สตรีผู้นี้..เหนื่อยเกินไปแล้ว의 모든 챕터: 챕터 51 - 챕터 60

กลางดึก ณ ตำหนักเทียนเหิงสายลมหนาวของฤดูเหมันต์พัดผ่านลานกว้าง ท้องฟ้ายามราตรีเงียบสงัด ปราศจากหิมะตกลงมาให้บดบังทัศนวิสัย มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องประกายสีเงินอาบไล้ทั่วพื้นดินภายใต้แสงจันทร์จาง ๆ เงาร่างสูงในอาภรณ์ดำสนิทก้าวเดินออกจากตำหนักด้วยฝีเท้าแผ่วเบา ทุกการเคลื่อนไหวสง่างามและแฝงไปด้วยความแน่วแน่ฉินเฉินอวี้กระชับบังเหียนของอาชาคู่ใจ เอื้อมมือไปลูบแผงคอม้าราวกับเป็นสัญญาณเตรียมตัวออกเดินทาง ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าจากด้านหลังก็ดังขึ้นก่อนที่เสียงขององครักษ์หลี่จะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง“องค์ชาย พระองค์จะไม่บอกพระชายาหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ”ฉินเฉินอวี้ชะงักเล็กน้อย มือที่จับบังเหียนกำแน่นขึ้น ก่อนจะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง“ไม่ล่ะ.. ถึงบอกไปก็ใช่ว่านางจะสนใจ” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง ทว่าในความเงียบสงัดนั้นกลับแฝงไปด้วยความตัดพ้อสิ้นคำ ฉินเฉินอวี้กระตุกบังเหียน ม้าศึกพุ่งทะยานออกจากตำหนักอย่างไม่ลังเล หลี่เฉียนอันกับเหยียนฮั่วหันมาสบตากันเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน และควบม้าตามเจ้านายของตนไปค่ำคืนช่างหนาวเหน็บ สายลมเย็นพัดผ่านผืนป่า ต้นไม้โยกไหวตามแรงลมที่โหมกระหน่ำ แต

หมอหลวงเร่งรุดมายังพระตำหนักชิงเฟิงพร้อมกับกล่องยาขนาดใหญ่ในมือ อวี้หลิงหรงถูกพยุงให้นั่งลงบนเก้าอี้ยาวตรงมุมห้องโดยมีพระสนมสวี่คอยลูบหลังให้อย่างแผ่วเบา เสี่ยวจูและจื่อรั่วเองก็ยืนอยู่ไม่ห่าง สายตาของพวกนางเต็มไปด้วยความกังวล“ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ขอพระชายาอภัยให้กระหม่อมขอตรวจชีพจร” หมอหลวงคุกเข่าลงข้างกาย พลางยื่นมือไปแตะชีพจรที่ข้อมือของนาง ห้องทั้งห้องเงียบลงทันที มีเพียงเสียงหายใจของทุกคนและเสียงลมที่ลอดผ่านหน้าต่างมาหลังจากที่ตรวจอาการของพระชายาอยู่ครู่ใหญ่ หมอหลวงก็ถอยออกมาแล้วประสานมือคำนับต่อหน้าพระสนมสวี่ด้วยสีหน้ายินดี“กราบทูลพระสนมพ่ะย่ะค่ะ.. ขอแสดงความยินดีด้วย พระชายาทรงตั้งครรภ์ พระสนมกำลังจะได้เป็นพระอัยยิกาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” คำกล่าวนั้นทำให้ทั้งห้องนิ่งงันไปหนึ่งลมหายใจ ก่อนที่พระสนมสวี่จะยกพระหัตถ์ขึ้นปิดพระโอษฐ์ ดวงตาเปล่งประกายความปีติ“จริงหรือ? ตั้งครรภ์แล้วจริง ๆ หรือ?” พระนางเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองอวี้หลิงหรงด้วยรอยยิ้มอบอุ่น“หรงหรง เจ้าทำให้ข้ายินดีเหลือเกิน” จื่อรั่วกับเสี่ยวจูที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ต่างพากันน้ำตาคลอเบ้าด้วยความปลื้มใจ จื่อร

เสียงล้อไม้บดลงบนทางขรุขระอย่างเป็นจังหวะ บนทางดินที่ทอดยาวสู่ทิศตะวันออกของเมือง มีรถม้าคันหนึ่งวิ่งลัดเลาะไปตามเส้นทางที่เริ่มเบาบางจากร่องรอยผู้คนคนขับม้าสวมหมวกฟางปีกกว้าง บังคับม้าคู่ที่ลากรถอย่างชำนาญ แม้ทางจะขรุขระและสองข้างทางจะเต็มไปด้วยต้นหญ้าสูงและพงไม้รกทึบ เขาก็ไม่กล่าวคำใดออกมาภายในรถม้าอวี้หลิงหรงยังคงนั่งสงบนิ่ง ด้านหนึ่งของหน้าต่างถูกยกผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้มีแสงสว่างลอดผ่านเข้ามากระทั่งทิวทัศน์รอบข้างเริ่มเปลี่ยนไป จากทางดินที่เต็มด้วยฝุ่นกลายเป็นเส้นทางแคบซึ่งตัดผ่านป่าไผ่สูงระฟ้า ก้านไผ่ไหวเอนเบา ๆ ตามแรงลม เสียงใบเสียดสีกันแผ่วเบาฟังดูน่าขนลุกรถม้าโคลงเคลงไปตามเส้นทางที่ทอดยาวลัดเลาะเข้าสู่บริเวณเชิงเขาหลิงฮวา กระทั่งหยุดลงเบื้องหน้าหอแพทย์เรือนเก่าหลังหนึ่งอาคารไม้เก่าแก่สองชั้นตั้งตระหง่านในสถานที่อันเงียบเหงา ป้ายไม้เก่า ๆ แขวนเอียงอยู่หน้าประตู ตัวอักษร 'หอแพทย์เหอเจิน' ที่เคยลงรักปิดทอง บัดนี้ซีดจางจนแทบมองไม่ออกทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความเสื่อมโทรมอวี้หลิงหรงก้าวลงจากรถม้า ดวงตาคมกวาดมองรอบกายก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคาร เมื่อเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นสม

