Semua Bab สตรีผู้นี้..เหนื่อยเกินไปแล้ว: Bab 41 - Bab 50

ฉินเฉินอวี้และอวี้หลิงหรงใช้เวลาราวสองเดือนในการช่วยเหลือหมู่บ้านชิงหลินที่ประสบปัญหาชาวบ้านจำนวนมากถูกพิษจากแหล่งน้ำการรักษาและฟื้นฟูชีวิตความเป็นอยู่ในหมู่บ้านต้องเผชิญความยากลำบาก โดยเฉพาะในช่วงแรกที่เหล่าชาวบ้านต่างหวาดระแวงและไม่พอใจในตัวฉินเฉินอวี้ เพราะเขามาจากสกุลสวี่ ซึ่งชาวบ้านบางส่วนนั้นโทษว่าตระกูลขุนนางใหญ่อย่างตระกูลสวี่เมินเฉยต่อความลำบากของชาวบ้าน และเห็นชีวิตพวกเขาเป็นเพียงผักปลาอย่างไรก็ตาม ฉินเฉินอวี้พิสูจน์ให้เห็นถึงความจริงใจและความตั้งใจในการช่วยเหลือ เขาลงพื้นที่ด้วยตัวเอง ไม่เว้นแม้แต่การทำงานหนัก เช่น ขนย้ายผู้ป่วย แจกจ่ายยา และซ่อมแซมแหล่งน้ำขณะเดียวกันพระชายาเองก็แสดงฝีมือในการรักษาและจัดการปัญหาอย่างมีประสิทธิภาพ แม้นางจะไม่มีความรู้ด้านสมุนไพรแต่นางก็พยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่เมื่อเวลาผ่านไป พิษที่ส่งผลต่อชาวบ้านได้รับการรักษาจนหมดสิ้น สุขภาพของพวกเขาดีขึ้นอย่างชัดเจน เหล่าชาวบ้านที่เคยต่อต้านเริ่มเปิดใจและยอมรับในตัวฉินเฉินอวี้ รวมถึงพระชายา ทุกคนต่างพากันแสดงความขอบคุณในน้ำใจของทั้งสองแม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงไม่นาน แต่การเสียสละและความพยายามของพวกเขา

ค่ำคืนอันเงียบสงัด ลมเย็นพัดผ่านม่านบางของห้องนอน อวี้หลิงหรงขดตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น นางรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างจนต้องขยับเข้าไปใกล้ความอบอุ่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อหันไปทางข้างกาย สิ่งที่ปรากฏในสายตานางคือใบหน้าของฉินเฉินอวี้ที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าของเขาดูสงบนิ่งในยามหลับ เส้นไรผมสีดำขลับร่วงลงมาปรกหน้าผาก ขับให้คิ้วเข้มดูโดดเด่นขึ้นขนตาหนายาวทอดเงาบาง ๆ บนผิวเนียนละเอียด รูปจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากบางได้รูปของเขาดูราวกับภาพวาด มือของนางยื่นออกไปโดยไม่รู้ตัว ปลายนิ้วแตะลงบนแนวกรามแกร่ง ลูบไล้ไปอย่างแผ่วเบาปกติแล้วฉินเฉินอวี้มักจะดูสมบูรณ์แบบอยู่เสมอ ทุกเส้นผมจัดเรียงอย่างเรียบร้อย แต่ในยามนี้กลับดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ดูน่าหลงใหลอย่างประหลาดทว่าไม่ทันที่นางจะดึงมือกลับ มือใหญ่ของฉินเฉินอวี้กลับคว้าข้อมือของนางเอาไว้ ดวงตาสีนิลที่เคยปิดสนิท บัดนี้เปิดขึ้นแล้วจ้องมองนางนิ่ง แววตาของเขาราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง ทำให้อวี้หลิงหรงเผลอกลั้นหายใจ"เจ้าทำอะไร?" เสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อยจากการเพิ่งตื่น แต่ยังคงแฝงด้วยความหนักแน่นอวี้หลิงหรงเม้มริมฝีปากแน่น

สายลมพัดเอื่อย หอบกลิ่นดอกไม้จาง ๆ ล่องลอยไปทั่วพระราชวัง ท้องฟ้ายามบ่ายทอแสงสีทองเรื่อ สะท้อนเงาบนพื้นหินอ่อนของลานกว้าง ฉินเฉินอวี้ก้าวออกจากท้องพระโรงหลังจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้เสร็จเรียบร้อย ดวงตาคมทอดมองไปยังเวิ้งฟ้ากว้างใหญ่ ก่อนจะหมุนกายมุ่งหน้าไปยังตำหนักชิงเฟิง บนทางเดินทอดยาวนั้นเงียบสงบ แม้จะมีขันทีและนางกำนัลผ่านไปมาบ้างประปราย ทว่าเขากลับไม่เร่งฝีเท้า เพียงเดินทอดน่องไปอย่างสงบนิ่ง"ถวายพระพรองค์ชายหกเพคะ" เสียงหวานอันคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านข้าง ฉินเฉินอวี้หยุดชะงักดวงตาคมกริบตวัดมองหญิงสาวที่ยอบกายทำความเคารพ นางอยู่ในอาภรณ์งดงาม เส้นผมดุจแพรไหมพลิ้วไหวตามสายลม"พระชายาเว่ย" เขาพยักหน้าเล็กน้อยแทนการทักทาย ภายในใจรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก"องค์ชายจะเสด็จไปตำหนักชิงเฟิงหรือเพคะ?"ฉินเฉินอวี้ไม่ได้ตอบในทันที เพียงจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "ใช่"เว่ยลี่หลินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มจาง ๆ แล้วเอ่ยขึ้น "หม่อมฉันเพิ่งได้ชาดีมาจากหุบเขาหลินซี ว่ากันว่ารสชาตินุ่มลึก หอมกรุ่นเป็นพิเศษ องค์ชาย.. มาดื่มชากับหม่อมฉันสักจอกเถิดเพคะ"เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้ม

