Semua Bab สตรีผู้นี้..เหนื่อยเกินไปแล้ว: Bab 1 - Bab 10

ณ จวนสกุลอวี้อวี้หลิงหรงสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นราวกับถูกฉุดดึงออกจากขุมนรก นางหอบหายใจถี่เร็ว ลำคอแห้งผากคล้ายจะขาดอากาศไปนาน เหงื่อเย็นผุดขึ้นทั่วกรอบหน้า ร่างกายสั่นสะท้านราวกับเพิ่งผ่านพ้นจากความตายนางรีบยกฝ่ามือขึ้นทาบหน้าอกโดยสัญชาตญาณ ภาพสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจของนางจะดับไป ยังคงชัดเจนในหัว ปลายมีดเย็นเฉียบที่แทงทะลุขั้วหัวใจ ความเจ็บปวดที่แล่นผ่านทุกอณูของร่างกาย มันทั้งเย็นชาและโหดร้ายไยวันนี้บาดแผลนั้นถึงไม่อยู่แล้ว?แววตาคู่งามสั่นไหวด้วยความสับสน สัมผัสของความตายยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ทุกครั้งที่หลับตา นางยังรู้สึกถึงคมมีดที่ฉีกกระชากหัวใจของตนออกเป็นชิ้น ๆ"คุณหนู!! ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ!" เสียงแหลมของใครบางคนดังขึ้น ฝีเท้าเร่งรีบเข้ามาใกล้ ก่อนที่มือเรียวเล็กจะพยายามแตะต้องตัวนางทว่าอวี้หลิงหรงกลับสะบัดสัมผัสนั้นออกอย่างรุนแรง แววตาฉายชัดถึงความหวาดระแวง"เจ้าเป็นใคร!!"หญิงสาวตรงหน้าผงะถอยไปข้างหลัง ใบหน้าของอีกฝ่ายดูตกใจไม่น้อย"จื่อรั่วเองเจ้าค่ะ คุณหนูจำบ่าวมิได้หรือเจ้าคะ"จื่อรั่ว? ชื่อของสาวใช้ผู้นี้ไม่คุ้นหู นางไม่เคยรู้จักหญิงสาวผู้นี้มาก่อนสายตาของอวี้หลิงห

อวี้หลิงหรงนั่งนิ่งอยู่บนตั่งไม้ริมหน้าต่างของห้องนอน สายลมเย็นยะเยือกยามค่ำคืนพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดกว้าง ปะทะผิวกายขาวซีดของนาง ผมยาวดำขลับปลิวไหวตามแรงลม ดวงตาคู่งามฉายแววเหม่อลอยทอดมองออกไปไกลสุดสายตา ท่ามกลางเงาจันทร์ที่ทอดผ่านหน้าต่าง เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ปราศจากอารมณ์ใด ๆความเงียบในยามราตรีพาให้ความทรงจำของชาติภพที่สองย้อนกลับมาในชาตินั้น นางถือกำเนิดขึ้นมาในฐานะ องค์หญิงเรเวน่า ออเรเลียส พระธิดาแห่งราชวงศ์ออเรเลียส ราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและเป็นราชวงศ์ที่สืบทอดพลังศักดิ์สิทธิ์แห่งแสง สายเลือดของออเรเลียสทุกพระองค์ล้วนมีผมสีบลอนด์ดุจแสงอาทิตย์และดวงตาสีอำพันส่องประกายแต่ไม่ใช่สำหรับนาง..เรเวน่า ออเรเลียส ลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้พร้อมกับดวงตาสีอำพันที่เจือความขุ่นมัว ผิดแผกไปจากเหล่าพี่น้องที่งดงามราวประดับด้วยทองคำ เส้นผมของนางเป็นสีดำสนิท มีเพียงเส้นริ้วสีทองประปรายและจางจนแทบมองไม่เห็น พระสนมฟิโอน่าเคยมองดูนางเพียงครั้งเดียวด้วยสีพระพักตร์เต็มไปด้วยความผิดหวังและรังเกียจ นับแต่นั้นมาพระนางก็ไม่เคยอุ้มองค์หญิงน้อยอีกเลย ทุกคนต่างดูแคลนองค์หญิงน้อยว่าเป็นอีกาในฝูงหง