หิมะโปรยปรายบางเบาอยู่ภายนอกหน้าต่าง เสียงลมหนาวพัดผ่านบานหน้าต่างมาเป็นระยะ อวี้หลิงหรงนั่งอยู่ข้างเตียงของฉินเฉินอวี้อย่างเงียบเชียบ มือเรียวทำความสะอาดแผลให้เขาอย่างเบาที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ทุกการเคลื่อนไหวของนางไม่รีบร้อนและเปี่ยมไปด้วยความเอาใจใส่ ในที่สุดผ้าพันแผลก็ถูกจัดเข้าที่ อวี้หลิงหรงลดมือวางอย่างนุ่มนวล ขณะเดียวกัน เสียงทุ้มนุ่มของเขาก็เอ่ยขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางห้องที่เงียบสนิท “เจ้าช่วยเล่านิทานให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่?”อวี้หลิงหรงชะงัก ดวงตาคู่งามคล้ายกำลังชั่งใจ ก่อนจะหลุบตามองต่ำ แล้วพึมพำตอบด้วยเสียงแผ่วเบา“ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ข้าเล่าไปหมดเท่าที่จะนึกได้แล้ว” พูดจบ นางก็ก้มหน้าเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงตะกร้าอย่างเบามือ“ถ้าเช่นนั้น.. เล่าเรื่องของเจ้าก็ได้ ได้หรือไม่?”อวี้หลิงหรงชะงัก นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นจับจ้องเขานิ่ง จนเขาไม่อาจคาดเดาความคิดในใจของนางได้เลย ฉินเฉินอวี้รีบเบือนสายตา เอ่ยเสียงเบาแทบกลั้นลมหายใจ“เอ่อ..ถ้าเจ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรข้าเพียงแค่—” ยังไม่ทันจบประโยค อวี้หลิงหรงก็ลุกขึ้นเดินนำตะกร้าไปวางไว้บนโต๊ะข้างตั่งไม้ จากนั้นนางก็กลับมานั่งลงข้างเต

จวนสกุลเจียง หรือ “จวนจั๋วเฉิงเซี่ยง” ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเมืองหลวง เป็นหนึ่งในจวนขุนนางที่ใหญ่โตและโอ่อ่าที่สุดในราชสำนัก บริเวณโดยรอบถูกโอบล้อมด้วยกำแพงสูงสลักลายมังกรโบราณ ตัวเรือนหลักสร้างจากไม้หอมที่หาได้ยาก ท่ามกลางสวนหย่อมที่ตกแต่งด้วยหินหยกและบ่อน้ำขนาดเล็กซึ่งมีปลาคาร์พลายทองแหวกว่ายอยู่ แม้จะเป็นจวนของขุนนางฝ่ายบุ๋น แต่กลับมีการวางกำลังองครักษ์และเวรยามหนาแน่นกว่าจวนแม่ทัพเสียอีก ภายในห้องตำราประดับด้วยชั้นหนังสือที่เรียงรายด้วยตำรานับพันและภาพแขวนฝีมือจิตรกรชื่อดัง ของตกแต่งทุกชิ้นในจวนล้วนเป็นของล้ำค่า ไม่ว่าจะเป็นแจกันหยกขาวจากต่างแคว้นหรือโต๊ะชาหินเขียวจากแคว้นเป่ยเสียงล้อรถม้าหยุดลงหน้าประตูใหญ่ทำให้บ่าวไพร่ต่างหันขวับไปตามเสียง ไม่นานร่างสูงในชุดประจำตำแหน่งองค์รัชทายาทก็ย่างเท้าลงจากรถม้า ฉินจื่อหยวนก้าวลงอย่างสง่างาม ใบหน้าเรียบนิ่งเย็นชา ราวกับหยาดหิมะในฤดูหนาว ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังตำหนักด้านในโดยไม่ไหวติง"องค์รัชทายาทเสด็จ!" ทหารยามประจำจวนโค้งศีรษะคำนับด้วยท่าทีเคารพ ก่อนเปิดทางให้บุรุษผู้สูงศักดิ์เดินตรงเข้าไปบานประตูไม้เปิดออกอย่างเงียบงัน ร่างของฉินจื่