมิใช่หรือ?" นางกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น ก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปยังปากถ้ำทันทีที่ย่างเท้าเข้ามาบริเวณหน้าถ้ำ กลิ่นเหม็นสาบรุนแรงก็ลอยมาตีเข้าจมูกเสียจนนางต้องยกแขนขึ้นมาปิดจมูกไว้ ระหว่างทางนั้นบรรยากาศค่อนข้างหนา

อวี้หลิงหรงลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ความร้อนจากเปลวไฟช่วยบรรเทาความหนาวที่กัดกร่อนร่างกาย นางเหลือบมองกองไฟที่ลุกโชนอยู่ไม่ไกล ก่อนความสงสัยจะผุดขึ้นในใจฉินเฉินอวี้เป็นคนก่อไฟอย่างนั้นหรือ? นางคิด ขณะกวาดสายตามองรอบ ๆ เพื่อมองหาเขาดวงตาของนางหยุดลงที่ร่างของเขา ฉินเฉินอวี้ตัวเปียกโชกไปทั้งตัว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่เข้าใจ ทั้งที่ทั้งสองต่างกลับเข้ามาพร้อมกัน เสื้อผ้าของนางตอนนี้แค่ชื้นเล็กน้อย แต่เขากลับยังเปียกอยู่นางหันไปมองกองไฟและกิ่งไม้ที่วางกองอยู่ไม่ไกล ก็นึกได้ทันที ว่าเขาคงตากฝนออกไปเพื่อหาฟืนมาก่อไฟ.. อวี้หลิงหรงมองใบหน้าคมคายที่หลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะใช้หลังมือสัมผัสหน้าผากของเขาเบา ๆตัวร้อนมากเลย..ฉินเฉินอวี้คงเป็นไข้เพราะตากฝน ในป่าทึบห่างไกลเช่นนี้ ไม่มีหมอ ไม่มียา แม้แต่วัสดุที่พอจะช่วยพยุงสถานการณ์ยังหาไม่ได้ นางใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจปลดเสื้อคลุมสีดำของเขาออกมานางพาดเสื้อคลุมไว้บนก้อนหินใกล้กองไฟ โชคดีที่เนื้อผ้าแห้งเร็ว หลังผ่านไปไม่นาน เสื้อคลุมก็แห้งสนิทพอใช้เป็นผ้าห่มได้ถึงจะกังวลเพียงใด แต่นางทำได้เพียงคอยเติมฟืนในกองไฟให้