อวี้หลิงหรงก้มลงกราบเบื้องหน้าภาพเหมือนของมารดา กลางห้องโถงที่เต็มไปด้วยภาพวาดของบรรพบุรุษสกุลอวี้ กลิ่นธูปหอมจาง ๆ ลอยคลุ้งในอากาศสร้างบรรยากาศเงียบสงัดและขรึมขลัง นางลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่งามทอดมองภาพผู้ให้กำเนิดร่างกายนี้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยันกายลุกขึ้นยืนแล้วย่างเท้าออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ เวลาสองเดือนในร่างนี้ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว และอีกเพียงสามวันนางก็ต้องออกเดินทางไปยังแคว้นฉินแล้ว ทว่าในขณะที่ก้าวผ่านธรณีประตู สายตากลับสะดุดเข้ากับร่างของสามพี่น้องสกุลอวี้ที่ยืนขวางอยู่เบื้องหน้าดวงตาของอวี้หลิงหรงว่างเปล่า นางไม่มีความจำเป็นต้องทักทายพวกเขา หรือต่อให้ทำเช่นนั้น ผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างอะไรจากเดิม เพราะความทรงจำที่นางเห็น พวกเขาเพียงเมินเฉย หรือไม่ก็ส่งสายตาเย็นชาให้กับเจ้าของร่างนี้เท่านั้นนางจึงเลือกที่จะเดินผ่านพวกเขาไปอย่างไม่ไยดี แต่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น เสียงเรียกที่เต็มไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดก็ดังขึ้น"ช้าก่อน"อวี้หลิงหรงชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะก้าวเดินต่อโดยไม่สนใจคำพูดของอวี้หยุน พี่ชายคนโตของนาง"นี่! ข้าคุยด้วย เจ้าหูหนวกหรือไง!"ครั้งนี้อวี้หยุนไม่เพีย

แคว้นฉินณ โรงเหล้าขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและกลิ่นอายของสุรา หญิงสาวในอาภรณ์สีดำสลักเลื่อมทองนั่งเอนกายพิงเก้าอี้ไม้ตัวเก่าด้วยท่าทางสบายใจ ชุดของนางพลิ้วไหวดั่งคลื่นน้ำยามค่ำคืน บ่งบอกถึงความประณีตวิจิตรที่คู่ควรกับสตรีผู้สูงศักดิ์ แต่เมื่อรวมเข้ากับแววตาเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มมุมปากของนาง ทุกอย่างกลับดูขัดแย้งกับภาพลักษณ์ที่ควรจะเป็นใบหน้าของหญิงสาวงดงามจับตา ผิวพรรณเนียนละเอียดราวกับหยกขาวแต่งแต้มด้วยเลือดฝาดบาง ๆ ที่แก้มทั้งสองข้าง ดวงตาเรียวยาวคมกริบเปล่งประกายเสียยิ่งกว่าอัญมณีใดบนโลก ขนตายาวโค้งเพิ่มเสน่ห์ลึกลับให้กับนาง จมูกโด่งรับกับโครงหน้าที่ได้รูป ริมฝีปากบางสีแดงเข้มที่ยังเปื้อนคราบสุราโค้งขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ นางยกขวดสุราขึ้นอีกครั้ง สูดกลิ่นหอมของมันก่อนจะกระดกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว"ฮ่า! สุราที่นี่รสชาติเยี่ยมจริง ๆ" อวี้หลิงหรงหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่นางได้ออกมาจากจวนที่เหมือนกับนรกแห่งนั้น นางปลดปิ่นปักผมออก ผมดำยาวสลวยหลุดร่วงลงมาเคลียไหล่ เปลี่ยนภาพของสตรีสูงศักดิ์ให้กลายเป็นหญิงสาวผู้รักอิสระในทันที"คุณหนู.. ท่านเคยดื่มสุราเสียที่ไห

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ แสงจันทร์นวลสาดส่องมายังกลางห้อง เผยให้เห็นสองร่างที่ยืนประจันหน้ากันอย่างไม่ลดละอวี้หลิงหรงปลดเครื่องหัวที่หนักอึ้งทิ้งไว้บนเตียงไม้หลังใหญ่ จนเส้นผมยาวสยายพลิ้วไหวไปตามแรงลม นางก้มหยิบปิ่นทองขึ้นมาอันหนึ่ง ดวงตาของนางจับจ้องไปที่เขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก ฉินเฉินอวี้ได้แต่ขมวดคิ้วครุ่นคิดกับภาพเบื้องหน้า นางคิดจะใช้เพียงปิ่นเพื่อต่อกรกับเขา? มือสังหารที่ไหนไม่เตรียมอาวุธมาเพื่อสังหารเหยื่อ อย่างน้อยนางก็ควรมีมีดสั้นหรือดาบซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่งมิใช่หรือ"เจ้าคิดจะต่อกรกับดาบของข้าด้วยปิ่นปักผม?" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ อวี้หลิงหรงไม่ตอบคำถาม เพียงกระชับปิ่นในมือแน่น ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่เขาในพริบตา การโจมตีของนางทั้งรวดเร็วและแม่นยำราวกับนักล่าที่หมายจะปลิดชีพเหยื่อฉินเฉินอวี้ยกดาบขึ้นรับการโจมตี แต่ก็ถูกแรงกระแทกผลักถอยไปหนึ่งก้าว ดวงตาของเขาเบิกกว้างนางเร็วกว่าที่เขาคิด..เสียงโลหะกระทบกันดังกังวานในความเงียบ ดาบในมือเขาสะบัดเป็นวงกว้างเพื่อป้องกันตัว ขณะที่ปิ่นของนางพุ่งทะลวงเข้ามาหาเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับมองเห็นจุดอ่อนของ