เมื่อฮ่องเต้เสด็จมาถึงและประทับนั่งเหนือแท่นสูง งานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่ก็เริ่มต้นขึ้น เสียงขับร้องของเหล่านางรำกังวานก้องไปทั่วท้องพระโรง ผสมผสานกับเสียงดนตรีอันไพเราะจากเครื่องสายและขลุ่ย หญิงงามในอาภรณ์สีสดใสร่ายรำอ่อนช้อยอยู่กลางโถงโคมไฟสีแดงทองห้อยระย้าตามแนวเสา แสงเทียนอบอุ่นส่องประกายระยิบระยับ บนโต๊ะเลี้ยงขนาดใหญ่เรียงรายด้วยอาหารเลิศรสและสุราหอมหวาน บรรดาขุนนางและเชื้อพระวงศ์นั่งเรียงรายตามลำดับยศศักดิ์ฉินเฉินอวี้และอวี้หลิงหรงนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านซ้ายของที่ประทับฮ่องเต้ ฝั่งตรงข้ามของพวกเขาคือองค์รัชทายาทและพระชายาเว่ยลี่หลิน ตำแหน่งที่นั่งสะท้อนถึงสถานะและความสำคัญของแต่ละคนภายในราชสำนัก ทุกย่างก้าวและท่าทีล้วนเป็นที่จับตามองเว่ยลี่หลินนั่งนิ่ง มือเรียวบางวางอยู่บนตัก นางมิได้เอื้อนเอ่ยคำใด มีเพียงดวงตาที่ทอดมองฉินเฉินอวี้ด้วยความรู้สึกที่ซ่อนเร้น แววตาของนางคล้ายคนที่กำลังจะร้องไห้ ความเศร้าสะท้อนออกมาอย่างชัดเจนฉินเฉินอวี้รับรู้ถึงสายตานั้น ทว่าเขาเพียงยกจอกสุราขึ้นจิบอย่างใจเย็น มิได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา "หนาวหรือไม่" น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาขณะหันไปถามพระชายาของตนอวี้หลิงห

ฉินเฉินอวี้ยืนนิ่งรอคอยคำตอบจากนาง หวังว่าคำขอโทษของเขาจะทำให้สิ่งที่อยู่ระหว่างพวกเขาดีขึ้น แต่สิ่งที่ได้รับกลับมีเพียงความเงียบ อวี้หลิงหรงจ้องมองเขา นัยน์ตาของนางไม่ได้เต็มไปด้วยความโกรธ หรือแม้แต่ความเสียใจ มีเพียงความว่างเปล่าที่ทำให้ใจเขาหนักอึ้ง"ช่างเถิด" นางเอ่ยเรียบ ๆ น้ำเสียงสงบนิ่งราวกับครั้งแรกที่เขาได้พบกับนาง "คำขอโทษของท่าน.. ข้ารับไว้ก็ได้" แม้นางจะพูดเช่นนั้น แต่เขากลับรู้ดีว่านางไม่ได้ใส่ใจคำขอโทษของเขาเลยแม้แต่น้อยอวี้หลิงหรงกล่าวจบ ก็หมุนตัวขึ้นรถม้า ไม่แม้แต่จะรอให้เขาพูดอะไรต่อ ฉินเฉินอวี้ได้แต่มองตามแผ่นหลังของนาง ด้วยแววตาละห้อยก่อนก้าวตามขึ้นไป เขานั่งลงตรงข้ามนาง หวังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เมื่อนางนั่งนิ่ง สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับว่าในสายตาของนางไม่เหลือที่ว่างให้เขาอีกแล้ว ฉินเฉินอวี้จึงทำได้เพียงนั่งก้มหน้าอยู่เงียบ ๆ ราวกับคนไร้ตัวตนเสียงล้อรถม้าที่เสียดสีกับพื้นกรวดหิน ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอท่ามกลางความเงียบงันของค่ำคืน บรรยากาศทั้งภายในและภายนอกรถม้าหนักอึ้ง ไม่มีบทสนทนา มีเพียงเสียงล้อบดพื้นหินกับแสงตะเกียงจากข้างทางที่สาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา